నేను నేను కాదు అప్పుడప్పుడూ
రాత్రి నిదట్లో స్కలించిన స్వప్నాన్ని
అస్తిత్వాలు తెలియని నిర్వేదాన్ని
అసంకల్పితంగా
రాలే ఋతువులు
నాలో కొన్ని
నిర్లిప్తాలో
నిస్సంకోచాలో
గోడ మీద అందంగా పేర్చబడ్డ సగం పగిలిన ఆత్మలో
గుర్తులేదు కానీ ఇంకా ఎన్నింటినో
వెలిసిన వర్షం తర్వాత కరెంటు తీగను పట్టుకుని వేలాడే నీళ్ళ బిందువులు
ఆత్మహత్యకు తయారవుతూ
మునుపో
నేడో
ఎప్పుడో
నిశ్శబ్దం నవ్వులో నుండి
పదాలన్ని వెచ్చని పందిర్లుగా
తెరిచి మూసిన తలుపులు
ఒరుచుకున్న ఆకాశపు మట్టి
భావాలు ఇంకొన్ని
కళ్ళనూ
కడుపునూ కన్నీళ్ళతో కుట్లేస్తూ
పగలో ఆకలి పొట్లం
ఇప్పుడు మళ్ళా నేను కాదు
మధ్యాహ్నం కడుకున్న ఎంగిలిని
కూసింత ఎర్రటి ముసురు
ఒక నిద్ర
మరో మెలకువ
రెండూ నాలోనే
నాతోనే
రాళ్లు పడ్డ పదార్థం
తరంగాలుగా పగులుతూ
నన్ను గుర్తుచేస్తూ
మనిషి నిక్షేపాలు
చెరిగిన చెమ్మ అంచు అంచుపై నిలబడుతూ
నన్ను నేను శోదిస్తూ
-తిలక్ బొమ్మరాజు
You invoke a pain and then you sooth it again …..same experience every time . I try not to read you to avoid the pain but cannot stop rrading u for obvious reasons .kudos thilak garu
వెలిసిన వర్షం తర్వాత కరెంటు తీగను పట్టుకుని వేలాడే నీళ్ళ బిందువులు……….
మీ కవిత్వంలోని పొందికైన పద చిత్రాలు ఆకట్టుకుంటాయెప్పుడూ. అభినందనలతో..