(గత వారం తరువాయి)
స్నేహ హస్తం
జేన్, ఎల్సీలు వాళ్ళు వుంటున్న భవంతిని వదిలిపెట్టాల్సిన రోజు దగ్గరికి రానే వచ్చింది. తనకి ఆస్పత్రిలో మేట్రన్ వుద్యోగం కూడా దొరకలేదని తెలిసి జేన్ కృంగి పోయింది. రెన్నీ గారే ఈ విషయాన్ని వుత్తరంలో తెలియపర్చారు. ఆ వుద్యోగం ఒక విధవరాలికిచ్చినట్టు వుంది ఆ వుత్తరంలో.
ఆస్పత్రి డైరెక్టర్లు జేన్ దరఖాస్తునెంతో శ్రధ్ధగా పరిశీలించిన మీదట, ఆమె చిన్న వయసు దృష్ట్యా ఆమె ఈ వుద్యోగ భాధ్యతలు నెరవేర్చలేదని అభిప్రాయపడ్డారట. దురదృష్టవాశాత్తూ తనకి తెలిసి ఇంకెక్కడా ఖాళీలు లేవని కూడా రాశారు రెన్నీ.
ఎల్సీ మాత్రం ఆ వార్త వినగానే ఎగిరి గంతేసింది.
“పోతే పోయింది, పాడు వుద్యోగం. కష్టమో, నష్టమో, మనిద్దరం కలిసే వుందాం జేన్! వుంటే తిందాం, లేదా పస్తులుందాం. అంతే కానీ, నన్నొదిలి నువ్వు ఒంటరిగా ఆ ఆస్పత్రిలో జన్మంతా పని చేయలని తలుచుకుంటే నాకెంత దిగులేసిందో తెలుసా?”, అక్క మెడ చుట్టూ చేతులేసి గారాబంగా అంది.
వుద్యోగం లేక రేపెలా అన్న దిగులు ముంచేసినా, తానొంటరిగా వుండాక్కర్లేదన్న నిజం జేన్ ని కూడా సంతోషపెట్టింది. ఈ విషయం గురించే ఇద్దరూ మాట్లాడుతూ వుండగా, పెగ్గీ వాకర్ వచ్చి తన కోసం ఎదురుచూస్తుందని చెప్పాడు నౌకరు.
వాళ్ళ బట్టలు ఉతికి ఇస్త్రీ చేసి తెచ్చి ఇచ్చే పెగ్గీ వాకర్ ఆ వూళ్ళో అందరికీ తెలుసు. ఆవిడ ముందు ఈ వూళ్ళోనే వుంటూ, ఒకసారి ఆస్ట్రేలియా వెళ్ళి వచ్చింది. మేనల్లుళ్ళూ, మేనకోడళ్ళూ, తన అక్క చెల్లెళ్ళపిల్లలూ అందరితో వాళ్ళ ఇల్లు మహా సందడిగా వుంటుంది. ముసలి వాడైన ఆమె తండ్రికీ, అంత మంది పిల్లలకూ ఆమె సంపాదనే ఆధారం.
చాలా పిసినారిదని వూళ్ళో వాళ్ళు ఆమె గురించి అనుకొనే మాట. ఆస్ట్రేలియా వెళ్ళోచ్చిన సంపాదనతో బోలెడంత ఆస్తి పాస్తులు సంపాదించినా, నిరుపేదరాలిలాగే బ్రతుకుతుంది, అలాగే కష్టపడుతుంది, దేనికోసమో మరి. అయితే, బట్టలు మాత్రం బహు చక్కగా శుభ్రం చేసి ఇస్త్రీలు చేసి తెస్తుంది. ఆమె నిజాయితీ, నిక్కచ్చితనమూ వూరంతా తెలిసిన విషయమే కావడం వల్ల, చాలా వరకు అందరూ బట్టలు ఆమెకే వేస్తారు.
“పెగ్గీ! ఇహ ఇదే ఆఖరు నీకు బట్టలు వేయడ, పై వారం నించి మా బట్టలు మేమే ఉతుక్కోని ఇస్త్రీ చేసుకోవాలి.”
“అయ్యో! అదేం మాట అమ్మాయి గారూ. అంతలోకే ఈ ఇంటి కొత్త యజమాని ఇక్కడ కాపురం వుండడానికి వచ్చేస్తారా? మీరు నిజంగా ఈ ఇల్లూ , ఊరూ వదిలి వెళ్ళిపోతారా?”
“అవును పెగ్గీ! గురువారం మేమీ ఇల్లు ఖాళీ చేయాలి.”
“ఎక్కడికి వెళ్తారు అమ్మాయిగారూ?”
“నాకు తెలిస్తేగా నీకు చెప్పెటానికి!”
“అదేంటండీ అమ్మాయిగారూ అలాగంటారూ! నిజంగా మీకూ, చెల్లాయిగారికీ తలదాచుకోవడానికింత నీడ లేదా?”
“ఇప్పటికైతే లేదు!”
“హ్మ్మ్మ్! అన్నట్టు మేమూ ఈ వూరొదిలి పోతున్నాం తొందర్లోనే. ఎడిన్ బరో కి.”
“ఏమిటీ? నువ్వు వూరు వొదిలి పోతున్నావా? ఎందుకూ? నీకిక్కడ జరుగుబాటు బానే వుంది కదా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగింది జేన్.
“ఆ మాటా నిజమేననుకోండి. అయితే మా టాం ఎడిన్ బరో లో ఇంజినీరింగు చదువుతానని ఒకటే గోల పేడుతున్నాడు. వాణ్ణి ఒంటరిగా పంపటం నాకేమో ఇష్టం లేదు. మా నాన్న సరేనన్నాడు, పిల్లలంతా ఎగిరి గంతేసారు. అందరమూ అందుకే తట్టా బుట్టా సర్ది ఎడిన్ బరో వెళ్ళిపోదామని అనుకున్నాము. ఆస్ట్రేలియా నించి ఇక్కడకొచ్చి లాండ్రీ దుకాణం తెరవగానే వూళ్ళో వుండే లాండ్రీ దుకాణం వాళ్ళు కొంచెం చిరాకు పడ్డారులెండి.ఇప్పుడు ఎడిన్ బరో లో అయితే ఎవరి ని బాధ పెడుతున్నానో తెలియను కూడా తెలియదు. అప్పుడే అక్కడ ఒక చిన్న ఇల్లు అద్దెకు కూడా మాట్లాడుకున్నాను. ”
“పెగ్గీ, నీకున్న ఆత్మ విశ్వాసం నాకుండి వుంటే ఎంత బాగుండేది. మావయ్య ఎంతో ఖర్చు పెట్టి చదివించాడు, కానీ ఏం ప్రయోజనం? ఆ చదువుతో నాకెలాటి వుద్యోగమూ దొరకటం లేదు. అసలు మా ఇద్దరి పొట్టలూ ఎలా పోషించుకోవాలో కూడ అర్థం కాకుండా వుంది.”
“ఏం మాటలండీ అవి! మీ పొట్ట పోసుకోవడమే అయితే మీరు చేసుకోగలరు. చెల్లాయి గార్ని కూడా చూసుకోవాలి. దాంతో మీరు బెంగ పడుతున్నట్టున్నారు. మా చెల్లి తన పిల్లల భారం నా మీద వేసి చచ్చి పోయినప్పుడు నేనూ భయపడ్డాను. ఎలా వీళ్ళందర్నీ సాకటమా అని. అప్పట్లో నా రాబడి ఏడు పౌండ్లు మాత్రమే. కానీ, చూస్తూ చూస్తూ మన వాళ్ళని పస్తు పడుకోబెట్టలేం కదా. అందుకే ధైర్యం చేసి ఆ బాధ్యత తల కెత్తుకున్నాను. ఏదో ఆ దేవుడి దయవల్ల పరవాలేదు. వాళ్ళ చదువులైపోతే ఎలాగో వాళ్ళని మెల్బోర్న్ పంపే ఏర్పాటు చేస్తాను. అక్కడ ఇక్కడ కంటే కొంచెం బాగుంటుంది.”
“అవునా పెగ్గీ? అక్కడ బాగుంటుందా?”
“ఫరవాలేదు. అక్కడుండే కష్టాలు అక్కడున్నాయనుకోండి. అయినా, మాలాటి కాయ కష్టం చేసుకునే వాళ్ళకి ఎక్కడైతే నేం లెండి! తరవాతెప్పుడైనా దాని గురించి చెప్తాను. అన్నట్టు, అమ్మాయి గారూ, మీరు తప్పనుకోకుంటే ఒక మాట చెప్తాను. మీరు ఎడినబరోలో ఎక్కడుండాలో తెలియదంటున్నారు కాదా? నేను అద్దెకు తీసుకున్న ఇంట్లో ఒక గదిలో మీరూ చెల్లాయి గారూ వచ్చి వుండొచ్చు. ఒక ఉద్యోగం దొరికి మీరు నిలదొక్కున్నాక వేరే ఇంటికెళ్ళొచ్చు. ” జంకుగా అంది పెగ్గీ.
“అద్దె కట్టడానికి డబ్బు లేదు పెగ్గీ!”
“అయ్యొయ్యో! అద్దె మాటెందుకు లెండి. మీరు నాకొక్క సాయం చేస్తే అదే పదివేలు. మా ఇంట్లో ఆడపిల్లలకి కాస్త కుట్టు పని నేర్పించి, నా లాండ్రీ బిల్లులు కొంచెం రాసి పెట్టండి, వీలైతే. ఆ రెండు పనులూ అసలు నాకు చేత కావడంలేదు. దాంతో మనం అద్దె గురించి మాట్లాడుకునే అవసరం వుండదు.”
“పెగ్గీ! తప్పకుండా చేసి పెడతాను. నాకు కాలు నిలదొక్కుకునే అవకాశం వస్తూంటే కాదంటానా? అయితే పెగ్గీ, ఎడిన్ బరోలో నేనూ, ఎల్సీ, ఇద్దరమూ ఇరవై నాలుగు పౌండ్లతో బ్రతకగలమంటావా?”
“మా లాటి వాళ్ళం ఎలాగో బ్రతికేస్తామమ్మా! పాపం, మీకే…”
“ఫరవాలేదులే. మీరంతా ఎలా వుంటే మేమూ అలాగే వుంటాము. ”
“అంతే లెండి. ముందు మనం దైవం మీద భారం వేస్తే, అంతా ఆయనే చూసుకొంటాడు.”
“నిజంగా భగనవంతుడు నిన్ను కష్టాల నించి తప్పించాడా పెగ్గీ?” కుతూహలంగా అడిగింది జేన్.
“భగవంతుడు కష్టాలు తప్పిస్తాడో లేదో నాఖంతగా తెలియదు కానీ, ఆ కష్టాలని తట్టుకునేందుకు శక్తిని ఇస్తాడమ్మాయిగారూ! ధైర్యమూ, ఆశా కూడా ఇస్తాడు. క్షమించండి, ఏదో పెద్ద తెలిసినట్టు మాట్లాడి మిమ్మల్ని నొప్పించానా?”
“ఇందులో నొచ్చుకోవడానికేముంది పెగ్గీ? నువ్వన్నట్టు ధైర్యమూ శక్తీ వుండాలేకానీ, తీర్చుకోలేని సమస్య వుండదు. ఇరవై నాలుగు పౌండ్లతో జీవితాన్ని ప్రారంభించటానికి నాకేమీ అభ్యంతరం లేదు.”
“మీ బట్టలూ, పుస్తకాలూ అన్నీ తెచ్చుకోండి. యేడాది దాకా బట్టలు కొనే పని వుండదు.”
” అవును. అంతే కాదు, మా గదుల్లో వున్న సామానంతా మాదే నన్నాడు మావయ్య. అవసరమైనంత వరకు వుంచుకోని, మిగతా సామాను అమ్మి వేస్తాను. ”
” ఇంతకీ మీరు ఎడిన్ బరో ఎప్పుడు బయల్దేరుతున్నారు”
“బుధవారం, ఫ్రాన్సిస్ వస్తాడు. అతనికి ఇల్లప్పగించి మేము బయల్దేరాలనుకుంటున్నాం.”
“సరే, అయితే అందరమూ కలిసి గురువారం బయల్దేరదామా?”
“అలాగేనండి. మీరు వూరి వాళ్ళకి చేసిన వుపకారాలగురించీ, సహాయాల గురించీ అందరూ చెప్పుకుంటున్నారు. కొత్త అయ్యగారు కూడా మీలాగే ఈ ఇంట్లో సంతోషంగా వుంటే అంతే చాలు. నే వస్తా అమ్మాయి గారు.”
***
(సశేషం)
