మన అసలు సిసలు ‘నాయిన’!

drushys drushya 42William Wordsworth అన్న ఆంగ్ల కవి రాస్తడు. నా హృదయం ఆనంద తాండవం చేస్తుందని.
పిల్లల్ని చూసినప్పుడు సింగిడిని చూసినంత ఆనందం అని! దాన్ని గుండెల్లో పొదువుకున్నప్పుడు, అప్పుడు గెంతులు వేసే హృదయమే ప్రమాణం అనీ!
ఆ హృదయోల్లాసం అన్నది మరేమిటో కాదు, పిల్లవాడినవడమే అనీనూ!పిల్లవాడిగా ఉన్నా పెద్దవాడిగా ఎదిగినా ఇదే అనీ!
అదీగాక., ఏనాడైతే ఆ ఆనందాన్ని పొందలేడో, అప్పుడు పెద్దా చిన్నా అన్న తేడా లేదు, ఇక అదే మృత్యువూ అని}

అప్పుడే రాస్తడు. ఆ పాపాయి లేదా ఆ పసివాడు ‘నేనే కాదా’ అన్నంత ఆనందంలో రాస్తాడు.,
రేపటి పౌరులకు మూలం నేటి బాల్యం అని, మానవ నాగరికతకు పిల్లవాడే తొలి ముద్దూ, మురిపెమూ అనీనూ.

+++

My heart leaps up when I behold
A rainbow in the sky:
So was it when my life began;
So is it now I am a man;
So be it when I shall grow old,
Or let me die!
The Child is father of the Man;
And I could wish my days to be
Bound each to each by natural piety.

+++

ఈ చిత్రమూ అదే.
అంతే.

ఆ పాప ఉన్నది చూడండి.
అది పాపాయేనా?

దాని కన్నులు…ముఖ్యంగా ఆ కన్ను…ఆ కనుగుడ్డు..
అది పాపాయిదేనా?

చిత్రమే. విస్మయం.
దాని కన్ను చిత్రమే.

అది పెద్దమనిషిలా చూస్తుందనే విస్మయం.

విశేషమే.

నిశ్చయంగా, నిమ్మలంగా, తల్లి ఒడిలో ఆ తండ్రి లేదా బిడ్డ…
అది పసికూనలా మాత్రం లేదు.
లేదా ఆ పసిగుడ్డులో ఎంతమాత్రం లేని ఒకానొక వయోభారం….
జీవితాన్ని స్థితప్రజ్ఞతతో విచారించే, పరిశీలించే ఏదో ఒక వివేకంతో  కూడిన ప్రవర్తన…ఎటో చూస్తుండగా ఇది కానవచ్చింది. చప్పున ఈ చిత్రం బందించాను…
అదీ నిన్నా ఇవ్వాళా కాదు, గత ఏడాది.
ఒకానొక వీధిలో…ఒకానొక పిల్లవాడినై. తండ్రినై- అకస్మాత్తుగా.

చూడగా చూడగా అది నా తల్లి… తండ్రి అనిపిస్తూ ఉన్నది.
ఒక గమనింపులో అది గమనింపయింది.

తాతముత్తాతలు.
ఆదమ్మ, ఈదయ్య..అందరూ దాని చూపుకేసి చూడాలి.
విస్మయమే. చిత్రమే.

అందుకే కవి కావలసి వచ్చింది నాకు.
చిన్న పద్యమే రాసిండు గానీ, అదీ చిత్రమే.
ప్రకృతిలో దినదినం ఒక ఆకాంక్ష. కానీ, చెరగని ఆకాంక్ష బాల్యం అని, దానికి వినమ్రంగా ఒక గంభీరమైన కవిత్వం కానుకగా అందించి వెళ్లిండు ఆయన.

+++

అనుకుంటాం గానీ, ఆ మహాకవి చెప్పినట్టు ఎప్పుడూ పిల్లవాళ్లమై ఉండటంలోనే జీవితం దాగి ఉన్నది. మరణం అంటే పెద్దవాడవటమే.
అందుకే…తండ్రీ… ఈ విశ్వంలో… మానవేతి హాసంలో…బిడ్డా…మన అసలు సిసలు ‘నాయిన’ ఎవరయ్యా? అని గనుక మీరెవరైనా గనుక ఒక ప్రశ్నార్థకం వంటి మొఖం పెట్టి చూశారా… నేను ఈ చిత్రాన్నే మీ ముందుంచుతాను.

ఇంతకంటే ఇంకేమీ లేదు.
కను-బొమ్మ. అంతే.

పిల్లలే ప్రాణం అని, సమస్త జీవితానుభవానికి బాల్యావస్థే అపూర్వ అనుభవ చ్ఛాయ అనీ చెప్పడమూ వృధా ప్రయాసే.

మీ హృదయం గంతులు వేసే ఆ అనుభవానికి పిల్లలు తప్ప ఇంకే ఇంధ్రధనుస్సూ సరిరాదు.
మరే రచనా ఆస్వాదనా చెల్లదు. ఇంకే విధమైన చరిత్ర మరణసాదృశ్యమే అని వ్యాఖ్యానించడమూ అనవసరమే.

అందుకే ఈ బొమ్మ- కనులారా చూడమని.
దృశ్యాదృశ్యం.

మరి అభివాదం.

 ~ కందుకూరి రమేష్ బాబు

Download PDF

ఒక వ్యాఖ్యను

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enable Google Transliteration.(To type in English, press Ctrl+g)