*
ఇది రాయడానికి నాగ్ పంపిన ఒక మెయిల్ ఆధారం (నవంబర్ 2010). అది చదవగానే నాకు చిన్నగా వణుకు మొదలైంది. ఈ వణుకు భౌతికమైంది కాదు, మానసికమైంది. అందులోని సారాంశం ఏమిటంటే: కోరికలను అణిచి ఉంచడం, దాచిపెట్టడం, మనం లోపల ఒకలా ఉండి బయటకు ఇంకోలా కనబడే ప్రయత్నం చేయడం, వ్యాకులత, నిర్ణయం తీసుకోలేనితనం, తేల్చుకోలేకపోవడం… ఇత్యాదివన్నీ గ్యాస్ట్రిక్, అల్సర్… ఇంకా ముదిరితే క్యాన్సర్స్గా పరిణామం చెందుతాయి.
ఇప్పటికిప్పుడు నాలో ఏం తప్పులున్నాయి? ఏం తప్పులుచేసి దాచిపెట్టాను? ఏం తప్పులు చేయాలనుకున్నాను?
బయటికి చెప్పినవీ చెప్పలేకపోయినవీ లోపల ఉన్నవీ లోలోపల దాక్కున్నవీ అంతరాంతరాళాల్లో రక్తంలో ఉన్నవాటిని వేరుచేయడానికి శ్రమపడాల్సినవీ…. తప్పులు ఒప్పులు కన్ఫెషన్లు కోరికలు ఇబ్బందులు హిడెన్ ఎజెండాలు ఓపెన్ ఆదర్శాలు అన్నింటినీ కలిపి ఒక్కసారి సంచీని దులిపేసినట్టుగా దులపడానికి ప్రయత్నించాను. ఇంకో విధంగా చెప్పాలంటే, నాకు నన్నే ఓసారి తిరిగి పరిచయం చేసుకున్నాను.
* ఎవరినీ నేను పట్టించుకోనట్టు నటిస్తాను కానీ అందరూ నన్ను గుర్తించాలనుకుంటాను.
* టీవీ పాడైతే మెకానిక్ను పిలవడం, గిర్నీ ఎక్కడ పట్టించాలో వెతకడం… ఇలాంటివన్నీ నాకు జన్మలో సాధ్యం కాదు.
* నాకు ఫోనోఫోబియా ఉంది.
* ఈ ప్రపంచంలో నా ఒక్కడికే నూటా ఇద్దరు ప్రియురాళ్లుండే మినహాయింపు ఉండకూడదా?
*విలాస వస్తువుల మీద నాకు సరైన స్పష్టత లేదు. ఒక్క కెమెరా కొనడానికి కొన్నేళ్లు ఆలోచించాను, అది లగ్జరీ వస్తువే అన్న కారణంగా, నాకు ఆర్థిక ఇబ్బంది లేనప్పటికీ. అది కొంటే ఎలా? కొనకపోతే ఎలా? ఎన్నోసార్లు ఎన్నోవిధాలుగా మథనపడి కొన్నాను. తీరా కొన్నాక కొనకపోతే బాగుండుననిపిస్తోంది. ఒకవేళ కొనకపోయివుంటే మళ్లీ నేను కొనలేకపోతున్నానని బాధపడుతుండేవాడిని.
* ప్రభుత్వాఫీసులన్నా, ప్రొసీజర్లన్నా వణుకు. ఆ కారణంగానే కొన్నింటికి నేను అప్లై చెయ్యను. ఇంతవరకు బానే ఉంటుంది. కానీ ఏ ఎక్సో పాపం నా మంచి గురించే, అది ఉంటే మంచిదంటాడు. మళ్లీ నేను డైలమా. అలోచించీ చించీ చించీ నా మనసును మేకప్ చేసుకునే సరికి నాకు కొద్దిగానైనా రక్తం ఖర్చయిపోతుంది కదా!
* కొత్త బట్టలు వేసుకోవడం నాకు చాలా ఆడ్-గా ఉంటుంది. వాటి కొత్తదనం చూసేవాళ్లకు ఇట్టే తెలుస్తూనే ఉంటుంది. నెలరోజులు పాతవి అయిపోతేగానీ నాకు మామూలుగా ఉండదు. పైగా, ఏ విధంగానూ అంతకుముందు పరిచయంలేని ప్యాంటునో, చొక్కానో నా ఒంటిమీదకు ఎలా తెచ్చుకోవడం? ఆ కొత్త చొక్కాతో నా శరీరానికి కొంత పరిచయం జరిగేదాకా నేను దాన్ని ఓన్ చేసుకోను.
* నేననుకోవడం నేను పిసినారిని ఏమీ కాను. చాలాసార్లు నేను అనుకున్నవాటికి ఇట్టే ఖర్చుపెట్టేస్తాను. దానికీ నాకూ మధ్య ఏదో ఒక గురి కుదరాలి. అలా లేనప్పుడు మళ్లీ సంశయంలో పడిపోతాను. ఇది ఎంతదాకా వెళ్తుందంటే, ఒక కొబ్బరిబొండాం తాగడానికి నాకు పదకొండేళ్లు పట్టింది. నేను ఆరోతరగతిలో ఉన్నప్పుడు మొదటిసారి కొబ్బరిబొండాం గురించి విన్నా. కొబ్బరికాయ తెలుసుగానీ బోండాం తెలియదు. అదేంటో కుతూహలం. కానీ అలా దాగుండిపోయింది తప్ప, అది తీర్చుకునే అవకాశం రాలేదు. ఇంటర్లోకొచ్చినప్పుడు మొదటిసారి చూశాను, హైదరాబాద్లో. దగ్గరికి వెళ్లి అడుగుదును కదా, ఏడు రూపాయలని చెప్పాడు. అంత ఖరీదైన వస్తువని నేను ఊహించలేదు. అక్కడ్నించి వచ్చేశాను. మళ్లీ మళ్లీ మళ్లీ ఎన్నోమార్లు ఆ ఒక్క కోరిక తీర్చేసుకుంటే అయిపోతుందని అనుకున్నాను. కానీ తీర్చుకోలేదు. అది ఎప్పటికి తీరిందంటే, నా డిగ్రీ అయిపోయి, పటాన్చెరులో జాబ్లో చేరాక. ఇది మూర్ఖత్వమేనా? అప్పటి నా స్థాయికి బోండాం ఖరీదే. కానీ కచ్చితంగా నేను కొనలేనంత ఖరీదైనదేమీ కాదు. అయినా నేను కొనలేదు. అలా అని దాని గురించి ఆలోచించకుండా ఉండనూలేదు. ఎందుకంటే దానికి అంత పెట్టి తాగడం అనవసరం అన్న ఒక పాయింట్ నుంచి నేను బయటపడటానికి చాలా సమయం పట్టింది. అలాగని నేనేమీ సినిమాలు చూల్లేదా? సిగరెట్లు కాల్చలేదా? ఒకట్రెండు సార్లయినా మద్యం తాగలేదా? అన్ని వెధవ పనులు చేశానుగానీ దీనికి మాత్రం ఖర్చు పెట్టలేదు. ఇలాంటిది నాకు మాత్రమేనా? ఇంకెవరికైనా ఇలాగే ఉంటుందా?
* ఏ బస్టాండులోనో కనబడిన టాయ్లెట్ దృశ్యాలు నన్ను తినేటప్పుడు హాంట్ చేస్తూనే ఉంటాయి.
* మా ఊరు వెళ్లినా ఊరి నడిబొడ్డునుంచి నేను ఆత్మన్యూనత లేకుండా, లేదా ఏ ఫీలింగ్ లేకుండా, లేదా అతి మామూలుగా నడుచుకుంటూ వెళ్లలేను. ఎందుకు వెళ్లలేనో నాకిప్పటికీ మిస్టరీ. ఎవరూ పరిచయం లేదు. అలాగని మొత్తానికి పరిచయం లేనట్టూ కాదు. వాళ్లతో ఎలా వ్యవహరించాలో నాకు తెలియదు. మా ఇల్లు, పొలం మీద నాకు ఎంత ప్రేమ ఉన్నా, నా ప్రేమ అక్కడికే పరిమితం. అసలు ‘స్వేచ్ఛగా సంచరించాను,’ అంటుంటారే… అలాంటిది నా జన్మలో ఎప్పుడూ జరిగినట్టు గుర్తులేదు.
* తెల్ల లుంగీ కట్టుకుని, చేతుల బనీన్ వేసుకుని ఆఫీసుకు వెళ్లగలిగే స్వేచ్ఛ కోసం చాలారోజులు ఆలోచించాను.
* నేను పెళ్లికిముందు ఒక ఏడాది మొత్తం తెల్లచొక్కా, యాష్ కలర్ ప్యాంటు కాంబినేషనే వేసుకున్నాను. ఎంపిక సమస్యను అధిగమించడానికి. దానికో సిద్ధాంతం కూడా ఉండేది. తెలుపు కల్మషానికీ, ఆ కల్మషాన్ని కాల్చాలనేదానికి బూడిదా… సంకేతాలు. అన్ని రంగులనూ తనలో ఇముడ్చుకుని పైకి మాత్రం అమాయకంగా కనబడుతుంది కదా తెలుపు… అందుకని అది కల్మషానికి గుర్తు. మనిషి కూడా అలాంటివాడేనేమో!
* అరటిపండు తినడంకంటే, తిన్న తర్వాత తొక్క ఎక్కడ వెయ్యాలన్నది నాకు పెద్ద సమస్య.
* బాలకృష్ణకి, బాలకృష్ణకు… ఇందులో ఏది కరెక్టు? చిరంజీవికి కి ఓకేగానీ బాలకృష్ణకు కు యే నాకు వినడానికి బాగుంటుంది.
* లవంగం అని మనం పిలుస్తున్నదాన్ని యాలక్కాయకు పెట్టాల్సింది. రూపపరమైన ధ్వని కుదరలేదు.
* ఇంకొకరి ఇంటికి వెళ్లినప్పుడు, వాళ్ల బాత్రూమ్ వాడుకోవడం నాకు అసౌకర్యంగా ఉంటుంది.
* పేలు చూపించుకునే సుఖం కోసమైనా నేను అమ్మాయిగా పుడితే బాగుండనిపిస్తుంది నాకు.
* ఓరోరి యోగి నన్ను కొరికెయ్రో… పాట నేను ఎంజాయ్ చేశాను.
* నిన్న మొన్నటిదాకా నాకు వైయక్తికం వైయుక్తికమే. జానమద్ది జానుమద్దే. యద్దనపూడి యుద్దనపూడే. ఈ కొమ్ములు ఎక్కడొచ్చి తగులుకున్నాయో తగులుకున్నాయి. అసలు కొన్నింటిని పూర్తిగా చూడకుండా, నేను ఎలా ఉంటుందని నిర్దేశించుకుంటానో అలాగే చదివేస్తుంటాను. ఎవరో దాన్ని ఇంకోలా పలికితే, ఇలా పలికాడేమిటా అనుకునేదాకా!
* పై సమస్యే నాకు ఎంత తీవ్రంగా ఉంటుందంటే, నేను రోజూ దాన్ని దాటుకుంటూ నడిచే మా పక్కింట్లో ఉండే పెద్ద మామిడిచెట్టును కూడా నేను చూడకపోవచ్చు. సంభాషణలో ఎవరైనా దాని ప్రసక్తి తెచ్చినప్పుడు, అక్కడ చెట్టుందా? అని నేను ఆశ్చర్యపోతే, నేను నవ్వులాటకు అలా అంటున్నానని వాళ్లు అనుకుంటారు.
* ఆరోగ్యకరమైన జడ నాకు సెక్సీగా అనిపిస్తుంది.
* ఇవి చదువుతున్నప్పుడు, చదివేవాళ్ల ముఖకవళికలు ఎలా ఉంటాయో చూడాలన్న కోరిక నాకుంది.
*ఓ వందమంది ఒక చోట గుమిగూడుతున్నారంటే నాకొచ్చే మొదటి సందేహం: వీళ్లు టాయ్లెట్ ఇబ్బందిని ఎలా అధిగమిస్తారు?
* అవసరానికి డబ్బులు తీసుకుని ఇప్పటికీ ఇవ్వనివాళ్లు ఎదురుపడినా, డబ్బులిమ్మని అడగలేను. కాని నాకా విషయం గుర్తుంటుంది.
* చిల్లర కరెక్టుగా లేకపోతే బస్సులో వెళ్లేప్పుడు కండక్టర్ను ఎదుర్కోవడం నాకు ఇబ్బంది.
* ఇందులో చాలా చోట్ల వచ్చిన ఇబ్బంది, భయం అనే మాటలకు నిజమైన ఇబ్బంది, భయం అని అర్థం కాదు. మనిషి లోపలి భావసంచలనానికి తగిన పేర్లు అన్నింటికీ ఉన్నాయా?
* నాకెందుకో వేడి వేడి సాంబారు గిన్నె నా మీద పడే దృశ్యం చాలాసార్లు గుర్తొస్తుంది, ముఖ్యంగా హోటల్లోగానీ, పెళ్లిళ్లలోగానీ భోంచేస్తున్నప్పుడు. బహుశా, మా కీసరగుట్ట స్కూల్ దీనికి కారణం. గురుకులం కాబట్టి, మనమే సర్వ్ చేసుకోవాలి. రోజుకు కొందరు. నేను సాంబార్ బకెట్ మోయాల్సి వచ్చినప్పుడు ఎప్పుడో ఈ భయం నాలో జొరబడింది; గిన్నెను నేను కచ్చితంగా ఎత్తేస్తానని. అది ఇలా రూపాంతరం చెంది ఉంటుందా?
* దర్శకుడు అడ్రియన్ లైన్ నాకు నచ్చడానికి కారణం అంతకంటే శృంగారాన్ని బాగా చూపించగలిగేవాళ్లు నాకు తెలియకపోవడం.
* ప్యాంటు కుడిజేబులో దస్తీ పెట్టుకోవడం నాకు మొదట్నుంచీ అలవాటు. అంటే, ప్యాంటులో కర్చీఫ్ అనే వస్తువు ఒకటి ఉండటం అలవాటైనప్పట్నుంచీ. సాధారణంగా దీన్ని భోంచేసి, చేయి కడుక్కున్నాక, మూతినీ చేతినీ తుడుచుకోవడానికి తప్ప వాడను. కుడివైపు జేబులో ఉంటే, కుడి చేత్తో తీసినప్పుడు జేబు తడి అయిపోతుంది. అందుకని నాకోసారి ఎడమవైపు ఎందుకు పెట్టుకోకూడదనిపించింది. అంతే! అప్పట్నుంచీ ఎడమజేబులోనే పెడుతున్నా.
* చక్రగోల్డ్ యాడ్లో సోనాలి బెండ్రే వచ్చేది. ఎర్రచీర. నవ్వుముఖం. నాకు అలాంటి భార్య వస్తే బాగుండేదని కలలు కనేవాణ్ని.
* మగవాళ్లు హాఫ్ బనీన్లు ఎలా వేసుకుంటారో నాకు అర్థం కాదు. బనీన్ వేసుకోవడంలోని పరమోద్దేశం నెరవేరదు కదా! నిజమే, చేతుల బనీన్ చూడ్డానికి కాస్త పల్లెటూరితనంగా ఉంటుంది. ఇదే విషయాన్ని ఎత్తిచూపి నా డిగ్రీ ఫ్రెండ్స్ నన్ను వెక్కిరించేవాళ్లు. నేను కూడా ఒకట్రెండుసార్లు నా పల్లెటూరితనాన్ని వదిలిపెట్టి, నగరాన్ని ఆశ్రయించాను. అదే, హాఫ్ బనీన్ ధరించాను. నా వల్ల కాలేదు. అప్పట్నుంచీ, నా ఓటు చేతు గుర్తుకే.
* సౌండ్ ఫ్రూఫ్ టాయ్లెట్లు ఉంటే బాగుంటుంది కదా!
* పుస్తకం చదవడానికి అవసరమైన బలమైన ప్రేరణ ఏదో అందులో ఉండాలి. అది సినిమా అయినా అంతే. లేదంటే నేను చూసినదాన్నే మళ్లీ చూడటానికీ, చదివినదాన్నే మళ్లీ చదవడానికీ ఉత్సాహం చూపిస్తాను తప్ప కొత్తదాన్ని చదవను.
* నాకు చాలామందిని సర్/మేడమ్ అని పిలవడానికి అభ్యంతరం ఉండదు. కానీ వీళ్లను కచ్చితంగా సర్/మేడమ్ అనాల్సివుంటుందంటే మాత్రం నోరు రాదు.
* ఫొటో ఎందుకు అచ్చువేయాలి?
ఏదో ఒకటి, అది ఏదైనా సరే, నేను అంటూ మొదలుపెట్టి రాసేదాన్లో పాఠకుడు అది రాసిన మనిషిని ఊహిస్తాడు. అది చదువుతున్నప్పుడే రచయిత బొమ్మ పాఠకుడి మనసులో రూపుదిద్దుకుంటూ ఉంటుంది. తర్వాతెప్పుడో, ఆ రచయిత వాస్తవ ముఖాన్ని చూసినప్పుడు, తన ఊహకూ దానికీ మిస్మ్యాచ్ అయ్యిందంటే (సహజంగానే అవుతుంది) అతడు తీవ్రమైన నిరాశకు లోనవుతాడు.
అలా కాకుండా…
ఫొటోతో సహా ఐటెమ్ చదివినప్పుడు, పాఠకుడి ప్రమాణాన్ని ఆ ఫొటో నిర్దేశిస్తుంది. దానికి లోబడే అతడి ఊహ సాగుతుంది. ఇదిగో ఈ ముఖమే ఇది రాసింది, అన్న గమనింపు అతడికి ఉంటుంది. ఆ అక్షరాలు నచ్చకపోతే గనక, ఆ రచయిత ముఖానికి ఏ విలువా ఉండదు. అసలు ముఖం గుర్తింపునకే నోచుకోదు. అలా కాకుండా ఆ అక్షరాలు నచ్చితే గనక, క్రమంగా ఆ ముఖానికి వాల్యూ పెరుగుతూ ఉంటుంది. (నా ఫొటోకు ఇది ఒక వివరణలా కూడా భావించవచ్చు.)
* నేను క్లారిఫై చేసివుంటే, నా మీద ఉన్న బ్యాడ్ ఇమేజ్ తొలగిపోతుందని అనుకున్నప్పుడు కూడా నేను నూటికి తొంభై తొమ్మిదిసార్లు మౌనంగానే ఉంటాను.
* నాకుగా మొదట సంభాషణ ప్రారంభించడం నాకు చాలాసార్లు సాధ్యం కాదు. ఒకవేళ మాట్లాడాలనిపించినా, వందసార్లు రీహార్సల్ చేసుకుంటాను.
* ఇదింకో విచిత్రమైన సమస్య. మనం ఒక వాక్యం రాసేస్తాం. అంటే అది చదివేవాళ్లకు శిలాక్షరమై కూర్చుంటుంది. ఒకవేళ నేను వేరేవాళ్లను చదివినా ఇలాగే చదివేస్తానేమో. కానీ అది అలా ఉండదు. ఆ వాక్యంలో నూటికి నూరు శాతం నిజం ఉండదు. అలాగని అది అబద్ధమని కాదు.
ఉదాహరణకు పైన చెప్పిందే తీసుకుంటే, నేను ఎవరితోనూ ఎప్పుడూ చొరవ తీసుకుని మాట్లాడివుండలేదా?, అంటే ఉన్నాను. మరి అలా అయినప్పుడు తీసుకోలేదని ఎందుకు అనాలి?, అంటే జవాబివ్వలేను. వాక్యం వంద శాతం నిజం కావడానికీ, వంద శాతాన్ని తగ్గించేలా చేసే అంశాలకూ మధ్య ఉన్న ఆ చెప్పలేనితనాన్ని ఎవరికి వారే అర్థం చేసుకోవాలని నా సలహా. లేదంటే, ఇక్కడ రాసినవి చాలా వరకు అబద్ధాలై కూర్చుంటాయి.
* చాలావరకు ఈ ఆలోచన రాగానే వచ్చినవి వచ్చినట్టు రాయడానికే ప్రయత్నించాను. చాలా కొన్నింటినే వాటి స్థానాలను మార్చాను, ముఖ్యంగా కింద వచ్చేవి. దానివల్ల కొంత కరెక్టు ఎండ్ ఉంటుందని నా ఉద్దేశం.
* కొన్ని చెప్పడం వల్ల చదివేవారికి కొన్ని ఇమేజెస్ ఏర్పడతాయన్న ఉద్దేశంతో, కొన్నింటిని రాసి తొలగించాను. అంటే నేను పూర్తి స్వచ్ఛంగా ఉండలేకపోయాను.
* అనుకుంటాంగానీ, నిజంగా మనిషి మనసులో ఉన్నవన్నీ రాయలేం. ఇలాంటి నా లోపలి విషయాలు ఇంకా వెయ్యి ఉన్నాయేమో, అనిపిస్తోంది. ఇంకొకటి చెప్పాలి. నిజంగా రాయలేమా అంటే, ఒక క్షణంలో మనకు కలిగిన భావాన్ని వాక్యంలోకి తర్జుమా చేస్తే అది సంపూర్ణ సత్యం కావాలని లేదు. అది ఆ క్షణానికి సత్యమే. కానీ ఎప్పటికీ నిలిచే సత్యం కాకపోవచ్చు.
* కొన్ని చీకటి విషయాలను కావాలనే రాయలేదు. వీటిని చెప్పకుండా ఉంటే, పై అధ్యయనం ప్రకారం క్యాన్సర్తో పోతాననేది నిజమే కావొచ్చుగానీ, మరీ రాళ్లతో కొట్టించుకుని అంతకంటే ముందే చచ్చిపోవడానికి నేను సిద్ధంగా లేను.
* ఇవన్నీ నిజంగాఎందుకు రాయాలీ? జీవితంలో కొన్ని దశలు దాటింతర్వాత వీటికి ఏ విలువా ఉండదు. మరి ఇలాంటి చెత్త విషయాలను ఎందుకు పంచుకోవడం అంటే.. ఏమో, మనిషనేవాడు ఎలా ఆలోచిస్తాడు, ఎలా ఆలోచించగలడు, అసలు ఎంత చిన్న విషయాల గురించి ఎంత బుర్ర పాడుచేసుకోగలడు, అని చెప్పాలని ఒక దుగ్ధ. ఇంకా ముఖ్యంగా ఇవన్నీ చెప్పేస్తే ఏర్పడే ఖాళీతనం నాకు ఇష్టం.
* ఇవన్నీ రాసిన తర్వాత, పుస్తకంలో అచ్చు వేయాలా లేదా అనేదాని గురించి కూడా నేను మళ్లీ మళ్లీ ఆలోచించాను. ఇక నన్ను ఎవరూ బాగుచెయ్యలేరు. నన్ను నేను కూడా చేసుకోలేను. ఇక ఇలా చెడీ చచ్చీ, కాలి, బూడిదైపోవాల్సిందే.
వావ్ !
ఇది చదువుతుంటే చదువరుల మొహంలో కదిలే రేఖా మాత్రపు చిరునవ్వూ ..”అచ్చంగా నేనూ ఇంతే” అని మనసులో అనుకున్న మాటా మీకు కనిపించాయా రచయిత గారూ
:-)
Dear Raji,
U r my younger brother, of course not biologically, but emotionally.
my brother also
:)))
చిన్నప్పుడు ఇలా అభిప్రాయాలు కలవగానే సేమ్ పించ్ అని గిల్లేసుకునేవాళ్ళం చూడండీ, అది మిస్సవుతూ
‘నేను ఇవన్నీఈయనకెప్పుడు చెప్పానబ్బా!?’ అనిపించేశారండీ :-)
మీ వచనం చాలా ఆహ్లాదకరంగా ఉంటుంది.. బరువైన విషయాన్ని కూడా పక్షీకతో రాసినట్టు తేలిగ్గానూ, సున్నితంగానూ చెప్తారు.
మీ అనుభూతులన్నీ మీ ఒక్కరివే కాదనిపిస్తున్నది.మీ బిడియాలు, ఆలోచనలు,చిన్న చిన్న కోరికలు,సరదాలు…వగైరాలు అన్నమాట
ఒకే ఒక్క మాట..కేలికేసారు.
చాలా మంది చెప్పాలనుకునేవి చెప్పలేనివి కూడా చెప్పారు ఆనందంగా
మీరు Funday లో రాసినవి బాగుంటాయి.
నిత్యమూ నిరంతరమూ మీరు
అయితే…………….
రాజి రెడ్డి గారూ,
ఇప్పుడిక మీ ఊరికే కాదు ఎక్కడికైనా ఆత్మన్యూనత లేకుండా నడిచిపోవచ్చు కదా? బావుంది మీ పరిచయం కొత్తగా.
ఎవరన్నా మనల్ని తలుచుకుంటే మనకి కొరబోతుందిట. మరి ఎవరన్నా తమని మనతో ఐడెంటిఫై చేసుకుంటే .. అ జరిగే అనుభవమేదో కొరబోవడం కంటే కాస్త ప్లెజంట్ గా ఉండాలని ఆశిస్తున్నా. ఎందుకంటే, ఇది చదివిన ప్రతీ వాళ్ళూ, అరె, అచ్చం నేనూ అంతే అనుకుంటూ ఉంటారు. రోజుకి ముప్ఫై మూడు సార్లు కొరబోతే రాజిరెడ్డికి కష్టం కాదూ, పాపం!
అవునండీ, రాజిరెడ్డిగారూ, ఇన్ని మొహమాటాలతో పాత్రికేయ ఉద్యోగం ఎలా చేస్తున్నారండీ? :)
ayyo ….. cancer lu avemi raavandi babu . antha pichchi nammakaalu .
aalochana ku chedda manchi yemi undavu . mana anubhavaalu batti vastaayi ,anthe.
yevariki chedu cheyanantha varaku manam manushalame …….chakkaagaa dhyanam chesukondi.
positive attitude peruguthundhi . meeru cheppina vaatitho boledu mandhi own avuthaaru .
vallu bayataku vachchesaaru . meeru raaledhu ….antthe theda .
ippudu naaku yekkadaina comment pettali ante bhayam . ippudu pettaanaa ledhaa? anthe simple .