అడుక్కునే ఆ వేళ్ళల్లో…ఒక హరివిల్లు!

ఇతడు కుష్టు వ్యాధిగ్రస్థుడు. వీధి భిక్షువు. అందరూ ఉన్న అనాథ.

తనను తాను తోలుకునే ఒక వీల్ చెయిరు వంటి ప్రపంచంలో తానొక అర్భకుడు…
ఊరూ పేరూ కులమూ మతమూ ప్రాంతమూ దేశమూ ఎముకలూ చీమూ నెత్తరూ ఆత్మా ఉండి కూడా ఏమీ లేని మనిషి. అభాగ్యుడు. అపరిచితుడు. పాపి.

అవును. ఎవరున్నా లేకున్నా…కొత్తగా ఎన్ని లేచినా ఏమున్నది గనుక అన్నట్టు, మట్టికొట్టుకుపోతున్న దేహమూ, దేనిపైనా ఆశలేని విరాగమూ, ఎండకు ఎండి, వానకు తడిసి, శీతలానికి తట్టుకోలేని నిస్సహాయ ప్రాణమూ, దాన్ని తనంతట తాను వదలలేక ఆ శిలువ వేసిన క్రీస్తును తలుచుకుంటూ కానవచ్చే పాపి.

అతడు వినా ఏదీ ఆ వీథిలో నన్ను ఆకర్షించదేమీ? అని చింతిస్తూ, నిర్దయగా నా నగరమూ ప్రజలూ అని వాపోతూ బతుకును చిత్రిక పడుతూ పోవడం పరిపాటయింది నాకు!

తెలుసునా?..ఒక దృశ్యం చిత్రించేటప్పుడు గుండె కలుక్కుమంటుంది. ఆ దృశ్యం చెంత నుంచి చప్పున అదృశ్యం కావాలనిపిస్తుంది. కానీ అది మెదడు.

గుండె వేరుగా పనిచేస్తుంది. ఆగిపోతుంది. ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాల మధ్య ఆ జీవితాన్ని శ్వాసించినాకే అడుగు ముందుకు వేయనిస్తుంది.

ఆ క్షణంలో ఏదీ గుర్తుకు రాదు. కానీ ముందూ వెనకా మనసు పరిపరివిధాలా పోతుంది.
ఆ వృధ్దుడి దీనావస్థకు మనసు కలికలి అవుతుంది. కలకలా అనిపిస్తుంది.

కళ కళ కోసమేనా, కాసుల కోసమేనా అన్న చర్చకాదు గానీ మనిషి మనిషి కోసమేనా? కాదా అన్న బాధతో కడుపు రగిలిపోతుంది.

కవులైతే కవిత్వం, గాయకులైతే పాట, తాత్వికులైతే మీమాంస, రాజకీయ నేతలైతే హామీలవుతున్నారు. ఇక దేవుండ్లయితే బద్మాష్ లే అవుతూ తప్పుకుంటున్నారని వాపోతుంది.
ఇదంతా ఆలోచన. కానీ, అంతకన్నా విలువైనది తాదాత్మికత.

అందువల్లే చిత్రం మహత్తరం అవుతుంది.
అందలి జీవితం గురించి స్పందించేలా చేసి మనుషుల్ని మహానుభావుల్ని చేస్తుంది.