చూపులు కలవని వేళ!

srikanth kantekar

శ్రీకాంత్ కాంటేకర్ రంగారెడ్డి జిల్లా మహేశ్వరం మండలం రావిరాల గ్రామంలో 1987లో పుట్టారు. చదువు ఎంఏ ఇంగ్లిష్. ఆంధ్రజ్యోతి జర్నలిజం స్కూల్ లో పాత్రికేయ పాఠాలు నేర్చుకొని.. ఆ తర్వాత సాక్షిలో కొంతకాలం పనిచేశారు. ప్రస్తుతం నమస్తే తెలంగాణ సెంట్రల్ డెస్క్ లో సబ్ ఎడిటర్ గా కొనసాగుతున్నారు. గతంలో రెండు, మూడు కథలు రాసినా.. ప్రచురితమవుతున్న తొలి కథ ఇది. కవిత్వం పట్ల కూడా అభిరుచి ఉంది.

 *

ఎటూ చూసిన సందడి! రాకపోకల హడావిడి! కొత్త బట్టల్లో కళకళలాడుతూ ఆనందంగా తుళ్లిపడుతూ ఆడవాళ్లు, పిల్లలు! పెళ్లి ప్రాంగణం! ఫంక్షన్ హాల్ ఎదుట నూతన వధూవరులతో కటౌట్!!

 

లోపలెక్కడో అన్ ఈజీ ఉన్నట్టు అనిపించింది.. ఫంక్షన్ హాల్ కు వచ్చాక అది స్పష్టంగా కనిపించింది. ఏదో దూరపు చుట్టాల పెళ్లికి రావడం వల్లా, అపరిచిత ముఖాలను చూడటం వల్లా..  వచ్చిన బెరుకు కాదు అది! అసలు చెప్పాలంటే నేను వచ్చింది పెళ్లి చూడటానికి కాదు! ఇంకా చెప్పాలంటే కొంచెం బలవంతపు రాకే! మనసు చివుక్కుమంది!! కొంచెం ఆసక్తి కూడా ఉందిలే ఇక్కడిదాక రావడం వెనుక.. కానీ ఇక్కడికి వచ్చాక మొదలైంది ఒక రకం అన్ఈజీ! పెళ్లిలకు వెళ్లాలన్నా.. నలుగురిలో కలువాలన్నా నాకు ఇబ్బందేమీ లేదు కానీ! ఇక్కడ అందరి చూపు నా మీదే ఉన్నట్టు.. ఒక బరువైన ఫీలింగేదో వెంటాడుతోంది! ఈ పెళ్లికిలా పిలువని పేరంటంలా రావడం వెనుక…

 

వీకాప్ ఉండటంతో మొన్నామధ్య ఇంటికి వెళ్లాను. ఆరు రోజులు ఆఫీసులో ఎలాగోలా నెట్టుకొచ్చి మమ అనిపించే నేను బేసిక్ గా వీకాప్ రోజు సిటీలోనే ఉండాలనుకుంటా! ఓ సినిమాకో, షికారుకో వెళ్లేందుకు వీలుంటుంది. లేదా ఫ్రెండ్స్ ను కలువొచ్చు. పుస్తకాలు కొని చదవొచ్చు! అలాగనీ ఇంటికి వస్తే ఏమంతా బాగుంటుండదని, ఇబ్బంది అని కాదు. నిజానికి ఇంటికొస్తేనే అమ్మ, నాన్న, చెల్లి, తమ్ముడు అందరూ మనపై ఎంత కేర్ తీసుకుంటున్నారో తెలుస్తోంది. దోస్తులు కలుస్తారు. ఊరికెళితే దొరికే ఊరటే వేరు. అలా మొన్న ఇంటికొచ్చినప్పుడు హఠాత్ గా ప్రత్యక్షమైంది మా వదిన. అంటే మా పెద్ద మేనమామ బిడ్డ! ఆమెకు పెళ్లయింది! ఇద్దరు పిల్లలు! మా ఫ్యామిలీతో చాలా క్లోజ్ గా ఉంటుంది. మా ఇంట్లో అందరికీ మా వదినంటే ఇష్టమే. ఆమె రాక గురించి చెప్తూ మా చెల్లే కొంచెం ముసిముసి నవ్వులు నవ్వింది! కొంచెం డౌటనిపించింది. ఇక మధ్యాహ్నం వదిన, నేను, నాయన, అమ్మ అంతా కలిసే భోజనాలకు కూర్చున్నాం. తింటున్నప్పుడు మెల్లగా మా వదిన ప్రస్తావన తెచ్చింది.

 

“మా రెండో తోడి కోడలు నీకు తెలుసు కదా శీను.. వాళ్ల అమ్మవాళ్లు పోసారంలో ఉంటారు. మనకు తెలిసినవాళ్లే. మొన్నామధ్య ఇక్కడ దావత్కు కూడా వచ్చారు. నువ్ చూసి ఉండవు. వాళ్ల రెండో బిడ్డ ప్రస్తుతం డిగ్రీ చదువుతోంది. మంచి కుటుంబం. ఆస్తి కూడా ఉంది. నేనే మాటల మధ్య చెప్పాను. ఆ అత్తమ్మ కొడుకు! హైదరాబాద్ లో జాబ్ చేస్తున్నాడు. నెలకు 15 వేలకుపైనే వస్తాయి. ఊరిలో భూమి, సొంత ఇళ్లు ఉంది అని! నీక్కూడా ఇష్టమొతే ఓసారి ఇంటికొచ్చి చూసిపోతామన్నారు’.. అని తన మనసులో ఉన్నది గబగబా చెప్పేసి కుదటపడింది మా వదిన. ఆమె చెప్పే తీరును బట్టి కొన్ని మాటలకే అర్థమైంది పెళ్లిచూపుల ముచ్చట మోసుకొచ్చిందని..

 

నిజానికైతే నాకిప్పుడే పెళ్లి చేసుకోవాలని లేదు. అందుకు కారణం లైఫ్ లో సెటిలైన భావన ఇంకా రాలేదు. జాబ్ సెఫ్టీ ఉందని కచ్చితంగా చెప్పలేను. ఇప్పటికైతే బ్యాచిలర్ గానే సుఖంగా ఉందనిపిస్తోంది. పైగా పెళ్లయినవారి బదరాబాందీలు, పెళ్లయిన ఏడాది, రెండేళ్లకే ఫేసులు మాడిపోయిన మిత్రులను చూశాక.. పెళ్లంటే ఒక రకమైన అయిష్టత, వ్యతిరేకత కూడా కలుగుతోంది. అడపాదడపా ఇంట్లో ప్రస్తావన వచ్చినా.. గట్టిగా నా వాయిస్ వినిపిస్తున్నా. ఇప్పుడే వద్దు. చెల్లి పెళ్లి కానీ. నేనేదన్న గవర్నమెంట్ జాబ్ కు ట్రై చేస్తాను వంటి కారణాలతో బాగానే నెట్టుకొస్తాను. కానీ ఇలా బయటినుంచే వచ్చిన మ్యారెజ్ ప్రపోజల్సే కొద్దిగా పరేశాన్ చేస్తున్నాయి. గట్టిగా ముఖం మీద కాదని చెప్పలేం. నొప్పించకుండా, తానొవ్వకుండా ముందుకెళ్లాల్సి ఉంటుంది!

 

కొంచెం ఆలోచనలో పడిన నన్ను ” ఏం శీను ఏం చెప్పవేంది. ఇంకా పెళ్లిచేసుకోవా? నీకు పెళ్లి జేస్తే ఇద్దరు పిల్లల తండ్రివైతోనివి’ అంది వదిన. అంతలోనే అమ్మ అందుకొని “అట్లాంటవేందమ్మ. నా కొడుక్కి పెద్ద వయసేమొచ్చింది? వాని ఈడెంత’ అంది.. “నీ కొడుకు ఇంకా పాలు తాగే పిలగాడేనా.. ఆయన కన్నా చిన్నవాళ్లకు పెళ్లవుతుంది. ఇంకా ఎన్ని రోజులుంచుతావ్ ఇట్లా’ అంది వదిన హాస్యంగా. నువ్ చెప్పవేందిరా అని అడిగాడు నాన్న. “నా కొంచెం టైం కావాలి’ ఆలోచించడానికి అని చెప్పి.. గబగబా తినడం పూర్తిచేశా..

 srikanth story ilustratino

 

ఈలోగా మా వదిన మా అమ్మ, నాన్న చెవులు కుట్టాల్సినంత కుట్టేసింది. పిల్ల అదీ, ఇదీ అని.. వాళ్ల కుటుంబం ఇంకా అదీ అని చెప్పింది. పైగా ఆమె పెద్దగా మా ఇంటికి రాదు. లేకలేక వచ్చిన ఆమె.. మంచి సంబంధం ముచ్చట తీసుకురావడంతో మా అమ్మ, నాయన కాదనలేకపోయారు. నాయన నేరుగా నా దగ్గరికొచ్చి.. “మీ వదిన అంతదూరం నుంచి ఖర్చు పెట్టుకొని మన ఇంటికి వచ్చింది. ఫోన్లో కూడా చెప్పొచ్చు. మనం ఆమె మాట కాదనమని ఇంతదూరం వచ్చింది. ఆ గౌరవాన్ని నిలబెట్టుకోవాలి కదా. ఆలోచించి చెప్పు. ఇంకా ఎన్ని రోజులని ఇట్లా ఉంటావు. నీకు కూడా పెళ్లి చేయాలి కదా. అక్క పెళ్లయి చాలా రోజులవుతోంది. ఇంట్లో ఓ శుభకార్యం చేసినట్టు ఉంది. వదిన మాటను కాదనకుండా వెళ్లి అమ్మాయిని చూసి రా” అని చెప్పాడు. సాయంత్రం టీ చూస్తూ టీ తాగుతున్నప్పుడు వదిన తాను వచ్చిన కారణానికి, తన తెచ్చిన సంబంధానికి ఉన్న బలమైన మంచి విషయాలన్ని వివరించింది. “చూడు శీను సిటీలో ఉంటున్నవు. బ్యాచ్ లర్ గా ఉండటం ఇబ్బందిగా ఉందని నువ్వే అత్తమ్మతో చెప్పినవంట. పెళ్లి చేసుకుంటే సెటిలైనట్టు ఉంటుంది. బాధ్యతలు తెలుస్తాయ్. ఇప్పటివరకు ఉద్యోగం చేసినవ్. ఏమన్నా పొదుపు చేశావా.

నీ వయసు వాళ్లకు చాలామందికి ఈపాటికే పెళ్లయింది. సెటిలైపోయారు(!). నువ్ కూడా ఆలోచించాలి’ అని చెప్పుకుంటూ పోయింది. నేను అడ్డు తగల్లేదు కానీ “నా క్కొంచెం ఆలోచించుకోవడానికి టైం కావాలి’ అని చెప్పాను. “అదే చెప్తున్న శీను! ఇప్పుడు ఆలోచించు. అమ్మాయిగా చాలా మంచిగ ఉంటుంది. నువ్వొక్కసారి చూస్తే.. అమ్మాయిని ఒప్పుకుంటావు. మంచి కుటుంబం. మంచి సంబంధం! గడపదాక వచ్చిన సంబంధం కాదంటే మల్లామల్లా ఇలాంటి సంబంధాలు రావు’ అని తన పాయింట్ ను బలంగా వివరించింది. ఇంక నేను కాదనడానికిగానీ, ఆమె మొఖం మీదే నాకిప్పుడు పెళ్లిచేసుకోవడం ఇష్టం లేదని కానీ చెప్పడానికి వీలు కుదర్లేదు. పైగా అంత ప్రేమతో మన ఇంటికి వచ్చి.. ఇంత ఇదిగా మంచి సంబంధమని చెప్తున్నప్పుడు ఎందుకో ఓసారి చూసొద్దామనిపించింది. పైగా నాయన చెప్పిన మాటలు కూడా గుర్తొచ్చాయి. “వాళ్లు మన ఇంటికి రావడం కాదు. నేను ముందు అమ్మాయిని చూడాలి’ అని కరాఖండిగా చెప్పాను. అదే శీను నేను అదే చెప్తున్నా.. వచ్చేనెలలో మా చుట్టాలొకరిది పెళ్లి ఉంది. నువ్ అక్కడికి వచ్చేయ్. నేను దగ్గరుండి పిల్లను చూపిస్తాను. పెళ్లి కాబట్టి పెద్ద మేకప్ కూడా ఏముండదు కాబట్టి.. అమ్మాయిని నువ్వు న్యాచురల్గా చూసినట్టు ఉంటుంది’ అని చెప్పింది. “అమ్మా..వదిన ముందే ప్లాన్డ్ గా వచ్చావన్నమాట. నన్ను బుక్ చేయడానికి” అనుకున్న మనసులో. పైకి మాత్రం ఓకే చెప్పేశా!

 

ఎందుకోగానీ సాధారణంగా పెళ్లిలకు వెళ్లినప్పుడు కన్నా కొంచెం ఎక్కువగానే తయారయ్యాను. ఇంట్లో కూడా కొన్ని ప్రత్యేక శ్రద్ధలు చెప్పి.. సిద్ధం చేసి మరీ పంపించారు.

ఇక్కడికొచ్చాక నన్ను  పట్టించుకునేవాళ్లు పెద్దగా ఎవరూ లేకపోయినా.. అందరూ నన్నే చూస్తున్నట్టు ఏదో ఫీలింగ్ వెంటాడింది. రాగానే మా వదనకి, అన్నకు ఫోన్ చేశా. వాళ్లు ఇప్పుడే ఏదో పనిమీద బయటకెళ్లారట! నన్ను ఫంక్షన్ హాల్లో కూర్చొమన్నారు. ఫంక్షన్ హాల్లో ఓ మూలకు సీటు ఖాళీగా ఉన్నా అక్కడ కూర్చుంటే మూడీగా బాగుండదు కాబట్టి.. ముందు వరుసలో జనాలున్న చోటకెళ్లి కూర్చున్నా.

 

స్వతహాగా మనం పెళ్లికొస్తే.. ఒక చోట కుదురుగా కూర్చోం. పెద్దగా పనులేమీ లేకపోయినా పెళ్లివారికి మల్లే మనం కూడా హడావిడి చేస్తుంటాం. పెళ్లి ప్రాంగణమంతా తిరిగి.. తెలిసినవాళ్లందరినీ పలుకరించి..వాళ్లతో ఆ మాట ఈ మాట మాట్లాడటం.. ఎప్పుడోసారి పెళ్లిలోనే ఎక్కువగా కలుస్తాం కాబట్టి. చుట్టాలు, తెలిసినవాళ్లతో మాట్లాడుకోడానికి చాలా విషయాలుంటాయ్. పెళ్లి చూడటమనే నెపమేగానీ.. పట్టిక్యులర్ గా తాళి కట్టడానికి ముందే వెళ్లాలనీ, పెళ్లి తంతు చూసి తీరాలనీ ఆలోచనా, కట్టుబాటు కానీ ఎప్పుడూ లేవు. ఇక ఫ్రెండ్స్ తో పెళ్లికి వెళితే వేరేరకంగా ఉంటుంది. నిజానికి మా ఫ్రెండ్ ఒకడు చెప్తాడు.. అమ్మాయిలను చూడటానికే పెళ్లిలకు వెళ్లాలని.. అతని వాదనలో కొంత నిజం లేకపోవచ్చు. లగ్గానికి సిద్ధపడిన అమ్మాయిలంతా కాస్తా సోగ్గా, నాజుకుగా పెళ్లికి తయారై వస్తారు. పెళ్లికొచ్చిన అబ్బాయిల వంక చూసీచూడనట్టు ఓ చూపు విసురుతారు. చాలా మంది పెళ్లిలు కుదిరేది.. చాలామంది నిబ్బరంగా ఉన్నవాళ్లు బుక్కయ్యేది పెళ్లిల్లోనే..

 

అలా ఆలోచనల్లో తేలిపోతూనే ఫంక్షన్ హాల్ మొత్తం ఓసారి పరికించా. కళకళలాడుతోంది. కొత్త బట్టల్లో మెరిసిపోతున్న మగువలు.. కళ్లలో మెరుపులు! ఇక అమ్మాయిలైతే మల్లెతీగలే! ఒకరిద్దరు అలా నడిచిపోతూ కరెంటు తీగల్లా షాక్ కూడా ఇచ్చారనాలి. కానీ వచ్చింది పెళ్లికి వాళ్లని వీళ్లని చూడటానికి కాదు. చూపులకు! మా వదిన ఎవరినీ చూపిస్తే వాళ్లను బుద్ధిగా చూడాలి. అంతకుమించి స్వేచ్ఛ లేదు.. అనుకొని.. అమ్మాయిల వంక చూపులు వాల్చకుండా కుదురుగా కూర్చోవడానికి ప్రయత్నించా!

 

ఇంతలోనే మా వదిన వచ్చింది. హుందాతనం ఉట్టిపడే పట్టుచీర. మేడలో ధగధగ మెరిసిపోతున్న నెక్లెస్! కొంచెం సన్నగా ఒద్దికగా ఉండే మా వదినలో సహజమైన అందం! మొఖంలో నిండైన నవ్వు. ఆమెను చూడగానే మనసు కొంచెం తేలికగా అనిపించింది. “ఏం శీను బోర్ కొట్టిందా? ఒక్కడివే ఇక్కడెందుకు కూర్చున్నవ్. లోపల మనవాళ్లు ఉన్నరు కదా! మేం ఇప్పుడు చిన్నికి గాజులు లేకుంటే తీసుకోడానికి వెళ్లాం’ అని చెప్పింది. కొంచెం నవ్వి.. ఆమె వెంట వెళ్లా. ఇక వదిన అక్కడ నన్ను సూపర్ మ్యాన్ లాగా అందరితో పరిచయం చేయడం మొదలెట్టింది. మొదట్లో ఆనందమనిపించినా.. పోతున్నకొద్ది నా కామన్ మ్యాన్ లక్షణాలు నాకే గుర్తొచ్చి నాకే చికాకేసింది. అయినా పెదవిపై తొణకని చిరునవ్వుతో ఓపికగ్గా అందరినీ పలుకరించా!

 

ఈలోగా మా అన్న (వాళ్ల ఆయన) కూడా వచ్చారు. ఈ మాట, ఆ మాట మాట్లాడుకొనేలోగా పెళ్లి బాజా మోగింది. మాంగళ్యం తంతునామేనా అని పూజారి అనేశాడు. పెళ్లి కొడుకు తాళి కట్టేశాడు. వచ్చినవారు ఆదరబాదరాగా వెళ్లి అక్షంతలు చల్లి.. పెళ్లికొచ్చిన కార్యాన్ని మమ అనిపించారు. ఇక భోజనాలకు వెళుతుంటే మా వదిన అడిగింది “అమ్మాయిని చూశావా” అని.. “నాకేమీ అర్థం కాలేదు. పెళ్లిలో చాలామంది అమ్మాయిలను చూశాను. చూపులు చూడాల్సిన పిల్ల ఎవరో తెలియదు కదా’ అని మనసులో అనుకున్నా. నవ్వుతూ అడ్డంగా తలూపా. “నాకు తెలుసులే. చూడాలని నువ్ ఆత్రంగా ఉందా’ అంది వదిన. “పిలిచిందే చూడటానికి కదా! లేకపోతే నాకేం పని ఈ పెళ్లిలో’ అడిగేసా.. “అమ్మో శీను అంటే ఏమో అనుకున్నా..’ అంది వదిన. నాకు పెద్దగా లాజిక్ లేదనిపించింది సంభాషణలో.. మౌనంగా నడుచుకుంటూ వెళ్లా..

 

అప్పటికే రౌండ్ గా ఏర్పాటుచేసిన కూర్చిలలో కూర్చొన్న వారి మధ్య నన్ను ప్రవేశపెట్టింది మా వదిన. అక్కడే ఉన్న మా అన్న పిలిచి తన పక్కన సీటులో కూర్చొబెట్టుకున్నాడు. పెళ్లిలో చూపులనుకుంటే ఏదో దూరంకెళ్లి అదిగో ఆ అమ్మాయి అని చూపిస్తుంది కదా మా వదిన అనుకున్నా. కానీ ఇక్కడ ఆమె పెద్ద సెట్టింగ్, బ్యాక్ గ్రౌండ్ సిద్ధంచేసింది. దీనికన్నా ఇంట్లో పెళ్లిచూపులు నయం కదా! ఇంతకన్నా కూల్ గా జరిగిపోయే ఉండేది అనిపించింది. పిల్లవాళ్లు ఒక్కొక్కరు పరిచయం చేసుకున్నారు. మళ్లీ మా వదిన నా తరఫున వకాల్తా తీసుకొని.. నా సూపర్ మ్యాన్ లక్షణాలన్నీ చెప్పుతూపోయింది. “మా మేనత్త కొడుకు అని చెప్పడం కాదు కానీ. ఒక్క చెడ్డ అలవాటు లేదు. తాగడు. సిగరేట్ ముట్టడు. సిటీలా జాబ్ చేస్తున్నా.. అందరితో వినయంగా ఉంటాడు’ ఇలా చెప్తూపోతుంటే నాకే రోటిన్ అనిపించింది. ఇలాంటి సందర్భంలో సమర్థించుకోవడానికైనా జెంటిల్మెన్ గా ఉండాలేమో అనిపించింది.

 

పరిచయాలు, నవ్వులు, ఆ మాటా, ఈ మాటా అయిపోయాక అమ్మాయిని ప్రవేశపెట్టారు. డిగ్రీ సెకండియర్ అని చెప్పారు. వయసుకు తగ్గట్టే నాజుగ్గా, సుకుమారంగా ఉంది. మా వదిన న్యాచురల్ గా చూపించే అవకాశం అన్నది కానీ, ఆమెకు చీరను చుట్టి.. ఓ రేంజ్ లోనే తయారుచేయించుకొచ్చారు. కోమలమైన కోలముఖం. అంత తెల్లగా లేకపోయిన స్వభావికమైన కళ ఉన్నట్టు అనిపించింది. పెద్దగా ఎత్తు కాకపోయినా కొంచెం బక్కగా, సన్నగా ఉంది. “నీకు ఈడు-జోడు’ అన్న వదిన మాట గుర్తొచ్చింది. నాలాగా బక్కగా ఉందన్న ఒకే ఒకే కారణంతో “ఈడు-జోడు’ కలిపేశావా వదినా!!.. అమ్మాయి  రెండుసార్లే అనుకుంట తలెత్తి చూసింది. నేను కూడా పెద్దగా చూడలేకపోయినా. సిగ్గు, మొహమాటం లాంటిదేదో అడ్డుపడింది. పక్కన కూర్చున్న మా అన్న అప్పుడప్పుడు భుజం తాకిస్తూ.. చూడుమన్నట్టు సైగలు చేశాడు. ఇక మా వదిన ఆనందంగా నా దిక్కు చూసింది. పర్లేదు అన్న నవ్వు సందేశం పంపాను ఆమెకు నారాజ్ కాకుండా!

 

నిజానికి ఈ మధ్యకాలంలో పెళ్లిల విషయంలో కొన్ని మార్పులొచ్చాయేమో అనిపించింది. భారీగా కట్నాలిచ్చే పెళ్లిలు చేసే మా క్యాస్ట్ లోనూ సంప్రదాయాలంటూ మడి కట్టుకోకుండా ఇలా ఓపెన్ పెళ్లిచూపులు ఆరెంజ్ చేసినందుకు.. పర్లేదు కొంచెం అభ్యుదయ భావాలు అబ్బాయని మురిసిపోయాను. ఇక నా విషయానికొస్తే క్యాస్ట్ పరిధిలో కట్నం తీసుకొని పెళ్లి చేసుకునే నీకు అభ్యుదయాలెంట్రా అని ఈసడించుకోవచ్చు. కానీ కొన్నింటినీ తప్పించుకోలేం. రెండు, మూడు ప్రేమలు సక్సెస్ కానప్పుడు, ఆదర్శ వివాహాలకు అవకాశం లేనప్పుడు.. సైలెంట్ గా సంప్రదాయాలకు ఫిక్స్ పోవడం ఒక్కటే మనం చేయగలిగంది. జీవితం రాను రాను సర్దుకుపోవడమే కదా! అనిపించింది. మాటాముచ్చట అయిపోయి.. భోజనాలు ముగిశాక మా వదిన అడిగింది అమ్మాయి ఎలా ఉందని.. “పర్లేదు”  అని మనసులో అనుకొని, “ఓకే” అని పైకి చెప్పేశా. కానీ కనీసం ఏడాది, ఆరునెలలైనా ఆగాల్సి ఉంటుంది పెళ్లికి అని చెప్పా. వాళ్లు కూడా ఆరునెలలు ఆగాలనే అనుకుంటున్నారని చెప్పింది వదిన. ఇక అక్కడినుంచి వచ్చేశా!

 

ఆ తర్వాత 15, 20 రోజులనుకుంటా.. ఆ అమ్మాయి ఫోన్ నంబర్ ఇచ్చింది మా వదిన. వాళ్లు మా ఇంటికి వచ్చి చూసి కూడా వెళ్లారు. రెండు, మూడు నెలలోనే పెళ్లి ఫిక్స్ చేద్దామనుకున్నారు కూడా. మొదట్లో ఫోన్లో మాట్లాడటానికి ఇబ్బంది పడిన అమ్మాయి.. ఆ తర్వాత ఒకరోజు మాత్రం గట్టిగా చెప్పింది. తనకు డిగ్రీ అయిపోయేవరకు పెళ్లి చేసుకునే ఇష్టం లేదట. ఇంకా చదువుకోవాలనుకుంటుందట. పెళ్లి ఆపమని నన్నే అడిగింది. నాకు కూడా క్యాంపస్ లో సీటు రావడంతో.. నాక్కూడ పెళ్లి మనసు అంగీకరించలేదు. రెండో పీజీ కంప్లీట్ అయ్యేవరకు పెళ్లి చేసుకునే ప్రసక్తే లేదని నేను కూడా ఇంట్లో తేల్చిచెప్పా. దీంతో ఇంట్లో నానా తిట్లు, ఆగ్రహావేషాలు చవిచూసి.. పెట్టేబెడ సర్దుకొని క్యాంపస్ వెళ్లిపోయా.

 

తిరిగిచూస్తే నాలుగేళ్లు గడిచిపోయాయి. వదినకు నా మీద పీకల మీద దాక కోపం కలిగిందని తెలిసింది. కొన్ని ఫంక్షన్లకు నేను వెళ్లినా ఆమె మాట్లాడలేదు. ఇక ఆ అమ్మాయి అ మధ్య ఫోన్ లో బానే మాట్లాడింది. ఆ తర్వాత పెద్ద కారణాలు లేకుండానే మా ఫోన్ సంభాషణ ఆగిపోయింది. తొలిచూపులోనే నాకు నచ్చినట్టు అనిపించినా మా మధ్య సహజమైన దగ్గరి భావనేదో ఏర్పడలేదు. ఇంట్లో కొన్ని పెళ్లి ప్రయత్నాలు చేసినా అవి ముడిపడలేదు. ఇక మొన్నామధ్య ప్రస్తావన వస్తే తెలిసింది.. ఆ అమ్మాయికి పెళ్లయి ఇద్దరు పిల్లలు కూడా పుట్టేశారని.. మనం మాత్రం హాయిగా ఇంకా బ్యాచిలర్ గానే ఉండిపోయాం!

­

 – శ్రీకాంత్ కాంటేకర్

 చిత్రం: శ్రీ వెంకటేష్

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Download PDF

6 Comments

    • srikanth k says:

      థాంక్యు సర్! కథ చదివినందుకు.. అభిప్రాయం తెలిపినందుకు..

  • Anil Raj says:

    నేను కూడా సమె ఏజ్ గ్రూప్ లో ఉన్న. నాకయితే మీరు రాసింది చదువుతుంటే నేను ఇంటికి వెళ్దాం అని అనుకున్న ప్రతి సారి ఇలాంటి అనుభవాలే ఎదురవుతున్నాయి అని అనిపిస్తుంది. కళ్ళకి కట్టినట్టు చాల బాగా రాసారు. సూపర్బ్..

  • Ashok Kumar Munikuntla says:

    బాగుంది. మనసు పడ్డ మగువలు మనోహరులకే దొరుకుతారు అంటారు. ఏదేమైనా కొందరు పెళ్లిని హోటల్ కి వెళ్లి మన టిఫిన్ మనం తింటున్న గాని పక్కోడు తింటున్న టిఫిన్ మనం తెప్పించుకొని తింటే బాగుండేది అనే ఆలోచన తో పోలుస్తారు. హాస్యానికే అంటున్నా. సీరియస్ గా తీసుకోవొద్దు. హహహహ. అక్కడక్కడ స్పెల్లింగ్ తప్పులను సరి దిద్దండి. ఇంత మంచి కథ వ్రాసిన శ్రీకాంత్ కి రచయిత గా మంచి భవిష్యత్తు ఉండాలని కోరుకుంటూ . . .

    • srikanth k says:

      థాంక్యూ అశోక్ సర్. కొన్ని చికాకుపరిచే అక్షర దోషాలున్నట్టు నేను కూడా గుర్తించాను. ఇకముందు అలా జరుగకుండా చూసుకుంటాను! thank you for your blessings

Leave a Reply to srikanth k Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enable Google Transliteration.(To type in English, press Ctrl+g)