ఏమీ గుర్తు లేదు..
తెలిసిన పాటే ఎందుకు పాడనన్నానో
తెలీని త్రోవలో
తొలి అడుగులెందుకేశానో
గాలివాన మొదలవకుండానే
గూటిలో గడ్డి పరకలు పీకి
గువ్వ ఎందుకలా ఎగిరిపోయిందో..
2
రెల్లుపూల మధ్య నడుస్తూ
పాటల్ని పెనవేసుకోవడం గుర్తు
వెన్నెల రవ్వలు విసురుకుంటూ
సెలయేరు వెనుకగా నవ్వడం గుర్తు
పల్లవి కూడా పూర్తవని పాటకి
మనం కలిసి చరణాలు రాసుకున్న గుర్తు
కాలం ఆశ్చర్యపోయి
అక్కడే ఆగిపోవడమూ గుర్తు.
3
చుక్కలు నవ్వితే మెచ్చనిదెవరు కానీ
చీకటెప్పుడూ భయమే
ఎటు కదిలినా కూలిపోయే వంతెన మీద
ప్రయాణమెప్పుడూ భయమే
ఒక్క మాట వేయి యుద్ధాలయ్యే క్షణాల్లో
పెదాల మీద సూదులు గుచ్చే నిశ్శబ్దమన్నా..
నీ పాట నా చుట్టూ గింగిర్లు కొట్టదంటే
బరువెత్తిపోయే ఈ బ్రతుకన్నా…
4
పూవులన్నీ రాలిపోయాక
మధువు రుచి గుర్తొచ్చేదెందుకో
ఆకాశమంత స్వేచ్ఛ కోరి రెక్కలల్లార్చాక
గూటి నీడ కోసమింత తపనెందుకో
ఒక్క దిగులుసాయంకాలం,
చీకటి లోయల వైపు తోస్తున్నదెందుకో..
అంతా అర్థమయీ కానట్టుంది..
ఏం కావాలో
ఏం కోల్పోవాలో…
5
శిశిరం
ఆఖరి ఆకు కూడా రాలిపోయింది
గుండెలోనూ గొంతులోనూ విషాదం
ఒక్కమాటా పెగలనంటోంది
ఎందుకలా అనిపిస్తుందో ఒక్కోసారి-
ఈ దిగులంతా ఓదార్పని
లోలో జ్వలిస్తోన్న మాట నిజమే కానీ,
ఇది కాల్చేయదనీ..
లవ్ యువర్ వే ఆఫ్ ఎక్స్ప్రెషన్ మానస…
జ్వలిస్తున్న ఓదార్పుల్లో కలగనాలి
చిగురులెత్తే కొత్త ఆకుల ఆశల వెలుగులను,.
హాయ్,మానస
కవిత చాల హృద్యంగా రాసావు
కానీ చాల తమషాగా అనిపించింది ఈ మాటు తరంగ.
two contradictory statements ,ఒక కవిత సంతోషం గురుంచి,ఒక కవిత దిగులు గురుంచి.
మానస గారూ చాలా బావుంది . మొదటి రెండు stanzas మరీ ఎక్కువగా కట్టేశాయి .
లోపలి దిగులుని చాలా చక్కగా చెప్పారు మానసా. మణి గారు చెప్పినట్టు ఈ సారి తరంగ చాలా ప్రత్యేకంగా ఉంది.
చాలా నచ్చిందీ కవిత, మానసా!!
“ఈ దిగులంతా ఓదార్పని….” — కవిత మొత్తం చదివాక ఇక్కడికొచ్చేసరికి, ఒకలాంటి సుకూన్ అంటారే, అలా ప్రశాంతంగా అనిపించింది!
పైన రేఖ గారు చెప్పినట్టు మొదటి రెండు స్టాంజాలు అవుట్స్టాండింగ్!!
” ఎందుకలా అనిపిస్తుందో ఒక్కోసారి-
ఈ దిగులంతా ఓదార్పని ” – ఇది ఎంతో ప్రత్యేకమైన గమనింపు !