శారద
(కిందటి వారం తరువాయి)
మాతృమూర్తి
అడిలైడ్ నగరానికి దాదాపు ఇరవై మైళ్ళ దూరంలో- రహదారికి పక్కనే వున్న ఒక ఇరుకు హోటల్లో, ఆ సాయంత్రం ఒకావిడా, ఒకతనూ కూర్చుని ఉన్నారు. అంద చందాల సంగతటుంచి కనీసం శుచీ శుభ్రతా లేక మురికి ఓడుతూ ఉన్నారు. వాళ్ళెప్పుడైనా ఆనందంగా, గౌరవప్రదంగా వుండి వుంటే అది పూర్వ జన్మలో అయి వుంటుంది.
ఆ స్త్రీకి కాస్త కను-ముక్కూ తీరుగానే వున్నట్టున్నవి. అయితే ఆ ముఖం మీద వయసు వల్ల వచ్చిన ముడతల కంటే అశ్రధ్ధా, నియమాలు తప్పిన జీవన సరళీ తెచ్చిన మార్పులే ఎక్కువ. ఆమె బట్టలూ ఆమెలాగే అశ్రధ్ధగా మురికిగా వున్నాయి. నెరుస్తున్న జుట్టును దువ్వడాని క్కూడా ఓపిక లేనట్టు అంతా ఒక టోపీలోకి దూర్చేసింది. ఆమె కళ్ళల్లో ఒకలాటి నీచత్వమూ, క్రౌర్యమూ వున్నా, మెరుస్తూనే వున్నాయి, ఏదో భయంకరమైన ఆలోచన చెయ్యబోతూన్నట్టు. చేతులూ గోళ్ళూ కష్టపడి పనిచేయడంకంటే జేబు దొంగతనాల్నే ఎక్కువ నమ్ముకున్నట్టున్నాయి. ఆమెకంటే మురికిగా వున్నా, నిజానికి ఆ పురుషుడు అంత ప్రమాదకరమైన వ్యక్తిలా అనిపించడంలేదు. అప్పుడే పోస్టాఫీసు నించి ఒక ఉత్తరం తెచ్చి ఆమె ఒళ్ళో పడేసాడతను. దానిపైన “మిసెస్ పెక్” అని రాసి ఉంది. ఆమె ఆత్రంగా ఉత్తరం చించి చదివింది.
“హమ్మయ్య! నువ్వెదురు చూస్తున్న ఉత్తరం వచ్చేసింది. అంతా అనుకున్నట్టే జరిగిందా?” “నా బొంద. వాడిల్లు తగలెయ్య. దీనికోసమా ఇంతసేపు ఎదురుచూసింది. వాడి చేతులిరిగిపోనూ!” ఉత్తరం చించి కింద పడేసి నోటికొచ్చిన తిట్లు లంకించుకుందామె.
“ఏం జరిగింది? డబ్బివ్వడటా? లిజ్జీ! ఏమన్నాడో చెప్పసలు? నీగురించి వాకబు చేస్తాడా? ఏమంటున్నడు నీకొడుకు?”
“కొడుకా వాడి బొందా! ఈ ఉత్తరం వాడి దగ్గర్నించి కాదు. వాడసలు నా ఉత్తరాలకి జవాబిస్తే కదా? ఇప్పటికి కనీసం మూడు ఉత్తరాలు రాసి ఉంటా. ఒక్కదానికైనా జవాబిచ్చాడా? ఊ..హూ..నిమ్మకి నీరెత్తినట్టు కూర్చున్నాడు. అయినా నేను వాణ్ణి ఒదిలేది లేదు. కన్న కొడుకైనా సరే కనికరం చూపించే అలవాటు నాకు లేదు.”
“యెహె! నోర్ముయ్యి! అడిగిందానికి చెప్పకుండా రంకెలేస్తావెందుకు? ఈ ఉత్తరం నీ క్రాస్ హాల్ రాజకుమారుడు కాకపోతే, మరి రాసిందెవరు?” అతను చిరాకు పడ్డాడు.
“ఇంకెవరు? ఆ లాయరు టాల్బాట్!”
“లాయరా? ఏం రాసాడు?”
“ఏముంది! మనం మెల్బోర్న్ వైపు తిరిగి చూడకుండా ఇక్కడే పడి వుంటే ముచ్చటగా మూడు పౌండ్లిస్తాడట. కాదని తెగించి మెల్బోర్న్ వెళ్తే మల మలా మాడి చస్తూన్నా ఫిలిప్స్ నించి ఒక్క పైసా రానివ్వడట. బెదిరిస్తూన్నాడు. వాడి మొహం మండ! అయినా వాణ్ణనేదేమిటిలే, నా ఖర్మ ఇలా కాలింది. ఇద్దరు పిల్లలు నాకు, ఇద్దరూ డబ్బులో మునిగి తేలుతూ ఉన్నారు. నాకు మాత్రం పస్తులు తప్పడం లేదు.”
“నీ పిల్లలా?” వెటకారంగా నవ్వాడతను. “నీ వాలకం జూస్తే నువ్వసలు వాళ్ళ తల్లిలాగున్నావా?”
“ఇద్దరికిద్దరూ- ఫ్రాన్సిస్ హాయిగా క్రాస్ హాల్ ఎస్టేటులో డబ్బు ఖర్చు చేసుకుంటూన్నాడు. ఇహ ఈ లిల్లీ గారి రాజభోగాలైతే చెప్పనే అక్కర్లేదు. గుర్రపు బగ్గీలూ, నౌకర్లూ, వంటమనుషులూ, హబ్బో! ఇహ ఈ అమ్మ దానికళ్ళకెందుకు ఆనుతుంది!” అక్కసుగా అంది ఆమె.
“పోనిలే లిజ్జీ! దక్కిందే చాలనుకుని ఈ అడిలైడ్ లోనే పడి వుందాం. మెల్బోర్న్ కంటే ఇక్కడే చవక కాబట్టి మూడు పౌండ్లతో వెళ్ళదీసుకోవచ్చు….”
“ఛీ నోర్ముయ్యి! వాడెవడు నన్ను ఎక్కడుండాలో చెప్పడానికి? నా ఇష్టమొచ్చిన దగ్గర, ఇష్టమొచ్చినట్టుంటా. అది సరే, హఠాత్తుగా మెల్బోర్న్ రావొద్దంటున్నాడు, వాళ్ళందరూ మెల్బోర్న్ నించి వచ్చే ఆలోచనలో వున్నారేమో. అందుకే నన్ను అక్కడకి రావొద్దంటున్నారు. అయినా, నా తల్లి ప్రాణం ఊరుకుంటుందా, నా కూతుర్ని చూడకపోతే. అసలు స్టాన్లీని పెళ్ళాడమని సలహా ఇచ్చిందే నేనయితే! ఆ రోజు, స్టాన్లీని కలిసే రోజు ఎంత శ్రధ్ధగా తయారు చేసా దాన్ని! ఆ అందం చూసే కదా మూర్ఛపోయి అతను పెళ్ళి చేసుకున్నాడు!”
“వాడెంత తెలివి తక్కువవాడో చూడు! ఏదో ఉంచుకుంటాడనుకున్నా కానీ, ఏకంగా పెళ్ళి చేసి తీసుకుపోయాడు. లిల్లీకి ఎప్పుడెప్పుడు నీతో తెగతెంపులు చేసుకోవాలా అన్నట్టుండేది కాబట్టి వెళ్లిపోయింది.”
“సరే, ఇప్పుడు డబ్బుకేం చేద్దాం?”
“ఏముంది, బెదిరించడమే! ఇన్నిరోజులూ ఫ్రాన్సిస్ ని బతిలాడుతూ, దీనంగా తల్లిలా ఉత్తరాలు రాసావు. ఇప్పుడిక డబ్బివ్వకపోతే చాలా రహస్యాలు బయటపెడతానని బెదిరించు. చచ్చినట్టు డబ్బిస్తాడు.”
“బెదిరింపా? వాణ్ణి బెదిరించడం తో ఏమీ ప్రయోజనం వుండదు. అనుకున్నది చేసేయడమే! దాంతో తెలుస్తుంది నేనంటే ఏమిటో!” అక్కసుగా అందామె.
“ఆగాగు! తొందరపడకు. అనవసరంగా చేతికొచ్చే డబ్బు పోగొట్టుకుంటాము!”
“వాడి వెధవ డబ్బేమీ నాకొద్దు. వాణ్ణి మసి చేసేయాలి అంతే. అసలు ఆ మేనకోడాళ్ళిద్దరికీ ఆ ఎస్టేటొచ్చి వుంటే తేలిగ్గా డబ్బు లాగే వాళ్ళం. ఆడపిల్లలు బెదిరింపులకి తేలిగ్గా లొంగుతారు. ఈ కొరకరాని కొయ్యకి డబ్బంతా ఇచ్చి పోవాలన్న పాడు బుధ్ధి ఆ చచ్చిపోయిన వాడికెలాపుట్టిందో. నా దగ్గర ఏమాత్రం డబ్బున్నా, పేపర్లలో పెద్దాయన నాతో పెట్టుకున్న సంబంధం బట్టబయలు చేసి ఆ ఫ్రాన్సిస్ ని ఒక ఏడుపు ఏడిపించేదాన్ని కదా!”
“ఈ కోపమే ఒక రోజు మన కొంప ముంచుతుంది. డబ్బున్నవాళ్ళకి పగలూ, ప్రతీకారాలు కానీ మనలాటి తిండిగ్గతిలేనోళ్ళకి కాదు. అది సరే, ఆ మేనకోడళ్ళిద్దరినీ బెదిరిస్తే ఏమైనా రాలొచ్చు. కానీ వాళ్ళని చేరేదెలా? ఉత్తరాల్లో ఇలాటి సంగతులు రాయలేం కదా!”
“ఉత్తరాలంటేనే నాకసహ్యం. ఏదైనా మార్గం ఆలోచించి ఆ ఆడపిల్లలని పట్టుకోవాలి.”
వాళ్ళిద్దరూ ఈ సంభాషణలో మునిగి వుండగానే. అక్కడికొక ప్రయాణీకుడొచ్చి కూర్చున్నాడు. చక్కటి శుభ్రమైన బట్టల్లో హుందాగా వున్న ఆయన వీళ్ళిద్దరి కేసీ చిరాగ్గా చూసాడు. వాళ్ళ వాలకం చూసి ఆయన ఇంకో హోటలుకెళ్దామనుకున్నట్టున్నాడు. లేచి బయటికెళ్ళాడు. కానీ అప్పటికే తన గుర్రం శాలలో కట్టేసి వుండడం వల్ల వెనుదిరిగొచ్చాడు. ఇంతలో ఆ హోటలు యజమాని వొచ్చి,
“అరెరే! మీరా డెంస్టర్ గారూ! రండి రండి! ఇంగ్లండు నించి ఎప్పుడొచ్చారు? లోపలికొచ్చి కూర్చొండి. వీళ్ళని చూసి భయపడుతున్నారా? వాళ్ళేం చెడ్డవాళ్ళు కాదు సార్! కొంచెం దురదృష్టవంతులు అంతే! రండి, రండి! కూర్చొండి. భోజనం చేస్తారా?”
“హల్లో ఫ్రాంక్ లాండ్! ఈ హోటలు నీదని నాకు తెలియనే లేదే! ఇంకా ముందుకెళ్ళే ఓపిక లేదు. ఇహ ఇక్కడే దిగక తప్పేట్టు లేదు,” అక్కడున్న ఇద్దరి వంకా అనుమానంగా చూస్తూ కూర్చున్నాడు డెంస్టర్.
ఆయనకెందుకో ఆ ఇద్దర్నీ చూస్తుంటే మహా రోతగా వుంది. వాళ్ళ వేషభాషలకంటే వాళ్ళ దగ్గర్నించొచ్చే చవక సారాయి వాసన మహా చిరాగ్గా వుంది.
హోటలు చూడడానికలా వున్నా, ఫ్రాంక్ లాండ్ శ్రీమతి చక్కటి భోజనం తయారు చేసింది. భోజనం అయింతర్వాత విశ్రాంతిగా కూర్చున్నాడు డెంస్టర్. ఆయన దగ్గరికి టీ తెచ్చింది ఫ్రాంక్ లాండ్ శ్రీమతి. పనంతా అయిపోవడం వల్ల ఆమె కూడా తీరిగ్గా కూర్చుంది. ఫ్రాంక్ లాండ్ తో పోలిస్తే ఆయన భార్య ఎంతో చురుకైనదీ, తెలివి గలదీ. అతని తెలివితక్కువతనమూ, సోమరి తనమూ వల్ల వాళ్ళెంత డబ్బు నష్టపోయినా, ఆమె ఏదో విధంగా నెట్టుకొస్తూంది. బ్రతికి చెడ్డ మనిషవడం వల్ల తమ కంటే కొంచెం ఆర్థికంగా బాగున్న మధ్య తరగతి మనుషులతో మాట్లాడడం చాలా ఇష్టం ఆమెకి. అందుకే డెంస్టర్ పక్కన కూర్చుని ఇంగ్లండు గురించీ తామక్కడ వదిలేసి వచ్చిన స్నేహితుల గురించీ మాట్లాడసాగింది.
“అయితే మీ అమ్మాయిని చూసొస్తున్నారన్నమాట! ఎలా వున్నారు వాళ్ళంతా?”
“ఇంగ్లండు నించి ఆస్ట్రేలియా రాగానే, నేను ముందుగా చేసేదదే కదా? అదసలే తల్లిలేని పిల్ల. బానే వున్నారు. మళ్ళీ ఇంకో బాబు!”
“ఆహా! భలే మంచి వార్త చెప్పారే! మరి మీరెలాగున్నారు?”
“నిజం చెప్పనా మిసెస్ ఫ్రాంక్ లాండ్? నా బిడ్డ సంసారమూ, ఇల్లూ పిల్లలూ చూసి సంతోషంగా అనిపించే మాట నిజమే. భార్యగా ఇల్లాలుగా ఒదిగిపోయిన బిడ్డని చూస్తే ఏ తండ్రికి గర్వంగా వుండదు? ఒక్కగానొక్క కూతురు, తల్లి లేదని అల్లారు ముద్దుగా పెంచాను. అయినా నాన్నని ఎంత తేలిగ్గా మరిచిపోయిందా అని అప్పుడప్పుడూ బాధ కలిగే మాటా నిజమే. అందుకే కొంచెం ఒంటరిగా అనిపిస్తూంది.”
“నా మాట విని మిమ్మల్నీ ఇంటినీ చూసుకోవడానికి ఒక మనిషిని పెట్టుకోండి. కాస్త పెద్ద వయసులో వుండి, సౌమ్యంగా పని చేసుకోగలిగే మనిషైతే..”
“అమ్మో! ఇంగ్లండునించి ఎవరైనా పనికి మనిషిని తెచ్చామనుకో, ఇహ ఆవిడ వచ్చిందగ్గర్నించీ ఇంటికెళ్దామని నా ప్రాణం తోడేస్తుంది. ఇప్పుడు నాకే పని మనుషులూ వొద్దు. ఇలాగే సాగిపోతే చాలు.” శ్రీమతి ఫ్రాంక్ లాండ్ ఏమీ మాట్లాడలేదు.
“అయినా నేను మీరనుకున్ననంత ఒంటరిగా లేను మిసెస్ ఫ్రాంక్ లాండ్. నన్ను ప్రేమించి నన్ను ఒదిలిపెట్టిపోయిన వాళ్ళ ఆత్మలు నా చుట్టూ తిరుగుతునే వుంటాయి ఎప్పుడూ. ఈ మధ్య నేను ఆత్మలతో సంభాషించడం నేర్చుకున్నా తెలుసా.”
“బానే వుంది కానీ, ఆత్మలు వంట చేసి ఇల్లు శుభ్రం చేయలేవు గదా? అలాటి పన్ల కోసమైనా ఇంట్లో ఇంకొక ఆడమనిషి వుండాలేమో ఆలోచించండి. అది సరే కానీ, ఇంగ్లండు నించి మీతో పాటు పడవలో ఇంకెవరొచ్చారు? ఎవరైనా మన పరిచయస్తులొచ్చారా?”
“ఆ! ఈ ట్రిప్పులో చాలా మందే వున్నారు. మనకి తెలిసిన వాళ్ళూ కొందరున్నారనుకోండి. “
“ఆహా? వాళ్ళల్లో మీకు నచ్చిన అందగత్తెలెవ్వరూ కనపడలేదా?” కొంటెగా నవ్వింది శ్రీమతి ఫ్రాంక్ లాండ్.
“అందగత్తెలు నా మొహం చూస్తారండీ? అందమంటే గుర్తొచ్చింది. ఒక అద్భుతమైన అందగత్తెని చూసిన మాట నిజం. కానీ, ఆమె పెళ్ళయిపోయిందట! వాళ్ళది మెల్బోర్న్ కాబోలు. వాళ్ళాయన పేరు ఫిలిప్స్ అనుకుంటా.”
“ఫిలిప్స్ ఆ? వాళ్ళది విరివాల్టా యేనా?” వున్నట్టుండి పెక్ ఆత్రంగా ఈ సంభాషణలో జొరబడింది.
“అదే అయివుంటుంది. పిల్లల నోటినుంచి ఆ పేరు బాగానే విన్న ఙ్ఞాపకం.” ఆమె వంక చిరాగ్గా చూస్తూ అన్నాడు డెంస్టర్.
“ఆవిడ అంత బాగుందా?”
“హబ్బో! ఏం చెప్పను! చెక్కిన శిల్పం లాగుంది. అయితే పొట్టకోస్తే అక్షరమ్ముక్క రాదు. నోరెత్తిందంటే చెవులు మూసుకోవాల్సిందే. ఆ భర్త ఆమె అందచందాలకే దాసోహమైనట్టుంటాడు. ”
“బాగా డబ్బున్నవాళ్ళేనా?” ఆశగా అడిగింది.
“అయే వుండొచ్చు. నేను లండన్ లో వాళ్ళింటికెళ్ళాను. ఇల్లదీ పెద్దగా బాగానే వుంది.”
“ఎంత మంది పిల్లలు? ఇలా అడుగుతున్నందుకు ఏమనుకోకండి! నాకు వాళ్ళు చాలా కాలం కింద తెలుసు.”
“పడవ మీద నలుగురున్నారు. ఒక పాప విషజ్వరం సోకి పోయిందన్నారు. కానీ, పడవ మీద ఆవిడ గర్భవతి కాబట్టి ఈ పాటికి పురుడయే వుండాలి. ”
“వాళ్ళాయన కూడా పడవలో వచ్చాడా?”
“వచ్చాడు కానీ మీకు వాళ్ళెలా తెలుసు?” డెంస్టర్ కుతూహలంగా అడిగాడు.
” చాలా యేళ్ళ కింద వాళ్ళింట్లో పని మనిషిగా చేసేదాన్ని. అప్పుడు అంత డబ్బున్నవాళ్ళేం కాదు, ఇప్పుడెలా సంపాదించారో కాని!”
“ఎలాగేముంది? అందర్లాగే! ఫిలిప్స్ చాలా కష్టపడి పని చేస్తాడు. లండన్ లో వాళ్ళ ఇల్లు మాత్రం చాలా బాగుండేది.”
“వాళ్ళకొక గుర్రబగ్గీ కూడా వుండి వుండాలే,” కాస్త వెటకారం జోడించింది పెక్.
“గుర్రబ్బగ్గీ మాటేమో కానీ, ఆ మధ్య వాళ్ళు యూరోప్ అంతా తిరిగొచ్చారు. ఆ ప్రయాణం లో శ్రీమతి ఫిలిప్స్ కూడా ఒక పనమ్మాయిని కూడా తీసికెళ్ళిందట.”
“అబ్బో! పనమ్మాయి కూడానా? ఇంకేం! మరి పిల్లల చదువులూ….”
“దానికొక టీచర్ని ఇంట్లోనే వుండేలా పెట్టుకున్నారు. ఆవిడ చెల్లెలే ఈ పనమ్మాయి. ఆ పనమ్మాయి కూడా అందంగా నాజూగ్గా వుండేది. ఆ టీచరమ్మ మామూలుగా వున్నా, బలే చదువుకున్నది!”
“పనమ్మాయి బాగుండడేమిటి నా మొహం!”
“అంటే ఆ ఇద్దరు అక్క చెల్లెళ్ళూ బాగా బ్రతికి చెడ్డవాళ్ళట. చాలా ధనవంతుల ఇంట్లో పెరిగి చదువుకున్నారు కానీ, అకస్మాత్తుగా నిలవనీడ కూడా పోయేసరికి ఇలా దొరికిన ఉద్యోగాలు చేసుకుంటున్నారు. ఆ సంగతి పేపర్లలో కూడా వచ్చిందటగా. అదే, ఆ స్కాట్ లాండు భూస్వామి, హొగార్త్ మేనకోడళ్ళు,” ఉత్సాహంగా వివరించాడు డెంస్టర్.
“అంటే పేపర్లలో మెల్విల్ అక్క చెల్లెళ్ళని రాసారు, ” పెక్ మొహం ఉన్నట్టుండి వెలిగిపోయింది. దాన్ని దాచుకోవడానికి ఆవిడ శతవిధాలా ప్రయత్నించింది.
“నేనా కథంతా పేపర్లలో చదివాలెండి. మనలాటి చప్పిడి జీవితాలలో కాస్త ఇలాటి కథలేగా సరదాగా వుండేవి. అయితే ఇప్పుడు ఫిలిప్స్ ఇంటి నిండా జనమే నన్నమాట. భార్యా భర్తలూ, పిల్లలూ, పని వాళ్ళూ…”
“ఆ ఆ! వాళ్ళతోపాటు స్టాన్లీ చెల్లెలు కూడా వుండేది. హేరియట్ అనుకుంటా ఆమె పేరు.”
“పిల్లలెలా వున్నారు? నేను పెద్ద పిల్ల నెలలపాపగా వున్నప్పుడు చూసాను వాళ్ళని అంతే.
బాగా చదువుకుంటున్నారా?”
“వాళ్ళ టీచరు చాలా తెలివైంది కాబట్టి..”
“ ఆ టీచరమ్మ చదువు నేనూహించగలను లెండి. చచ్చిపోయిన క్రాస్ హాల్ హొగార్త్ కి బోలెడంత చదువు పిచ్చి వుండేది.”
డెంస్టర్ ఆశ్చర్య పోయాడు.
“ఓ! అయితే మీకు ఆ ఎస్టేటు, వాళ్ళంతా తెలుసా? అయితే మీకు ఫ్రాన్సిస్ హొగార్త్ కూడా తెలుసా? అదేనండీ, ఈ మధ్యే ఎన్నికల్లో అక్కడ పార్లమెంటుకి ఎన్నికయ్యాడూ!”
“ఏమిటీ? ఎన్నికల్లో కూడ పోటీ చేసాడా?” అక్కసు దాచుకోలేకపోయింది పెక్. ఆమె మొహంలో కోపామూ, గొంతులో ఈర్ష్యా అర్థం చేసుకుని ఆశ్చర్య పోయాడు డెం స్టర్.
“వాడు తెలియకపోవడ మేం ఖర్మ. మీకే వాడి బ్రతుకు గురించి తెలియదు. కొన్ని కొన్ని కథలు చెప్పానంటే.. అయినా చెప్పాల్సిన సమయమొస్తే కాని చెప్పకూడదేదీ. అయినా నాకెందుకులే…” డెంస్టర్ కెందుకో ఆమెతో సంభాషణ రుచించక మౌనంగా వుండి పోయాడు.
“మిసెస్ పెక్! మీరసలేమీ తినడం లేదు,” శ్రీమతి ఫ్రాంక్ లాండ్ మర్యాదగా మాట మార్చింది.
“సరిగ్గా తిన బోయే ముందు ఒక చెడ్డ వార్త విన్నానమ్మా! తినాలన్న ధ్యాసే పోయింది కానీ, ఏం చేస్తాం, తినక తప్పదుకదా! ఈ టీ చల్లారిపోయింది. ఇంకొక కప్పు వేడి టీ తీసుకురామ్మా! అలాగే తినడానికింకేమైనా…” అంటూ మిసెస్ పెక్ కడుపు నిండా తిని, రెండు గ్లాసుల బ్రాందీ తాగి, పెక్ ని బయటికి పంపేసింది కాసేపు ఆలోచించాలంటూ. ముందు మెల్బోర్న్ చేరడానికెలాగైనా డబ్బు పుట్టించాలి. ముందున్న ఈ డెంస్టర్ నే ముంచితే సరి! తన మీద చిరాకుతో మొహం అటు తిప్పి కూర్చున్న డెంస్టర్ కేసి చూసిందామె. మొహమంతా పేద చిరునవ్వు పులుముకుంది. అతనికి చెప్పడానికి అందమైన కథను సిధ్ధం చేసుకుంది.
**********************
