జీవితం ఎంత గమ్మత్తయిందో చెప్పలేం.
అదొక పాట. ఆట.
కళ్ల ముందే ఆడనక్కర్లేదు.
వినిపించేంత దూరంలోనే పాడనక్కరా లేదు.
బయటంతా పాటే.అదృశ్యంగా ఉన్నా సన్నిహిత దృశ్యమే.
వినిపించకపోయినా సరాగాలాపనే.ఒక సాంసృతిక పరాగ సంపర్కం.
పండుగలో ప్రతి మనిషీ పువ్వవడం.
ఒక్కేసి పువ్వేసి చందమామ
ఒక్క జాము ఆయె చందమామ
వినీ వినిపించని రాగం.
జ్ఞప్తికి వచ్చీ రానీ తంగేడి పువ్వు పరిమళం.
ఎక్కడ కూచున్నాఒక పిలుపు.
పువ్వు ముడుచుకున్నట్లు, విచ్చుకున్నట్లు ఆటా, పాటా
అది దృశ్యాదృశ్యం. మదిలో పావనమైతున్నది.
సిద్దార్థ కవిత్వంలా బిడ్డ తన్మయమైతున్నడు.
ఒక్కేసి పూవేసి చందమామ…
శివుడు రాకపాయె చందమామ
విరాగం.
రాగం.
ఒక చోట అని కాదు.
ఊరూ వాడా ఇల్లూ వాకిలీ టీవీ అంతాటా రాగరాజ్యం.
పాట పవనం.
ఒకరిద్దరు కాదు, బృందం.
ఒక జపమాల వంటి కంఠమాల పవిత్రమైన లీల ఏదో మెలమెల్లగా సమీపించి హృదయాన్ని బతుకమ్మ పేరుస్తున్నట్టు పేరుస్తున్నది.
స్త్రీ మహత్యం. గౌరమ్మ
ఇక ఏది చూసినా గౌరవం.
నేననే కాదు, అది ఎవరైనా, కాగితాల మీద పెరిగే జీవితం ఎవరిదైనా
పాత్రికేయుడైనా, ఫొటోగ్రాఫరైనా
పాఠకుడైనా లేదా ఫొటో జాగ్రత్త చేసుకునే ప్రేమికుడికైనా
ఎవరికైనా కాగితం ఒక అద్భుతమైన బతుకమ్మే.
చివరాఖరికి ఇది కూడా.
నేలపై పేపర్ ప్లేట్.
ఇదీ నాకు గౌరవమే. బతుకమ్మే.
నాకివ్వాళ బతుకమ్మ.
పండుగ కదా!
ప్రతి ఛాయా బతుకమ్మే!
సెలబ్రేషన్.
సెలబ్రేషన్.
నా ప్రతి చిత్రం ఒక లయ. జోల. ఉయ్యాల.
అందులో మీరు చందమామ.వినాలె.ఒక్కేసి పూవేసి చందమామ..
ఒక్క జాము ఆయె చందమామ.
