కవికీ
కవిత్వానికి
నిషేధాలుండకూడదంటాను
నీడ కురిపించే చెట్ల మధ్యో
ఎండ కాసే వీధుల్లోనో
గోళీలాడుకుంటున్న పిల్లాణ్ణి బంధించి
చేతులు వెనక్కి విరిచి
కణతలపై గురిచూసి తుపాకీ
కాల్చకూడదంటాను
కవీ
పసిబాలుడే –
చెరువు కాణా మీద కూర్చుని
ఇష్టంగా చెరుగ్గెడ తీపిని
గొంతులోకి మింగుతున్నట్టు –
రాత్రి వెన్నెట్లో
వెన్నెల తీరాల్లో
యిసుక గూళ్లు కట్టుకున్నట్టు –
కుట్రలేని ‘కవిత్వం’ కలగంటాడు
దేశంలో కల్లోలముంటుంది
ఆయుధం నకిలీ రాజ్యాంగాన్ని నడుపుతుంది
అరణ్యం పూల వాసన
ఈశాన్యం కొండల్లోంచి
నైరుతి దిశగా
దేశం దేశమంతా
వీస్తుంది
కల్లోల కాలపు ఎదురు గాలి
వంచన గాలి
రక్తాన్ని ఏ కొంచెమైనా కదిలించకపోతే
రక్త తంత్రులను ఏ కొసనైనా మీటకపోతే
ఎవరైనా
అసలు మనిషే కాదంటాను
మనిషి మీద నమ్మకం వున్నవాణ్ణి నేను
వొళ్లంతా మట్టే అంటించుకుని
మట్టి మీదే పొర్లాడే
అతి సాధారణ మనిషైనా
నిషేధం గురించే మాట్లాడాలంటాను –
బాల సుధాకర్ మౌళి గారూ
కవిత ఉద్వేగంగా ఉంది. కవికి ప్రేమ ఎంత ముఖమో అన్యాయాలపైన క్రోధం కూడా అంట ముఖ్యం. ఈ కవితకు వాడిన పెయింటింగ్ పికాసోది కాదేమోనని నాకు చిన్నసంశయం..
Mohan,avunaa? please check and let me know
థాంక్యూ సర్. మీ మాటకు వందనం.
Wow mouli gaaru . you nailed it again . superb lines .
థాంక్యూ సర్.
చక్కని భావోద్వేగ కవిత మౌళి గారూ! అభినందనలు!!
థాంక్యూ సర్. మీ మాటకు వందనం.
మనషి మీద నమ్మక మున్నవాళ్లు రాసిన కవిత బాగుండక పోవడమా!!
థాంక్యూ సర్
మట్టికి మనిషికి నిషేధం ఉండకూడదు., నిజమైన కవిత్వం ఎప్పుడూ మనిషి వాసన వెస్తూ ఉంటుంది
ధన్యవాదాలు వర్మ గారూ..