తీస్తూ ఉండగా లేదా తీశాక అందులో గొప్ప ఫొటో ఏదో తెలుస్తూ ఉండవచ్చు.
లేదూ తీరుబాటుగా ఉన్నప్పుడు ఏది ఉత్తమ చిత్రమో గుర్తు రానూ వచ్చు.
ఒక్కోసారి అంతకు ముందెప్పుడో తీసిన వాటిని యధాలాపంగానో, పరిశీలనతోనో మరోసారి చూస్తూ ఉండగానో కూడా ఆ గొప్ప చిత్రం తనకే తెలియవచ్చు.
చప్పున దాన్నితీసి విడిగా పెట్టనూ వచ్చు.ఇంకొన్నిసార్లు ఎవరో ఆ ఫొటో గొప్పదనం చెప్పనూ వచ్చు. అప్పుడైనా దాన్ని గుర్తించి ప్రత్యేకంగా దాచి పెట్టుకోవచ్చు.
అయితే, గొప్ప ఫొటో కాకుండా తాను తీసిన సామాన్యమైన చిత్రం గురించి చెప్పమని ఎవరైనా అడిగితే ఎంత బాగుండును!+++
మామూలు చిత్రం.
అవును. ఏ మాత్రం ప్రత్యేకత ఆపాదించలేనంత మామూలూ చిత్రం గురించే!
అటువంటిది ఒకటి చూపమని పదే పదే ఎవరైనా అడిగితే ఎంత బాగుండును!
ఒక్కరని కాదు, పదులు, వందలు, వేలాది మంది అట్లా ఒక ఫొటోగ్రాఫర్ను ఒత్తిడి పెడుతూ ఉంటే అదెంత బాగుంటుందో!!
మామూలు అని, సామాన్యం అని, ఇంకా ఇంకా మరింత సింప్లిసిటీలోకి వెళ్లేలా యాతన పెడితే మరెంత మంచిదో!
ఒక్క ఫొటోగ్రాఫర్నే కాదు, గొప్ప గొప్ప కవులు, కళాకారులు, రచయితలు, మేధావులు, శాస్త్రవేత్తలు, రాజకీయ నాయకులు…వీళ్లందరినీ ఎవరైనా పని గట్టుకుని, ‘మీరు సృజించిన లేదా ఆవిష్కరించిన ఒక మామూలు విషయం చెప్పమని లేదా చూపమని’ అడిగితే, “అబ్బ! ఈ దునియా ఎంత అందమైంది అయిపోయేదో!’
+++
ఆశ.
కల.
+++
ఇటువంటి ఆశావాదిని కనుకే నది కన్నా మేఘం నచ్చుతుందని అంటాను.
చంద్రుడికన్నా నక్షత్రాలే మిన్న అంటూ ఉంటాను.
సామాన్యమే మాన్యం అని ఇట్లాగే సతాయిస్తూ ఉంటాను.
అయినా, చైల్డ్ ఈజ్ ది ఫాదర్ ఆఫ్ అవర్ సివిలైజేషన్ కదా…
బాల్యం తాలూకు నిర్మలత్వం…
అనాది ఆనందం…
పురాతన సౌజన్యం…
జానపద చిత్తమూ చిత్రమూ…వీటిలోని ‘సాదా’తత్వం, ‘సాధారణత్వం’ ఎంత మంచిగుంటుంది!
+++
అందుకే ఆశ. కళ…
ఆ ఒరవడి కోసమే సామాన్యం అని నేను చూపే చిత్రం ఇదే ఇదే.
నా వరకు నాకు, ఈ ‘జాజూ – సున్నం’ చిత్రం ‘మామూలు చిత్రం’ కాదు, ‘అతి మామూలు చిత్రం’.
+++
ఒకానొక శుభదినం…నేనూ, ప్రముఖ చిత్రకారులు మోహన్ గారు, వారి సోదరులు, జర్నలిస్టూ అయిన ప్రకాష్ గారూ హైదరాబాద్ నగరంలోని చింతల్ బస్తీలో ఛాయ తాగడానికి వెళుతూ ఉన్నప్పుడు హఠాత్తుగా ఈ చిత్రం నా కంట పడింది.
చూస్తే ఒక ముసలామె…
రెండు ఇనుప తట్టల్లో ఒక దాంట్లో సున్నం, ఇంకో దాంట్లో జాజూ పోసి, వాటిని చిన్న చిన్న పాకెట్లుగా చేసి అమ్ముతోంది.
ఒక చిత్రాన్ని ఆమెతో, ఇంకో చిత్రాన్ని వీటితో చేసుకుని జన్మ ధన్యం అయిందని అక్కడ్నుంచి నిశ్శబ్దంగా తప్పుకున్నాను.
ఇదిగో మళ్లీ ఇలా చూపుతున్నాను. వందలు వేల చిత్రాల్లోంచి మళ్లీ దీన్నే ఎత్తి పట్టాను.
చూడండి….ఇదొక పురాతన చిత్రం. అది ఇల్లయితే చాలు, చిన్నదా పెద్దదా అన్నది కాదు.
గుడిసె అయినా సరే, ఇంత సున్నం ఇంత జాజు ఉంటే చాలు అది కళతో వెలిగిపోతుంది.
అందుకు, ఆ ‘కళ’కు మార్గం వేసే ఓ మామూలు మనిషి జీవన వ్యాపకాలను చెప్పే చిత్రం కూడా ఇది.
+++
మనిషి పుట్టిన నాటినుంచి వున్న ఈ primary colors గురించి నాకెప్పుడూ గొప్ప ఆశ.
జీవితాన్ని celebrate చేసుకోవడం అన్నది అనాది ముచ్చట కదా, జీవకళ కదా… అని ఎంతో సంబురం.
దాన్ని simple గా చెప్పడానికి మించిన అదృష్టం ఏముంటుంది!
ఈ చిత్రం అలా నా అదృష్ఠం.
దీన్నిగానీ ఇటువంటి చిత్రాలనుగానీ కోట్లు పెట్టి కొనే రోజు ఒకటి వస్తుందన్నదే భయం!
అటువంటి పీడదినాలకు దూరంగా ఉండాలని కూడా ఆహ్లాదమూ ఆరోగ్యవంతమూ అయిన ఈ జాజూ సున్నమూ…అలుకూ పూతా నా చిత్రలేఖనమూ…మరి కృతజ్ఞతలు.
~ కందుకూరి రమేష్ బాబు
