సిగ్గొచ్చి దాక్కుంది నా చిట్టి చిలకమ్మ !

సిగ్గు సిగ్గు

ఎవరు నేర్పుతారోగానీ పిల్లలకు, దాచుకున్నముఖంతో వాళ్లు ఎన్నిమాట్లాడుతారో.
దాచుకోవలసింది ముఖమే కాబోలనుకునే ఆ దాగుడు మూతల చిలిపి దృశ్యాలను ఎవరైనా ఇలా తీస్తూ పోతే ఎంత బాగుంటుంది?
మనమూ పిల్లలం కామూ?

గంభీరమైన మన జీవితావరణంలో పిల్లలు వదిలే వలువలు…
మనం అయిష్టంగా ధరించిన వలువలన్నీ వాళ్లను చూస్తుంటే చిరునవ్వుతో సహా జారిపోవూ?
వాళ్లు మన భద్రజీవితపు విలువలను ఈడ్చి పారేసే దయామయులు.

ఇలా చూస్తామో లేదో
చప్పున జాక్కుంటరు.
తర్వాత మన్నలి వెతుక్కుంటరు.
బహుశా చూడాలనే కాబోలు.

ఇదొక అలాంటి కవ్వింతకు ముందరి దృశ్యం.
దృశ్యాదృశ్యం.

నిజంగానే చెప్పుకోవాలి.
ఎవరికైనా భుజాన కెమెరా ధరించి బజార్లోకి అడుగుపెడితే ముందు పిల్లలే తగులుతారు.
ఇరుకిరుకు వీధుల్లో ముందు వాళ్లే మనకి పెద్ద తోవ వదులుతారు.
కానీ పట్టించుకుంటామా?

వాళ్లను దాటేయకుండా ఇలాంటి చిత్రాలు చప్పున చేజిక్కించుకుంటూ వెళితేనే మన బాల్యానికి విలువ.
లేదూ ఆ వీధిని దాటి కూడళ్లను దాటి ఆకాశహర్మాల నీడన మనం పెద్దమనుషులం అవుతాం.
కానీ ఏం ఫాయిద?
సిగ్గు సిగ్గు.

పిల్లలు పెద్దగైనట్టే మనం పెద్దగై కోల్పోయేదే ఎక్కువ.
అందుకే సిగ్గు సిగ్గు అనడం.

అయినా మన ఖార్కానాల్లో, కార్యలయాల్లో మనల్నెవరూ చూడరనుకుంటాం.
కానీ, మనమూ పిల్లలమే చాలా సార్లు. పిల్ల చేష్టలు చాలా ఉంటై మన కార్యాలయాల్లోనూ.

అక్కడా ఒక కెమెరా తప్పక ఉంటుంది.
సిసి కెమెరాలు ఉండనే ఉంటై. కానీ, వాటినీ ఎవరైనీ విప్పదీసి ఇలా పబ్లిష్ చేస్తే ఎంత బాగుంటుంది?
దాచుకోమా మనమూ ఇలా?

కానీ, బాగోదు.
పెరిగాం కనుక వద్దు.

కానీ, ఒకటి మాత్రం నిజం.
పెద్దరికం ఎప్పుడూ పిల్లలంతటి అభిమాన దృశ్యం కాదు.
సహజం కానే కాదు. ఎంత లేదన్నా బాల్యం నిజమైన చ్ఛాయ.

ఇంతకన్నా లేదు,
సిగ్గు సిగ్గు.

-కందుకూరి రమేష్ బాబు