మొదట దృశ్యం.
అటు పిమ్మట అదృశ్యం.
నిజం.
+++
కొంతమంది పొట్రేచర్ చేస్తున్నప్పుడు అప్పుడేమీ తెలియదు.
మెడలో నల్లపూసలున్నయా లేవా అన్నది చూడం.
కానీ, ఏడాది గడిచిన తర్వాత మళ్లీ ఆమెను చూసినప్పుడు బోసి మెడ కనబడింది.
భర్త మరణించిండట!
పండుగకు పువ్వులు అమ్మే ఈమె గత ఏడాది ఇలా కనిపించింది.
ఈ ఏడాది విచారం కమ్ముకుని ఫొటో తీయలేని స్థితి కల్పించింది.
తొలుత మనిషిని నేరుగా ఎదుర్కుంటం.
ఏ భావమూ ఉండదు. తర్వాత ముభావం అవుతాం.
మధ్యలో ఉన్నది, అదే.
between the lines.
దృశ్యాదృశ్యం.
అది ఆది అంతాల నడిమంత్రం.
+++
పోట్రేచర్ – రూప చిత్రణం.
అందులో లావణ్యం కనిపిస్తుంది. విషాదమూ మూర్తీభవిస్తుంది.
ఒక లోవెలుపలి నావ ఒకచోట లంగరు వేయడమూ తెలుస్తుంది.
దిక్కుతోచని స్థితిలో కొట్టుమిట్టాడటమూ తెలుస్తుంది.
ఇది గతం.
వర్తమానం అగమ్యం..
+++
చిత్రమేమిటంటే, ఒక ఫొటో తీస్తున్నప్పుడు తెలియదు.
తీసినాక ఆ వ్యక్తి పరిచయం అవుతుంది.
మళ్లీ కలిసినప్పుడు గతంలో తీసిన చిత్రం తాలూకు శోభ ఉన్నదా లేదా అని తెలియకుండానే దేవులాడుతాం.
ఉంటే మరింత ముచ్చటగా ఇంక ఫొటో తీస్తాం. లేకపోతే కలవర పడతాం.
చిత్రమేమిటంటే, ఫొటోగ్రఫి అన్నది ఫొటోగ్రాఫర్ పొట్రెయిటే!
దీపం అరకుండా చేతులు వుంచే ఒక రెపరెపలు పోకూడదన్నఅసంకల్పిత చేతన.
కానీ, ఎన్ని చెప్పినా తొలి చిత్రమే అసలు చిత్రం.
అద్వితీయం. మిగతావన్నీ ద్వితీయమే.
నిజానికి మనం తీసిన చిత్రమే కావచ్చు. కానీ, ఆ చిత్రంతోని- మనమే ఆ మనిషిని మరలా మరలా పోల్చుకోవడమే విచిత్రం. ఆ భావం, అనుభవం, తొలి నుంచి మలికి ప్రసరిస్తుంది. అటు తర్వాత బాగున్నా బాగలేకపోయినా మొదలే తుదికంటా కొలమానం అవుతుంది.
ఇదంతా తెలియకుండానే జరిగే ఒక చిత్రం.
అందుకే అనిపిస్తుంది,, గతం వర్తమానాన్నినిర్దేశిస్తుంది. అది క్రమేణా భవిష్యత్తు గురించి ఆలోచింపచేస్తుంది.
చిత్రంలో కూడా అదే ఒరవడి అని!
ప్రతిసారీ ఇంతే.
first impression is the best impression. చిత్రం.
+++
తొలి ఫొటో తీయడం అన్నది నిజానికి చాలా కీలకమైంది, ఫొటోగ్రఫీలో, పోట్రేచర్లో.
తొలి చూపుల వంటిదే ఇదీనూ.
తొలి పరిచయం, తొలిచూపులు,
ఏవైనా – ఎవరికైనా – ఎందుకైనా – కీలకమే.
మలిచూపులో ఆ కన్నుకు లేదా చూపుకు కొత్త చిత్రంలో ఏదో ఒక లోటు కనిపిస్తే ఇక మాట అవసరం పడుతుంది. అప్పటిదాకా కంటితో సరిపెట్టిన వారెవరైనా నోరు తెరిచి మాటాడక తప్పదు.
అట్లాంటి స్థితే ఎదురైతే, మలి చిత్రం అన్నది తొలి చిత్రానికి కొనసాగింపే అవుతుంది.
ఆ లెక్కన అదొక పొట్రెయిట్ కాదిక. విడి ఇమేజ్ కిందికి రాదిక.
ఫాలోఅపే.
+++
మొన్న పండుగకు, బతుకమ్మ పూలు కొన్నాక ఆ విచార వదనాన్నిఅడిగితే తెలిసింది, భవనం పై నుంచి పడిపోయి భర్త మరణించిండట. అప్పటికే కుడి కన్ను అదిరింది. అయినా వ్యూ ఫైండర్లో కన్నువుంచితే నిలబడలేదు. రూపం హత్తుకోలేదు.
నిజానికి, పొట్రేచర్ అంటే వ్యక్తి రూప చిత్రణ.ముఖ చిత్రణ.
ఇక ఆమెను చేయలేం. ఏం చేసినా ఆమె రూపం ఆమె జీవితంతో ముడిపడి ఉన్న రూపం గుర్తొచ్చి., కేవలం దేహాన్ని తీయడం అంటే కాదిక. కుదరనే కుదరదు. తనని వదిలిన దేహం ఒకటి మనకు కనిపించడుగానీ, వుండనైతే ఉంటుంది ఆ లోటు. .
దాంతో ఒకట్రెండు పోట్రయిట్ల చేశానుగానీ, లాభంలేదు.
నిజానికి పోట్రేచర్ చేస్తుండగానే అనుమానం వచ్చింది.
మొదలు చెప్పినట్టు, గతంలోలా లేదేమిటా అన్న శంక కలిగింది.
అడిగితే చెప్పింది.
“ఆయన పోయాడు గదా. ఇక మాకు పండుగలు లేవు.
కేవలం పువ్వులు అమ్మడమే’ అందామె.
ఇక వల్ల కాలేదు.
పోట్రేచర్ ఆపి, ఆమెను, ఆమె ఇద్దరు కూతుళ్లనూ కూర్చోబెట్టి విచారంగానే మరో చిత్రం చేశాను.
అయిష్టంగా, భయంతోనే చేశాను. మళ్లీ వచ్చే సంవత్సరం ఆమె ఇలాగైనా ఉంటుందో లేదో అని!
పిల్లలు ఈ మాత్రం ఆనందంగానైనా ఉంటారో లేదో అని!
వెళుతుంటే అంది ‘పనిమనిషిగానైనా చేస్తాను, ఎక్కడైనా చూడరాదూ’ అంది!
ఒక నిర్లిప్తమైన నవ్వు.
-ఇట్లా ఒక నవ్వు వాడిపోతుంది, మలి చిత్రం చేశాక.
అందుకే తొలి చిత్రాలకు ఫాలోఅప్ చేయడం నిజానికి చిత్రవధే.
– కందుకూరి రమేష్ బాబు
