ఏమో!కానీ, నిత్య విద్యార్థిగా భుజానికి కెమెరా వేసుకుని, ఉదయాన్నే వాడకట్టులన్నీ తిరుగుతూ ఉంటే, పరిసర ప్రపంచంలోని మనుషులు ఒక్కరొక్కరుగా తెరిచిన పుస్తకమై హత్తుకుంటుంటే, ఒక మావవేతిహాసం దానంతట అది ఆహ్వానించి సరికొత్త జీవన మాధుర్యాన్ని పంచుతూ ఉంటే, జనగనమన అక్కరకు రాదు.
అప్పుడనిపిస్తుంటుంది! ప్రార్థించే పెదవులకన్నా కళ్లు గొప్పవేమో అని, రాయాలనీ అనిపిస్తుంది!’కాంతి వాచకం’ అనదగ్గ ఫొటోగ్రఫీ కారణంగా కళ్లు అత్యున్నతమైన ప్రార్థన కోసం చికిలించుకుని నిదానంగా తెరుచుకుంటూ ఉన్నప్పుడు ఒక గొప్ప భావం కలిగేను….అదే శాంతి. అవును. శాంతి… అందలి ప్రశాంతి….పీస్ ఆఫ్ మైండ్.
మైండ్ అని అనడమే గానీ అది హృదయం.
ఈ జగద్ధాత్రిలో వికసించే హృదయరాగం. అదే ప్రార్థన.
ఈ చిత్రం అటువంటిదే అని మనవి చేస్తూ మొదలు….
+++
ఆ రోజు హైదరాబాద్ లోని సుందరయ్య విజ్ఞాన కేంద్రం దాటానో లేదో ఆ మూల మలుపులో గుడెసెల వద్ద ఆగక తప్పలేదు. వరుసగా ఉన్న గుడిసెల్లో ఒకానొక గుడిసె ముందుకు రాగానే కళ్లు అతడిపై వాలాయి. ఒక సషుప్తిలో ఉన్నటువంటి అనుభవం వైపు ఏకాగ్రం అయ్యాయి. చప్పున కెమెరా తెరిచి ఒక కన్ను మూసి ఈ ఛాయను ఒడిసి పట్టుకున్నాక ధన్యుణ్నయ్యాను.
గుడిసె అంటే ఒక గుడి.
ఈ హృది నివాసం గనుక అది గుడి.
కాషాయం కాదు, చల్లగా ఉండేందుకా అన్నట్టు దళిత జీవితపు సుఖమయ ఆరాటానికి ప్రతీకా అన్నట్టు ఆ నీలం రంగు వరక్కాయితాలు పరిచిన గుడిసె…దాని ముందు… నీలం రంగు షర్టే వేసుకున్న ఆ మనిషి…
తాను తలపై అట్లా చేయించుకుని ఎంతసేపైందో!
క్షణాలు దొర్లుతున్నా కదలక మెదలక అట్లా నిశ్భబ్దంగా…
చూడగానే ఆగిపోయాను. దగ్గరకు సమీపించాను. ముందొక ఫొటో తీసుకుందాం అనుకున్నాను.
కానీ, ఆ ఒక్క ఫొటో తీసుకుని చూసుకుంటే, ఇక ఇంకా వద్దనే అనిపించింది.
అది చక్కగా రావడంతో సంతషించి ఇక వెనుదిరిగాను.
వెనుదిరుగుతుంటే మళ్లీ ఒక భావం. వీళ్లను ఎవరైనా ఇట్లా చూస్తున్నారా?
పదులు, వందలు, వేలు, లక్షల మంది ఇట్లా ఇంత హాయిగా, ఇంత నిర్భయంగా, ఇంత స్తైర్యంతో ఇట్లా ఉండగా లక్షలు, వేలు, వందలు, ఒక్కరు…అవును, ఒక్కరైనా ఇట్లా ఉండగా చూస్తున్నారా? అనిపించిందొక క్షణం.
తక్షణం ప్రార్థన అనుకున్నాను.
అందరికీ లభించే అదృష్టం కాదిది! అనిపించింది.
జనసామాన్యంలోని దారిద్ర్యాన్ని, ఎదురీతను మాత్రమే చూసే సమస్త లోకంపై ఒక చిన్న మందహాసం.
ఆ వెంటనే నన్ను నేను తమాయించుకుని వెనుదిరిగాను.
వెనుదిరిగినా అతడే. ఎన్నోసార్లు చూసుకున్నాను.
పదే పదే ఈ చిత్రాన్ని చూస్తుంటే ఎంత బాగుంటుంది!
అది ఎండాకాలమే. కానీ, తన ముందర నీళ్ల చెంబు.
స్టీలుదే! కానీ, దాహం తీర్చుకోవడం ఎంత ముఖ్యమో, మంచినీళ్ల ఆనవాలు చెప్పే ఆ ఒక్క చెంబు మొత్తం కంపోజిషన్ ను హాయిగా మలిచిందనిపించింది. నిజానికి ఆ నీలం రంగు వరకు చినిగింది. రంధ్రం ఉన్నది. కానీ, అది చేసిన గాయాన్ని ఈ చెంబు తీర్చిందనే అనిపించింది.
ఇక తన కింద ఆ చెద్దరు. తల గడపలా ఆ ఎర్రెర్రని చెద్దరు.
రంగుల సమ్మేళనం చూడవస్తే కిందికే పోవాలి. అధో జగత్తు సహోదరుల వద్దే నేర్చుకోవాలి.
ఏం జీవన సమ్మేళనం అని ఆచ్చెరువొందవలసిందే!
అప్పుడు ఉదయం ఏడెనిమిది అవుతున్నది. తాను అప్పటికే నిద్రలేచి చాలా సమయం అయిందేమో. మల్లొక కనుకు తీస్తూ ఉన్నాడేమో…లేదా… ఏదో ఆలోచించి స్థిమిత పడ్డాడేమో!
ఏమైనా ఒక శాంతి.
లోవెలుపలా ప్రశాంతి.
తన ముందర ఒక ఎండ పొడ తాలూకు చిన్న వెలుతురు క్రీడ, నీడ…
అదొక కాంతి. చీకటి లేదని చెప్పే చిరుదీపమూ…
అనుకుంటాం గానీ, పేదవాళ్లు చీకూ చింతా లేకుండా ఉంటారని!
ఉంటారు. అయితే, ఒక చిత్రమైన విషయం…భగవంతుడు మనకొక ముఖాన్ని ఇస్తాడు. కానీ, దాన్ని వికృతం చేసుకోకుండా నిద్రపోం కదా మనం! కానీ, నిరుపేదలు అలా కాదు. వాళ్లకు ఆర్థిక సామర్థ్యం అంతగా ఉండదన్న మాటేగానీ, మిగతా వాటన్నిటిలో వాళ్లు ధనవంతులు. భాగ్యవంతులు….
అందుకే వాళ్ల ముఖాల్లో కృతకం ఉండదు., నైర్మల్యం తప్ప!
భీతి ఉండదు, స్థిమితం తప్ప!
చిత్రమే.కానీ వాస్తవం.
అధికారం, హోదా వాళ్లకు బహు తక్కువ. అందువల్ల కూడా వాళ్లు అదృష్టవంతులు.
అందువల్లే వాళ్ల సహజ ప్రవృత్తి ఇట్లాగే నిరాడంబరంగా, నిఖార్సంగా ఉంటుంది.
తలపై చేయించుకున్న విధానమే చూడగలరు.
ఒక చేయిని ఆలంబన చేసుకుంటే మరో చేయిని అభిమానం చేసుకున్న విధానం…
చూడగలిగితే మనిషంత మహత్తరమైన జీవగ్రంథం ఇంకేదైనా ఉంటుందా, చదవడానికైనా!
అందుకే వాళ్ల చిత్రాలు సజీవగ్రంథాలు. ప్రపంచ సాహిత్యంలో ఎల్లవేళలా చదవతగ్గవే!
కాలదోషం పట్టని జీవధాతువులే.
తల దాచుకోవడానికి పక్కా ఇల్లయినా లేని ఎందరో మహానుభావులు…వాళ్లింకా శాంతమూర్తులే!
అందుకూ ధన్యవాదాలే!+++ప్రార్థించవలసింది ఏదైనా ఉంటే ఇదే.
కళ్లతో చూసి, వాళ్లు ఇంత చల్లగా ఇంకా ఉన్నందుకే!
సేవ చేయడం అంటే ఇదే. వాళ్లను అశాంతిలోకి నెట్టకుండా ఉండటమే!మరి, నా గీతం విన్నందుకు కృతజ్ఞతలు.
~ కందుకూరి రమేష్ బాబు
సార్,
చాలా బాగుంది మీఋ చూపించిన ఫొటొ మరియు దాని వెనక ఉన్న కధ!