కాఫ్కా కథ: పల్లెటూరి డాక్టరు

ఫ్రాంజ్ కాఫ్కా, జర్మను రచయిత

కాఫ్కా కథ- పల్లెటూరి డాక్టర్

 నేను చాలా చిక్కులోపడ్డాను. నేను అత్యవసరంగా ఒకచోటికి వెళ్ళాల్సి ఉంది. పదిమైళ్ళదూరంలోనున్న గ్రామంలో ఒక రోగి నాకోసం నిరీక్షిస్తున్నాడు. అతనికి నాకూ మధ్యం ఒక తీవ్రమైన మంచుతుఫాను అడ్డంగా వచ్చింది. ఈ పల్లె రోడ్లమీద వెళ్ళడానికి అనువైన పెద్ద చక్రాల తేలికపాటి బండీ ఒకటి నా దగ్గరుంది. నా పరికరాలన్నీ పెట్టుకున్న బ్యాగ్ చేత్తోపట్టుకుని, ఉన్నికోటు వేసుకుని నేను సిద్ధంగా ఉన్నాను; కానీ అసలైంది ఇప్పుడు లేదు…. అదే గుర్రం.

నా గుర్రం నిన్నరాత్రి చచ్చిపోయింది…. ఈ హేమంతపు చలికి  బాగా అలిసిపోయి ఉండడం వల్ల. నా సేవకురాలు పాపం ఊరల్లా పరిగెడుతోంది ఎక్కడైనా గుర్రాన్ని ఎరువుతెచ్చుకుందికి వీలవుతుందేమో ప్రయత్నం చేద్దామని, కానీ నాకు తెలుసు, అది వృధాప్రయత్నం, దొరకదని. అందుకే నేను ఏమీ పాలుపోక నిలుచున్నాను అచేతనంగా, మీదనుండి మంచుకురుస్తూ వేళ్లడం ఇంకా కష్టం చేస్తున్నా. సేవకురాలు గేటుదగ్గర కనిపించింది, ఒంటరిగా. ఆమె చేతిలో లాంతరు ఊగుతున్నాది. అయినా ఇటువంటి వాతావరణంలో ఎవరుమాత్రం గుర్రాన్ని ఎరువు ఇవ్వగలరు ప్రయాణానికి?

నేను మరోసారి వాకిట్లో అటూ ఇటూ పచార్లుచేస్తున్నాను. నాకు మార్గాంతరం కనిపించడం లేదు. మనసువికలమై, బాధతో చాలరోజులబట్టీ వాడకుండా వదిలేసిన పాడుబడ్డ పందులదొడ్డి తలుపుని గట్టిగా ఒక తన్ను తన్నేను చికాగ్గా. దాని మడతబందులమీద అటూ ఇటూ కొట్టుకుంటూ ఒక్కసారిగా తెరుచుకుంది తలుపు. గుర్రాలనుండి వెలువడుతున్న వేడినిట్టూర్పులా ఒక వెచ్చని వాసన గుప్పుమని వచ్చింది. లోపల సాలలో తాడుకి ఊగుతూ లాంతరు మసకమసకగా వెలుగుతోంది. పాకలో ఒదుక్కుని కూచున్న ఒక నీలికళ్ళ మనిషి ముఖం కనిపించింది.

“నేను గుర్రాన్ని బండికి కట్టేదా?” అని చేతులమీద కాళ్లమీదా పాకుకుంటూ వచ్చి అడిగేడు.

నాకు ఏంచెప్పాలో తెలియక వంగిచూసేను పాకలో ఎముందోనని. సేవకురాలు నా పక్కనే నిలుచుంది. “మనింట్లో ఏం వస్తువులు దాచేమో మనకే తెలీదు,” అంది. దానికి ఇద్దరికీ నవ్వొచ్చింది.

“తప్పుకొండి, తప్పుకొండి” అంటూ గుర్రపువాడు ఒక గావుకేక వేశాడు. రెండుగుర్రాలు, కండదేరిన పిక్కలతో, ఒకదాని వెంట ఒకటి తోసుకుంటూ బయటకి వచ్చేయి… కాళ్లు శరీరానికి దగ్గరగా ముడుచుకుని, ఒంటెల్లా తలలు దించుకుని ఆ ఇరుకైన తలుపుసందులోంచి తమ వెనకభాగాన్ని గట్టిగా విదిలించుకుని బయటపడ్డాయి. బయటకి రావడమే తడవు, నిలువుగా నిల్చున్నాయి… పొడవైన కాళ్లతో, నిగనిగ మెరుస్తున్న శరీరాలతో.

“అతనికి సాయం చెయ్యి,” అన్నాను ఆ పిల్లతో.

వెంటనే ఆ పిల్ల బండీ పగ్గాలు గుర్రంవాడికి ఇవ్వడానికి వినయంగా పరిగెత్తింది. కాని ఆ పిల్ల అతని పక్కన చేరగానే అతను ఆమెమీద చేతులువేసి తన ముఖాన్ని ఆమె ముఖానికి ఆనించ బోయాడు. దానితో ఆమె ఒక్కసారిగా కేకవేసుకుంటూ నాపక్కకి చేరింది.

“మూర్ఖుడా,” అని కోపంతో అతని మీద అరిచేను, ‘నీకు కొరడా దెబ్బలు కావాలా?” అంటూ.

కాని నాకు వెంటనే గుర్తొచ్చింది… అతను నా సేవకుడు కాదనీ, ఎవడో పరాయివాడనీ; అత నెక్కడినుంచి వచ్చేడో తెలీదు సరిగదా ఇంకెవ్వరూ సాయంచెయ్యడానికి పూనుకోకపోతే తనకుతానుగా వచ్చి నాకు సహాయం చేస్తున్నాడనీని.

నా మనసులో మాట పసిగట్టినట్టు అతను నా బెదిరింపుని తప్పుగా తీసుకోలేదు. గుర్రాలపని చూస్తూనే నా వైపు తిరిగి, “లోపలికి ఎక్కండి,” అన్నాడు. నిజానికి అన్నీ సిద్ధంగా ఉన్నాయి. నేను మునుపెన్నడూ అంత చూడముచ్చటైన గుర్రాలతో ప్రయాణం చేసినట్టు గుర్తులేదు. అందుకని సంతోషంగా అందులో కూచున్నాను.

“నేను పగ్గాలు పట్టుకుంటాను నీకు తోవ తెలీదు,” అన్నాను.

“ఆ మాటకొస్తే నేను మీతో రావడం లేదు, నేను రోజాతో ఉంటా,” అన్నాడు.

“నో…” అంటూ ఇంట్లోకి పరిగెత్తింది రోజా రాబోయే ప్రమాదాన్ని సరిగ్గా గుర్తించి. ఆమె తలుపు సరిగ్గా గడియపెడుతుండగా లోపలి గొలుసు చప్పుడు విన్నాను. తలుపు క్లిక్ మని చప్పుడవడం కూడా విన్నాను. తన ఆనవాలు తెలీకుండా ఉండడానికి లైట్లార్పుతూ వసారాలోంచీ, అన్నిగదుల్లోంచీ పరిగెత్తడం కనిపిస్తోంది.

“నువ్వు నాతో వస్తున్నావు,” అని గట్టిగా గద్దించేను గుర్రంవాడిని, “లేకపోతే నా పని ఎంత అవసరమైనదైనా దాని పర్యవసానంతో నిమిత్తంలేకుండా వెళ్ళడం మానుకుంటాను. నా ప్రయాణానికి మూల్యంగా ఆ పిల్లని నీకు ఇవ్వడం నాకు అభిమతం కాదు.” అన్నాను.

రెండుచేతులతో చప్పట్లుకొట్టి గుర్రాలకి సంకేతం ఇచ్చేడు గుర్రంవాడు, “పరిగెత్తండి” అంటూ. ప్రవాహంలో ముక్కలైన కర్రచెక్కలా, బండి ముక్కముక్కలైపోయింది. ఆ గుర్రపువాడి తన్నులకి నా ఇంటితలుపు ఎలా ముక్కచెక్కలవుతోందో వినిపిస్తోంది. తర్వాత నా చెవులు వినిపించకుండా కళ్ళు కనిపించకుండా ఫెళఫెళమని పెద్దశబ్దం అయింది. అంతే నా ఇంద్రియాలేవీ పనిచెయ్యలేదు.

అంతా ఒక్క క్షణం పాటే. ఏదో మా వాకిలి తలుపు తీస్తే ఆ రోగి ఇల్లు ఉన్నట్టు, నేనక్కడ ప్రత్యక్షమయాను. గుర్రాలు ప్రశాంతంగా నిల్చున్నాయి. మంచుకురవడం ఆగిపోయింది. ఎటుచూసినా వెన్నెల. రోగి తల్లిదండ్రులు లోపలనుండి బయటకి పరిగెత్తుకు వచ్చేరు. అతని అప్పచెల్లెలు వాళ్ల వెనకే వచ్చింది. వాళ్ళు నన్ను బండిలోంచి అమాంత ఎత్తినంతపని చేసేరు. వాళ్ళు ఏమిటి గొణుగుతున్నారో నాకు అర్థం కాలేదు.

రోగిగదిలో గుండెనిండా ఊపిరి తీసుకోవడం ఎవరికైనా కష్టం. ఆపడం మరిచిపోయిన వంటపొయ్యి నుండి పొగలు వస్తున్నాయి. నాకు కిటికీతలుపులు తెరవాలనిపించింది, కానీ ముందు రోగి సంగతి చూద్దామనుకున్నాను. జ్వరంలేదు. అలాఅని చల్లగా కాకుండా, అలాఅని వెచ్చగా కాకుండా చిక్కిన శరీరంతో, ఒంటిమీద చొక్కా లేకుండా, కళ్ళు ఎటో శూన్యంలోకి చూస్తూ ఉన్నాడు. పరుపుమీంచి తననుతాను లేవదీసుకుని, నా మెడచుట్టూ చేతులువేసి వేలాడుతూ, నా చెవుల్లో గొణుగుతున్నాడు: “డాక్టర్! నన్ను చావనివ్వండి.”

నేను చుట్టూ చూశాను. ఎవరూ విన్నట్టులేదు. తల్లిదండ్రులు ముందుకు ఒంగుని తీర్పుకి ఎదురుచూస్తున్నట్టు మౌనంగా నిల్చున్నారు. అతని సోదరి నా బాగ్ ని ఉంచడానికి ఒక చౌకాలి(స్టూలు)బల్ల తెచ్చింది. బాగ్ తెరిచి కావలసిన పరికరాలకోసం వెదుక్కుంటున్నాను.

ఆ కుర్రాడు మాటిమాటికీ నన్ను తడుముతున్నాడు అతని అభ్యర్థనని గుర్తుచెయ్యడానికి. కొవ్వొత్తి వెలుగులో శ్రావణం తీసి పరీక్షించి మళ్ళీ లోపల పెట్టేశాను. “అవును, అందుకేగదా ఇలాంటి సందర్భాల్లో దైవం అన్నీ సానుకూలం చేసిపెడతాడు. ఉన్న ఒక గుర్రం చచ్చిపోయిందని బాధపడుతుంటే, మరొకటి పంపడమే గాక, రెండోదికూడా జతచేస్తాడు అత్యవసరం కాబట్టి; అంతేకాదు బహుమానంగా గుర్రంతోలేవాడినికూడా తోడు ఇస్తాడు,” అని అన్నాను రోగితో పరుషంగా.

ఎందుకో మొదటిసారి రోజా గుర్తుకొచ్చింది.  ఇప్పుడు నేనేం చేస్తున్నాను? ఆ పిల్లని ఎలా రక్షించడం? అదుపుచెయ్యలేని గుర్రాలని నా బగ్గీ ముందుంచుకుని, పదిమైళ్ళదూరంలో ఉన్న ఆ పిల్లని ఆ గుర్రపుబండీవాడినుండి ఎలా రక్షించడం?

కళ్ళేలు ఎలాగో విదుల్చుకోగలిగిన గుర్రాలు బయటనుండి కిటికీ తలుపులు తెరుస్తున్నాయి. ఇంట్లోవాళ్ళ ఏడుపులు లక్ష్యపెట్టకుండా గుర్రాలురెండూ తమ తలలు కిటికీలోంచి లోపలకి దూరుస్తూ రోగిని గమనిస్తున్నాయి. ఆ గుర్రాలేవో నన్ను వెనక్కి పొమ్మని ఆజ్ఞాపిస్తున్నట్టు, “అలా అయితే నే వెనక్కి వెళిపోతాను,” అన్నాను. నేను ఆ గదిలో ఉన్న వేడివల్ల నేనలా మాటాడుతున్నాననుకుంది అతని సోదరి. ఆమె మర్యాదపూర్వకంగా నా ఉన్నికోటు తియ్యబోతే తియ్యనిచ్చాను.

నా కోసం ఒక గ్లాసుడు Rum సిద్ధం చేసి ఉంచారు. ఆ ముసలాయన నా భుజం తట్టేడు; అతని సర్వస్వమూ నాకివ్వడం అతనికి ఆ చనువునిచ్చింది. నేను “వద్ద”న్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపాను.  ఆ ముసలాయన  సంకుచితమైన ఆలోచనా పరిథిలో నాకు వంట్లో బాగులేదు… కారణం, నాకు ఇవ్వజూపిన డ్రింకు తాగడానికి తిరస్కరించడమే. తల్లి రోగిమంచంపక్క నిలబడి నన్ను బతిమాలుతోంది. లోచూరుని చూస్తూ గుర్రం ఒకటి గట్టిగా శకిలించింది.

అటు వెళ్లి, రోగిగుండెమీద నా చెవిఆన్చి వినబోతుంటే, నా తడిగడ్డంకింద అతనిగుండె వణుకుతోంది. అది నాకు తెలిసిన విషయమే రూఢిచేసింది: ఆ యువకుడు ఆరోగ్యంగానే ఉన్నాడు. కాకపోతే, అతని నాడి కొంచెం క్రమంతప్పింది, అతని తల్లి గారాబంగా ఇచ్చిన కాఫీ అస్తమానం తాగి తాగి. ఆరోగ్యంగాఉన్న అతన్ని పక్కమీంచి ఒక ఊపు ఊపి తోసెయ్యడమే మంచిది. కానీ నాకెందుకు. నేనేం ప్రపంచాన్ని ఉద్ధరించడానికి కంకణం కట్టుకోలేదు… ఆ కుర్రాడు అలా పడుక్కుంటే అక్కడ పడుక్కోనీ. ప్రభుత్వం నాకు ఉద్యోగం ఇచ్చింది దానికి పూర్తి న్యాయం చేస్తాను; ఎంతగా అంటే, అది వాళ్ళు నాకు చాదస్తం అనుకునేంతగా. జీతం అరకొరగా ఇచ్చినా సరే, నేను ఉదారంగానే ప్రవర్తించి పేదలకి చాతనైనంత సహాయం చేస్తాను. నే నింకా రోజాని సంరక్షించాల్సి ఉంది, తర్వాత కావలస్తే ఈ యువకుడి కోరిక తీర్చొచ్చు; తర్వాత నాకుకూడా చనిపోవాలనిపించవచ్చు.

అంతుపట్టని ఈ చలికాలంలో ఇక్కడ నేనేమి చేస్తున్నట్టు? నా గుర్రమా చనిపోయింది,  గ్రామంలో తమ గుర్రాన్ని నాకు ఎరువిచ్చేవారు ఒక్కరూ కనిపించలేదు. నేను ఆ జట్టుని పందులదొడ్లోంచి బయటకి లాక్కురావలసి వచ్చింది.  అవి అవి గుర్రాలయి ఉండకపోయి పందులయినా, వాటితోనైనా నేను ప్రయాణించవలసి వచ్చేదే. ఆది అంతే. నేను ఆ కుటుంబాన్ని పరామర్శించేను. వాళ్ళకి అది చాలు. నేనెలా రాగలిగేనన్న సంగతి వాళ్ళకి తెలీదు. ఒక వేళ తెలిసినా నమ్మరు. సందర్భం వచ్చింది కనక చెబుతున్నాను: ప్రజలతో అవగాహనకి రావడంకంటే మందుచీటీలు రాసుకోవడమే తేలిక.

ఇంతటితో వైద్యుడిగా నా రాకపోకలు ముగియాల్సిందే, కానీ వాళ్ళు మళ్ళీ రమ్మంటున్నారు అనవసరంగా. నాకిది అలవాటే. నా ఇంటిముందున్న గంట మోగిస్తూ ఈ ప్రాంతం అంతా నన్ను ఇలా వేధిస్తూనే ఉంటుంది. కాకపోతే, ఈ సారి నేను రోజాని విడిచి రావలసి వచ్చింది. ఎంత అందమైన పిల్ల! ఏడాది పొడవునా నా ఇంట్లో ఉంటున్నా నేనెన్నడూ గమనించనే లేదు. ఆమెనలా విడిచిపెట్టి రావడం మరీ బాధగా ఉంది.

ఎలాగోలా నాకు నేను సర్ది చెప్పుకోవాలి; ఈ కుటుంబం వాళ్ళు ఎంతగా అనుకున్నా, తిరిగి ఆమెని నాకు ఇవ్వలేరు కదా!  నేను నా బాగు మూసి ఉన్నికోటుగురించి అడుగుతుంటే, ఆ కుటుంబం అంతా ఎదురుగా నిలబడింది… చేతిలోనున్న గ్లాసుడు rum వాసన చూస్తూ తండ్రీ,… నాదగ్గరనుండి ఇంతకంటే ఏమిటి అభిలషిస్తున్నారో తెలీదు గాని… బహుశా నా సేవకి నిరుత్సాహపడుతూ తన పెదాలుకొరుక్కుంటూ తల్లీ, రక్తసిక్తమైన తువ్వాలుతో రోగికి విసురుతూ సోదరీ. ఇవన్నీ చూస్తుంటే, ఆ యువకుడు అలా ఆరోగ్యంగా  కనిపిస్తున్నప్పటికీ, బహుశా, నిజంగా  అనారోగ్యంగా ఉన్నాడని ఒప్పుకోవాలనిపిస్తోంది.

నే నతని దగ్గరకి వెళ్ళేను. అతను నన్ను చూసి నవ్వేడు… అతనికి నేనేదో జవసత్వాలందించే ఔషధాన్ని తీసుకొచ్చినట్టు… నేను ఇప్పుడు పరీక్షిస్తుంటే, ఆ యువకుడు నిజంగానే అస్వస్థతగా ఉన్నట్టు కనిపిస్తున్నాడు. కుడివైపు తుంటిదగ్గర అరిచేయంత మందంలో ఒక పచ్చిగాయం కనిపిస్తోంది… ఎర్రగా, వేర్వేరు ఛాయల్లో… లోతుగా ఉన్నచోట ఎర్రగా, అంచులదగ్గర ముదురురంగులో, లేతరంగులో రక్తపుజీరలు అక్కడక్కడ కనిపిస్తూ. దానిమీద వెలుగు కేంద్రీకరించినపుడు ఒక తవ్వుతూ తవ్వుతూ ఉన్న గనిలా ఉంది. దూరంనుంచి చూస్తుంటే అలా కనిపిస్తోంది కాని దగ్గరనుండి చూస్తుంటే అందులోని ఉపద్రవం స్పష్టంగా తెలుస్తోంది… అది చూస్తూ ‘అమ్మో’ అని అనకుండా ఎవరు ఉండగలరు? అక్కడ క్రిములు… ఒక్కొక్కటీ నా చిటికినవేలంత… తెల్లగా ఉన్నవి రక్తం తాగి తాగి ఎర్రబడి, అటూ ఇటూ దొర్లుతున్నాయి. దీపం వేసినపుడు గాయంలోపల తమపట్టునుండి వేలాడుతూ కనిపిస్తున్నాయి. పాపం కుర్రాడా! నీ గాయం అయితే కనుక్కోగలిగేను గాని నీకు నేను చేయగల సాయం ఏమీ లేదు. నువ్వు ఈ కురుపుతోనే మరణించబోతున్నావు.

ఆ కుటుంబం ఇప్పుడు సంతోషంగా ఉంది… నేను ఏదో ఒకటి చెయ్యడం చూసి. అతని సోదరి వాళ్లమ్మతో ఆ విషయమే చెబుతుంటే, ఆమె అతని తండ్రితో చెబుతోంది, అతను తెరిచిఉన్న తలుపులోంచి, చేతులుజాచుకుని మీగాళ్ళమీదనడుస్తూ తమని తాము నిలువరించుకుంటూ వెన్నెట్లోంచి వస్తున్న అతిథులకి చెబుతున్నాడు. “నన్ను ఎలాగైనా బ్రతికించండి?” అని ఆ కుర్రాడు వెక్కివెక్కి ఏడుస్తూ అస్పష్టంగా గొణుగుతున్నాడు, గాయంలోపల క్రిములు పెట్టే సలుపు కళ్ళుమూసుకుని భరిస్తూ.

మా ప్రాంతంలో ప్రజలతీరే అంత. ఎప్పుడూ వైద్యుడుదగ్గరనుండి అసంభవమైనవి ఆశిస్తుంటారు. వాళ్ళకి పూర్వంఉన్న విశ్వాసం పోయింది. మతాధికారి ఇంటిదగ్గర కూచుని, ఒకదాని వెనక ఒకటిగా తన దుస్తుల్ని పీలికలుగా చించేస్తున్నాడు. అతనిదగ్గరనుండి విశ్వాసాన్ని ఆశించరు. కాని వైద్యుడు దగ్గరకి  వచ్చేసరికి మాత్రం, అతను తన శస్త్రచికిత్సా నైపుణ్యంతో అన్నీ సాధించాలి. సరే, అది వాళ్ళ ఆలోచనా సరళి. నేనేమీ చేస్తానని హామీ ఇవ్వలేదుగదా. వాళ్ళు మతసంబంధమైన పనులకి వినియోగించుకుంటే, నేను దానికీ ఊ కొడతాను. సేవకురాలిని పోగొట్టుకున్న ముసలి పల్లెటూరి వైద్యుడు అంతకంటే ఏమిటి చెయ్యగలడు?

అంతలో ఆ ఊరి పెద్దలూ, కుటుంబసభ్యులూ వచ్చి నా దుస్తుల్ని ఊడదీస్తున్నారు. స్కూలుపిల్లల వాద్యబృందం ఒకటి వాళ్ళ టీచరు అజమాయిషీలో వచ్చి ఇంటి గుమ్మం ముందు నిలబడి పాడుతున్నారు ఇలా:

“అతని దుస్తులు తీసేయండి అతనే రోగం నయం చేస్తాడు,

అలా రోగం నయం చెయ్యకపోతే, అతని రోగం కుదర్చండి

ఎంతైనా వైద్యుడు,  ఎంతైనా వైద్యుడు కదా!”

 

అంతే! అలా అంటూ వాళ్ళు నా దుస్తులు ఊడదీసేరు. నేను నా వేళ్ళు గడ్డంలో పెట్టుకుని, ముఖం ఒక పక్కకితిప్పి అలా మనుషులవంక చూస్తున్నాను. నేను ప్రశాంతంగా, స్పష్టమైన అవగాహనతో అలా నిలుచున్నాను కానీ దానివల్ల ప్రయోజనం ఏమీ లేకపోయింది. వాళ్ళు నా తలా, కాళ్లూ పట్టుకుని పక్కమీదకి ఈడ్చుకెళుతున్నారు. రోగిగాయంఉన్నవైపు గోడకి నన్ను నిలబెట్టారు. తర్వాత అందరూ గదిలోంచి బయటకి వెళ్ళి తలుపుగడియపెట్టారు. పాట ఆగిపోయింది. చంద్రుణ్ణి మేఘాలు ముసురుకున్నై. పక్కమీది దుప్పట్లు వెచ్చగా నన్ను కమ్ముకున్నై. కిటికీపక్కన ఆరుబయట గుర్రాల ముఖాలు నీడల్లా కదుల్తున్నాయి.

“నీకు తెలుసా?” ఎవరో నా చెవిలో చెబుతున్నారు, “నీ మీద నాకు పెద్దగా నమ్మకం లేదు. నీ అంత నువ్వు ఇక్కడకి నడుచుకు రాలేదు. ఎక్కడినుండో నిన్నెత్తుకు వచ్చేరు. నాకు సాయంచెయ్యడానికి బదులు, నా మరణశయ్యని ఇంకా ఇరుకు చేస్తున్నావు. ఇప్పుడు నేను చెయ్యగల మంచిపని ఏదైనా ఉందంటే అది నీ కళ్ళు పీకెయ్యడమే.”

“అవమానం. నేనొక వైద్యుణ్ణి. నే నేమిటి చెయ్యాలిప్పుడు? నా మాట నమ్ము. నే నేమీ సుఖపడిపోవడం లేదు,” అన్నాను.

“ఈ సంజాయిషీకి నేను సంతృప్తి పడలా? బహుశా సంతృప్తి పడాలేమో. నే నెప్పుడూ సర్దుకుపోవలసి వస్తోంది. నే నీ లోకంలోకి రావడమే ఈ గాయంతో వచ్చేను. నాకున్న ఆభరణం అదొక్కటే”

“యువమిత్రమా!” నేను చెప్పడం ప్రారంభించేను, “నీకున్న లోపమల్లా నీకంటూ ఒక స్వంత అభిప్రాయం అంటూ లేకపోవడం. నేను దేశమల్లా తిరిగి చాలమంది రోగుల్ని చూసేను. నీ గాయం అంత ప్రమాదకరమైనదేమీ కాదు. అది తుంటికి ఒక పక్కకి రెండుసార్లు గొడ్డలి పడడం వల్ల తగిలిన గాయం. చాలా మందికి అడవిలో గొడ్డలి చప్పుడు వినిపించడం  కష్టం. అది అంతదగ్గరగా గొడ్డలి వచ్చిందంటే, ఎవరైనా ముందు వళ్లు ఇచ్చెస్తారు.”

“నిజంగానా? లేదా నేను జ్వరంగా ఉన్నానని నన్ను మభ్యపెడుతున్నావా?”

“నిజమే. నామాట నమ్మొచ్చు. ఒక వైద్యుడిగా నా వృత్తిమీద ఒట్టువేసి చెబుతున్నా.”

అతను నా మాట నమ్మి మారుమాటాడలేదు.

ఇప్పుడు నేను ఇక్కడినుంచి ఎలాబయటపడాలో ఆలోచించవలసిన సమయం వచ్చింది.  గుర్రాలు నమ్మకంగా ఉండవలసినచోట కదలకుండా ఉన్నాయి. నా దుస్తుల్నీ, ఉన్నికోటునీ, బాగునీ చకచకా ఒకచోట కట్టగట్టేను. బట్టలు వేసుకోడానికిపట్టే సమయంకూడా వృధాచెయ్యదలుచుకోలేదు. ఇంతకుముందు వచ్చిన వేగంతోనే గుర్రాలుగనక దౌడుతీస్తే నేరుగా నేను ఇక్కడనుండి నా పక్కమీదకే గెంతగలుగుతాను.

ఒక గుర్రం కిటికీ పక్కనుండి వెనక్కి తగ్గింది వినయంగా.  నేను ఈ కట్టనంతటినీ బండిలోకి విసిరేసేను. ఉన్నికోటు మరీదూరంపోయి ఒకకొక్కేనికి దాని చెయ్యితగులుకుని వేలాడుతోంది. మంచిదే. నేను గుర్రంమీదకి దూకేను. కళ్ళేలు వదులుగా వేలాడంతో గుర్రాలు రెండూ సరిగా బండికి పూన్చబడలేదు. దాంతో బగ్గీ వెనక ఊగుతోంది. అన్నిటికంటే చివర, మంచులో ఉన్నికోటు ఎగురుతోంది.

గుర్రాలని చూస్తూ “పరిగెత్తండి” చప్పట్లుకొడుతూ గుర్రంబండీవాడిలా అన్నాన్నేను. కానీ అవేమీ పరిగెత్తడం లేదు. ముసలివాళ్లలా మంచులో కాళ్ళీడ్చుకుంటూ నడక ప్రారంభించేం.  చాలసేపు ఆ పిల్లవాళ్ళు పాడిన పాటే అస్పష్టంగా నా వెనక రింగు మంటోంది.

“రోగులారా మీరు నిశ్చింతగా ఉండండి

వైద్యుడుకూడ మీతోనే పక్కమీద పడుకున్నాడు.”

ఈ వేగంతో వెళితే నే నెప్పటికీ ఇల్లుచేరుకునేట్టు కనిపించడం లేదు.  తిరుగులేని నా ప్రాక్టీసు, మందగిస్తుంది. నా వెనకే వైద్యం ప్రారంభించినవాడు నొర్లుకుంటాడు. అయినా ఏం లాభం లేదు. అతడు నన్ను అధిగమించలేడు. చిరాకు తెప్పిస్తున్న ఆ గుర్రపువాడు ఇంట్లో పెద్ద ఉపద్రవం సృష్టిస్తూ ఉండి ఉంటాడు. రోజా అతనికి బలయిపోయి ఉండి ఉంటుంది. ఇక నేను దానిగురించి ఆలోచించను. నగ్నంగా, ఈ వయసులో గడ్డమంచుకి దొరికిపోయి, చాలా సాధారణమైన బండీ, గుర్రాలతో, ముసలాణ్ణి ఒక్కణ్ణీ అలా తోలుకుంటూ పోవలసి వస్తోంది.  నా ఉన్నికోటు బండికి వేలాడుతోంది నాకు అందనంత దూరంలో. ఇంత చురుకైన రోగుల్లో ఒక్క నీచుడూ అయ్యో అనడు. అంతా మోసం! దగా! ఒకసారి రాత్రిపూట తప్పుగా మోగిన గంటకి స్పందిస్తే పరిణామాలిలాగే ఉంటాయి. వాటిని చక్కదిద్దుకోవడం జరగదు … ఎన్నటికీ .

అనుసృజన : నౌడూరి మూర్తి