అవునుగదా, ఇవి పుస్తకంగా ఎందుకు వెయ్యకూడదు?
ఈ ఆలోచన వచ్చిన క్షణం నుంచీ నా ప్రాణం ప్రాణంలో లేదు.
అటు వెతికీ ఇటు వెతికీ… అబ్బే ఇది ఉండకూడదనుకొని, ఇది ఉంటే బానే ఉంటుందనుకొని, ఇందులో ఏముందనుకొని, ఏదో కొంత ఉన్నట్టే ఉందనుకొని…
జర్నలిజంలోకి వచ్చిన ఈ తొమ్మిదేళ్లలో సందర్భాన్ని బట్టి రకరకాల ‘వ్యాసాలు’ రాశాను. ఎన్ని రాసినా అన్నీ పుస్తకంగా వేయాల్సిన అవసరం లేదు. కొన్నింటికి ‘టైమ్‌బౌండ్‌్‌’ ఉంటుంది. కొన్నింటికి పుస్తకంలో రావాల్సినంత ‘అర్హత’ ఉండదు. కొన్ని బాగున్నా మ్యాగజైన్‌ ప్రెజెంటేషన్‌లో ఉన్న వీలు ఇందులో ఉండదు. అలా నాకు నేనే వడగట్టుకుని ఈ ఐటెంస్ ను షార్ట్‌ లిస్ట్‌ చేశాను.
ఇంకోలా చెప్పాలంటే, ఏ ఆదివారపు మధ్యాహ్నమో సోమరిగా కూర్చుని, ఫొటో ఆల్బమ్‌ తిరగేస్తుంటే, నిజంగా అప్పుడు మనం బాగుండేవాళ్లం అనిపిస్తుంటుంది చూడండి… అలా నా ‘రాతప్రతులను’ తిరగేస్తుంటే, నిజంగానే నేను అప్పుడు బాగా రాసేవాడిని అనిపించి ముచ్చట గొలిపినవే ఇందులోకి వచ్చాయి.
రాయడం అంటే నాకు వణుకు పుడుతుంది. ఐటెమ్‌ ఎలా వస్తుందోనన్న టెన్షన్‌! బాహ్య ఒత్తిడిలో రాసినవి కొన్ని. అంతర్గత ఒత్తిడి నుంచి రాసినవి కొన్ని. మొదటిది బాధ్యత. రెండోది సహజం.
అయితే ఎంత సహజమైన ప్రక్రియకైెనా కొంత కృత్రిమత్వపు సహకారం అవసరం. అలాగే, ఎంత కృత్రిమంగా మొదలుపెట్టినదానిలోనైనా రాస్తూవుంటే మనకు తెలియకుండానే వచ్చిచేరేది ఉంటుంది, ఇలా రాయబోతున్నామని మనక్కూడా తెలియనిది. అదే అందులోని సహజత్వం.
ఈ ఆర్టికల్స్‌ను నాకు నేనే ముచ్చట పడటానికి ఇవి రెండూ కారణాలు.
…తుపాల్‌…
అవునుగదా, ఇవి పుస్తకంగా ఎందుకు వెయ్యకూడదు?
ఈ ఆలోచన వచ్చిన క్షణం నుంచీ నా ప్రాణం ప్రాణంలో లేదు.
కానీ సమస్యేమిటంటే, ఇవన్నీ ఏమిటి?
మనం ఒకటి రాస్తాం. అది ఏదైనా కావొచ్చు. అది ఒకటి. అంతే. రాశాక, అది కవిత్వం అవుతుందా? కథ అవుతుందా? వ్యాసం అనొచ్చా? లేకపోతే ఇంకేం అనొచ్చు? ఇలా ఉంటుంది మన ఆలోచన. అసలు దాన్ని ఏదో ఒక పరిధిలోకి ఎందుకు ఇమడ్చాలి? అది దానికదే స్వతంత్రం ఎందుకవదు? మన వేళ్లు పట్టుకుని ఇంతదూరం నడిపించిన పాత ప్రక్రియలను నిరసించడానికి నేను ఇది చెప్పట్లేదు. అంత సాహసం కూడా చేయను. నేను రాసిందానికోసం ఈ మాట అనవలసి వస్తోంది.
…తుపాల్‌…
అవునుగదా, ఇవి పుస్తకంగా ఎందుకు వెయ్యకూడదు?
ఈ ఆలోచన వచ్చిన క్షణం నుంచీ నా ప్రాణం ప్రాణంలో లేదు.
కానీ సమస్యేమిటంటే,
నాకు ఒక పుస్తకం చదువుతుండగానే రివ్యూ ఫామ్‌ అవుతూ ఉంటుంది, అది నేను అదే ఉద్దేశంతో చదువుతుంటే గనక. ఎలా ఎత్తుకోవాలి, ఎలా ముగించాలి, ఏమేం రావాలి… అనేది నాకు ఐడియా వచ్చేస్తూనే ఉంటుంది. అలాగే ఈ పుస్తకం వేద్దామనుకున్నప్పట్నుంచీ ముందుమాట ఇలా రాయాలి, ఇది మెన్షన్‌ చేయాలి, అని రకరకాలుగా ఆలోచించాను. కానీ పుస్తకంలో ఏమేం రావాలి, అన్నది తేల్చుకోవడానికి నాకు చాలా కాలం పట్టింది. ముందు అనుకున్న వెర్షన్స్‌ మారిపోయాయి. దీంతో నోట్స్‌ ఏమో ఉంది. ముందుమాటేమో లేదు. అందుకే ఈ తిప్పలు.
రాయకుండా కూడా వదిలేయొచ్చు. కానీ రచయిత నోటితో అదెందుకు రాశాడో, ఏం ఆలోచించాడో తెలుసుకోవడం నాకు బాగుంటుంది. ఏ పుస్తకాన్నయినా నేను ఈ ముందుమాటలు పూర్తిచేశాకే మొదలుపెడతాను. దీనివల్ల కూడా రచయిత రుచి ఏమిటో నాకు తెలుస్తుంది.
కానీ నాకు నిజంగానే రాయడం అంటే వణుకు పుడుతుంది. రాయకుండా ఉండగలిగే శక్తి ఉంటే నేను ఇంకా ప్రశాంతంగా బతకగలను. కానీ ఉండలేను. కాబట్టి ప్రశాంతంగా బతకగలిగే అదృష్టం నాకీ జన్మకు లేదు.
జిడ్డు కృష్ణమూర్తి మీదా, జలాలుద్దీన్‌ రూమీ మీదా, స్వామి వివేకానంద గురించీ, రాహుల్‌ సాంకృత్యాయన్‌ గురించీ, ఇంకా, బి అంటే బ్లాగు, భూటాన్‌ జీవనశైలి (చిన్నదేశం పెద్ద సందేశం)… ఇలా కొన్ని ‘నేను’లు, కొన్ని కవర్‌ స్టోరీలు, మరికొన్ని ఇంకేవో రాశాను. మొదట్లో చెప్పి నట్టు నాకు నేనే ముచ్చటపడగలిగే అర్హత ఉంది వీటికి. కానీ ఇవన్నీ నేను పుస్తకంగా వేయాల్సిన అవసరం ఉందా? నా ఉద్దేశం అవి నేను మాత్రమే చెప్పగలిగినవా? ఇదింకా పొగరు వాక్యంలాగా కనబడుతున్నట్టుంది. మరోసారి ‘తుపాల్‌’ను ఆశ్రయించాల్సి వచ్చేట్టే ఉంది.
తుపాల్‌ అనేది మావైపు పిల్లల ఆటల్లో వినిపించే పదం. ఆటలో ఏదైనా తప్పు జరిగినప్పుడు ఈ మాటంటే ఆ తప్పు తప్పు కాకుండా పోతుంది. చూడండి చిత్రం! ఎంతో గంభీరంగా మొదలుపెడదామనుకున్న ముందుమాట… పుస్తకం టైటిల్‌కు తగ్గట్టే పిల్లవాడు రాసి కొట్టేసినట్టే అయింది.
*
ఓం నమ:శివాయ.
అవునుగదా, ఇవి పుస్తకంగా ఎందుకు వెయ్యకూడదు?
ఈ ఆలోచన వచ్చిన క్షణం నుంచీ నా ప్రాణం ప్రాణంలో లేదు.
అయితే, ఈ పుస్తకం వేయాలనుకున్నప్పటినుంచి నా మానసిక స్థితి రకరకాలుగా మారుతూ వచ్చింది. చివరకు ‘నా’, ‘నేను’ ఈ కోవలోకి వచ్చేవే పుస్తకంలోకి రావాలనుకున్నాను.
ఇందులో దాదాపు అన్నీ సాక్షి ‘ఫన్‌డే’, ‘ఫ్యామిలీ’ల్లో అచ్చయినాయి. ఒకటి ఈనాడు ‘ఆదివారం అనుబంధం’లోది. ఎటూ డైరీ మాట వచ్చింది కాబట్టి, అది ఇందులో చేర్చితే బాగుంటుందనిపించింది. ఒకట్రెండు నేరుగా పుస్తకం కోసమే రాశాను. వీటన్నింటి రచనాకాలం 2007 నుంచి 2011.
అంతే, నా మొదటి పుస్తకం ‘మధుపం’లాగా వీటన్నింటినీ జనరలెైజ్‌ చేయగలిగే అంతఃసూత్రం ఒకటి లేదు. కొన్ని నాస్టాల్జియా, కొన్ని స్వీయ ఘర్షణకు సంబంధించినవి, కొన్ని సహజంగానే స్త్రీ సంబంధిత ఫీలింగ్స్‌. అలాగే వీటి పొడవు కూడా ఒకటి అరపేజీకి సరిపోతే, ఇంకోటి నాలుగు పేజీలుంటుంది. ఈ వైరుధ్యాన్నీ, వైవిధ్యాన్నీ ప్రతిఫలించేట్టుగా పుస్తకం పేరు, క్యాప్షన్‌ ఉండాలనుకున్నాను.
పుస్తకం ఆలోచన వచ్చినప్పట్నుంచీ ఎందుకో ‘పలక’ నా మనసులోకి జొర బడిరది, టైటిల్‌ తన మీద ఉండేట్టు చూడమని. బాల్యపు రాతలు ఉండటం వల్ల కాబోలు!
అందుకే, పలక బలపం అనుకున్నా.
కానీ ఇందులో పూర్తిగా బాల్యమే లేదు.
తర్వాత, పలక కలం, పలక పెన్ను… ఇలా కూడా ఆలోచించాను. ఎక్కడో తంతోందని తెలుస్తోందిగానీ ఒకటి ఎందుకో గుర్తేరాలేదు. ఆ మాట తట్టగానే, ఇదే కరెక్ట్‌ టైటిల్‌ అనిపించింది.
పలక పెన్సిల్…
దానికీ దీనికీ ఏ సంబంధవూ లేదు, ఒక విధంగా.
ఇంకో విధంగా చూస్తే రెండూ పిల్లవాడికి అపురూపమైన విషయాలు.
ఇంకా పిల్లాడే(పలక), కానీ ఆ పిల్లతనాన్ని దాటి(పెన్సిల్) కూడా కొన్ని మాట్లాడు తున్నాడు, అనేది కూడా ఈ టైటిల్‌ ఎన్నుకోవడంలో మరో ఉద్దేశం.
ఇంకా ముఖ్యంగా, సమీర అన్నట్టు, ‘పలక పెన్సిల్ అంటే బలపం కదా!’
ఎగ్జామ్‌లో ఆన్సర్‌ తప్పు రాశానని తెలిసినా, దిద్దుకోవడానికి ఇష్టపడనంత విచిత్రమైన అలవాటు నాది. దిద్దితే పేజీ ఖరాబు అవుతుందనిపిస్తుంది. మొట్టమొదటగా అప్రయత్నంగా ఏది వచ్చిందో, అదే ఫైనల్‌. ఇదీ అంతే. సూట్‌ అయ్యిందో లేదో నాకు తెలియదు.
ఇంకా, మగవాడి డైరీ!
ఒక విధంగా ‘డైరీ’ అనడం కరెక్టు కాదు.
కానీ డైరీ రాతల్లో ఒక క్రమం ఉండదు. ఏదైనా రాసుకోవచ్చు. ఈ ఆర్టికల్స్‌ కూడా ఏదైనా మాట్లాడుతాయి. అన్నింటికంటే ముఖ్యంగా, వ్యక్తిగత కోణం ఉండటంవల్లే దీన్ని డైరీ అనగలిగాను. ఇది అంత అర్థవంతమైన పనేమీ కాకపోవచ్చు, అలాగని పూర్తి అర్థరహితం కూడా కాకపోవచ్చు.
మూడో భాగంలోవి మినహా, ఈ ఐటెమ్స్‌ దేనికదే విడిగా రాసిందే అయినా, పుస్తకంలో వాటి క్రమం కోసం ఒక ‘థీమ్‌’ పాటించాను. తొలి అడుగు వేసి, ‘అంమ’ అంటూ మొదటి మాట పలికి, మా ఊరి ముచ్చట్లు చెప్పి, ప్రేమ గురించి మాట్లాడి, ప్రేమలో పడి, సంసారం, పిల్లల గురించి ఒకట్రెండు మాటలు చెప్పి, ఆ అనుభవంతో కొంత జ్ఞానం సంపాదించి, అటుపై మరణంతో ముగిసేట్టుగా.
ఆర్టికల్‌ చివర్లో మధుపంలో లాగే, నేను వేరే సందర్భాల్లో రాసిన, రాసుకున్న వాక్యాలను ఫుట్‌కోట్‌గా ఇస్తున్నాను. దీనివల్ల ఆ ముచ్చటపడ్డానని చెప్పిన వాటిల్లోని ఒకట్రెండు మాటలైనా పుస్తకంగా రికార్డు చేయగలిగానన్న తృప్తి ఉంటుంది నాకు. అయితే, ఎందులోంచి ఏది తీసుకున్నానో వివరాలు ఇవ్వట్లేదు. బోర్‌. నాకూ మీకూ.
అలాగే, ఇలా ఫుట్‌ కోట్‌ ఇవ్వడం వల్ల ప్రధాన ఐటెమ్‌ ఇచ్చిన భావనను కాసేపు అట్టే నిలుపుకోగలిగే అవకాశం పోతుందని తెలుసు. కానీ రీ`రీడిరగ్‌ (ఆ అర్హత ఉంటే) లో అది మీరు పొందగలిగే అదనపు వాక్యం అవుతుంది.
త్వరగా మొదలై, ఆలస్యంగా ముగిసిపోయే వేసవికాలపు పగలులాగా (నిజానికి ముందు రాసుకున్న వాక్యం… ఆలస్యంగా మొదలై, , త్వరగా వగిసిపోయే శీతాకాలపు రోజులాగా) ఈ పుస్తకం వేయాలన్న ఆలోచన త్వరగా వచ్చింది. పని మాత్రం ఆలస్యంగా పూర్తయ్యింది. ఇదీ మంచిదే అయ్యింది. ‘పదాలు పెదాలు’ ఇందులోకి రాగలిగాయి. నిర్ణయం తీసుకోలేకపోవడం కూడా ఒక్కోసారి మంచే చేస్తుందన్నమాట. పదాలు`పెదాలు గురించి ప్రత్యేకంగా రెండు మాటలు. పత్రికలో పనిచేసేవాడిగా అవసరం నిమిత్తం ఏమైనా రాయవలసి రావచ్చు. ఇందులో ఉన్న ప్రతిదీ, నేను ఎంతో ఇష్టంగా రాసినప్పటికీ, అది రాయడానికి ఒక కారణమో, ఏదైనా సందర్భమో ఉంది. అలా కాకుండా ఏ అవసరంతోనూ, ఏ కారణంతోనూ పని లేకుండా, కేవలం రాయడం కోసమే రాసిన ఖండికలు ఈ పదాలు`పెదాలు.
ఏదేమైనా, ఈ పుస్తకానికి సంబంధించి ఈ ‘సాక్షి’ ఫ్యామిలీకి కృతజ్ఞతలు చెప్పడం, నా ఫ్యామిలీని తలుచుకోవడం నా కనీస ధర్మం.
వై.ఎస్.భారతి గారు
సజ్జల రామకృష్ణారెడ్డి గారు
వర్ధెల్లి వరళి గారు
ప్రియదర్శిని రావ్‌ు గారు
ఖదీర్‌ గారు
ఇంకా, అన్వర్‌ గారు
నేను నూటారెండు సార్లు రివైజ్డ్‌ అంటూ కాపీ పంపినా విసుక్కోకుండా ముందుమాట రాసిన అఫ్సర్‌ గారు
ఆప్తవాక్య మిత్రుడు భగవంతం
మల్లేష్‌
అనూష
ఇప్పుడు నాతో టీ, లంచ్‌ పంచుకుంటున్న సహచరులు
నా అక్షరం కనబడగానే బైలైన్‌ వెైపు చూడగలిగే ఆత్మీయులు
కనీసం మెయిల్‌ పరిచయమైనా లేకుండానే పుస్తకం రావడానికి కారకులవుతున్న ‘సారంగ’ రాజ్‌ గారు
కేవలం తన చొరవతో ఈ పుస్తకాన్ని సాధ్యం చేస్తున్న కల్పనా రెంటాల గారు
కనీసం పదిసార్లయినా ఫైనల్‌ కరెక్షన్స్‌ చేసిన అక్షర సీత గారు
నాతో కలిసి ‘తా’, ‘దు’ పెరుగుదల చూస్తున్న నర్మద
నా పెరుగుదల కూడా అలాగే చూసివుండిన అమ్మ, బాపు.
చిట్టచివరిగా…
బాధకు స్థాయీ భేదం ఉండదనుకుంటే… ఒక అక్షరదోషం గురించి శ్రీశ్రీ ‘అనంతం’లో పదేపదే బాధపడతాడు. దాని తీవ్రత తొలి పుస్తకం అచ్చువేశాకగానీ అనుభవంలోకి రాలేదు.
సమయం దొరికినప్పుడల్లా మధుపాన్నిమురిపెంగా తిప్పితే ఎన్నిసార్లు తిప్పినా బాగుందనిపించేది. మన పుస్తకం మనకు బాగుందనిపించడంలో వింతేముంది! రీ ప్రింట్‌ చేసినప్పుడు ఎక్కడైనా మార్చవచ్చు అనుకుంటే పక్కన రాసిపెడుతున్నాను. శ్రీశ్రీలా నాకు అక్షరదోషాలకు బాధపడాల్సిన బాధ తప్పిందనుకున్నా. కానీ ఎలా మిస్‌ అయ్యిందో ఇండెక్సులోనే తప్పు వచ్చింది. బ్యాచిలర్‌కు బదులు బ్యాచిలచ్‌. నేను గమనించినంత వరకూ ఇంకోటి ఫుట్‌కోట్‌లో ఉంది. కెమిస్ట్రీ బదులుగా కెమిస్త్రీ. అలాగే ‘పేర్లుండవు’లో డ, ‘దొరకలేదు’లో ర అక్షరాలు ఎగిరిపోయాయి. దీనివల్ల మరింత జాగ్రత్తగా పుస్తకం ప్రూఫ్‌ చూడాలనే జ్ఞానం రాలేదుగానీ, ఎవరి పుస్తకంలోనైనా ఒకటీ అరా అక్షర దోషాలుంటే క్షమించేసే ధోరణి అలవడింది.
ఇంకొక్క మాట చెప్పి ముగించేస్తాను. మేము సాక్షి ఆఫీసులో వాడే పత్రిక అనే ఓ సాఫ్ట్‌వేర్‌లో 16 సైజులో పెడితే ఏర్పడే అక్షర స్వరూపం నాకు కంటికి ఇంపుగా ఉండదు. 14 పెట్టినా నాకు నచ్చదు. 15లోనే నాకు హాయి. ఏమిటి దానికే ఆ పర్టిక్యు లారిటీ? మిగతావారికి ఇలా ఉండకపోవచ్చు. అది నా వ్యక్తిగత సమస్యే అనుకుంటాను.
ఇప్పుడు ఈ పాత ఐటెమ్స్‌ అన్నింటినీ అచ్చు వేయకపోతేనేం? అంటే, ఏమో! నాకు ‘15’లో కనబడేదేదో మీకు కనిపించొచ్చు, అన్న సంశయలాభంతోనే వీటిని మీ ముందుకు తెస్తున్నాను.
మరీ చిన్న పిల్లాడి మారాం అనుకోనంటే ఇక ఇది చివరివాక్యం.
అసలు ఏ మనిషైనా ఎదుటివాళ్లతో తానేమిటో ఎందుకు వ్యక్తపరుచుకోవాలి? ఈ ప్రశ్న ఎన్నాళ్లుగానో నన్ను వేధిస్తోంది. నేను సమాధానపడగలిగే జవాబు ఇప్పటికీ దొరకలేదు.
తద్విరుద్ధంగా, ఒక రసాత్మక వాక్యాన్ని నాకోసం ఏ పుస్తకంలోనో అట్టిపెట్టి, నేను వెతుక్కోగలనా లేదా అని తమాషా చూసే రచయితతో, దొరికింది చూసుకో అని నేను చిలిపిగా నవ్విన క్షణం… నా జీవితంలో అత్యంత విలువైన క్షణం.
అలాంటి ఏ ఒక్క క్షణాన్నయినా మీకివ్వగలిగితే ఈ పిల్లాడి మారానికి ఏమైనా అర్థముంటుంది. పుస్తకం వేయాలన్న నిర్ణయం సరైనదైపోతుంది.
—పూడూరి రాజిరెడ్డి
కొత్త పలక మీద కొత్త పెనసిలు తో వ్రాత బాగుంటుంది లే అందులో పూడూరి రాజిరెడ్డిది కదా! అబినందనలు మిత్రమా
పలక – బలపం విన్నాం . కన్నాం.
ఇదేదో కొత్తగా పలక – పెన్సిల్ అంటున్నరెందుకబ్బా !
పలక మీద పెన్సిల్ తో ఎట్ల రాసినవో చూడాలబ్బా !
ఓమ్ నమ:శివాయ!
– గొరుసు
కామెంట్ ఏమి పెట్టాలి ,కాని ఏదో పెట్టాలి అనిపిస్తుంది .మళ్ళీ తుఫాల్ అనిపిస్తుంది .
ఒక చక్కటి రచయిత లేకుంటే
ఒక వర్ధమాన రచయిత హృదయ వనం నుండి భావాలనో అనుభవాలనో తన ఆలోచనా
లోచనాలతో మన దోసిట్లో పోస్తే ఒక్క నాలుగు అక్షరాలూ అభినందిస్తూ ఇస్తే తనకు
ఎంత ప్రోత్సాహకం గా ఉంటుందో కదా ….. కాని తన గూర్చి చెప్పే అర్హత నాకేముంది ?
ఒకటి విమర్శ వ్రాయాలి అంటే కదా దానితో పని ….. అభినందించడానికి చక్కటి
చదువరిని అయితే చాలు అనుకుంటాను .
ఈయన ముందు పుస్తకం లో పాల పిట్ట వారు వ్రాసిన ముందు మాటే నా మాట
”మొహపరిచే వాక్యం రాజి రెడ్డిది ”