దృశ్యం-2
(ఆదివారం శుభ్రమయిన బట్టలు వేసుకుని రాసుకుంటూ ఉంటాడు ప్రసన్న. ఫ్రెష్ గా సంతోషంగా, వేగంగా కాగితాలమీద ఏదో దించుతున్నాడు.)
(పార్వతి వస్తుంది.)
పార్వతి: ప్రసన్నా… ప్రసన్నా, కాస్త డబ్బిస్తావా? పార్వతీబాయితో కాస్త కూరగాయలవీ తెప్పించాలి.
ప్రసన్న: తీసుకో.. లోపల పర్సుంది. దానికడగడమేమిటి పార్వతీ?
పార్వతి: భోజనంలోకి ఏం చేయమంటారు?
ప్రసన్న: నీచేత్తో చేసిన పనసకూర తిని చాలా రోజులయింది. చేస్తావా?
పార్వతి: దాన్దేముంది చేస్తాను. చాయ్ తీసుకుంటారా?
ప్రసన్న: చాయ్ ఇస్తానంటే నేనెప్పుడన్నా వద్దంటానా?
పార్వతి: విన్నారా…. ఇవాళ మధ్యాహ్నం టీ.వీ.లో షోలే సినిమా ఉంది. తొందరగా భోజనాల కార్యక్రమం ముగించుకొని ఎంచక్కా సినిమా చూసేద్దాం. సాయంత్రం టీతో పచ్చి బఠానీల గింజెలు తాలింపు చేస్తాను.
ప్రసన్న: పార్వతీ… ఇదే. నా కవిత…. చదువుతాను విను.
పార్వతి: తర్వాత, నేను కాస్త వంటింట్లో పని సవరించుకొని టీ తీసుకొస్తాను. అప్పుడు చదివి వినిపించండి.
(ఆమె తొందరతొందరగా లోపలికెళ్తుంది.)
( పార్వతి లోపలికెళ్ళి పార్వతీబాయిని స్టేజి మీదికి తోస్తుంది. పార్వతీబాయి ప్రసన్న ముందుకొచ్చి పడుతుంది.)
ప్రసన్న: ఏమయింది పార్వతీబాయి ?
పార్వతీబాయి: ఎక్కడ ఏమీ కాలేదు. ఏమయిందవడానికి? అమ్మగారు ఏమో తను ఫ్రిజ్ శుభ్రం చేసుకుంటానన్నారు. క్రిందిది పైనా, పైనది కిందా పెడుతుంటారు. నన్నేమో బయటికెళ్ళి కూర్చోమన్నారు.
ప్రసన్న: పార్వతీబాయి, బజారుకెళ్తున్నవా? (whisper చేస్తాడు) నేనొకటి చెప్పనా ?
పార్వతీబాయి: నేనో బీద-దరిద్ర-అసహాయ-అబలని, మీరు పని చెప్పేవారు నేను వినేదాన్ని.
(ప్రసన్న దాచిపెట్టిన ఓ కవరు బయటికి తీస్తాడు. కాగితాల గుట్ట నుండి ఓ కాగితం వెదికి తీస్తాడు. పార్వతి చూస్తుందాలేదా అన్నది నిర్ధారించుకుంటాడు. ఆ కాగితాన్ని కవర్లో వేసి కవరుమీద నాలికతడి తగిలించి మూసేస్తాడు. పార్వతీబాయి ఇస్తాడు.)
ప్రసన్న: ఈ కవర్ తీసుకో… ఎవరితో చెప్పొద్దు… మన ఇంటి సందు మూలలో ఒక చెత్తకుండి ఉంది చూసావా…
పార్వతీబాయి: ఎక్కడా…?
ప్రసన్న: ఎర్ర రంగుది. గుండ్రంగా ఉంటుంది. ముందుభాగంలో ఇలా నల్లటి మొహంలా ఉంటుందే అది.
పార్వతీబాయి: సరే, అయితే ?
ప్రసన్న: ఈ కవర్ని ఆ కుండిలో వేసెయ్. ఎవ్వరికీ చెప్పకు. కానీ ఇంకా ఆ చెత్తకుండీ అక్కడే ఉందంటావా? ఆరేళ్ళ నుండి ఈ ఇంటి బయటికి వెళ్ళింది లేదు నేను. ఈ కుక్కల భయంమూలంగా ఎక్కడికీ వెళ్ళింది లేదు. మా దగ్గరికీ ఎవరూ రారు. ఆ కుక్కలకి పెద్ద పెద్ద కోరలుంటాయి. మన కాళ్ళల్లోకి చేతుల్లోకి దిగబడతాయి. పది పన్నెండు కల్సి మొరుగుతుంటే సాయం కోసం మనం పెట్టే కేకలు మనకే వినబడవు. కళ్ళెర్రబడ్డ పిచ్చిపట్టి అసహ్యపు బరితెగించిన కుక్కలు!
పార్వతీబాయి : నేనో బీద _ దరిద్ర -అసహాయ- అబలని. మీదీ, నాది అదృష్టమనుకోండి. నేనీ ఇంటికొచ్చి పడడం. భయపడకండి. నేనేసేస్తానీ కాగితం చెత్తకుండిలో. అన్నా నేనో బీద పేద- దరిద్ర- అసహాయ- అబలని…. చిన్ననోటితో పెద్దమాటనుకోనంటే ఒకటడిగేదా….
ప్రసన్న: అడుగడుగు.
పార్వతీబాయి: మీరు పెద్ద రచయితలు. ఇల్లుదాటకుండా కూర్చుని ఈ బరితెగించిన కుక్కల గురించి రాస్తుంటారా? ఉర్కే! నాకు చదువొచ్చు. చదువుకున్నదాన్నే. పుస్తకాలు చదువుతాను. మీ పుస్తకాలిస్తారా చదవడానికి?
ప్రసన్న: తప్పకుండా ఇస్తాను, పార్వతీబాయి.
పార్వతి: (లోపలి నుండి వస్తుంది) పార్వతీబాయి… వచ్చేసావా బజారునుండి పనసకాయ తెచ్చావా?
పార్వతీబాయి: తెచ్చాను. ఇప్పుడే వచ్చాను బజారు నుండి. ఇదిగోండి పనసకాయ బజారంతా ఒకటే రద్దీ.
ఆదివారం కదా ఇవాళ! కొత్త కొత్త బట్టలేసుకొని తిరుగుతున్నారు జనాలంతా.
పార్వతి: ఆ… ఇవాళ ఆదివారం. పార్వతీబాయి, ఇవాళ చాలా పనిచేసావ్. ఇవాళ నీకు ఒకపూట సెలవు. ఇంటికెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకో. ప్రసన్నా, పదిహేను నిమిషాల్లో పనసకూర చేసేస్తాను. భోంచేసి కబుర్లు చెప్పుకుందాం. నీ కొత్త రచనలు వినిపించాలి. నేనొస్తానిప్పుడే…
(పనసకాయ తీసికొని వెళ్తుంది.)
(పార్వతి వెళ్తూనే సూర్య, చంద్రులు పరిగెత్తుకొస్తారు. అవి అతని కాగితాలని చెల్లాచెదురు చేస్తాయి. చంద్ర పార్వతీబాయి చేతిలోని కవర్ తెసికొని పరిగెడుతుంది.)
(పార్వతీబాయి తలలోని చేమంతుల దండ తీసి సూర్యచంద్రులకి వాసన చూపిస్తుంది. రెండూ ఆమె కాళ్ళు నాకుతూ మోకరిల్లుతాయి. ఆమె చంద్ర నోట్లోని కవర్ తీసికొని దాన్ని ఓ గుద్దు గుద్దుతుంది. అది కుయ్యో మొర్రోమంటుంది. ప్రసన్న ఇదంతా భయంభయంగా చూస్తుంటాడు.)
పార్వతీబాయి: చచ్చిందానా, మళ్ళీ ఇలాంటి అల్లరి పని చేసావంటే ఒంటిమీద కిరసనాయిలు పోసి నిప్పంటిస్తాను. నువ్వురా…. సూర్య.. మాదర్చోద్, అన్ని కాగితాలని చిందరవందర చేస్తావా? సరిగ్గా పెట్టవన్నీ
… ఒక్క దగ్గర పెట్టు… (దాన్నీ కొడుతుంది.)
(సూర్య వెళ్ళి కాగితాలన్నీ సరిచేస్తాడు.)
పార్వతీబాయి: ఇప్పుడేమంటారు? అన్న పేద్ద రచయిత. ఇంటికాలు బయట పెట్టకుండా ఏడు సముద్రాలు తాకి వచ్చినవారు. నేనూ చదువుకున్నదాన్ని. నేనాయన పుస్తకాలు చదివాను. ఆయన్ని బాధపెట్టకూడదు. ఆ… అయితే.. నాకిప్పుడు ఓమాట చెప్పండి (పార్వతి లోపలే ఉందని నిర్ధారించుకొని) ఫ్రిజ్ లో ఏముంది?
ప్రసన్న: (ఒకేసారి) ఫ్రిజ్ లో ప్రేమ ఉంది.
పార్వతీబాయి: పద… పదండి… బయటికి పొండి.
(చంద్ర, సూర్యులు వెళ్ళిపోతారు.)
( ప్రసన్న వైపుకి తిరిగి – )
అన్నా, నేనొస్తా. ఇవాళ ఆదివారం. సగం పూట సెలవు. నేనెళ్ళి మీ పుస్తకం చదువుకుంటాను.
(తలలో పూలదండ ముడుచుకొని ఉత్తరం తీసికొని వెళ్తుంది. ప్రసన్న మెడ త్రిప్పుతూ నవ్వుతాడు.)
(పార్వతి రెండు కంచాలు తీసుకొని వస్తుంది.)
పార్వతి: ప్రసన్నా… నేనొచ్చేసాను. ఇదిగో, వేడి వేడి పనసకూర.
(ప్రసన్నకి ప్రేమగా ముద్దలు తినిపిస్తుంటుంది.)
ప్రసన్న: కూర చాలా బాగా కుదిరింది పార్వతీ, నేనో గమ్మత్తు చెప్పనా నీకు.
పార్వతి: అయ్యో…. నేను కూడా చెప్పాలి నీకు ఓ గమ్మత్తు.
ప్రసన్న: అయితే మొదట నువ్వు…
పార్వతి: లేదు, లేదు. ముందు నువ్వు.
పార్వతి: ప్లీస్, ప్లీస్.. ముందు నువ్వు.
పార్వతి: సరేనమ్మా…
(ఆమె ప్రసన్న చెవిలో ఏదో చెబుతుంది. ఇద్దరూ నవ్వుకుంటారు. ప్రసన్న ఆమె చెవిలో ఏదో చెపుతాడు. మళ్ళీ ఇద్దరూ నవ్వుతారు.)
(పార్వతి ఒక్కసారిగా లేచి నిల్చుంటుంది.)
(మొహం గంభీరంగా)
పార్వతి: సరే, పన్నెండయింది. ఆదివారం గడిచిపోయింది. సోమవారం మొదలయింది.
ప్రసన్న: పార్వతీ, కూర్చో పార్వతీ, ఐదు నిమిషాలు… మాత్రమే.
పార్వతి: కూర్చొనే సమయం లేదు బాబూ. ఇంటి నిండా అక్కడక్కడ అంతా ప్రేమ పడిపోయింది. అంతా ఒక్క దగ్గర చేర్చి ఫ్రిజ్ లో పెట్టాలి. చాలా పనులు ఉన్నాయి. ఇవాళ తెల్లవారుఝామున బయల్దేరాలి నేను. ఈ నోరులేని కుక్కల హక్కుల సంరక్షణ పరిషత్తు తరపున..
ప్రసన్న: ఎక్కడికి ?
పార్వతి: అందరమూ తిరువనంతపురంలో కలుస్తాం. ముందు లెనిన్ గ్రాడ్, తర్వాత స్టాలిన్ గ్రాడ్, ఆ తర్వాత బేల్ గ్రాడ్, ఆ… తర్వాత మాస్కో.
ప్రసన్న: ఓహో … అయితే ‘వాళ్ళు’ నడుపుతారా మీ సంఘటనని?
పార్వతి: లేదు. ముందు పూర్తిగా విను. మాస్కో నుండి వాషింగ్టన్, న్యూయార్క్, లండన్ లో కూడా ఒక పరిచర్చ ఉంది.
ప్రసన్న: వాళ్ళు కూడా ఉన్నారా మాలో?
పార్వతి: ముందు విను.. తిరిగి వచ్చే దారిలో బాగ్దాద్, తెహ్రాన్ లో కూడా పరిషత్తు సమావేశాలు ఉన్నాయి. ఈ మూగజీవుల కోసం పని చేసేవారిని దేశం, ధర్మం, రాజకీయాలు బంధించిపెట్టలేవు. బాగ్దాద్ నుండి పెద్ద సంఖ్యలో వేల కుక్కల్ని తీసికొని తిరిగి వస్తాము మేము. పండరిపురంలో చంద్రబాగానది తీరపు ఇసుక తిన్నెల్లో వాటిని వదిలివేస్తాం. వేలకొద్దీ కుక్కలవి, వేరువేరు జాతులవి, ధర్మాలవి, చంద్రభాగ ఇసుక తిన్నెలు
అదిరిపోతాయి. ఎంత బాగుంటుందో కదా ఆ దృశ్యం?
ప్రసన్న: అవునవును!
పార్వతి: నేనివాళ వెళ్ళి రేపొస్తాను. ఇల్లు జాగ్రత్త. నీమీద విశ్వాసంతో ఫ్రిజ్ తాళంచెవి నీకిచ్చి వెళ్తున్నాను. తాళంచెవి జాగ్రత్త. ప్రేమని జాగ్రత్తగా వాడు. అంతా ఖాళీ చేయకు. ఫ్రిజ్ కి మళ్ళీ జాగ్రత్తగా తాళంవెయ్. తాళం చెవి భద్రంగా దాచెయ్- ఏం?
ప్రసన్న: సరే… సరే. కంగారుపడకు. బేఫికరుగా వెళ్ళు.
(పార్వతి జాకెట్టులో నుండి తాళంచెవి తీసి ప్రసన్న చేతిలో పెడుతుంది. ప్రసన్న దాన్ని పిడికిట్లో పెట్టుకుంటాడు. దీపాలు ఆరిపోతాయి.)
( సశేషం )
సచిన్ కుండల్కర్
మూల రచయిత : సచిన్ కుండల్కర్
అనువాదం : గూడూరు మనోజ
