ప్రతి రోజూ ఇలా …

రాత్రి వెన్నెల్లో ఆరేసుకున్న భావాలతో

ప్రభాత పక్షి కొత్త బాణీలు కడుతుంది.

కడలి దొన్నెలో మిశ్రమించి పెట్టుకున్న రంగులతో

నింగి తూరుపు చిత్రం గీసుకుంటుంది.

సెలయేటి నవ్వులమీది ఎగురుతూ ఆటాడే

వజ్ర దేహపు చంద్ర కిరణంలాగో

లేత చిగురాకు బధ్ధకపు విరుపులో పడి

మెలికపడే తొలి సూర్య కిరణం లాగో

ఒక్కోసారి చల్లగా, మరో సారి వెచ్చగా

చక్కిలిగింతలు పెడుతుంది గాలి.

అలంకారాలన్నీ వదిలేసి

నింగికెదురుగా నిలబడి

ఒక్క ప్రకృతి చిత్రానికైనా

కనుపాప దోసిలి పట్టాలి

సన్న జాజితీగల్ని

మృదువుగా మీటే గాలి కొనగోళ్ళ స్పర్శలాంటి

జగన్మోహనాస్త్రమొకటి

గుండెల్లో గుచ్చుకోవాలి.

నింగి బుగ్గన సొట్టలా మొదలై

అనంతంగా విస్తరించే

వెలుగు దరహాసంలా

ఈ పొద్దు విరబూసి

తనలోని మధువుతోనే

మలి పొద్దుకు మెత్తని ఊయలేసి

తృప్తిగా నిష్క్రమించాలి.

–ప్రసూన రవీంద్రన్