ఆ పిల్ల చూస్తూనే ఉంటుంది!

drushya drushyam 43f

హైదరాబాద్ లో లక్డీ కపూల్ నుంచి మసాబ్ ట్యాంక్ వైపు ప్రయాణిస్తున్నప్పుడు వీళ్లు మీకు కనబడే ఉంటారు.
బాధపడే ఉంటరు. కానీ, వీళ్లనే కాదు, ఎవరినైనా, అంధులను చూసినప్పుడు ఇబ్బందే.
కాకపోతే కొన్ని తప్పవు. చిత్రించడం కూడా తప్పదు.

నిజానికి ఈ చిత్రంలో ఎన్ని ఉన్నా, ‘యాచించే చేతులు’ అన్నశీర్షికను మాత్రం ఆ రోజే పెట్టుకున్నాను.
అవి ఎవరివైనా సరే, మనం ప్రయాణిస్తున్న వీథిలో యాచించే చేతులు విస్తరిస్తూ ఉంటే అది యాతనే.
అందుకే, ఒకానొక యాతన నుంచి ఈ వారం.

+++

వీళ్లిద్దరికీ కళ్లు లేవు. కానీ, ఆ బిడ్డ వాళ్లిద్దరినీ ఇంటినుంచి తీసుకొచ్చి ఇక్కడ నిలబెడుతుంది.
ఇక వాళ్లు చేతులు చాపుతారు.

+++

వచ్చే పోయే జనం దయతలచి వాళ్ల చేతుల్లో రూపాయో, రెండు రూపాయలో వుంచుతారు.
చేతులు చాపి వేయలేనప్పుడు వాళ్ల కాళ్ల దగ్గరకి విసురుతారు.

అప్పుడప్పుడూ ఈ బిడ్డ వాళ్లతోనే, ఇలా మధ్యలో కూచుండి ఆడుకుంటూ కనిపిస్తుంది.
కింద పడ్డ నాణాలను ఏరుకుని జాగ్రత్త చేస్తుంది. మరుక్షణం తన ఆటలో తాను మళ్లీ నిమగ్నం అవుతుంది.

డబ్బులు కాదు విశేషం, ఆ బిడ్డ.
అవును. అక్కడ్నుంచి దూరంగా వెళ్లినా దాని గురించే మనసు బెంగటిల్లుతుంది.

బహుశా చిన్నప్పటి నుంచే దానికి చూపు ఉండి ఉంటుంది.
అది దృష్టి కాదు. చూపు. అవును. ఆ చూపుతో తల్లిదండ్రుల అంధత్వాన్ని ఆ పాప చూస్తూ ఉంటుంది.
అంధులుగా వాళ్లు చేయి చాపినప్పుడు మనుషుల కళ్లల్లో కనిపించే జాలి చూపులనూ ఆ పిల్ల చూస్తూ ఉంటుంది.
కానీ, అనిపిస్తుంది, ఒకరి వైకల్యం ఇంకొకరిని కూడా సెన్సిటివ్ చేస్తుంది కదా అని!
ఇక్కడ ఇద్దరి వైకల్యం ఆ బిడ్డను ఎంత సెన్సిటివ్ చేసిందో అనిపిస్తుంది.
లేదా ఆ బిడ్డను ఇంకెంత బండబారేలా చేసిందో కదా అని భయమేస్తుంది.

బండి దిగి ఆ మాట అడగాలనే ఉంటుంది.
కానీ, ఆ మాట మాత్రం ‘పాపను ఇబ్బంది పెట్టదా’ అనిపించి అడగటం మానేస్తూ ఉంటను.

+++

ఎందుకో చాలారోజులు ఆ దారిలోనే వెళ్లినా చాలా ఆలస్యంగా వాళ్లను చూశాను.
చూపు వేరు, దృష్టి వేరు.

ఏడాది క్రితం,  ఒకానొక ఉదయం వాళ్లను చూడగానే ఎందుకో ‘Statue of Liberty’గుర్తొచ్చింది.
ఆకాశం వంక చేతులు చాపి నిలబడ్డ ఆ స్వేచ్ఛా దేవత ప్రతిమ తలంపు కొచ్చింది.
నిజం. వీళ్లూ ప్రతిమలే. ఆ కదిలే బొమ్మ పాప తప్ప!
కదలక మెదలక వాళ్లట్లా నిలబడితే అది యాతన.
కానీ, తప్పదు.

వారు స్వేచ్ఛా దేవతలే కావచ్చు. కానీ. స్థాణువైన స్థితి కదా అనిపించింది.
ఒక వైకల్యం చాలు కదా, స్వేచ్ఛ నుంచి దూరం జరిగి యాచనలో పడటానికి అనిపించింది.
కెమెరా గుండా చూస్తుంటే గుండె లయ తప్పింది. ఆ చేతులు…విస్తరిస్తున్నట్టనిపి

ంచే ఆ చేతులు.ఆ విచారం ముప్పిరిగొని ఉండగానే చాలా యాంగిల్స్ లో ఫొటోలు తీశాను.
ఏ చిత్రం ఎంత మంచిగా కంపోజ్ చేసినా ‘ఆ చేతులే’ నన్నుకట్టి పడేసాయి.
లాంగ్ షాట్లో…అమ్మా నాన్నా..వాళ్లిద్దరూ అట్లా స్టిక్స్ను ఆసరా చేసుకున్నప్పటికీ, అలా వాళ్లు ఆ చేతులు చాపే దృశ్యం ఎంతో యాతన పెట్టింది.
చిత్రమేమిటంటే, మధ్యలో కూచున్న ఆ పాపాయి ‘నేనే’ అనిపించడం.అవును. ఆ పాప ఒక కాగడా.
లిబర్టీ స్టాచ్యూ చేతిలో ఎప్పుడూ ఒక టార్చ్ వెలుగుతూ ఉంటుంది.
ఆ వెలుగు దివ్వె… కాగడా…ఈ పాపే అనిపిస్తుంది.
లేదా ‘నేను’ అని కూడా అనిపించింది.

+++

నేను.
నా పనిలో తలమునకలై ఉన్న’నేనే’ అనిపించింది.
ఒక్కోసారి తలెత్తి వాళ్ల బరువూ బాధ్యతలూ పంచుకునే ‘నేను’ అనే అనిపించింది.

ఎంతైనా, మనకో లోకం ఉంటుంది. ఆ పాప ఇవ్వాళ చిన్నది. కానీ, దానికో లోకం తప్పక వుంటుంది.
రేపురేపు… దానికి వీళ్లిద్దరినీ విడిచిపెట్టి బతికే రోజూ వస్తుంది. కానీ, ఎక్కడున్నా ఏం చేసినా మనసులో ఒక అప్రమత్తత…’వాళ్లకు తన అవసరం తప్పదు’ అన్న గ్రహింపుతో కూడిన వ్యాకులత.
అది బాధిస్తూ ఉంటుంది. అదే ‘నేను’.

ఆ తల్లిదండ్రులకు ఆ బిడ్డే కానక్కరలేదు. ఎవరైనా కావాలి.
ఆ ‘నేనే’ ఆ ‘ఎవరు’.

ఆ బిడ్డ వాళ్లిద్దరి మధ్యనుంచి తల పైకెత్తి వాళ్లను ఓసారి పరికించినట్టూ ‘ఎక్కడో’ ఉండగా సాధ్యం కాదు.
అలా సాధ్యం కానప్పుడు తలదించుకోవడమే ఉంటుంది.
నాకు మల్లే.

అవును. ఏం చేసినా చేయకపోయినా సామాన్య ప్రపంచం పట్ల ఒక ఇష్టం. బాధ్యత.
కానీ, ప్రతిదీ అటెండ్ చేయలేని స్థితి గురించిన విచారం.

ఆ బిడ్డ కావచ్చు లేదా ఇంకొకరు.
ఒకసారి ఒకరు. ఇంకోసారి ఇంకొకరు.
ఒక్కొక్కరూ ఒకచోట తమ బాధ్యతను విస్మరించకుండా గుర్తు చేసేటందుకే ఈ బిడ్డ, తల్లీదండ్రుల దృశ్యం.
దృశ్యాదృశ్యం.

~ కందుకూరి రమేష్ బాబు

Download PDF

2 Comments

ఒక వ్యాఖ్యను

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Enable Google Transliteration.(To type in English, press Ctrl+g)