వీలునామా – 14వ భాగం

శారద

శారద

(కేథరిన్ హెలెన్ స్పెన్స్ రాసిన Mr.HOgarth’s Will కి అనుసృజన : శారద )

(కిందటి వారం తరువాయి)

“ఏమిటీ? ఆడవాళ్ళకి సంగీతం తేలికగా అబ్బదా? విచిత్రంగా వుందే? వాళ్ళు ఎప్పుడు చూడూ పియానో వాయిస్తూ పాటలు పాడుతూ వుంటారు కదా?”

“అదే మరి! అంత మంది సంగీతం నేర్చుకున్నా, ఒక్కళ్ళైనా మంచి సంగీతం సమకూర్చడం విన్నామా మనం? అదే కవిత్వమూ చిత్రలేఖనమూ తీసుకోండి. ఎక్కువమంది ఆడవాళ్ళు నేర్చుకోకపోయినా, మంచి కవయిత్రులూ, చిత్రకారిణులూ వున్నారు.  అందుకే ఆడవాళ్ళకి సంగీతం కంటే కవిత్వమూ చిత్రలేఖనమూ సహజంగా అబ్బుతాయేమో అనిపిస్తుంది.”

“ఆహా! ఎన్నాళ్ళకు విన్నాను ఇంత చల్లని మాట! మా పిన్నీ, ఆవిడ కూతుళ్ళిద్దరూ రోజూ నాకు ఈ విషయం మీద తలంటుతున్నారంటే నమ్మండి. ఆడా, మగా సమానమేననీ, ఇద్దరికీ అన్ని విద్యలూ సమానంగా వస్తాయనీ నాతో ఒప్పించే దాకా ఊర్కునేలా లేరు వాళ్ళు. మీరేమో ఆడవాళ్లకీ అన్ని విద్యలు సహజంగా రావని అంటున్నారు. అన్నట్టు ఈ సారి వాళ్ళతో వాదించేటప్పుడు ఈ పాయింటు దొరకబుచ్చుకుంటా! మీకేమైనా అభ్యంతరమా?”

“భలే వారే! ఇందులో అనుకోవడానింకేముంది. అయితే ఇంతటి విలువైన ఆయుధాన్ని మా శతృవుల చేతుల్లో పెట్టటమా అని సంకోచం, అంతే!” నవ్వింది ఎల్సీ.

“శతృవులా? ఎంత మాటన్నారు! నేనింకా మీ స్నేహం కోసం అర్రులు చాస్తుంటే!”

చూస్తూండగా బ్రాండన్ కి ఎలీజా రెన్నీ కవితలు చదవడం కంటే ఎల్సీ తో కబుర్లాడడం లోనే ఎక్కువ ఉత్సాహంగా అనిపించింది. కాసేపయ్యాక ఆ ఆల్బం బల్ల మీద పడేసి,

“పదండి! మళ్ళీ హాలులోకెళ్ళి పాటలు విందాం!” అన్నాడు. ఎల్సీకి ఆ కవితలు చదువుతూంటే భలే ఆనందంగా అనిపించింది. తన కవితలే ఎలీజా కవితలకంటే బాగున్నాయనే నిర్ధారణ కొచ్చింది ఆమె. దాంతో ఆమె నిరాశ కొంచెం తగ్గినట్టనిపించింది.

బయటికొచ్చిన ఎల్సీ, విలియం డాల్జెల్ లారా విల్సన్ తో మాట్లాడుతూండడం చూసింది.

విలియం గంభీరంగా లారాతో తన గురించీ, తన పొలాల గురించీ చెప్తూన్నాడు. ఎందుకో అతని గొంతూ, ఆరాధనగా అతను లారా వైపు చూసే చూపులూ, తెచ్చి పెట్టుకున్న గాంభీర్యమూ చాలా చిరాకెత్తించాయి ఎల్సీని.

“నీలాటి మోసగాడికి లారా విల్సన్ లాటి తెలివి తక్కువ డబ్బున్న

అమ్మాయే సరి జోడీ,” అనుకుందామె అక్కసుగా. డబ్బుంటే ఎన్ని లోపాలన్నీ కప్పబడిపోతాయ్, డబ్బు లేకుంటే ఎన్ని సుగుణాలైనా మరుగున పడతాయి, అనుకుంది మళ్ళీ అంతలోనే.

విలియం కొద్దిసేపటి తర్వాత జేన్ దగ్గరికి వచ్చాడు. ఆమెని చూసీ పలకరించకపోవడం మర్యాద కాదనుకున్నాడు. అంతకు ముందు ఎల్సీని పలకరించే ప్రయత్నం చేసాడు కానీ ఎల్సీ ముక్తసరిగా మాట్లాడింది.

జేన్ అతనితో ఎలాటి వైషమ్యాలూ లేకుండా సౌమ్యంగా మాట్లాడింది. అతనికి కొంచెం ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది. తనను చూసి కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంటుందనీ, దెప్పి పొడుస్తుందనీ, తన కష్టాలు చెప్పుకుంటుందనీ ఎన్నెన్నో ఊహించాడు. అదేమీ లేకపోగా జేన్ ఎప్పట్లాగే మర్యాదగా మాట్లాడింది. తను లారా విల్సన్ తో మాట్లాడుతూండడం చూసి ఈర్ష్యపడలేదు సరికదా, అసలా ప్రసక్తే ఎత్తలేదు. అక్కడికీ విలియం ఉండబట్టలేక తమ పాత స్నేహాన్నీ, ఆప్యాయతనీ గుర్తు చేయబోయాడు. జేన్ అదంతా మర్చిపోయినట్లు మాట్లాడేసరికి అతనికి కొంచెం  అసహనంగా కూడా అనిపించింది.

తానూ, తన తల్లీ వాళ్లని చూడడానికి రాలేకపోయామనీ, దానికెంతో బాధ పడ్డామనీ అతనన్నాడు.

దానికంత బాధ పడాల్సిందేమీ లేదనీ, తనకసలు వాళ్ళు రాలేదన్న సంగతే గుర్తు లేదనీ ఆమె అన్నంది.

“హాయిగా ఎస్టేటులో వున్న తర్వాత పెగ్గీ చిన్న ఇంట్లో ఇరుకుగా ఇబ్బందిగా వుందా?”

“అబ్బే, అదేం లేదు. అయినా పనితో తల మునకలుగా వుంది. ఇంకేదీ పట్టించుకునే తీరిక లేదు.”

“పెగ్గీ ఏమైనా..”

“పెగ్గీ చాలా మంచిది. మర్యాదస్తురాలు.”

“పిల్లలు ఏమైనా ఇబ్బంది..”

“పిల్లలు చాలా బుధ్ధిమంతులు.”

ఆ సంభాషణ అయిపోయేసరికి ఇద్దరూ సంతోషపడ్డారు. అతను మళ్ళీ లారా విల్సన్ ని వెతుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. జేన్ లేచి ఎల్సీని వెతుక్కుంటూ లోపల లైబ్రరీలోకెళ్ళింది.

ఈసారి అక్కడ ఎల్సీ ఫ్రాన్సిస్ తో కలిసి ఎలీజా రెన్నీ కవితల పుస్తకం చదువుతూ చర్చిస్తోంది.

“ఫ్రాన్సిస్! నువ్విక్కడ వున్న నాలుగు రోజులూ మా ఇంటికి వస్తావు కదూ? అసలు మనం కొన్ని రోజులు సరదాగా గడపాలి. రేపు సినిమాకి, ఎల్లుండి చిత్రకళా ప్రదర్శనకి, మర్నాడు పాట కచేరీకి వెళ్దాం, సరేనా?”

ఎల్సీ ఆశ్చర్యంగా అక్కవైపు చూసింది.

“నేను రాలేను జేన్. నాకు కొంచెం నలతగా వుంది.”

“చచ్చినా ఒప్పుకోను. ముగ్గురం కలిసే వెళ్దాం. ఆ తర్వాత నేనొక టైలరింగ్ షాపులో పనికి కుదురుకుంటున్నా కాబట్టి ఇప్పుడు నా మాట వినాల్సిందే!”

“జేన్! ఎల్సీకి నాతో రావడం ఇష్టం లేదేమో!” ఫ్రాన్సిస్ అన్నాడు.

ఎల్సీ మొహం ఎర్రబడింది.

“అయ్యొయ్యో! అదేమీ లేదు ఫ్రాన్సిస్. నాకు ముందు నీమీద కొంచెం కోపంగా వున్నమాట నిజమే. నీవల్లే మాకీ కష్టాలన్నీ అనుకున్నా కూడా. కానీ తర్వాత ఆలోచిస్తే అనిపించింది, ఇందులో నీ తప్పేం లేదని. నా దురుసుతనానికి క్షమించు!”

“ఇందులో క్షమాపణలకేముంది ఎల్సీ! మీ స్థానంలో ఎవ్వరున్నా అలాగే అనుకుంటారు. అది సరే, రేపు ఉదయాన్నేనాతో వస్తే నీకు ఎడిన్ బరో ఎంత అందంగా వుంటుందో చూపిస్తాను. జేన్ కి చూపించి లాభం లేదు. తనకసలు ఏమాత్రం కళా హృదయం లేదు. నీలాటి సున్నిత

మనస్కురాలికే ఆ సౌందర్యం అర్థమవుతుంది. ఏమంటావ్?” నవ్వుతూ అడిగాడు ఫ్రాన్సిస్.

అతని అభిమానానికీ, స్నేహానికీ ఎల్సీ పెదవులు విచ్చుకున్నాయి. మర్నాడు అతనితో కలిసి కాసేపు గడపాలని నిశ్చయించుకుందామె.

***

ఫ్రాన్సిస్ నిర్ణయం

పార్టీ నించి వచ్చి పడుకునేసరికి ఆలస్యం అయింది. జేన్, ఎల్సీ లిద్దరూ మర్నాడు లేచేసరికే పెగ్గీ పని మీద బయటికి వెళ్ళిపోయింది. మళ్ళీ పెగ్గీ తిరిగి ఇంటికొచ్చేసరికి మధ్యాహ్నం పన్నెండయింది. ఆడ పిల్లలిద్దరూ అప్పటికి లేచి ఫ్రాన్సిస్ కొరకు ఎదురు చూస్తున్నారు.

తలుపు చప్పుడైంది. తమని బయటికి తీసికెళ్ళడానికి ఫ్రాన్సిస్ వచ్చి వుంటాడనుకొని ఇద్దరూ చెప్పుల వైపు కదిలారు. పెగ్గీ తలుపు తెరిచింది. అటు చూసిన ముగ్గురూ ఆశ్చర్యపోయారు. వచ్చింది ఫ్రాన్సిస్ కాదు! బ్రాండన్. పెగ్గీ ఆశ్చర్యాన్ని చూసి నవ్వాడు!

“పెగ్గీ! నిన్ను నాలుగు వీధులవతల చూసి వెంబడించాను. ఒక్కసారైనా వెనక్కి తిరిగి చూస్తావేమో ఆగమని సైగ చేద్దామంటే, ఏదీ, నువ్వు గబ గబా నడుచుకుంటూ వచ్చేసావు. నీతో సమానంగా నడవలేకపోయాను నేను! నగర వీధుల్లో నడవదం అలవాటు తప్పినట్టుంది నాకు.”

పెగ్గీ ఇంకా ఆశ్చర్యం లోంచి తేరుకోలేదు. జేన్ ఎల్సీ ల వైపు తిరిగాడు బ్రాండన్.

“పెగ్గీ! నువ్వు మీ అక్కయ్య పిల్లలని చెప్తూ వుండే దానివి. వీళ్ళా ఆ పిల్లలు?” నమ్మలేనట్టు అడిగాడు.

“అయ్యొయ్యో! కాదండీ. మా అక్కయ్య పిల్లలందరూ బడికెళ్ళారు. అయినా, వాళ్ళని చూస్తుంటే మీకు వాళ్ళు మాలాటి వాళ్ళ పిల్లల్లా కనబడుతున్నారా? వాళ్ళిద్దరూ ఊరికే ఇక్కడ అద్దెకుంటారు. వాళ్ళు మా వూళ్ళో వుండే భూస్వామి గారి మేన కోడళ్ళు.”

“అలాగా? నిన్న రాత్రి నేను ఒక విందులో వీళ్ళిద్దరినీ కలిసాను. అందుకే ఆశ్చర్యపోయాను.”

“అదిసరే,  మీరు ఇటువైపెందుకొచ్చారు?” పెగ్గీ అడిగింది.

“అసలు నిన్ను చూడడానికి నువ్వు ఇచ్చిన మీ వూరి అడ్రసుకే వెళ్దామనుకున్నా. ఇంకా నయం వెళ్ళాను కాదు. ఊరికే ఒక ప్రయాణం దండగయ్యేది. నిన్ను చూడాలని చాలా అనుకున్నాలే. ”

“మొన్న మొన్నటి దాకా ఊళ్ళోనే వున్నా. ఇహ పిల్లలు పెద్ద స్కూల్లో చదువుకుంటామంటే ఇక్కడికి వచ్చాం. వాళ్ళ తాతగారిక్కూడా ఇక్కడ బాగుందట. ”

పెగ్గీ అమ్మాయిలవైపు తిరిగింది.

“అమ్మాయిగారూ! ఈయన మా బ్రాండన్ గారు. నేను చెప్పలా? ఆయనే.”

బ్రాండన్ చలి మంట దగ్గరకొచ్చి కూర్చున్నాడు.

“హబ్బా! పెగ్గీ! ఆస్ట్రేలియా లాటి వెచ్చటి ప్రదేశంలో వుండి నువ్విక్కడ చలి యెలా తట్టుకుంటున్నావు?”

“అటూ ఇటూ నడుస్తూ వుంటే చలి తగ్గుతుందండీ!”

“పెగ్గీ! నువ్వసలేం మారలేదు. అన్నట్టు నీకొక ముఖ్యమైన వార్త చెప్పాలి.”

“చెప్పండి! ఏంటది?”

“ఏంటా? నువ్వసలు మెల్బోర్న్ వదిలి వుండల్సింది కాదు. ఇప్పుడు మెల్బోర్న్ లో డబ్బే డబ్బు! అన్నట్టు పోవెల్ గుర్తున్నాడా? అతని పెళ్ళయ్యిందో లేదో గుర్తు రావడం లేదు.”

“నేను మెల్బోర్న్ లో వున్నప్పుడే ఆయనకి పెళ్ళయింది లెండి. ఇంతకీ సంగతేమిటి?”

“ఇప్పుడు పోవెల్ మెల్బోర్న్ లొని పెద్ద ధనికులలో ఒకడు తెలుసా? నాకంటే ఎక్కువ డబ్బూ, గొర్రెలూ, పొలమూ సంపాదించాడు. అతన్ని పెళ్ళాడకుండా పొరపాటు చేసావేమో పెగ్గీ!”

“ ఇప్పుడదంతా ఎందుకు కానీ, ఆయనకి ఏమైనా పిల్లలా?”

“ఇద్దరు. అబ్బో! ఇహ ఆయన మురిపం చెప్పనలవి కాదు.”

“ఆయన భార్య మంచిదేనా?”

“మంచిదో చెడ్డదో నాకు తెలియదు కానీ, నీ అంత పనిమంతురాలు మాత్రం కాదు. ఆమెకి ఎంత సేపూ తన బట్టలూ, అంద చందాల మీదే ధ్యాస. అదలా వుంచు కానీ, నీ లాయరు లేడూ, టాల్బాట్ గారు! ఆయన నీకోక సందేశం ఇచ్చాడు.”

“టాల్బాట్ అక్కడ నా డబ్బు వ్యవహారాలన్నీ చూసే వాడు, ” పెగ్గీ కొంచెం గర్వం నిండిన కంఠంతో అంది అమ్మాయిలతో.

మళ్ళీ బ్రాండన్ వైపు తిరిగి, “ఏమంటాడు టాల్బాట్?” అని అడిగింది.

“నువ్వు నీ కొట్టు అద్దెకిచ్చావు చూడు, వాడికి కొట్టు కొనుక్కునే హక్కు కూడా ఇచ్చావు కదా? అలా ఇవ్వకుండా వుండాల్సింది అని బాధ పడ్డాడు.”

“నేనా కొట్టు అమ్మింది ఒక చిల్లర వ్యాపారస్తుడికి. వాడి జన్మకి వాడు రెండొందల యాభై పౌండ్లు ఎప్పటికి కూడబెట్టాలి, ఎప్పటికి కొనాలి? టాల్బాట్ అనవసరంగా భయ పడుతున్నాడు.”

“కానీ, ఇప్పుడా కొట్టు వున్న స్థలం దాదాపు రెండువేల పౌండ్ల కంటే ఎక్కువ ఖరీదు చేస్తుంది! ఆ కిరాయిదారు భలే ఉపాయం వేసాడులే. నీ లీజు అయిపోయేదాకా ఏమీ మాట్లాడడు. నువ్వడిగిన తక్కువ అద్దె కడుతూ అలాగే వుంటాడు. లీజు అయిపోయే సమయానికి స్థలం కుదువబెట్టి రెండొందల యాభై పౌండ్లు తెచ్చి నీకిచ్చి కొట్టూ, స్థలమూ అంతా తన పేర రాయించుకుంటాడట. ఈ విషయం వినగానే నీ మీద నాకు మహా చికాకు కలిగింది. అంత మంచి స్థలాన్ని చేతులారా పోగొట్టుకుంటున్నావు చూడు!”

“హాయ్యో! ఇలా జరుగుతుందని ఎవరు మాత్రం వూహించగలరు చెప్పండి! ఆ రెండొందల యాభై ఏదో ఓ రోజు నాకొస్తుందన్నమాట! పోన్లెండి. దక్కిందే మనదనుకుంటే సరిపోయే! అన్నట్టు, అదిగో, పిల్లలొచ్చేసారు.”

మెట్ల మీద అడుగుల సవ్వడి విని అంది పెగ్గీ!

“ఆఖరికి వచ్చారన్నమాట! నువ్విన్ని త్యాగాలు చేసి పెంచిన ఆ పిల్లలు ఎలా ఉంటారో అన్న కుతూహలంతో చస్తున్నాను! వస్తూనే వాళ్ళ పేర్లేమిటో చెప్పాలి నువ్వు.”

వాళ్ళు వస్తూంటే వరసగా పేర్లు చెప్పింది పెగ్గీ.

“టాం, జేమీ, నాన్సీ, జెస్సీ, విల్లీ!”

“చక్కటి పిల్లలు! చురుగ్గా వున్నారు. వీళ్ళని ఆస్ట్రేలియాకి తీసికెళ్తా నాతో! పైకొస్తారు.”

బ్రాండన్ ప్రశంసలకి పెగ్గీ కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి.

“అంతా భగవంతుడి దయ. ఆరోగ్యాలు చల్లగా వుంటే అంతే చాలు. కానీ మహా అల్లరి పిల్లలు లెండి.” జవాబిచ్చింది.

ఇంతలో టాం కలగజేసుకున్నాడు.

“పిన్నమ్మా! కింద మెట్లదగ్గరెవరో ఒకాయన నిలబడి వున్నాడు. ఎవరు కావాలని అడిగితే, జేన్, ఎల్సీల కోసమొచ్చానన్నాడు. పైకి రమ్మన్నాను కానీ, రానని అక్కడే వుండిపోయాడు.”

“పెగ్గీ! అది ఫ్రాన్సిస్ అయి వుంటుంది. పైకి రమ్మను టాం. మేము సిధ్ధంగానే వున్నాం. ఒక్క అయిదు నిముషాలు కూర్చొని వెళ్ళిపోవచ్చు.” జేన్ చెప్పింది.

 టాం వెళ్ళి పిలిచినమీదట ఫ్రాన్సిస్ వచ్చాడు. బ్రాండన్ ని అక్కడ చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు, కానీ పెగ్గీ తమ పూర్వ పరిచయం గురించి వివరించింది. బ్రాండన్ తో రెణ్ణిమిషాలు మాట్లాడి ముగ్గురూ బయటికెళ్ళారు.

బయట పగటి వెల్తుర్లో కానీ అక్క చెల్లెళ్ళిద్దరిలో వచ్చిన మార్పు ఫ్రాన్సిస్ కనిపెట్టలెకపోయాడు. చిక్కిపోయిన ఆకారాలూ, పాలిపోయిన మొహాలూ చూస్తే అతనికి కడుపులో దేవినట్టైంది. అందులోనూ కుట్టుపనికి వెళ్తానని జేన్ అన్నప్పట్నించీ అతని మనసు మనసులో లేదు.

కొద్ది రోజులుగా తన మనసులో మెదుల్తున్న విషయం గురించి ఆలోచిస్తున్నాడతను. జేన్ అంటే అతనికి చాలా ఇష్టమన్న విషయం అతనికి కూడా అర్థమైపోయింది. కానీ జేన్ ని పెళ్ళాడితే ఆస్తి పాస్తులు వదిలేసుకోక తప్పదు. ‘ఈ డబ్బుతో నాకేం పని? ఇవన్నీ వదిలేసి హాయిగా జేన్ ని పెళ్ళాడితే పోలా?’ అని ఈ మధ్య బలంగా అనిపిస్తుందతనికి. ఇంతకు ముందు ఉద్యోగమే మళ్ళీ చేసుకుంటూ, యేడాదికి రెండొందల యాభై పౌండ్లతో ఎంతైనా హాయిగా బ్రతకొచ్చు. అందుకోసం కావాలంటే తన ఖరీదైన పుస్తకాల అలవాటూ, నాటకాలకెళ్ళే అలవాటూ, అన్నీ మానుకోగలడు తను.

మనసుకి నచ్చిన మనిషితో దుర్భరమైన పేదరికాన్ని భరించొచ్చు కానీ, ప్రేమించేందుకు మనిషి లేక అష్టైష్వర్యాల మధ్యా క్షణం కూడా వుండలేం.

‘నన్ను ఆమె పెళ్ళాడుతుందన్న నమ్మకం వుండి వుంటే మర్నాడే ఆ ఎస్టేటూ, ఇల్లూ అన్నీ గాలికొదిలేసి ఇక్కడే హాయిగా వుండిపోదును కదా! కానీ, ఆమెకి నా మీద ఎలాటి అభిప్రాయం వుందో! ఇప్పుడు నేను ఈ విషయం మాట్లిడితే, తన నిస్సహాయతను అవకాశంగా తీసుకుంటున్నానుకుంటుందో ఏమో!’

అయితే ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి. డబ్బు వల్ల తనకి కొత్త అలవాట్లేమీ రాకపోయినా, ఆ తీరుబడిగా వుండే జీవితమూ, ఎప్పుడూ డబ్బుకొసం తడుముకోవాల్సిన అవసరం లేని నిశ్చింతా అతని ప్రాణానికి చాలా సుఖంగానే వున్నాయి. ఇప్పుడవి వొదులుకోవదమంటే తననుకున్నంత తేలికైన పనేనా?

జేన్ కోసం డబ్బూ, ఇల్లూ వదిలి వచ్చేస్తానంటే ముందు అసలు రెన్నీ గారు తన పాత ఉద్యోగమిస్తారా లేక తిట్టి పంపేస్తారా? ఇంకో విషయం కూడా ఆలోచించాలి. జేన్ ని పెళ్ళాడితే, జేన్ తో పాటు ఎల్సీ బాధ్యత కూడా తీసుకోవలి. వచ్చే డబ్బుతో ముగ్గురం సర్దుకోగలమా? ఎందుకంటే జేన్ ని పెళ్ళాడడమొక్కటే కాదు తనకు కావల్సింది, ఆమెని సంతోషంగా వుంచడం కూడా! అంతే కాదు, ఆ డబ్బుతో తను పదిమందికీ పనికొచ్చే పనులు చాలా చేయాలని ఆశపడ్డాడు. మరి వాటి మాటో?

రకరకాల ఆలోచనలు సాగిపోతున్నాయి అతని మనసులో.

జేన్ వైపు తల తిప్పి చూసాడు. ఆమె కళ్ళల్లో ఆప్యాయత, స్నేహం చూసి అతనికి తనేం చేయాలో అర్థమైపోయింది. తను డబ్బూ, ఎస్టేటు అన్నీ ఏదైనా చారిటీ ట్రస్టులకిచ్చి జేన్ ని పెళ్ళాడతాడు. తను ఒప్పుకుంటుందా? తప్పక ఒప్పుకుంటుంది. తన మనసేమిటో ఇంకా ఆమెకి తెలియదా? తను ఇక ఒంటరివాడు కాదు.

ఆ రాత్రి అతను ఆలోచనలతో నాటకం సరిగ్గా చూడలేకపోయాడు. జేన్, ఎల్సీలు మాత్రం చాలా సంతోషంగా ఆ రాత్రి నాటకాన్ని చూసారు. తిరిగి ఇంటికెళ్ళేటప్పుడు నాటకం గురించి మాట్లాడడానికి ఫ్రాన్సిస్ కేమీ తోచలేదు. విమర్శ అంతా ఎల్సీయే చేసింది.

  ***

(సశేషం)

Download PDF

ఒక వ్యాఖ్యను

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enable Google Transliteration.(To type in English, press Ctrl+g)