వీలునామా – 13వ భాగం

శారద

శారద

(కేథరిన్ హెలెన్ స్పెన్స్ రాసిన Mr.HOgarth’s Will కి అనుసృజన : శారద )

(కిందటి వారం తరువాయి)

 

ఎడిన్ బరోలో బ్రాండన్

“నాతో పాటు డాన్సు చేయడం మీకు బాగుంటుందో లేదో! నేను మీలా ఇంగ్లండు నాజూకు తెలిసిన మనిషిని కాను. ఆస్ట్రేలియాలో తిరిగే మోటు మనిషిని,” బ్రాండన్ ఎల్సీతో వినయంగా అన్నాడు. ఎల్సీ కొంచెం కొత్త మనిషి ముందర కంగారు పడింది. దానికి తోడు అతను ఒడ్డూ పొడవూ బాగా వుండి, ఎండలో వానలో తిరిగినట్టు మొరటుగా వున్నాడు. అతనితో నాట్యం చేయాల్సిన బాధ్యత తప్పినందుకు ఎలీజా రెన్నీ చాలా సంతోషించింది.

“ఆస్ట్రేలియాలో మీరు వుండేది ఎక్కడ?” ఎల్సీ అడిగింది అతన్ని.

“విక్టోరియా. ఇంతకు ముందు దాన్ని పోర్టు ఫిలిప్ అని పిలిచేవారు.”

“మీరక్కడికి వెళ్ళి చాలా కాలమైందా?”

“చాలానే అయింది. ఇక్కడ నా స్నేహితులు నన్ను మరిచిపోయేంత. అలాగని నాకు నా స్నేహితుల మీద కోపమనుకునేరు. అలాటిదేమీ లేదు.”

అతని యాసా, వాడే మాటలూ కొంచెం విభిన్నంగా వున్నాయి. బహుశా అది ఆస్ట్రేలియాలో వాడుక భాష అయివుండొచ్చు అనుకున్నదామె.

“ఎల్సీ! అక్కడ జీవితం బలే మోటుగా వుంటుందిలే. ఇక్కడ మీ అందరి మంచి బట్టలూ, మర్యాదలూ, నవ్వులూ, మాటలూ చూస్తూ వుంటే భలే హాయిగా వుంది. నేనిక్కడికి వచ్చీ చాలా యేళ్ళయిపోయిందేమో, ఇదంతా ఎదో పూర్వ జన్మ ఙ్ఞాపకం లా వుంది.”

ఎల్సీకి అతనెవరో తెలిసిపోయింది. ఆమెకి గమ్మత్తుగా నిపించింది. ఇతని గురించి నాకు చాలా తెలుసు, కానీ ఇతనికి నా గురించే మీ తెలియదు కదా అనుకుంది. అచ్చం పెగ్గీ వివరించినట్టే వున్నాడతను.

“ఇంగ్లండు వచ్చి ఎన్నాళ్ళయింది?” అడిగింది.

“కొద్ది నెలలు.”

“మీ బంధువులంతా ఇంగ్లండులో లేరా? స్కాట్లాండు కెందుకొచ్చారు?”

“ఆస్ట్రేలియాలో వుండే మనవాళ్ళంతా బ్రిటన్ మొత్తం చూడాలని ఆశపడతారు. ఇక్కణ్ణించి వెనక్కెళ్ళింతర్వాత ఉత్త ఇంగ్లండు వెళ్ళొచ్చానంటే చులకనగా చూస్తారు. అందుకే ఈ ట్రిప్పులో స్కాట్లాండు చూద్దామనుకున్నాను. అయితే ఇక్కడ మాకు దూరపు బంధువులు కూడా వున్నారనుకోండి. అదిగో, అక్కడ కూర్చుని వుందే పెద్దావిడ, ఆవిడ నాకు దూరపు చుట్టం. వరసకు పిన్ని అవుతందనుకుంటా. ఆవిడ రెన్నీ వాళ్ళకి కూడ దూరపు బంధువే. మీ స్కాట్ లాండు వాళ్ళకి బంధుత్వాలూ, బంధు ప్రీతీ ఎక్కువేమో కదూ? ఎప్పుడూ విందులూ వినోదాలు జరుగుతున్నట్టే అనిపిస్తుంది. ఇప్పుడీ విందు నాకూ బాగుందనుకోండి,” ఎల్సీ కళ్ళల్లోకి చూస్తూ నవ్వాడు.

“హ్మ్మ్… విందుల్లో సంతోషంగా చలాకీగా వుండడం ఇప్పుడు ఫాషన్ కాదండీ! ఇప్పుడు మా దగ్గర మగవాళ్ళంతా ఎప్పుడూ ఏదో మునిగిపోయినట్టు మొహం పెట్టడం ఫాషన్. నాకైతే సంతోషంగా వున్నవాళ్ళే బాగనిపిస్తారు.”  చిరునవ్వుతో బదులిచ్చింది ఎల్సీ.

“అంత సీరియస్ గా మొహాలు పెట్టుకోవడం దేనికో! అసలు నన్నడిగితే ఇంగ్లండు, స్కాట్ లాండు దేశాల్లో వుండగలిగే వాళ్ళు చాలా అదృష్టవంతులన్నట్టే లెక్క. ఎప్పుడూ విందులూ వినోదాలూ, చదువుకోవడం, సాహిత్య చర్చలూ, సంతోషాలూ, అంతా నాజూకు వ్యవహారం. ఎండకి ఎండి, వానకి తడిసే నాలాటి వాడికి కొంచెం అర్థం కాని జీవిత శైలి. కొన్నిసార్లు నాకు భయం వేస్తుంది కూడ! ఈ సంతోషంలో ఎక్కువ రోజులుండలేను. మళ్ళీ మా వూరికి ప్రయాణం తప్పదు కదా అని.”

అప్పటికి వాళ్ళ నాట్యం ముగిసి ఒక పక్కకొచ్చి నిలబడ్డారు. పక్కనే నిలబడి వుంది జేన్. అతని మాటలు విని,

“మీరనుభవిస్తున్న సంతోషం దేశం వల్లా, విందుల వల్లా వచ్చింది కాదు. మీ మనసులోంచి వచ్చింది. అక్కడ కష్ట పడి పనిచేసారు. ఇక్కడ ఆట విడుపుగా వుంది. అంతే!” అంది.

“ఆస్ట్రేలియానించి ఇక్కడికొచ్చినప్పుడే మాకక్కడ లేనిదేమిటో బాగా అర్థమయ్యేది,” అన్నాడు బ్రాండన్.

“అది పరిస్థితులని బట్టి వుంటుందేమో. నాకైతే బ్రతుకు తెరువు కోసం కొన్నాళ్ళు ఆస్ట్రేలియాలో వుంటే బాగుండనిపిస్తుంది.”

“నాక్కూడా!” అప్పుడే ఫ్రాన్సిస్ తో కలిసి అక్కడికొచ్చిన ఎలీజా రెన్నీ అందుకొంది.

“ఎవరూ అడుగుపెట్టని ప్రదేశం చాలా కొత్తగా, ఉహాతీతంగా వుండొచ్చు కదా? అందులోనూ ఆ బంగారు గనులెలా వుంటాయో చూడాలన్న కుతూహలం కూడా.!”

“ఛండాలంగా వుంటాయి. మీరనే ఆ కొత్తదనమూ, ఉత్సాహమూ మచ్చుకైనా కనబడవు. చెట్లూ చేమలూ లేని ఎడారి ప్రదేశం, ఒంటరితనం, తెగని చాకిరీ, ఏం గొప్పగా వుంటాయి చెప్పండి? విక్టోరియా కెళ్ళగానే ఎప్పుడెప్పుడు ఇక్కణ్ణించి బయటపడదామా అనిపిస్తుంది! బ్రిటన్ అందానికి సాటి వచ్చే ప్రదేశం ఎక్కడా వుండదేమో!” బ్రాండన్ అన్నాడు.

“మన దేశం కంటే మనకింకే దేశమూ నచ్చదనుకోండి!” ఎలీజా ఒప్పుకుంది.

“అయినా బ్రతుకు తెరువు వెతుక్కుంటూ భూమి నలుమూలలా చుట్టి రావడం కూడా అద్భుతంగా వుంటుందేమో! మన ఆంగ్లో- సాక్సన్ జాతి

కున్న శక్తే, ఎలాటి ప్రదేశంలోనైనా నెగ్గుకు రావడం. అందుకే మన వాళ్ళే ఎక్కువ వలస రాజ్యాలు స్థాపించారు.”  జేన్ అభిప్రాయపడింది.

“మీరన్నదీ నిజమే. నన్ను చూడండి. ఆస్ట్రేలియా జీవితానికెంత అలవాటు పడిపోయానో! అది సరే కానీ, మిస్ రెన్నీ, ఈ వచ్చే పాటకి నాతో మీరు నాట్యం చేయగలరా?” బ్రాండన్ మర్యాదగా ఎలీజాని అడిగాడు.

ఎలీజా అయిష్టంగానే ఒప్పుకుని వెళ్ళింది. ఫ్రాన్సిస్ ఎల్సీ పక్కకొచ్చి నిలబడ్డాడు.

అతన్ని చూసి ఎల్సీ మొహమాట పడింది. దానికంటే, తన కవితల గురించి అడుగుతాడేమోనని భయపడింది. తను వచ్చీ రాని కవితలని ప్రచురణకి పంపటం చూసి నవ్వుకున్నాడేమో. అంతకంటే అతను తన ప్రయత్నాలని చూసి పడబోయే జాలిని తల్చుకుని ఇంకా వొణికిపోయింది.

అతనితో ఏమి మాట్లాడకుండా పాటలు వినే నెపంతో, అక్కణ్ణించి వెళ్ళి బాండు మేళం పక్కన నిలబడింది. వాళ్ళకి తన గురించీ, తన కవితల గురించీ తెలియదు కాబట్టి వాళ్ళ దగ్గర భయం లేనట్టనిపించిందామెకి.

దూరం నించి ఆమెని చూసిన ఎలీజా, తనతో పాటు పాటకి అడుగులేస్తున్న బ్రాండన్ తో ఎల్సీ గురించీ, జేన్ గురించీ చెప్పింది.

“నాన్నగారు చెప్పారు. ఇద్దరు అక్కచెల్లెళ్ళూ బాగా చదువుకున్నారట, కానీ మేమందరం చదివినట్టు కాకుండా, కొత్త కొత్త చదువులు చదివారట. విచిత్రంగా అందువల్లే వాళ్ళకి బ్రతుకు తెరువు దొరకడం కష్టమై పోయింది.”

బ్రాండన్ ఏమీ జవాబివ్వకుండా ఎల్సీ వైపు చూస్తూ నిలబడ్డాడు.

“పాపం, ఒంటరిగా నిలబడింది. బ్రాండన్, మనం ఆమె దగ్గర్కికి వెళ్దామా? ఇప్పుడు మనమీ డాన్సు ఆపేస్తే కొంపేమీ మునగదుగా!”

ఎలీజాకి నిజానికి బ్రాండన్ తో కలిసి డాన్సు చేయడం కొంచెం కూడా నచ్చడం లేదు. వాళ్ళు ఎల్సీ దగ్గరకొచ్చేటప్పటికి, అక్కడికి మాల్కం కూడా వచ్చాడు ఎలీజాని చూసి.

“హలో మాల్కం. బాగున్నావా? ఈవిడ ఎల్సీ మెల్విల్. నా కొత్త స్నేహితురాలు. ఎల్సీ, ఇతను మాల్కం, ప్రఖ్యాత రచయిత.”

తనున్న పరిస్థితిలో ఎల్సీకి ప్రఖ్యాత రచయితలని కలిసే ధైర్యం లేదు. ఆమెకి దుఃఖంతో మాట పెకలనట్టయింది ఒక్క క్షణం. ఎలాగో గొంతు పెకలించుకుంది.

“అవునవును, జేన్ చెప్పింది మీ గురించి.”

“ధన్యవాదాలు. జేన్ కూడా వచ్చారా ఈ విందుకు?” చుట్టూ చూస్తూ అడిగాడు మాల్కం.

“అక్కడ ఫ్రాన్సిస్ తో మాట్లాడుతూంది.”

“ఫ్రాన్సిస్ తోనా? ఊమ్మ్.. మేధావులిద్దరూ ఏదో చర్చలో వున్నట్టున్నారు కదూ?” నవ్వాడు మాల్కం.

ఎలీజా ఎల్సీ వైపు తిరిగింది.

“ఎల్సీ! ఫ్రాన్సిస్ మీ ఎస్టేటునీ, గుర్రాలనీ, కుక్కలనీ చాలా శ్రధ్ధగా చూసుకుంటాడు తెలుసా? మీ ఇద్దరి గది చాలా విశాలంగా వుంది కాబట్టి దాన్ని అతిథులకోసం వాడదామని మా అమ్మ అంటే దాదాపు కొట్టినంత పని చేసాడు!”

“జంతువులని ప్రేమగా చూడమని జేన్ అర్థించింది ఫ్రాన్సిస్ ని.”

ఈ సంభాషణ ఎలీజాకి పెద్దగా నచ్చలా. మాల్కం వైపు తిరిగి,

“మాల్కం! నీ కొత్త నవల సంగతేమైంది?” అని అడిగింది.

“రాయటమూ, ప్రింటుకివ్వడమూ కూడ జరిగిపోయాయి.”

గర్వంగా నవ్వాడు మాల్కం.

“ప్రజలకి నచ్చుతుందో నచ్చదో! అయినా నువ్వు రాసిన నవల నచ్చకపోవడమంటూ వుండదులే.”

“మా పబ్లిషరు కథ బానే వున్నా, పాత్రల యాస ఇంకొంచెం గాఢంగా వుంటే బాగుండేదన్నాడు. కూలీ నాలీ జనం యాసలు మనకెలా తెలుస్తాయి చెప్పు? అయినా, ఒక ప్రేమా, ఒక లేచిపోవడమూ, ఒక విడాకులూ, ఒక దెబ్బలాటా, ఒక హత్యా, అన్నీ గుప్పించి రాసి పారేసా!”

“ఓ! నాకు రాత ప్రతి ఒక్కసారి ఇవ్వరాదూ! చదివి ఇచ్చేస్తాను!”

“అసలు నాకు ఈ కథలూ నవలలూ ఎలా రాస్తారో అర్థమే కాదు. ఒక దాని వెంట ఒకటి సంఘటనలు సాగిపోతూ! అంతా చివరికి ఒక పెళ్ళితోనో, మరణంతోనో ఆఖరయ్యేలా! బాబోయ్! తలచుకుంటేనే భయం వేస్తుంది నాకు. కథలే ఇంత కష్టమనిపిస్తే, ఇహ కవితల గురించి చెప్పేదేముంది. ఏమంటారు ఎల్సీ?” బ్రాండన్ అన్నాడు

బ్రాండన్ ప్రశ్నతో ఎల్సీ తడబడిపోయింది.

“అవును. కవితలెలా రాస్తారో నాకూ తెలియదు.” మొహమంతా ఎర్రబడుతూండగా అంది.

“కవితల గురించైతే మీరు, ఇదిగో ఈ రెన్నీ అమ్మాయినే అడగాలి. ఆవిడ చాలా కవితలు రాసారు.” మాల్కం ప్రకటించాడు.

“ఓ మాల్కం! ధూర్తుడా! నా రహస్యాన్నిలా అందరి ముందూ బయటపెడతావా! ఉండు నీ పని చెప్తా!” సంతోషాన్ని దాచుకుంటూ పైకి విసుక్కుంది ఎలీజా రెన్నీ.

“అవునా ఎలీజా? మీరు కవితలు రాస్తారా? ఇహ నాకు మీతో మాట్లాడాలన్నా భయం పట్టుకుంది. ఎల్సీ! నువ్వు కవితలూ కథలూ గట్రా రాయవు కాబట్టి నీ స్నేహమే బాగుంటుంది నాకు.” పరిహాసం చేసాడు బ్రాండన్.

“బ్రాండన్! కవితలు రాయడం అంత కష్టమేమీ కాదు. ఏదో ఒక ఆలోచన రావాలంతే!” ఎలీజా రెన్నీ అంది.

“ఆలోచనా? దేని గురించబ్బా? పెళ్ళా? ప్రేమా? ఆశా? నిరాశా? మృత్యువా? మిరు దేని గురించి రాస్తారు ఎలీజా?” బ్రాండన్ ఆమెనింకా ఊదికిస్తూన్నాడు.

“బ్రాండన్! మీరు నన్ను వేళాకోళం చేస్తున్నారు. అన్నీ ఈ మాల్కం చెప్తున్న అబధ్ధాలు. నిజానికి నేనంత ఎక్కువగా రాసిందీ లేదు.”

“ఆలోచనా? దేని గురించబ్బా? పెళ్ళా? ప్రేమా? ఆశా? నిరాశా? మృత్యువా? మీరు దేని గురించి రాస్తారు ఎలీజా?” బ్రాండన్ ఆమెనింకా ఉడికిస్తూన్నాడు.

“బ్రాండన్! మీరు నన్ను వేళాకోళం చేస్తున్నారు. అన్నీ ఈ మాల్కం చెప్తున్న అబధ్ధాలు. నిజానికి నేనంత ఎక్కువగా రాసిందీ లేదు.”

“అలా కాదు. ఎలీజా, బ్రాండన్ గారికి నువ్వు కవితలతో తయారు చేసిన ఆల్బం చూపించు.” మాల్కం సూచించాడు.

ఎల్సీ కుతూహలంగా, “అవును చూపించండి. నేనూ చూస్తాను. నాకు కవితలు చదవడమంటే చాలా ఇష్టం,” అంది. ఎలీజా రెన్నీ నవ్వు మొహంతో,

“సరే అయితే! లైబ్రరీ గదిలోకి వెళ్దాం రండి. నేనసలు ఆ ఆల్బం ఎవరికీ చూపించను. అది చదివితే బ్రాండన్ గారికి కవితలు రాయడం పెద్ద కష్టమైన పనేమీ కాదని తెలిసొస్తుందని చూపిస్తున్నా, అంతే!” అంటూ ఎలీజా బయటికి దారితీసింది. ”

ఆల్బం తీసి వారికిస్తూ, “నేను రాసిన కవితలన్నిటి కిందా నా సంతకం, ఎల్లా, అని వుంటుంది.” అని బయటికెళ్ళిపోయింది.

ఎల్సీ, బ్రాండన్ అక్కడే సోఫాలో కుర్చుని ఆల్బం తెరిచారు.  దాన్లో కొన్ని ఎలీజాకి నచ్చిన వేరేవారి కవితలూ, కొన్ని ఆమె సొంతంగా రాసుకున్నా కవితలూ వున్నాయి. ఎల్సీ ఆత్రంగా ఎలీజా కవితలన్నీ గబ గబా చదివేసింది.

“అబ్బో! ఎంత బాగున్నాయో. ఇవన్నీ పత్రికల్లో వచ్చి వుంటాయంటావా? వీటన్నిటినీ ఒక పుస్తకం లా అచ్చేయించుకోలేదెందుకో!” బ్రాండన్ ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు.

“ఎందుకంటే, కవితలు పత్రికల్లో ఒకటీ రెండూ ప్రచురించుకోవడం తేలిక. పుస్తకం అచ్చేయించాలంటే చాలా కష్టం.” ఎలీజా అతనికి వివరించింది

“అలాగా? అయినా అచ్చులో పేరు చూసుకోవడం బాగుంటుందేమో కదూ?”

ఏదో అనబోయి ఆగింది ఎల్సీ.  బ్రాండన్ ఇంకా కవితలు చదువుతూనే వున్నాడు.

ఒక కవిత చూపించి నవ్వాడు బ్రాండన్.

“ఇది చూడు. ‘బ్రతుకు ప్రయాణం’ అట. హాయిగా అమ్మా నాన్నలతో సురక్షితంగా జీవితం గడిపే ఎలీజా రెన్నీకి బ్రతుకు ప్రయాణం గురించి ఏం తెలుసు?”

“అవునవును! ఆస్ట్రేలియాకి వెళ్ళొచ్చిన వాళ్ళకే బ్రతుకు ప్రయాణం గురించి మాట్లాడే హక్కు వుంటుంది కాబోలు,” అతన్ని వెక్కిరించింది ఎల్సీ. నవ్వాడు బ్రాండన్.

“అదేం లేదులే. అయినా ఈ కవిత బాగానే వుంది.”

“గ్లాస్గో దాటి వెళ్ళని అమాయకురాలు రాసినా కూడా బాగుందా?”

“ఎలీజా రెన్నీ గ్లాస్గో దాటి వెళ్ళలేదు కాబట్టి ఆమె తెలివి తక్కువదని నేను తీర్మానించలేదు. అంత వెటకారం చెయ్యక్కర్లేదు. అయినా, నిజం చెప్పు. మీరిక్కడ సురక్షితంగా కాలం గడుపుతూ, మాకు  ప్రపంచం తెలుసంటే నమ్మేదెవరు?”

“మీరన్నదీ నిజమే. ఆడవాళ్ళం ఇల్లు దాటి ప్రపంచం చూడం. ఇహ ప్రపంచం గురించి మేం చెప్పేదేముంటుంది? అందుకే మగవాళ్ళకి ఆడవాళ్ళు రాసే పుస్తకాలంటే చులకన కాబోలు!” సాలోచనగా అంది ఎల్సీ.

“మీరు నేనన్నదానికి భలే విపరీతార్థాలు తీస్తున్నారే! నిజానికి నాకు ఆడవాళ్ళంటే చాలా గౌరవం. ఎంత తక్కువ అవకాశాలు వున్నా, వాళ్ళు ప్రయత్నం మానరని. ఇహ పుస్తకాల గురించి నా అభిప్రాయలకసలు విలువే లేదు. నేను చదివిందే చాలా తక్కువ కాబట్టి. ఇప్పుడీ కవిత విషయమే తీసుకుందాం. నాకు బాగానే అనిపిస్తుంది. అయితే నిజానికి నాకు ఈ ముందు మూడు మాటలకీ అసలు అర్థమేమిటో కూడా తెలియదు! అయినా నాకు బాగుంది. ఎందుకు బాగుందంటే చెప్పలేను.”

“కవి పాఠకుడి నించి ఆశించేదీ అంతే. ”

“అంతేనా? నేనింకా కవులు ప్రబోధిస్తూ వుంటారనుకున్నానే. ఏమైనా, నాకు ఎక్కువగా చదువుకున్న ఆడవాళ్ళంటే కొంచెం భయం. ఈ మధ్య ఆడ పిల్లలూ, వాళ్ళ తెలివి తేటలూ, శక్తి సామర్థ్యాలు చూస్తూవుంటే నాలాటి వాళ్ళకి వొణుకొస్తూంది! కొంపదీసి నూవ్వూ బోలెడు చదువు చదివేసావా ఏమిటి?”

“అదేం లేదు. నేను చాలా మామూలు అమ్మాయిని.”

“నిజంగానా? అద్భుతంగా పియానో వాయించలేవూ?”

“ఉహూ! అసలు నాకు సంగీతమే రాదు.”

“పోనీ, అందమైన ప్రకృతి దృశ్యాలు గీయడం?”

“అబ్బే…”

“అయితే నువ్వు సైన్సూ, లెక్కల టైపన్న మాట! వాళ్ళంటే ఇంకా భయం నాకు.”

“మా మావయ్య నాకు సైన్సు చెప్పించాలని చాలా ప్రయత్నం చేసారు కానీ, నాకే అబ్బ లేదు.”

“ఇంత మంచి వార్త నేను ఈ జన్మ లో వినలేదు. నీముందు ఏ తప్పులు మాట్లాడతానో అని వణికిపోతూ వుండక్కర్లేదు.”

“మీరు తప్పు మాట్లాడినప్పుడు ఒక అమ్మాయి సరి దిద్దితే అంత బాధ పడడానికేముంది? మీకది మంచిదేగా?”

“మంచిదే అనుకో! కానీ భలే అవమానంగా వుంటుంది. ఐనా, ఆడవాళ్ళు భలే కష్ట పడి పనిచేస్తారు. గంటలు గంటలు సంగీతం ఎలా సాధన చేస్తారో పాపం.”

“అక్కయ్య ఎప్పుడూ అంటుంది- ఆడవాళ్ళు వాళ్ళకి తేలికగా అబ్బని సంగీతం మీద అంత శ్రమా, సమయం వ్యర్థం చేస్తారూ, అని!”

 

(సశేషం)

 

Download PDF

ఒక వ్యాఖ్యను

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enable Google Transliteration.(To type in English, press Ctrl+g)