లేత వెలుగు కిరణం కూన ఒకటి తారట్లాడుతూ వచ్చి
కనురెప్పల తలుపులు నాజూకు ముని వేళ్ళతో తట్టి
కలల పుష్పకం నుండి సుతారంగా ఎప్పటి త్రిశ౦కులో
దింపుతుంది.
ఉందో లేదో తెలియని అస్తిత్వానికి కాస్త కాస్త వశమవుతూ
రాత్రి నిశ్శబ్దపు గాలివాన చీకటి హోరులో రాలి పడిపోయిన కలలు
ఒక్కొక్కటిగా ఏరుకుంటూ , ఎంచుకుంటూ
నలిగిన దారే అయినా కొత్త నడక ఆరంభమవుతు౦ది
గతకాలపు ఆనవాళ్ళు ఎదురు దెబ్బల మచ్చలూ
ముళ్ళ పొదల పలకరింపులూ వీపున వేసుకు
అడుగడుగునా ఒంగిలేస్తూ అనుభూతుల ఆయాసంలో
ఊపిరందక ఉక్కిరి బిక్కిరవుతూ
స్వంతం కాని ఉనికిని నాదని భ్రమపడుతూ
ఎవరో కళ్ళాలు అదలించే ప్రయాణానికి
నన్ను నేను శతవిధాల సమాయత్తం చేసుకుంటూ-
ఎవరో నాటి పోయిన చెట్లన్నీ నిటారుగా నిలువెత్తు సాక్షాలుగా
రెప్పవాల్చకుండా చూస్తున్నా కాసిన కాయలన్నీ నావే అనుకుంటాను
పిల్ల కాలువల్లా సాగి సాగి నదీమతల్లులై పరవళ్ళు తోక్కే నదులన్నీ
నా స్వంతమేనంటాను .
అంగుళం అంగుళం కోకొలుచుకుంటూ ఆక్రమించుకుంటూ
అధునిక వామనావతారంలోకి దూరతాను
అంతా ముగిసిన అసుర సంధ్య చూపు మసకేసాక
నాది కాని ప్రతి దానికోసం నాది కాని జీవితం వెచ్చించి భాగించి
వెయ్యి న్నొక్క సమస్యల్లో తబ్బిబ్బయాక
కరిగి కరిగి ఎక్కడో ఏ బీటలు వారిన హృదయాల్లోనో
అక్షరాలై ఇ౦కిపోయాక తెలిసింది
నాకంటూ నేను ఏమీ లేనని.
– స్వాతీ శ్రీపాద
