శారద
(కేథరిన్ హెలెన్ స్పెన్స్ రాసిన Mr.HOgarth’s Will కి అనుసృజన : శారద )
(కిందటి వారం తరువాయి)
బ్రాండన్ గారికి పెద్ద పెట్టున జ్వరం కాసింది. పగలూ రాత్రీ ఆయన సేవలోనే గడిచిపోయేవి నాకు. పాపం తిండి తినడానికి కూడా ఓపిక లేక, జావ తాగిస్తే తాగేవారు. అలా కొన్ని వారాల తర్వాత నెమ్మదిగా కొలుకున్నారు. ఒకరోజు కుర్చీలో విశ్రాంతి గా కూర్చుని ఏదో పని చూసుకుంటున్న నాతో ఒక మాటన్నారు. ఇంకా పెళ్ళిళ్ళు కాని ఆడపిల్లలు, మీతో ఆ మాటలేమిటో నేను చెప్పలేను కానీ, ఆ మాటలు నాకెంతో కోపం తెప్పించాయి. ఒక్క నిముషం మాట్లాడలేకపోయాను. ఎలాగో కూడ దీసుకుని,
“అలాటి మాటలు మీరనా వద్దు. నేను వినా వద్దు. అయినా, ఇలాటి పాడు ఉద్దేశ్యాలు నన్నీ ఊరు తెచ్చినప్పుడు మీకు లేవు. అందుకే వూరుకుంటున్నాను,” అన్నాను.
“అంత కోపపడకు పెగ్గీ! నువ్వు రావడం వల్ల నాకెంత హాయిగా వుందో నీకు తెలియదు. అందుకే…”
“అవునా? మీకు నామీదున్న గౌరవాన్ని చూపించడానికి ఇది మార్గం కాదనుకుంటా!”
“జార్జి పెళ్ళాడమంటే వద్దన్నావట. దాంతో నీ చూపు ఇంకా పైనుందేమో ననుకున్నాను.”
“జార్జి కంటే మంచివాళ్ళూ, గౌరవనీయులూ నాకైతే ఇంతవరకూ కనబడలేదు. కాబట్టి పెళ్ళాడనే దల్చుకుంటే అతన్నే పెళ్ళాడతాలెండి. మీకంటే జార్జి చాలా మర్యాదస్తుడు. అతను నన్ను పెళ్ళాడతానన్నాడు. మీలా…”
“సరే అయితే! పెగ్గీ! నేనూ అదే మాటంటాను. చెప్పు, నన్ను పెళ్ళాడతావా?”
“లేదండీ! నా స్థాయికి మించిన మగవాళ్ళతో నేను నెగ్గుకురాలేను. పెళ్ళి చేసుకునే రోజు వస్తే, నా స్థాయికి తగ్గ మగవాణ్ణే చేసుకుంటాను.”
నా మాటలు విని పెద్దగా నవ్వేసాడాయన.
“ఏ మాట కామాటే చెప్పుకోవాలి. పెగ్గీ, నువ్వు తెలివి కలదానివి సుమా! నిజమే. నువ్వెంత మంచి పిల్లవైనా, నిన్ను తీసుకెళ్ళి నా కాబోయే భార్యగా మా అమ్మకీ, నాన్నకీ ఎలా పరిచయం చేస్తాను? సరే, ఎప్పటికైనా జార్జిని నువ్వు పెళ్ళాడితే అందరికంటే ఎక్కువగా నేనే సంతోషిస్తాను.”
అంతే అమ్మాయిగారూ! నిజంగానే నాకు జార్జికంటే ఎక్కువగా ఎవరూ నచ్చలేదు. పాపం, నన్నెంతో ఆపేక్షగా కనిపెట్టుకుని వుండేవాడు. నేను సరిగ్గా ఆలోచించుకొనేలోపే నాకు బర్రాగాంగ్ వదలాల్సొచ్చింది. అక్కడే ఇంకో ఆరునెలలు వుండి వుంటే జార్జితో నా పెళ్ళి జరిగి వుండేదేమో.
మేముండే వూరికి ఇరవై మైళ్ళ దూరంలో బ్రాండన్ గారి స్నేహితుడు ఫిలిప్ గారు వుండేవారు. ఆయనది ఇంకా పెద్ద పొలమూ, పెద్ద పశుసంపదా! ఆయన భార్యకి ప్రసవించే రోజులు దగ్గరకొచ్చాయి. అందుకని ఆయన ముందే మెల్బోర్న్ నించి ఒక నర్సును ఏర్పాటు చేసుకున్నారు కానీ, ఆ నర్సు ఆఖరి నిముషంలో రానంది. ఇంకో మనిషిని ఏర్పాటు చేసుకునే వ్యవధి లేదు. నీళ్ళాడ పొద్దుల మనిషి! అందుకని పురిటి వరకూ తోడుండడానికి నన్ను పంపమని బ్రాండన్ గార్ని బ్రతిమాలారాయన.
పురుడు జరిగి తల్లి కొంచెం కొలుకోగానే నన్ను వెనక్కి పంపే షరతు మీద నన్నక్కడికి వెళ్ళమన్నారు బ్రాండన్ గారు. అక్కడ నిజానికి ఇంకో పని అమ్మాయి వుంది, కానీ ఆ పిల్లకసలేమైనా పనొచ్చో రాదో అనిపించింది నాకు.
ఫిలిప్ గారి శ్రీమతి (వాళ్ళ పెళ్ళయి అప్పటికి యేడాది అయిందిట) మంచిదే. సౌమ్యురాలు. పని వాళ్ళతో పని చేయించుకోవడం తెలియదావిడకి. మౌనంగా ఒక కుర్చీలో కూర్చుని వుండే వారు. నేను వెళ్ళిన కొద్ది రోజులకే ఆవిడ ప్రసవించి ఒక పాపాయిని కన్నది.
తల్లేమో కానీ, తండ్రి మాత్రం ఆ పాపాయిని చూసి పొంగిపోయాడు. బుల్లి ఎమిలీ ని చూసిన దగ్గర్నించీ ఆయనకి వేరే ప్రపంచమే లేకుండా పోయింది. అంత పెద్దాయన బవిరి గడ్డంతో మొగ్గలాటి కూతుర్ని ఎత్తుకోని, ముద్దు పెట్టుకోవడం, దానితో పాపాయి భాషలోనే గంటల తరబడి మాట్లాడడం, అందరినీ పిలిచి పాపాయి గురించి కబుర్లు చెప్పడం చూస్తే నాకైతే నవ్వాగేది కాదు. పిల్లలని అంత ప్రేమించే తండ్రిని ఇంతవరకూ చూడలేదు.
ఫిలిప్ గారి శ్రీమతితో వేగడం కొంచెం కష్టమే అనిపించింది. బాలింతరాలి సంరక్షణ అంటే మాటలా? జలుబు చేయకుండా ఎన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి! పథ్యం వంట కూడా చేయాలాయే! కానీ, ఆవిడ నా ప్రతీ మాటనీ పెడ చెవిన పెట్టేది. మీ స్కాట్ లాండ్ లో జలుబూ పడిశం పదతాయి కానీ, ఈ ఆస్ట్రేలియాలో ఏమీ కాదు అనేది. పథ్యం విషయంలోను అంతే. ఫిలిప్ గారి కేమో ఆమెతో వాదించే ఓపిక లేక నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు చేసుకోపొమ్మనేవారు. తల్లీ పిల్లల పనితో నా ఒళ్ళు హూనమైపోయింది.
అప్పటికి నాకు బ్రాండన్ ఇంటికి తిరిగి వెళ్ళిపోవాలనిపించసాగింది. ఫిలిప్ గారి భార్యకి కూడా నన్ను పంపాలనే అనిపించింది. తనకి తోచినట్టు చేయడమే తప్ప, ఇంకోరు చెప్తే నచ్చదావిడకి! కానీ విచిత్రంగా, ఫిలిప్ గారు నన్ను ఇంకొన్నాళ్ళుండి పాపని చూసుకొమ్మని బ్రతిమిలాడారు. నన్ను ఇంటికి తీసికెడదామని వచ్చిన జార్జితో అదేమాటన్నాడాయన. నేనూ వుండిపోదామనుకున్నాను. దాంతో జార్జికి ఎక్కళ్ళేని కోపమొచ్చింది. ఆ చంటి దాని మూలంగానే నేను ఫిలిప్ గారి ఇంట్లో వుంటున్నానని దాని మీద కోపం పెంచుకున్నాడు. నాకు భలే ఆశ్చర్యం వేసింది.
ఒక్క చంటి పాపనే భరించలేని వాడు నాకు చుట్టుకున్న బెస్సీ పిల్లలయిదుగుర్ని ఎలా భరిస్తాడు? నాకంటూ ఇల్లొకటి ఏర్పడితే అందులో బెస్సీ పిల్లలకెప్పుడూ చోటుండాలి! ఆ కోరికలో తప్పేం వుంది చెప్పండి? అందుకే జార్జిని ఆ తర్వాత దూరంగా వుంచేసాను.
ఫిలిప్ గారింట్లో దాదాపు యేణ్ణర్ధం వున్నాను. అమ్మగారు నాతో సర్దుకు పోవడం నేర్చుకున్నారు. అక్కడ మగవాళ్ళు నన్నెక్కువ బాధించలేదు. ఎందుకంటే నాకంటే చిన్నదయిన మార్తా వుండబట్టి. కొన్నళ్ళకి మార్తా పెళ్ళయిపోయింది.
“నీ అక్క పిల్లల కోసం నీ భవిష్యత్తు పాడు చేసుకోకు పెగ్గీ!” అని అప్పుడప్పుడూ అన్నా, ఫిలిప్ గారు బెస్సీ పిల్లల పట్ల నా బాధ్యత అర్థం చేసుకున్నారు. ఆయన భార్య మళ్ళీ గర్భవతి అయింది. ఈసారి పురిటికి మెల్బోర్న్ వెళ్తానని ఎంతో గోల చేసింది. కానీ ఆయన ఒప్పుకోలేదు. అక్కణ్ణించి డాక్టరుని ఇంటికే రప్పిస్తానని అన్నారు. అన్నట్టే ఒక డాక్టరు పురిటి వరకూ అక్కడుండడానికి వచ్చాడు. నాకెందుకో ఆ డాక్టరు వాలకం అంతగా నచ్చలేదు.
ఫిలిప్ గారు నాతో, “పెగ్గీ! ఆయన మంచి డాక్టరే కానీ, కొంచెం తాగుబోతు. అందుకని ఆయనకి మన ఇంట్లో వుండే మద్యం సీసాలు కనబడనీయకు. అన్నట్టు, ఈ సంగతి అమ్మగారితో అనకు!” అన్నారు రహస్యంగా. ఆయన చెప్పినట్టే నేను ఆ డాక్టరు కార్టర్ గారిని వేయి కళ్ళతో కనిపెడుతూ వచ్చాను. దాదాపు రెండు వారాలు, ఆయనా బానే వున్నారు. కానీ ఆ తర్వాత ఇహ తట్టుకోలేకపోయారు. రాత్రంతా తన గదిలో అటూ ఇటూ పచార్లు చేసే వాడు! మనిషి పాపం దిగాలుగా నీరసంగా అయిపోయాడు.
ఒక రోజు అమ్మగారికి నొప్పులు మొదలయ్యాయి. డాక్టర్ని పిలుద్దామని పైకి వెళ్తే, ఏముంది! ఎక్కడ సంపాదించాడో కానీ, బ్రాండీ బాటిలు ఒకటి మొత్తం ఖాళీ చేసేసాడు. నేల మీద మత్తుగా పడి నిద్ర పోతున్నాడు. వైను బాటిల్లుండే సెల్లార్ తాళాలు నా దగ్గరే వున్నవి. మరి ఈయన ఇదెక్కడినించి సంపాదించాడో నాకర్థం కాలేదు. ఎందుకంటే, ఆ పల్లెటూళ్ళో బయట టీ దొరికితే మహా ఎక్కువ! తరవాత తెలిసింది, ఒక నౌకరును నలభై మైళ్ళు పంపించి తెప్పించాడట! అయ్యగారు ఆ నౌకరును పనిలోంచి తీసేసారులెండి!
సరే, అదలా వుంచి, అమ్మగారికి నొప్పులొస్తున్నాయని లేపి చెప్పాను. ఎలాగో కళ్ళు తెరిచి పురుడు అయ్యిందనిపించాడు. ఆడపిల్ల, హేరియట్ అని పేరు పెట్టారు. రెండు వారాలయింది. ఇహ మెల్లిగా పంపించేద్దామనుకున్నారు ఫిలిప్ గారు.
వున్నట్టుండి ఒక రోజు మళ్ళీ తాగొచ్చాడు డాక్టర్ కార్టర్. పాపం, పడుకోని వున్న అమ్మగార్ని తన పెడ బొబ్బలతో భయ పెట్టాడు. పాపం, బాలింతరాలు, గజ గజా వణికిపోయింది. అతన్ని ఎలాగైనా బయటికి పంపని అడిగింది నన్ను.
నేను మెల్లగా మంచి మాటలు చెప్పి అతన్ని బయటికి తిసికెళ్ళాను. ఏదేదో సణుగుతూ అక్కడే వున్న గుర్రానెక్కి వెళ్ళిపోయాడతను. ఈ గుర్రం మీద వుంటాడా, కింద పడిపోతాడా అని నేను ఆలోచిస్తూండగానే ఒక నౌకరు, జిం ,పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు.
“పెగ్గీ! మంటలు! ఇల్లంటుకుంటోంది!” వగరుస్తూ అన్నాడు. నా పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి. కిటికీలోంచి బయటికి చూసాను. దూరంగా మంటలు కనిపిస్తున్నాయి. దగ్గరకొచ్చాయంటే మా పని అయిపొతుంది. ఇంట్లో ఇద్దరు చిన్న పిల్లలు, చంటి పిల్ల తల్లీ! ఇంట్లో నేనూ, మార్తా, జిం మాత్రమే వున్నాం. అదృష్టవశాత్తూ, అమ్మగారూ, పిల్లలూ నిద్రపోతున్నారు. గబగబా మార్తానీ, జిం నీ పిలిచాను. మంటలార్పడనికి నీళ్ళూ బకెట్లూ తీసుకురమ్మన్నాను. మార్తా భయపడ్డది కానీ, తేరుకొని బాగా సహాయం చేసింది. ఆ డాక్టరు సిగరెట్టు కాల్చి ఎండు గడ్డి మిద పడేసినట్టున్నాడు. అంటుకుంది. గాలి వల్ల మంట తొందరగా పెద్దవసాగింది. మాకెటూ పాలుపోలేదు.
దూరంగా గుర్రం మిద ఒక మనిషి రావడం చుసాను. అమ్మయ్య, ఫిలిప్ గారొస్తున్నారనుకున్నాను. తీరా చూస్తే, వచ్చింది బ్రాండన్ గారు. వచ్చీ రావడమే మంటలు చూసి వాటినార్పే పన్లో పడ్డారు. ఆయన సాయంతో తొందరగానే మంటలార్పేసాము. గొర్రెలు బోలెడు మంటల్లో కాలి చచ్చిపోయాయి.
మర్నాడు ఆ పొలాన్నంతా చూస్తే కడుపులో దేవినంత పనైంది. ఫిలిప్ గారొచ్చారు మధ్యాహ్నానికి, మండిపడుతూ.
“సారూ! అమ్మగారూ పిల్లలూ క్షేమంగానే వున్నారు, భగవంతుని దయవల్ల!” ఆయన్ని చూడగానే చెప్పేసాను. భార్యా పిల్లలు క్షేమంగా వుండడం చూసి ఆయనా కుదుట పడ్డాడు.
ఆ తర్వాత కొద్ది రోజులకే మా బావ విలియం లౌరీ బంధువు సేండీ లౌరీ, మెల్బోర్న్ వస్తున్నాడని తెలిసింది. ఒక్కసారి ఆయనని కలిసి పిల్లలెలా వున్నారో కనుక్కుందామనుకున్నాను. ఫిలిప్ గారితో చెప్పాను. సరే నన్నాడాయన. అప్పటికి ఇంకొక నౌకరుకు పెళ్ళవడం వల్ల, అతని భార్య వుండేది ఇంటి పన్లు చూసుకోవడానికి.
వెళ్ళేముంది నాతో ఫిలిప్ గారు,
“పెగ్గీ! నువ్వు నాకు చేసిన మేలు నేనెన్నటికీ మర్చిపోలేను. నువ్వే లేకుంటే నా భార్యా బిడ్డలు మిగిలుండేవారు కారు” అన్నాడు.
“అయ్యో! అలాగనకండి సారూ! నేను చేసిందేముంది. అంతా భగవంతుని దయ” అన్నాను.
“భగవంతుని దయ సంగతేమో కానీ, నీ ఋణం మాత్రం తీర్చుకోలేను పెగ్గీ!”
“అయ్యా! నేను చేసిన పనికంతా జీతం పుచ్చుకుంటూనే వున్నా కాబట్టి ,ఋణాల ప్రసక్తి లేదు లెండి.”
“అలాగంటే నేనొప్పుకోను పెగ్గీ! నువ్విలా అంటావని తెలిసే నేను ఒక వంద పౌండ్లు నీ బేంకు అక్కవుంట్లో వేసాను. దాన్ని ఎక్కడైనా మదుపు పెట్టి వచ్చే ఆదాయాన్ని వాడుకో! నన్నడిగితే, ఏదైనా చిన్న దుకాణం కొనుక్కోని నడుపుకో! కావాలంటే నేను సహాయం చేస్తాను!” అన్నాడు.
ఆయన నా మీద చూపించిన అభిమానానికి నేను కరిగిపోయాను. నిజంగానే ఆ డబ్బుతో ఏదైనా వ్యాపారం మొదలుపెడదామా అనిపించింది, కాని, ఆయనకీ ఆయన భార్యా పిల్లలకి నా అవసరం వుంది కదా అని వెనుకాడాను. కాని ఆయన వినిపించుకోలేదు.
“ఈ జీతంతో ఎన్నాళ్ళు ఆ పిల్లల్ని సాకుతావు? అసలు నీకంటూ డబ్బూ, ఇల్లూ వాకిలీ వొద్దా? అందుకని చిన్న వ్యాపారం మొదలు పెట్టు. ఆ పిల్లల బాధ్యత తీరిపోతే నువ్వూ పెళ్ళి చేసుకొని స్థిరపడొచ్చు. పిల్లలు పెద్దవుతున్నారుగా? మేమిక్కడ సర్దుకుంటాంలే!” అని ఒప్పించారు నన్ను.
ఆయన అన్నట్టే మెల్బోర్న్ వెళ్ళి ముందుగా సేండీ లౌరీ ని కలిసి, బెస్సీ పిల్లల గురించి విచారించాను. పిల్లలంతా బాగున్నారనీ, చక్కగా చదువుకుంటున్నారనీ సేండీ చెప్పాడు. అక్కడికి కొంచెం దూరంలో ఒక పల్లెటూళ్ళో చిన్న కొట్టొకటి అద్దెకు తీసుకున్నాను. అందరూ నన్నక్కడ మిస్ వాకర్ అని పిలిచే వాళ్ళు. కొట్టు బాగా నడిచి, కొంచెం డబ్బు రావడంతో మళ్ళీ పెళ్ళికొడుకుల బెడద పట్టుకుంది. అద్దెకు తీసుకున్న కొట్టుని మొత్తంగా కొనేసుకున్నాను.
అంతా బాగున్న సమయం లో సేండీ తమ్ముడు రాబీ లౌరీ అక్కడికి వచ్చాడు. వచ్చి, బెస్సీ ముసలి అత్తగారు పొయారనీ, పిల్లలని అదలించే వారులేక చెడు తిరుగుళ్ళు తిరుగుతున్నారనీ చెప్పాడు. ముసలి మావగారున్నారు కానీ, పిల్లలకి అసలు ఆయంటే బొత్తిగా భయం లేదు. ఇహ చేసేదేం లేక కొట్టునీ, కొట్లో సామానునీ అమ్మి మళ్ళీ ఇక్కడికొచ్చి పడ్డాను.
ఇక్కడికొచ్చి చూద్దును కదా, ఊరంతా అప్పులు! నేను పంపిన డబ్బంతా ఏమయిందో తెలియదు! అయితే చదువులు మాత్రం బాగా వంటబడుతున్నాయి. అదొక్కటే సంతోషం. అందుకే వాళ్ళనలాగే చదువుకోమన్నాను. నా దగ్గరున్న డబ్బు ఎంతకాలం సరిపోతుంది? అందుకే మళ్ళీ బట్టలు ఉతికి ఇస్త్రీలు చేయడం మొదలు పెట్టాను. అంతేనమ్మా! ఇహ పడుకోండి. ఇప్పటికే పొద్దు పోయింది,” అంటూ ముగించింది పెగ్గీ తన కథని.
***
(సశేషం)
