అలాంటి మధుర క్షణాలు కొన్ని చాలు …

ముళ్ళపూడి వెంకట రమణ అనే మహానుభావుడితో నాలుగైదు సార్లు ఫోన్లో మాట్లాడేసి, రెండు, మూడు సార్లు  ధైర్యంగా ఎదురుపడి నమస్కారం కూడా పెట్టి, వీలుంటే ఆయన చెయ్యి ముట్టేసుకుని పవిత్రం అయిపోయి .అక్కడితో ఆగిపోకుండా ఆయనకీ, తమకీ ఎంతో అవినాభావ సంబందం ఉన్నట్టుగా బిల్డప్ ఇచ్చేసుకుంటూనే, కొందరు అమెరికా “ప్రముఖ ప్రబుద్దులు” నేను కూడా అలాగే నా పాప్యులారిటీ పెంచుకోవడం కోసం ఆయన పేరుని “cash” చేసుకుంటున్నాను అనుకునే ప్రమాదం పొంచి ఉంది అని నాకు తెలుసు. అటువంటి వారితో నేను “అమెరికోతి కొమ్మచ్చి” ఆడదలచుకో లేదు. అయినా ఆయన 81 వ జన్మదిన సందర్బంగా ముళ్ళపూడి గారిని తల్చుకుని, ఎవరికీ అందని పై, పై కొమ్మలకి ఎగిరి పోయి నాకు నేనే ఆనందిద్దామనీ, ఆ ఆనందాన్ని అందరితో పంచుకుందామనీ ఈ చిన్న వ్యాసం లో నా అతి చిన్న ప్రయత్నం.  

కొంచెం సిగ్గుగానే ఉన్నా… ముందుగా ఇటీవల జరిగిన…జరగని ఒక సంగతి చెప్పుకోవాలి.

క్రిందటి మార్చ్, 2013 లో నేను ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు, తాడేపల్లి గూడెం లో ఒక కాలేజ్ వారు కొన్ని అమెరికా వ్యాపార రహస్యాలను లో MBA విద్యార్ధులకి బోధించమని కోరగా నేను కాకినాడ నుంచి మా మేనల్లుడు అద్దంకి సుబ్బారావు తో కారులో అక్కడికి బయలు దేరాను.

నాకు ముందు తెలియదు కానీ, మేము ఒక ఊరు చేరగానే “మామయ్యా, ఇదే ధవళేశ్వరం, అదిగో అక్కడే కాటన్ దొర..” అని ఏదో అనబోతూ ఉంటే “ఆపు, కారు, ఆపు” అనేసి “ముళ్ళపూడి గారి మేడ దగ్గరకి పోనియ్ “ అన్నాను నెర్వస్ గా. ఒకే క్షణంలో అంత ఆనందము, అంత విచారము నాకు నా జన్మలో ఎప్పుడూ కలగ లేదు. “ముళ్ళపూడి రమణ గారు పుట్టిన పుణ్య క్షేత్రం ధవళేశ్వరం చూడగలిగాను.”  అని ఆనందం అయితే, “అయ్యో, కాస్త ముందు ఈ సంగతి తెలిస్తే ‘గోదావరి పక్కన గురువు గారి మేడ’ ఉందో లేదో వివరాలు కనుక్కుని కనీసం ఆ ప్రాంగణం లో అడుగు పెట్టి ధన్యుణ్ణి అయ్యే వాడిని కదా..అపురూపమైన అవకాశాన్ని అందుకోలేక పోయాను కదా” అని ఎంతో విచారించాను.

అన్నింటి కన్నా విచారం అక్కడ ఉన్న కాస్త సమయంలో ముళ్ళపూడి గారి ఇంటి గురించి ఎవరిని అడిగినా వారు వెర్రి మొహాలు పెట్టడం, కాటన్ దొర గురించి అడిగితే “అదిగో ఆ విగ్రహం దగ్గర ఫోటో దిగండి” అని సలహా ఇచ్చివ వారే!

“అలాంటివన్నీ ముందు వెబ్ లో చూసుకు రావాలి మామయ్యా, లోకల్ వాళ్లకి ఎవడికి కావాలీ?” అన్నాడు మా మేనల్లుడు. తెలుగు వారి సంస్కృతి నేల మీద వెల వెల బోతున్నా, వెబ్ లో వెలుగులు చిమ్ముతోంది అనడానికి ఇంతకంటే నిదర్శనం ఇంకేం కావాలీ?

ఇక ముళ్ళపూడి గారితో నా మొదటి పరోక్ష పరిచయం మా బావ గారు నండూరి వెంకట సూర్యనారాయణ మూర్తి గారి ద్వారా జరిగింది. మా బావ గారు, బాపు-రమణలు  మద్రాసు లో కేసరి హై స్కూల్ లో చిన్నప్పుడు  సహాధ్యాయులు. ఇప్పుదు హైదరాబాద్ లో ఆయన సీనియర్ అడ్వొకేట్. నేను వ్రాసిన నా మొదటి నాటకాన్ని (బామ్మాయణం అను సీతా కల్యాణం”) మా బావ గారు చదివి, 1970 ప్రాంతాలలో “ఇలాంటి సరదా డ్రామాలంటే బాపు-రమణ లకి ఇష్టం. ఇది వాళ్లకి పంపించి అభిప్రాయం అడుగుదాం” అని అనుకుని, నాతో చెప్పకుండానే ఆ నాటకాన్ని మద్రాసు పంపించారుట. ఈ విషయం చాలా సంవత్సరాల తరువాత రమణ గారు ఏదో మాటల సందర్భంలో చెప్పారు.  “కన్నప్ప” గారి కేసులో రమణ గారు మా బావ గారిని లీగల్ సలహాకి సంప్రదించారు అని విన్నాను. అప్పటికే అంతా అయిపోయింది.

ఆ తరువాత అనేక సందర్భాలలో ముళ్ళపూడి గారితో నా అనుబంధం మూడు పువ్వులు ఆరు కాయలు గానే మహదానందంగా సాగింది. అందులో పరాకాష్టగా వంగూరి ఫౌండేషన్ ఆఫ్ అమెరికా వారు నిర్వహించిన “మొట్ట మొదటి ప్రపంచ తెలుగు సాహితీ సదస్సు”  (డిశంబర్ 31, 2006- జనవరి 1, 2007,  హైదరాబాద్) లో బాపు-రమణ ల మైత్రీ షష్టి పూర్తి…అంటే రమణ గారి కథ కి బాపు బొమ్మ గీసి ప్రచురించబడి అప్పటికి అరవై సంవత్సరాలు నిండాయి. సన్మానాలకీ, సత్కారాలకీ ఎప్పుడూ దూరంగా ఉండే వాళ్ళిద్దరూ మొట్ట మొదటి సారిగా సతీ సమేతంగా మా సత్కార సభకి వచ్చి, రెండు రోజులూ పూర్తిగా సభలలో పాల్గొని నా మీద వ్యక్తిగతంగా ఎంతో అభిమానం చూపించారు. విశేషం ఏమిటంటే, ఇప్పటికీ ఏ టీవీ వారైనా బాపు -రమణ ల మీద  ఏ సందర్భంలో టీవీ క్లిప్స్ చూపించినా, ఆ ఇద్దరి వెనకాల back drop  ఎప్పుడూ ఆ నాటి మహా సభలదే ఉంటుంది.

ఆ సభలో వంగూరి ఫౌండేషన్ ముళ్ళపూడి గారికి “జీవన సాఫల్య పురస్కారం” అంద చేశాం. ఆ మహా సభలు పూర్తి అయ్యాక నాలుగు రోజులలో నాకే ఆయన ఐదు వేల రూపాయల చెక్కు పంపించారు. నేను ఎంతో ఎమోషనల్ గా ఫీల్ అయిపోయి “ఎందుకు సార్ “ అని భోరుమని ఏడవగానే ఆయన నన్ను బుజ్జగించి “అది కాదు నాయనా…దేనికైనా ఓ పద్ధతి ఉండాలి కదా..మీ సభలకి నేను, మా ఆవిడా వచ్చినప్పుడు మా అబ్బాయి ప్రతీ రోజు మా హోటల్ కి వచ్చి మాతో బాటు భోజనం చేసాడు. వాడు నీ గెస్ట్ కాదుగా..వాడి తిండి ఖర్చు నాదేగా ..అందుకూ ఆ చెక్కు. తక్కువైతే చెప్పు. ఇంకోటి పంపిస్తాను.”  అన్నారు.అదీ ఆయన పద్ధతి.

అంతకు ముందే నా మొట్టమొదటి కథల సంపుటి “అమెరికామెడీ కథలు” అనే పుస్తకాన్ని ప్రచురిస్తే బావుంటుంది కదా అనే ఊహ నాకు కలిగినప్పుడు  తక్షణం మూడు “కోతి కొమ్మచ్చులు” నా మనసులో మెదిలాయి. మొదటిది ఆ పుస్తకం బాపు-రమణలకి అంకితం ఇవ్వాలి.  రెండోది వారి చేత ‘ముందు మాట” వ్రాయించుకోవాలి. ఇహ మూడోది బాపు గారి చేత ముఖ చిత్రం వేయించుకోవాలి. వెనువెంటనే బాపు గారిని యధాప్రకారం భయ భక్తులతో ఫోన్ చేసాను. యధాప్రకారం అభిమానంగా ఆప్యాయంగా, క్లుప్తంగా ఆయన మాట్లాడడం మొదలుపెట్టారు. “అంకితం” విషయం వినగానే  “వెంకట్రావ్ ఇక్కడే ఉన్నారు అడిగి చెప్తాను.” అని చెప్తాను అన్నారు. ఇక ముందు మాట . ముఖ చిత్రం గురించి కూడా వినగానే ముళ్ళపూడి గారే స్వయంగా ఫోన్ అందుకుని “అంకితానికెంతా, ముందు మాటకెంతా, ముఖ చిత్రాని కెంతా …ఒక్క అంకితానికెంతా, ముందుమాట కెంతా   ..ఏమైనా కన్సెషన్ ఉందా…” అని చమత్కరిస్తూ… హాయిగా అన్నింటికీ ఒప్పేసుకున్నారు.

నేను ఎప్పుడు మద్రాసు వెళ్ళినా రమణ గారిని చూడడం తప్పని సరి. ఆఖరి సారిగా రమణ గారు మనల్ని ఈ భూప్రపంచంలో వదిలేసి తను స్వర్గానికి వెళ్ళిపోడానికి కొన్ని నెలల ముందు నేనూ, గొల్లపూడి గారూ వారింటికి వెళ్ళి, ఆయన తోటీ, బాపు గారి తోటీ గంటల తరబడి సరదాగా సీరియస్ విషయాలు, సీరియస్ గా సరదా విషయాలు అనేకం మాట్లాడుకున్నాం.

అలాంటి మధుర క్షణాలు కొన్ని చాలు … ఎవరికీ అందని పై, పై కొమ్మలకి ఎగిరి పోయి నాకు నేనే ఆనందించడానికి..

(రమణగారి రేఖాచిత్రం: అన్వర్ )