శారద
(కిందటి వారం తరువాయి)
పెగ్గీ ప్రయాణం
పెగ్గీ తన కథ మొదలు పెట్టింది.
***
అమ్మాయిగారూ! అసలు విషయమేంటంటే నేనూ మా అక్క బెస్సీ ఒకళ్ళంటే ఒకళ్ళం ఎంతో ప్రేమగా వుండేవాళ్ళం. బెస్సీ నాకంటే బాగానే పెద్దది. ఎంత పెద్దదో గుర్తు లేదనుకోండి! నాకు ఆరేళ్ళ వయసులోనే మా అమ్మ పోయింది. బెస్సీ నన్ను తనే తల్లిలా పెంచింది. ఇప్పుడు మీరు చిన్నమ్మాయిగార్ని చేస్తూన్నంత ముద్దు కాకపోయినా, బెస్సీ నన్నూ ఇలాగే ప్రేమగా చూసేది. సౌమ్యంగా, కొంచెం లావుగా వెండేది బెస్సీ. మా పక్కింటి విలియం లౌరీ హై స్కూలు రోజుల్లోనే బెస్సీ అంటే చాలా ఇష్టం పెంచుకున్నాడు. నాన్నకి మేమిద్దరమూ కాక ముగ్గురు కొడుకులున్నా, మా మీదే ఆధారపడి వుండేవాడు. కొంచెం జబ్బు మనిషి కూడా! మా అన్నదమ్ములు ఎందుకూ కొరగాని వాళ్ళు. బెస్సీ నేను కొంచెం పెద్దయ్యే వరకూ నాన్నని తనే కనిపెట్టుకుని వుంది. నేను ఒక చిన్న వుద్యోగం చూస్కున్నాకే విలియంని పెళ్ళాడింది బెస్సీ! పెళ్ళయినా నాన్న వాళ్ళతోటే వుండేవాడు. దాని పెళ్ళయిన మూడేళ్ళకి నాన్న పోయాడు!
బెస్సీకి చక చకా పిల్లలు పుట్టేసారు! అది అయిదోసారి కడుపుతో వుండగా విలియం జబ్బుపడి పోయాడు. బెస్సీ పాపం కుప్పకూలిపోయింది. ఎలాగో తేరుకుని బయటికి వెళ్ళి పని చేసి కుటుంబాన్ని నడిపేది కానీ, విలియం తోడు లేకుండా ఎక్కువ రోజులు బ్రతకలేక పోయింది. దాని పిల్లలు పాపం అనాథలయ్యారు. నన్ను చిన్నప్పుడు సాకింది బెస్సీ. ఇప్పుడు దాని పిల్లల్ని నేను అనాథల్లా వదిలేస్తానా?
విలియం అమ్మా నాన్నలు ఆ పక్కనే ఇంకో పల్లెటూళ్ళో వుండేవాళ్ళు. వాళ్ళూ మాలాగే పేద వాళ్ళు. అయినా నా దగ్గరికి వచ్చి డబ్బు సాయం చేస్తే పిల్లలని తాము చూసుకోగలమన్నారు. అయిదుగురు పిల్లలని సాకేంత డబ్బు నాకెక్కణ్ణించొస్తుంది?
అప్పుడు నేను గ్రీన్ వెల్స్ లో ఒక పెద్ద ఎస్టేటులో పని చేసేదాన్ని. వంటా వార్పూ, పాలు పితకడం, పాడి పనీ అన్నీ చేసేదాన్ని. ఇంతా చేస్తే నా జీతం ఏడాదికి ఏడు పౌండ్లు. దాంతో ఇంత మందిమి ఎలా బ్రతకడం చెప్పండి? ఇంకా పని ఎక్కువైనా పర్వాలేదు కానీ నా జీతం పెంచమని మా అమ్మగార్ని కాళ్ళా వేళ్ళా పడ్డాను. ఇక ఇంతకంటే పని ఎక్కువ చేయలేనని ఆవిడ కోప్పడ్డారు. అయితే జీతం ఇంకొక్క పౌండు పెంచారనుకోండి. అయినా అదేమూలకి?
ఒక రోజు పెరట్లో వంటకోసం ఒక పక్షికి ఈకలు పీకి శుభ్రం చేస్తున్నాను. కింద పాత పేపర్లు వేసాను మురికి కాకుండా. యథాలాపంగా ఆ పేపర్లో చూద్దును కదా, ఒక ప్రకటన! మెల్బోర్న్ లో పని చేయడానికి ఒప్పుకుంటే ఖర్చులు తామే భరించి తీసికెళ్తామని ఎవరో ఇచ్చారా ప్రకటన.
ఇంటి పనీ, వంట పనీ, పాడి పనీ పశువుల పనీ వంటివి తెలిసిన మనిషి దాదాపు పదహారు నించి ఇరవై ఐదు పౌండ్ల వరకూ సంపాదించుకోవచ్చట. ఒక అడ్రసు ఇచ్చి వచ్చి సంప్రదించమన్నారు. ఆ ప్రకటన చూస్తే ప్రాణం లేచొచ్చినంత పనైంది! తప్పక ఆస్ట్రేలియా వెళ్ళిపోదామని ఆ క్షణం లోనే నిశ్చయించుకున్నాను. ఆ పేపర్లో ఇచ్చిన చిరునామాకి వెళ్ళీ ప్రయాణం ఏర్పాట్లు చేసుకున్నాను.”
“ప్రయాణం ఎలా అయింది పెగ్గీ?” కుతూహలంగా అడిగింది జేన్.
“వింత ఏంటంటే అమ్మాయిగారూ, నాకు ఆ ప్రయాణం తాలుకు విషయాలు కొంచెం కూడా ఙ్ఞాపకం లేవు. అయితే అయిదు నెలల ప్రయాణం అన్న మాట మాత్రం గుర్తుంది. ఇప్పుడంత సమయం పట్టదు లెండి. వచ్చేటప్పుడు నాలుగు నెలల్లో వచ్చేసాగా? సరే, ఎలాగో మెల్బోర్న్ చేరుకున్నా. చాలా మురికిగా, ఇరుకుగా అనిపించింది. నేననుమానించినట్టే అంతంత జీతాలేం ఇవ్వలేదు. ముందు పదమూడు పౌండ్లిస్తామన్నారు. నాకు ఏడుపొచ్చినంత పనైంది. ఈ మాత్రానికేనా నేను అయిదునెలలు కష్టపడి దేశం కాని దేశం వచ్చింది, అనిపించింది. ఏజెన్సీ లేబర్ ఆఫిసులో బాగా దెబ్బలాడాను. ఎంత కష్టమైన పనైనా చేస్తాననీ, ఎక్కడికైనా వెళ్తాననీ, డబ్బు మాత్రం ఇంకొంచెం కావాలనీ మొత్తుకున్నాను. అప్పుడే ఆ ఆఫీసులోకి ఒక పెద్దమనిషి వచ్చాడు. ఆయన వాలకమూ మాటా చూస్తే ఇంగ్లండు నించే వచ్చినట్టనిపించింది. ఆఫీసరుతో నా పోట్లాట విని,
“అయితే అందరిలానే నీకూ డబ్బాశ ఎక్కువేనన్నమాట,” అన్నాడు వెటకారంగా.
“అయ్యా! ఇంత దూరం వచ్చిందీ కష్టపడి డబ్బు సంపాదించుకోవడానికేగా,” అన్నాను నేను.
“అవునమ్మా! డబ్బు వచ్చేటప్పుడొస్తుంది. అంతలోకే తొందరపడితే ఎలా? రాగానే ధన రాసులు కావాలా ఏం?” కసిరాడాయాన.
“ఇన్ని మాటలెందుకు సారూ! మీకు పనిమనిషి కావాలంటే చెప్పండి,” నేనూ కోపంగానే అన్నాను.
“పనిమనిషా? మాటవరసకి కావాలే అనుకో! నువ్వు సరిపోతావో లేదో నాకెలా తెలుస్తుంది?”
“మీకెందుకు! అమ్మగారికి నన్నొక్కసారి చూపించండి. నా పని తనాన్ని చూసి ఆవిడే నచ్చుకుంటారు.”
“అలాగా? సరే, ఏమేం పనులు చేయగలవో చెప్పు?”
“ఒకటేమిటండీ, ఏదైనా చేయగలను. వంట పనీ, చాకలి పనీ, పాడి పశువుల పనీ, ఇంటిక్కావాల్సిన సమస్తం చాకిరీ చేయగలను.”
“సరే, నీ వయసెంత? మీ అమ్మగారడిగితే చెప్పాలిగా!”
“ఇరవై అయిదేళ్ళు. ఇంతకు క్రితం అయిదేళ్ళూ, అంతకు ముందు మూడేళ్ళూ వేర్వేరు చోట్ల పనిచేసాను. కావాలంటే వాళ్ళందరి దగ్గర్నించీ ఉత్తరాలు కూడా చూపించగలను. పనికీ, ఒంటరితనానికీ, దేనికీ భయపడను.”
“ఏదో పెద్ద రౌడీలాగున్నావే! కొంచెం డబ్బాశ కూడా ఎక్కువేనా ఏమిటి? ఏడాదికి ముప్పై పౌండ్లిస్తానంటే, ఇక్కడికి వందమైళ్ళ దూరంలో వున్న పల్లెలో పని చేస్తావా?”
“సరే నండి! అలాగే చేస్తాను.” ధైర్యంగా ఒప్పుకున్నాను.
“రేఫణ్ణించే లెక్కకట్టి నీకు జీతం ఇస్తాను. ప్రయాణానికి సిధ్ధం కా.”
“అలాగే సారూ! వంద మైళ్ళంటున్నారు. అక్కణ్ణించి ఇంటికి డబ్బు పంపాలంటే ఎలా?”
“అదంతా నేను చూసుకుంటాలే. జీతం ఎక్కువ కదా అని సంబరపడకు, బోలెడంత చాకిరీ వుంటుంది., అడవుల్లో ఇల్లు, ఆలోచించుకో మళ్ళీ!”
“ఫర్వాలేదు సారూ! ఆ దేవుడి మీదే భారం వేసాను నేను.”
“సరే అయితే!”
ఆయన అక్కడ వున్న ఏజెన్సీ ఆఫీసరుకు చెప్పి ఒప్పందం రాయించాడు. దాని మీద ఆ పెద్దాయన వాల్టర్ బ్రాండన్, నేనూ సంతకాలు చేసాం. మర్నాడే ప్రయాణమయ్యాం. భలే దారిలెండి అదంతా. ఎగుడు దిగుడుగా, మట్టి దిబ్బలతో! మాతో పాటు నలుగురు మగవాళ్ళూ వచ్చారు. అందులో ఇద్దరు కొంచెం తాగుబోతుల్లాగనిపించారు. నేను వాళ్ళకంటే మొరటుదాన్ని కావడంతో నా జోలికి రాలేదు. దాదాపు రెండు వారాలు బండిలో ప్రయాణం చేసి బ్రాండన్ గారి ఇల్లు చేరాము. అయితే ఈ ప్రయాణం నాకంత విసుగనిపించలేదు! ఎందుకంటే ప్రయాణం రోజులకి కూడ లెక్క కట్టి జీతం తీసుకుంటున్నాగా! అందుకు!”
*****************
మేము బ్రాండన్ గారి వూరు, బర్రాగాంగ్ చేరుకునేసరికి శనివారం చీకటిపడింది. మాలా కాకుండా అయ్యగారు గుర్రబ్బగ్గీలో ప్రయాణం చేసినందువల్ల మాకంటే చాలా ముందు గానే వూరు చేరుకున్నారు.
“పెగ్గీ! ప్రయాణం బాగా జరిగిందా?నెమ్మదిగా సాగింది కదా? నువ్విలాటి ప్రదేశాల్ని ఎప్పుడూ చూసి వుండవు.” ఆదరంగా అన్నారు అయ్యగారు నేను బండి దిగుతూంటే.
“అవునండీ! చాలా నెమ్మదిగా అనిపించింది.”
“అదేమిటి పెగ్గీ! ప్రయణం అంతా ఎండలో కూర్చున్నావా ఏమిటి? నీ మొహం అంతా నల్లగా కమిలిపోయింది. ఇటు వైపు ఎండలు చాలా ప్రమాదకరం. జగ్రత్తగా వుండాలి.”
“మొహం నల్లగా కమిలిపోతేనేం లెండి. చేతులూ కాళ్ళూ సవ్యంగానే వున్నాయిగా! అన్నట్టు, సారూ, అమ్మగారెక్కడా? వంటగదిలోకెళ్ళి చూడనా?”
“నీకొక విషయం చెప్పాలి పెగ్గీ! అసలీ ఇంట్లో అమ్మగారనే పదార్థమే లేదు!” నవ్వుతూ అన్నారయ్యగారు. ఒక క్షణం కోపం ముంచుకొచ్చింది నాకు. ఇదేమైనా నవ్వులాటా?
“ఏమంటున్నారు మీరు? అమ్మగారు లేకపోవడమేంటి?” కోపంగా అన్నాను.
“ఆగాగు! అమ్మగారి ప్రసక్తి తెచ్చింది నువ్వే! గుర్తు తెచ్చుకో! ఇక్కడ ఇంకో ఆడదిక్కు లేదు కాబట్టి, నువ్వే అమ్మగారూ, పనిమనిషీ కూడా!”
నిజం చెప్తున్నా అమ్మాయిగారు. ఆ దేశం కాని దేశంలో, ఎక్కడో మారుమూల ఆడతోడు లేకుండా, ముక్కూ మొహం మగవాళ్ళ మధ్య వుండాలని తెలిసేసరికి నాకు గుండె జారిపోయింది. చాలా భయం వేసింది.
“అయ్యగారూ! మీరు చేసిన పని మంచిది కాదండీ!” బాధగా అన్నాను.
“నీకేం భయం లేదు పెగ్గీ! నువ్వడిగినంత జీతం ఇస్తాను. ఇక్కడ మాకు నీ అవసరం చాలా వుంది. ఆడదిక్కు లేక మేమంతా మురికిగా, సరైన తిండీ తిప్పలు లేక పడి వున్నాము. ఇప్పటికిప్పుడు పెళ్ళాడాలంటే మాలాటి వాళ్ళకు పిల్లనెవరిస్తారు చెప్పు? నువ్వేం చిన్న పిల్లవు కాదు. నిన్ను నువ్వు బాగా కాపాడుకోగలవు. మిగతా పనివాళ్ళు నీ జోలికి రాకుండా నేనూ చూస్తూనే వుంటాగా? దయచేసి ఈ ఇల్లూ, వంటిల్లూ ఒక కొలిక్కి తెచ్చి నాకింత తిండి వండి పెట్టు. అంతకంటే ఎక్కువ నిన్నేమీ అడగను! కనీసం వారం రోజులు వుండి చూడు. ఆ తర్వాత కూడ నీకు ఇబ్బందిగా భయంగా వుంటే నిన్ను మళ్ళీ మెల్బోర్న్ పంపించేస్తాను, సరేనా?” కాళ్ళా వేళ్ళా పడ్డాడు అయ్యగారు.
భయం భయంగానే ఒప్పుకున్నాను. వారం రోజులు బ్రాండన్ గార్ని గమనించాను. పాపం, ఆయన మంచాయనే, అని తెలిసి వుండిపోవడనికే సిధ్ధపడ్డాను, నా డబ్బాశ ఏదో రోజు నా కొంప ముంచుతుందని తిట్టుకుంటూనే. నిజంగానే ఆ ఇంటికి ఒక ఆడమనిషి చేయి అవసరమనిపించింది కూడా! ఆ మొరటు వెధవల మధ్య నన్ను నేను వెయ్యి కళ్లతో కాపాడుకోవాల్సి వచ్చిందనుకోండి!
బ్రాండన్ గారు మనిషి సౌమ్యుడే, కానీ ఇంటి పని బొత్తిగా చేతకాదాయనకి. చిరిగిపోయిన బట్టలు కుట్టుకోవాలనీ, టేబిల్ మీడ దుప్పటి లాటిది పరచి వుంచాలనీ కూడ తెలియదు.
అసలా ఇంట్లో వంటిల్లే లేదు! టీ తాగే కప్పులు లేక డబ్బాల్లో పోసుకుని టీ తాగే వాళ్ళు. చెంచాలు, ఫోర్కులు, గంటెలు, తువ్వాళ్ళూ, అసలు సామానే లేదు. అక్కడ నేల మీద మురికి చూస్తే మీరైతే వాంతి చేసుకుంటారు.
పక్కనే వుండడానికి నాకొక చిన్న పాక వేయించారు అయ్యగారు. ఒంటరిగా ఆ పాకలో వుండాలన్న ఆలోచనకే గజగజా వణికి పోయాను. అయితే దేవుడి మీద భారం వేసి నా పని నేను చేయాలనుకున్నాను.
ముందుగా వాళ్ళని పోరి నేల మీద చెక్కలు పరిపించాను. కిటికీలకి గాజు తలుపులు పెట్టించాను. ఒక చిన్న వంట పాక వేయించి అందులోకి సామాన్లు కొనిపించాను. మెల్లి మెల్లిగా ఇల్లంతా శుభ్రంగా చేసి పుష్కలంగా పాలూ, పెరుగూ, వెన్నలతో భోజనం ఏర్పాటు చేసాను. మగవాళ్ళంతా మొరటుతనాలు వదిలేసి మంచి జీవితానికలవాటు పడ్డాడు.
జార్జి పావెల్ అనే అతను ఇంటికి కావాల్సిన సామన్లు కొని ఇచ్చేవాడు. ముందు అతను వంటింట్లో వుండే వెన్నా, మీగడలకోసమో, బిస్కట్ల కోసమో వంటింటి చుట్టూ తిరుగుతున్నాడనుకున్నా. కొది రోజులయ్యేసరికి నాకర్థమయింది, అతను వచ్చేది నాకోసమే నని.
వున్నట్టుండి ఒకరోజు వంటింట్లో నాతో మాటాడుతూ ఏదో సణిగాడు. పిచ్చి వేషాలేస్తే అయ్యగారికి చెప్తానని బెదిరించాను.
“అంత కోపమెందుకు! పెగ్గీ, నేను నిన్నేం అవమానించట్లేదు.
నన్ను పెళ్ళాడతావా అని అడిగాను, అంతే.” అన్నాడు మొహం ఎర్రబడుతూండగా.
“అది అయ్యే పని కాదులే. ఇంత మంచి కాంప్లిమెంటు ఇచ్చినందుకు ధన్యవాదాలు కాని, నాకు పెళ్ళి మీద పెద్దగా ఆసక్తి లేదు,” అన్నాను మర్యాదగానే.
“నిజం చెప్పు పెగ్గీ! నేను నచ్చకపోతే ఆ విషయం నిర్భయంగా చెప్పు, అంతే కానీ, పిచ్చి పిచ్చి వంకలు పెట్టొద్దు!”
“నిజమే చెప్తున్నాను. నీమీద అయిష్టమేమీ లేదు నాకు. పెళ్ళాడే పరిస్థితి కాదు నాది, అంతే!”
“నా మాట విను పెగ్గీ! ఒంటరిగా ఇలాటి చోట మగవాళ్ళ మధ్య, భయం వేయడంలేదూ? అదే నన్ను పెళ్ళాడావనుకో, నిన్ను రక్షించే బాధ్యతంతా నేనే తిసుకుంటాను.”
ఆ తర్వాత ఎన్నో సార్లు అడిగాడు జార్జి నన్ను పెళ్ళి చేసుకుందామని. అదేమాట ఇంట్లో పని చేసే ముగ్గురు పశువుల కాపర్లూ, గుర్రాలు చుసుకునే అబ్బయీ కూడా అడిగారు. అందరికీ లేదనే చెప్పాను. అది నాగొప్పేమీ కాదమ్మాయి గారూ! అలాటి చోటికి ఆడది రావడమే మహా భాగ్యం ఆ రోజుల్లో. ఇక అంద చందాల గురించి ఎవరేడ్చారు?
వింత చూడండి! ఆడవాళ్ళకి విలువ వుండే చోటికి ఖర్చుకి బయపడి వాళ్ళని తీసికెళ్ళరు. ఇక్కడ ఇంత మంది ఆడపిల్లలున్నా పెళ్ళాడేందుకు మగవాళ్ళు లేరు. అక్కణ్ణించి రావడం నాకెంత మాత్రమూ ఇష్టం లేదు. కాని పిల్లల కొసం వచ్చా, మళ్ళీ వెళ్ళిపోతాలెండి.
ఎక్కడ దాకా చెప్పాను? ఆ, ఇంట్లో పని వాళ్ళని మెల్లిగా నా చెప్పు చేతల్లోకి తెచ్చుకున్నాను.
కాని అంతలోనే నా పరిస్థితి మారింది.
***
(మిగతాది వచ్చే వారం)
