వీలునామా – 4వ భాగం

Sharada1

(కేథరిన్ హెలెన్ స్పెన్స్ రాసిన Mr.HOgarth’s Will కి అనుసృజన : శారద )

(కిందటి వారం తరువాయి)

మూసిన తలుపులు

జేన్ రైలు దిగేసరికి ఫ్రాన్సిస్ ఆమెకొరకు ఎదురుచూస్తూవున్నాడు. ఇంటికి కలిసి నడిచి వెళుతూ దారిలో ఉద్యోగావకాశాలని గురించి ఆశగా అడిగింది జేన్.

ఫ్రాన్సిస్ తనామెకొరకు వెతికిన ఉద్యోగం గురించి చెప్పటానికి కొంచెం సంకోచించాడు. ఆమె తెలివితేటలూ, సామర్థ్యాలతో పోలిస్తే ఆ ఉద్యోగం చాలా చిన్నది మరి. కానీ, తన మేనేజరు రెన్నీ ఆ ఉద్యోగాన్ని చాలా గట్టిగా సిఫార్సు చేసాడు. స్కాట్లాండులోని ఒక మానసిక చికిత్సల ఆస్పత్రిలో పెద్ద మేట్రన్ గారికి ఒక సహాయకురాలు కావాలన్నారు. జేన్ కి నచ్చుతుందో లేదో !

జేన్ కుతూహలంగా ఉద్యోగాన్ని గురించి అడిగింది. ఆస్పత్రిలో వున్న చిన్నా చితకా సిబ్బంది పర్యవేక్షణా, స్టోర్ గది పరవేక్షణా లాటి బాధ్యతలుండొచ్చు నన్నాడు ఫ్రాన్సిస్.  దాదాపు యాభై దరఖాస్తులొచ్చాయట అంత చిన్న ఉద్యోగానికి. అయితే మేనేజరు రెన్నీకి ఆ సంస్థ డైరెక్టర్లలో ఒకరిద్దరు బాగా పరిచయమట. ఇంతకు ముందున్న సహాయకురాలు పని సమర్థవంతంగా చేయలేకపోవటం చేత తీసేసారట.

“నేను తప్పక దరఖాస్తు చేస్తా ఫ్రాన్సిస్.  డబ్బు లెక్కలూ, సామాన్ల పర్యవేక్షణా నాకు బాగా వొచ్చు. మా ఇంట్లో, అదే, మావయ్య వాళ్ళింట్లో అన్నీ నేనేగదా చూసుకున్నాను. జీతం సరిపోతుందో లేదో! ఈ ఉద్యోగం వస్తే నీకు రెన్నీ గారికి ధన్యవాదాలు చెప్పుకుంటాను. ఈ ఉద్యోగం తప్పక నాకొస్తుంది!”

“అయితే జేన్, నీ తెలివితేటలకీ, విద్యార్హతలకీ ఈ ఉద్యోగం సరిపోదేమో. ఆఖరికి ఆయా ఉద్యోగం లో చేరతావా?” బాధగా అన్నాడు ఫ్రాన్సిస్.

“నాకలాటి భేషజాలేవీ లేవు ఫ్రాన్సిస్. ఇళ్ళల్లో వుండే గృహిణులు ఆ పనేగా చేస్తారు? అందుకే కదా కుటుంబం మొత్తం సుఖంగా వాళ్ళ పనులు వాళ్ళు చేసుకోగలుగుతారు? ఇంతకీ మనం రెన్నీ గారినెప్పుడు కలుద్దాం?”

“ఆయన నిన్ను రేపు పొద్దున్నే రమ్మన్నారు. నీకన్నీ నచ్చితే వెంటనే దరఖాస్తు పంపేయొచ్చు!”

ఇద్దరూ ఫ్రాన్సిస్ ఇల్లు చేరారు. చిన్నదైనా పొందికగా వుందతని యిల్లు. ఖరీదైనది కాకపోయినా వున్నంతలో బాగున్న ఫర్నీచరూ, షెల్ఫు నిండా నీటుగా పెట్టిన పుస్తకాలూ, చలి నుంచి తప్పించుకోవడానికి చిన్న చలిమంటా, వెచ్చటి భోజనం సిధ్ధం చేసిన బల్లా, అన్నీ ప్రయాణం బడలిక నించి ఆమెని సేద దీర్చేయి.

అతని పుస్తకాలలో కవిత్వమూ, సాహిత్యమూ చూసి ఆశ్చర్యపోయింది జేన్. అయితే వృత్తి బేంకరైనా, ప్రవృత్తి సాహిత్యకారుడిదన్నమాట, అచ్చం ఎల్సీ లాగే అంకుంది. అయితే ఎల్సీ కంటే ఈతని అభిరుచి ఇంకొంచెం పరిపక్వతతో గంభీరంగా వుంది, అనుకుంది ఆ పుస్తకాల పేర్లు చదువుతూ. ఈ సంగతి మావయ్యకి తెలిస్తే ఎలా వుండేదో అని కూడా అనుకుంది.

ఇద్దరూ భోజనం ముగించి కబుర్లలో పడ్డారు. తన తండ్రిని గురించి ఫ్రాన్సిస్ ఎన్నో ప్రశ్నలడిగాడు. జేన్ అతన్ని అతని ఉద్యోగం గురించీ, చదువుకున్నరోజుల గురించీ అడిగింది.

జేన్ తెలివికలదీ, చదువుకున్నదీ అయినా కొంచెం అమాయకురాలు. ఆమెలో స్త్రీ సహజమైన ఆశా భావమూ, ప్రపంచంలో అంతా మంచే వుందన్న భోళాతనమూ చూసి ఫ్రాన్సిస్ ఆశ్చర్యపోయాడు.

***

 మర్నాడిద్దరూ పొద్దున్నే ఫ్రాన్సిస్ పనిచేసే బేంక్ ఆఫ్ స్కాట్లాండ్ కి వెళ్ళారు.  రెన్నీ తోమాట్లాడినతర్వాత జేన్ కొంచెం నిరుత్సాహపడింది. ఆ ఆస్పత్రి లో పని ఆమె అనుకొన్నదానికంటే చాలా ఎక్కువగానూ, వాళ్ళివ్వ జూపే జీతం చాలా తక్కువగానూ వుంది. సెలవులు సంవత్సరానికి రెండు వారాలు! ఇలాటి ఉద్యోగానికి బోలెడు దరఖాస్తులు. ఆమె చాలా ఆశ్చర్యపోయింది.

“ఇద్దరు ముగ్గురు చేయాల్సిన పని ఒక్కళ్ళతోనే చేయించాలనుకుంటూ, ఇంత తక్కువ జీతమా?” అడిగిందామె రెన్నీని.

“అవును! అయినా ఎంత మంది దరఖాస్తు చేసారో చూడండి. స్కాట్లాండ్ లో దిక్కూ మొక్కూ లేక ఏ ఆధారమూ లేని ఆడవాళ్ళు బొలేడు మంది వున్నారు. ఇందులో సగం జీతం వచ్చే ఉద్యోగానికి కూడ వందల లెక్కలో దరఖాస్తులొచ్చాయంటే నమ్ముతారా? జీతానికీ పనికీ ఏం సంబంధం వుండదిక్కడ.”

“అందుకనే మంచి పని వాళ్ళు దొరకరు. ఇంతకు ముందున్న ఆవిడ బాగా చేయలేదనేగదా తీసేసారు? ఇంత పని చెప్పి అంత తక్కువ జీతం ఇస్తే మంచి వాళ్ళెందుకొస్తారు? కొంచెం జీతం పెంచొచ్చుగా?”

“ఏమో మరి! ఎందుకలా చేస్తారో!” నిస్సహాయంగా అన్నాడు రెన్నీ.

“పోనీ, ఈ ఉద్యోగం లో ప్రమోషన్లకీ, పైకెదగడానికీ అవకాశం వుంటుందా?” ఆశగా అడిగింది జేన్.

“దాదాపు పదిహేను ఇరవై యేళ్ళు పట్టొచ్చు. అది కూడా మీకే వస్తుందని గ్యారంటీగా చెప్పలేం.”

“అవును, అప్పుడు మళ్ళీ డైరెక్టర్లకి తెలిసిన ఇంకెవరైనా వస్తే ఆ ఉద్యోగం వాళ్ళెగరేసుకు పోవచ్చు. అంటే ఇరవై యేళ్ళు ఎదుగూ బొదుగూ లెకుండా సంవత్సరానికి ముఫ్ఫై పౌండ్లతో గొడ్డు చాకిరీ చెయ్యాలన్నమాట. ఇంతకన్నా ఏదైనా హత్య చేసి జైలుకెళ్తే ఇంకొంచెం శుభ్రమైన జీవితం దొరకొచ్చు. ఏమంటారు?”  కోపంగా అడిగింది జేన్. ఎవరూ ఏమీ మాట్లాడలేదు. తనని తను సంబాళించుకుంది జేన్.

“పోనీ, ఇక్కడ ఫ్రాన్సిస్ రాజీనామా చేస్తున్నాడు కదా? ఆ ఉద్యోగం ఇవ్వడానికి వీలవుతుందా? నాకు అక్కవుంటింగూ లెక్కలూ బాగా వొచ్చు!”

“ఆ పనికి ఫ్రాన్సిస్ కింద పని చేసే అతనికి ప్రమోషన్ ఇచ్చాము. ఆఖరికి ఒక జూనియర్ క్లర్కు ఖాళీ మాత్రం వుంది.”

“ఆ వుద్యోగం నాకివ్వండి. అలా నిరాకరించకండీ. ఫ్రాన్సిస్, నువ్వైనా ఒక్క మాట చెప్పు,” ప్రాధేయపడింది జేన్.

“అవును రెన్నీ! నా వల్లే ఆ అక్క చెల్లెళ్ళిద్దరూ అన్యాయమై పోయారు. ఆమెకీ ఉద్యోగం ఇచ్చి పుణ్యం కట్టుకో. ఆమె చాలా తెలివైనదీ, సమర్థురాలూ, బాగా చదువుకొన్నది కూడా!” బ్రతిమిలాడాడు ఫ్రాన్సిస్.

నవ్వాడు రెన్నీ!

“భలే వాళ్ళే! ఆడవాళ్ళకి లెడ్జర్లూ పాస్ బుక్కుల గురించేం తెలుస్తుంది లెండి,” తేలిగ్గా అన్నాడు.

“అవన్నీ నాకొచ్చని చెప్తున్నా కదా. కావాలంటే చూడండి,” అంటూ జేన్ అక్కడ బల్ల మీద వున్న లావు పాటి అక్కవుంటు పుస్తకం తీసుకొని ఒక పేజీ తిప్పి అందులో ఒక వరుసలో వున్న అంకెలన్నీ చకచకా కూడిక చేసింది. ఇంకొక తెల్ల కాగితం తీసుకొని ముత్యాల్లాంటి దస్తూరితో లెడ్జర్ ఎంట్రీ రాసి చూపించింది.

“మీకా పని బాగా వొచ్చు జేన్. అందులో సందేహం లేదు. అయితే అది పనికోసం వందలాది యువకులు ఎదురుచూస్తూ వున్నప్పుడు, అది మీకివ్వడం న్యాయమా? ”

“అలా అనడం మీకు భావ్యం కాదు. పోనీ, నేను స్త్రీనైనందుకు పరిహారంగా నాకు కేవలం పదహారేళ్ళ మగపిల్లాడికిచ్చే జీతమివ్వండి. నాకు ఎదగడానికీ, పైకి రావడానికీ అనువైన ఉద్యోగం కావాలంతే. మొదలు పెట్టినప్పుడు జీతం ఎంత తక్కువైనా పర్వాలేదు. పారిస్ లో ఎంత మంది స్త్రీలు క్లర్కులుగా పని చేయడం లేదు?”

“ఇది ఫ్రాన్సూ, పారిసూ కాదు గదా? ఇక్కడ ఆడవాళ్ళను బేంకుల్లో చేర్చుకోవడానికి వీలు పడదు. అంతెందుకు? మీకీ ఉద్యోగం ఇస్తే బేంకులో మిగతా ఉద్యోగులసలు పని చేస్తారా? అందరికీ మీ చుట్టు తిరగడానికే టైము సరిపోదు!”

నిర్ఘాంతపోయింది జేన్.

“నన్ను చూసి కూడా మీరిలా యెలా అనగలుగుతున్నారు? నా మొహమూ, వాలకమూ చుస్తే నేను మగవాళ్ళని నా చుట్టూ తిప్పుకునే దాన్లా వున్నానా? ఒక వేళ మీరన్నట్టే జరిగితే అప్పుడు వెంటనే నను ఉద్యోగంలోంచి పీకేయండి. ” బాధగా అంది జేన్.

ఆమె సిన్సియారిటినీ, వేడుకోలూనూ చూసి ఫ్రాన్సిస్ బాధ పడితే రెన్నీ ఇబ్బంది పడ్డాడు. అయితే బేంకరుగా అవతలి మనిషి అభ్యర్ధనని నొప్పించకుండా నిరాకరించడం అతనికి వెన్నతో పెట్టిన విద్య.

“మీ ధైర్యాన్నీ, పట్టుదలనీ మెచ్చుకోకుండా వుండలేకపోతున్నాను జేన్. అయితే, ఈ సంస్థలో నేను ఒంటరిగా ఏ నిర్ణయాలూ తీసుకోలేను. నేను బోర్డ్ ఆఫ్ డైరెక్టర్ల చేతిలో కీలుబొమ్మని. అందుకే మీరు ఏదైనా ప్రవైటు సంస్థ లో వుద్యోగం కొసం వెతకండి. అక్కడైతే స్వతంత్రంగా నిర్ణయాలు తీసుకునే వాళ్ళుంటారు. మీకు తప్పక ఉద్యోగం ఇస్తారు. బేంకర్లూ, బేంకు డైరెక్టర్లూ,  బేంకు ఖాతాదార్లూ మహా ముతక మనుషులు! వాళ్ళ అభిప్రాయాలన్నీ ఎక్కడో రాతియుగంలో వుంటాయి. మీలాటి తెలివైన చురుకైన యువతికిది మంచి స్థలం కాదు.” పామూ చావకుండా, కర్రా విరగకుండా అన్నాడు రెన్నీ.

“ఏం మాట్లాడతారండీ? ఇంతవరకూ ఆడవాళ్ళకి బాధ్యతాయుతమైన పదవి ఒక్కటీ ఇవ్వకుండా, ఆడవాళ్ళకి బాధ్యతలు నెరవేర్చడం రాదనటంలో ఏమైనా న్యాయం వుందా ఆలోచించండి!”

“కానీ, జేన్! మీలాటి తెలివైన చదువుకున్న అమ్మాయిలు వచ్చి మగవాళ్ళ ఉద్యోగాలు కొల్లగొడితే ఎలా? అప్పుడు ఉద్యోగం సద్యోగం లేని ఆ మగవాళ్ళనెవరు పెళ్ళాడతారు చెప్పండి?”

అందుకని పోషణా భారాన్ని మగవాళ్ళకి వదిలేసి ఆడవాళ్ళు నీడ పట్టున వుండడమే మంచిదని..”

“అవునా? మరి పోషణా భారం వహించడానికి అన్నో తమ్ముడో, తండ్రో, భర్తో లేని ఒంటరి ఆడవాళ్ళూ, విధవరాళ్ళూ ఏం చేయాలంటారు? అలాటి వాళ్ళు చాలా మందే వున్నారు. లేకపోతే సంవత్సరానికి పన్నెండు పౌండ్లిస్తూ జైలు లాటి జీవితాన్నిచ్చే ఉద్యోగానికి యాభై దరఖాస్తులొస్తాయా చెప్పండి? అలా మగదిక్కులేని ఆడవాళ్ళందరూ కట్టకట్టుకుని ఒక్కసారే చస్తే పీడా విరగడవుతుందేమొ కదా? ఏమంటారు?” వ్యంగ్యంగా అంది జేన్. ఆమె ఆవేశాన్ని చూసి చిరునవ్వు నవ్వాడు రెన్నీ.

“మీకు నవ్వులాటలాగే వుంది కానీ, ఒంటరి ఆడవాళ్ళకి చావు తప్ప మరో మార్గం లేదనిపిస్తుంది నాకు.”

“నాకలాటి ఉద్దేశ్యముంటుందా చెప్పండి? మీ సమస్య నాకర్థమవుతూంది, కానీ..”

“కానీ, మీరూ మీ డైరెక్టర్లూ ఏమీ చేయలేని నిస్సహాయులు! ఒక్కళ్ళకైనా ఒక ఆడదానికి ఉద్యోగం ఇచ్చే ధైర్యం లేదు. ఇంత మంది మగవాళ్ళ మధ్య హేళనలూ, వెక్కిరింతలూ తట్టుకొంటూ పని చేయటానికి నాకు ధైర్యం వుంది కానీ.”

“నా మాట నమ్మండి. దేశం గొడ్డు పోలేదు. మీ తెలివితేటలకీ, విద్యార్హతలకీ తగిన ఉద్యోగం తప్పక దొరుకుతుంది. మా బేంకిలో దొరకకపోయినా సరే! అన్నట్టు, ఇవాళ సాయంత్రం మా ఇంటికి ఫ్రాన్సిస్ తో కలిసి భోజనానికి వస్తున్నారు కదూ? మా అమ్మాయి ఎలీజా, మా ఆవిడా మిమ్మల్ని కలిసి చాలా సంతోషపడతారు. నేను ఉద్యోగం ఇవ్వలేదన్న కోపం మనసులో పెట్టుకోకూడదు సుమా! తప్పక రావాలి. సరే, అయితే సాయంత్రం కలుద్దాం.” మెల్లిగా మాట మార్చి వాళ్ళని పంపేసాడు రెన్నీ. నవ్వి, ఒప్పుకుంది జేన్.

ఫ్రాన్సిస్, జేన్ బయటపడ్డారు.

“ఏం చేయాలి ఫ్రాన్సిస్? అసలు నాకేదైనా పని దొరుకుతుందంటావా? పోనీ, పబ్లిషర్ల దగ్గరా పుస్తకాల దుకాణాలల్లో ప్రయత్నిద్దాం. కొంచెం నాతో తోడొస్తావా?” జేన్ వాపోయింది.

వాళ్ళు వెళ్ళిన మొదటి ఇద్దరు పబ్లిషర్లూ ఏ ఖాళీలూ లేవన్నారు. మూడో పబ్లిషరు కాస్త ప్రోత్సాహంగా మాట్లాడాడు. కానీ, ఆయన ఉద్యోగం ఫ్రాన్సిస్ కోసమనుకొన్నాడు. కొంచెం సేపటి సంభాషణ తరవాత ఫ్రాన్సిస్ మృదువుగా ఉద్యోగం జేన్ కోసమని తెలియజెప్పాడు. వెంటనే ఖాళీలు లేవనేసాడు పబ్లిషరు.

“నిజం చెప్పండి! ఉద్యోగం లేదన్నది నేను ఆడదాన్నైనందుకా, లేకపోతే నాకు పని రాదనా?”

“ఆడవాళ్ళకి పబ్లిషింగు పనేం తెలుస్తుందమ్మా? అందుకే ఎవరూ ఈ రంగంలో ఆడవాళ్ళని నియమించరు,” నిర్మొహమాటంగా చెప్పాడాయన.

“ఆ పనిదేముందండీ, రెండు మూడు గంటల్లో నేర్చేసుకోవచ్చు. అసలు మీ అభ్యంతరం నేను ఆడదాన్నవటమే. అంటే మీ ఆఫీసులో ఆడవాళ్ళకేమీ ఉద్యోగాలుండవా?”

“ఎందుకుండవు? మేము ప్రచురించే పుస్తకాలు రాసేదంతా రచయిత్రులే కదా? మీరూ నవలలు రాసేటట్టయితే చెప్పండి. వెంటనే వాటిని ప్రచురిస్తాం.”

“ఇంకా?”

“ఇంకా అంటే ఇదొక్కటుంది, నాతో రండి చూపిస్తా,” అంటూ పబ్లిషరు వాళ్ళిద్దరినీ ఆఫీసు వెనకున్న చిన్న గదిలోకి తీసికెళ్ళాడు. అక్కడ ఓ పదిమంది ఆడపిల్లలు కాగితాలన్నీ బొత్తిగా పెడుతూ బైండు చేయడానికి అనువుగా పేరుస్తున్నారు. “ఈ పని తేలిక పని. ఎక్కువగంటలు చేయాల్సిన అవసరం కూడా లేదు. కుట్టు పనిలా దీనికి పెద్ద ప్రావీణ్యం కూడా అవసరం లేదు,” చెప్తూన్నాడు ఆ పబ్లిషరు.

“అందుకని వాళ్ళ జీత భత్యాలు కూడా చాలా తక్కువన్నమాట!”

“మరంతే కదా!” నీళ్ళు నమిలాడు పబ్లిషరు.

“పోనీ, ఈ పని నేర్చుకొని బైండింగు పనిలోకి ఎదగడానికి వీలవుతుందా?”

“అమ్మో! బైండింగూ, పుస్తకాలు కుట్టడం మగవాళ్ళ పని. అంత మోటు పని ఆడవాళ్ళేం చేయగలుగుతారు?”

“అంటే, ఈ తక్కువజీతంతో వాళ్ళు ఎదుగూ బొదుగూ లేకుండా జీవితాంతం ఇదే పని చేస్తూ గడిపేయాలా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగింది జేన్.

“కానీ, కొన్నేళ్ళ ప్రాక్టీసు తర్వాత ఈ పని చేయడం చాలా సులువౌతుంది వీళ్ళకి.”

“ఎంత అన్యాయం! తక్కువజీతాలొచ్చేవి, ఏ మాత్రం ఎదుగుదలా, మార్పూ లేనివి అయిన పన్లు ఆడవాళ్ళకోసం పెట్టి, పెద్ద ఉద్యోగాలు మాత్రం మగవాళ్ళకోసం పెడతారన్నమాట,” ఆక్రోశించింది జేన్.

“అదేం లేదండీ! ఆడవాళ్ళే రచనలు చేయగలరు. మగవాళ్ళ రచనలసలు వేసుకోనే వేసుకోం. అంటే ఆ రంగంలో మగవాళ్ళకన్యాయం జరుగుతున్నట్టే కదా? మీకెందుకు, మీరో మంచి నవల రాసి ఇచ్చేయండి, ఎలా డబ్బు సంపాదిస్తారో చూడండి!”

“నిజమే! అయితే దురదృష్టవశాత్తూ, నాకు కథలు రాయడమూ, బొమ్మలు గీయడమూ వంటి కళ్ళల్లో ప్రవేశమే లేదు. అదే మీరు నాకొక ప్రూఫ్ రీడరుగా ఉద్యోగం ఇస్తే రెండ్రోజుల్లో ఆ పని నేర్చుకోగలిగేదాన్ని. పోన్లెండి, ఎవర్నేమని ఏం లాభం! సంఘం మొత్తం ఆడదాని మీద పగబట్టినట్టుంది. బహుశా ఇహ ఆ అమ్మాయిలతో పాటూ కాగితాల పనే తప్పదో ఏమో!” నిరాశగా వెనుదిరిగింది జేన్.

బయటకొచ్చాక జేన్, “ఫ్రాన్సిస్, నా దృష్టిలో ఇంకొక్క ఉద్యోగం వుంది. అక్కడికి నేనొంటరిగా వెళ్ళగలనులే. ఎంతసేపు నాతో పాటు నువ్వూ అలిసిపోతావు? నువ్వు ఇంటికెళ్ళు.” అని ఒంటరిగా బయలుదేరింది.

***

అక్కణ్ణించి ఆమె సరాసరి వాళ్ళ కుట్టు టీచర్, శ్రీమతి డూన్ గారి దగ్గరకెళ్ళింది. పాపం, జేన్ బట్టలేవో కుట్టించుకోవడానికొచ్చిందనుకొంది ఆవిడ. జేన్ సూటిగా విషయానికొచ్చి, తాను ఉద్యోగం కోసం వెతుకున్నాననేసరికి ఆశ్చర్యపోయింది.

“మేము నీ దగ్గర కుట్టు నేర్చుకొనే రోజుల్లో నీదగ్గర లెక్కలు చూడడానికో గుమాస్తా వుండేవాడు కదా, ఇంకా వున్నాడా?” అడిగింది జేన్.

“ఆ, వున్నాడు. అతను నా కొక్కదానికే కాదూ, ఇంకా చాలా మంది దగ్గర పద్దులు రాస్తాడు!”

“అవునా? అయితే, అతని ఉద్యోగం నాకిప్పించగలరా? ఎన్నో చోట్ల చేస్తున్నాడు కాబట్టి ఒక చోట పోయినా అతనికంత ఇబ్బందేమీ వుండదు,” ఆశగా అడిగింది జేన్.

శ్రీమతి డూన్ కేమనాలొ తొచలేదు. ఇంతవరకూ వాళ్ళు లెక్కల గుమాస్తాగా ఆడవాళ్ళని పెట్టుకోలేదు. వాళ్ళ వ్యాపారమే కాదూ, ఆమెకి తెలిసిన ఏ వ్యాపారస్తుడూ ఆడవాళ్ళని పద్దులు రాయడానికి పెట్టుకోలేదు. ఇప్పుడు తను పెట్టుకుంటే అంతా ఏమంటారో! అన్నిటికంటే, పాపం పెళ్ళాం బిడ్డలున్నవాడు మెక్డోనాల్డ్, అతన్ని ఏ కారణం చూపించి ఉద్యోగం లోంచి తీసేయగలదు ! అసలే ఈ మధ్య అమ్మకాలు అంతంత మాత్రంగా వున్నాయి. ఇప్పుడు అవసరం లేని మార్పులు చేసి వున్న కస్టమర్లు కూడా పోతే! మెల్లిగా తన భయాలన్నీ జేన్ ముందు బయటపెట్టింది.

నిట్టూర్చింది జేన్.

“బోలెడంత పచ్చిక వున్నా గుర్రాలకి దాణా కరవు! ఎవరైనా ఒకళ్ళు ధైర్యం చేసి నాకుద్యోగం ఇచ్చే వాళ్ళే కనబడడం లేదు !”

తల దించుకుంది శ్రీమతి డూన్. నిరాశగా అక్కణ్ణించి బయటపడింది జేన్.

***

 మిగిలిన రోజంతా ఆమె తమ లాయరు దగ్గరా, చదువుకున్న పాఠశాలా, అన్ని చోట్లా ఉద్యోగం కొరకు ప్రయత్నించి విఫలమైంది. కొన్ని చోట్ల ఆమె అర్హత సరిపోలేదంటే, కొన్ని చోట్ల అనుభవం లేదన్నారు. మొత్తానికి తనకు నచ్చి, కొంచెం గౌరవప్రదంగా వుండి, పైకెదగడానికి అవకాశం వుండే ఉద్యోగాలు దొరకవన్న నమ్మకానికొచ్చింది జేన్.

అలసి సొలసి, నిరాశా నిరుత్సాహంతో ఆమె సాయంత్రం ఫ్రాన్సిస్ ఇల్లు చేరుకుంది.

“ఏమైంది జేన్?” ఆత్రంగా అడిగాడు ఫ్రాన్సిస్.

“ఏమీ కాలేదు! పోనీ, పేపరులో ప్రక్టిస్తా ఫ్రాన్సిస్.ఇహ అదొక్కటే దారి! అలాగైనా ఉద్యోగం దొరుకుతుందన్న ఆశ లేదనుకో!”

“బాధ పడకు జేన్! ఏదో దారి దొరకకపోదు.. లే, లేచి తయారవ్వు. అలా రెన్నీ ఇంటికెళ్ళీ భోచేసి సరదాగా గడిపొద్దాం. నీకూ కాస్త మనసు కుదుటపడుతుంది.”

“అలాగే! అసలు నాకు బాగా ఆకలవుతుంది. పొద్దుటినించీ సరిగ్గా తిండేలేదు!”

ఫ్రాన్సిస్ సౌమ్యతా, ఆదరణతో జేన్ కి మనసులో కొంచెం భారం తగ్గినట్టనిపించింది.

***

Download PDF

ఒక వ్యాఖ్యను

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enable Google Transliteration.(To type in English, press Ctrl+g)