నో థాంక్స్…

ఒకరోజు చూస్తే మరొకరోజు చూస్తాం.
ఒకసారి కనిపిస్తే మరోసారి కనిపిస్తూనే ఉంటుంది.

జీవితం దృశ్యమే.
దృశ్యాదృశ్యాల సంకలనమే.

చూపులతో అంచనాలకు రావడమే.

రోడ్డుకు ఇరువైపులా కాలిబాటలు.
అక్కడ ఎవరో ఒకరు ఏదోలా కానవస్తూనే ఉంటారు.

చూస్తూ ఉండగా పరిచితులు అవుతారు. వాళ్లు కాగితాలతో ఉంటారు. చింపిరి మూటలతో ఉంటారు. మట్టితో ఆడుకుంటారు.ఒకరు వయోలిన్ వాయిస్తుంటారు. కానీ మనకు తెలియదు. ఒకరు విత్తనం నాటేస్తూ ఉంటారు. మనకస్సలు అందదు. వాళ్లది సేద్యం అని తట్టనే తట్టదు.

తెలిసే అవకాశం లేకపోయినా కొన్ని తెలుస్తాయి.
కనీసం కొన్నయినా, వాళ్ల దైనందిన జీవితంలో కొన్ని పార్శ్వాలైనా సన్నిహితం అవుతూనే ఉంటై.

అయితే. కొత్తగా వచ్చిచేరే వారూ ఉంటరు. వెళ్లే వారూ ఉంటారు.
కానైతే, నిరంతర జీవన ప్రవాహంలో ఓడలు బండ్లూ కావడమే అధికం.
అయినా తట్టుకుంటారు.

అయితే రోడ్డుకన్నాకాలిబాట మహత్తరమైంది.
అది ఏ గోడలు లేని ఇల్లు. చాలామందికి.

ఒక కానుగచెట్టు నీడ. ఎంతోమంది తల్లీబిడ్డలకు.

వెళ్లేవారు వెళుతూనే ఉంటారు- అది రోడ్డు.
వచ్చేవారిని చేరదీస్తూనే ఉంటుంది- అది కాలిబాట.

అందుకే కాలిబాట ఒక పలక. అదొక పలుకుబడి,
అందలి గుణింతం ఒక దృశ్యాదృశ్యం. ఇదీ అందులో ఒకానొక రచన.

+++

పదకొండైంది. ఒక రోజు. మింట్ కాంపాండ్ వద్ద, హైదరాబాద్ లో ఒక తల్లీబిడ్డ.
రోడ్డుకు ఒక పక్క ఒక చెట్టు నీడన, చప్టా మాదిరి పిల్లగోడ వంటిదానిపై చలిలో ఒకరి కింద ఒకరు…
ఆ సన్నని ఇరుకు పిట్టగోడ వంటిదానిపై ఒకరు తర్వాత ఒకరు…

ఒకరోజు కాదు, రెండు రోజులు…మూడు రోజులు…
భయం. ఉండిపోతారనే భయం.

అలవోకగా అలవాటుగా ఇలా చిత్రించి వెళుతుండగా ఒక అనుమానం.
ఆ రంగులు, రూపాలు, ఆ చిన్న స్థలంలో వారు విశ్రమించే విధానం సరే.
ఉంటారా? వెళతారా?

భయాభయం.

ఒక రోజు మాట పెగిలింది.
“ఏమైనా  ఇబ్బందా? ‘……..

“నిన్నా మొన్నాకూడా చూశాను.
ఏమైనా ఇబ్బందా?”

ఆ ప్రశ్నకు చప్టాపై కూచున్న తల్లి మందుల చీటి చదవడం ఆపి చూసింది.
బిడ్డేమో తల్లి కొంగుచాటున దాక్కొని చూస్తోంది.

ఆశ్చర్యం.
“ఏమైనా ఇబ్బందా?” అన్నట్టు చూశారు నా వంక.

ఆశ్చర్యం.
కానీ కాసేపే.

అర్థమైంది.
ఇబ్బంది అన్నది ఇద్దరికీ అన్న సంగతి అర్థమవడం ఒక దృశ్యాదృశ్యం.

+++

ఇంతలో ఆమె కళ్లలోకి సూటిగా చూసి, “ఇబ్బందేమీ లేదు. మీ ఔదార్యానికి థాంక్స్’ అంది.
ఇంగ్లీషు పదం విన్నాక ఒంట్లో చిన్నకలవరం. ఆనందం.

వెళతారు..వెళతారు అనిపించిన ఆనందం.
చదువుకున్న కుటుంబం అన్న అభిమానం.0

కానీ, భయం.
చదువుకున్న వాళ్లకు వీధిలో చాలా కష్టాలు.
కాలిబాట మీద ఇమడటం మహా కష్టం.

భయపడి పోతారా ఇంటికి అన్న భయం.
ఇల్లే నయం అనికుని వెనుదిరుగుతారా అన్నదృశ్యాదృశ్యం.

అంతలో ఆలోచనలు కట్టిపడేసి చూశాను.

చూస్తే, చూసింది లేదా చూశారు.

ముందు తల్లి.

“నో థాంక్స్’.అంది. “ఇక వెళతారా?’ అన్నట్టు చూసింది.బిడ్డ. “చెప్పింది కదా మమ్మీ” అన్నట్టు చూసింది.

ఒక దృశ్యం. రెండు దృశ్యాలు.
తల్లీబిడ్డల చూపులు. ఎప్పటికీ జ్ఞాపకం వుండే చిత్రణలు.

+++

వెళ్లిపోయాను. మరునాడు వాళ్లు అదృశ్యం అయ్యారు.
కానీ, ఒక సరికొత్త ఉనికి మనసులోకి వచ్చింది.

“నో థాంక్స్.’

ఒక అభిమానం, ఆత్మగౌరవం.
ఒక ఇల్లు. ఒక కాలిబాట.

దృశ్యాదృశ్యం అంటే ఇదే.

+++

తర్వాత వాళ్లు కనిపించలేదు.
బహుశా వాళ్లు ఇంట్లో ఉంటూ ఉంటారు.

+++

వాళ్లు ఎలాగైనా ఉండనీయండి.
కానీ, ఒక మాట.

ప్రతి ఒక్కరికీ ఒక సందర్భం ఉంటుంది.
ఇల్లు విడిచి, వీధుల్లోకి వచ్చి, పిచ్చిపట్టినట్టు తిరిగే స్థితి లేదా తిరగాల్సిన స్థితి.
అప్పుడు ఎవరైనా ఒక చిత్రం తీసినా తీయకపోయినా ఒక దృశ్యం మాత్రం ఉంటుంది.

చూస్తున్నారు కదా. నా వలే ఒకరు చిత్రించవచ్చు. చిత్రించి పలకరించనూ వచ్చు.
లేదా చూడనూ వచ్చు. చూసి మనసులోనే పరిపరివిధాలా ప్రశ్నించుకోవచ్చు.

దృశ్యాదృశ్యం అంటే ఇదే.

+++\

జీవితం దృశ్యం వల్లా చాలామాట్లాడుతుంది.
మాట్లాడింప జేస్తుంది.

సమాధానం కాదు మఖ్యం.

పలకరింపు. వాకబు చేయడం. ఏందీ? అని అడగడం. ఏమైనా ఇబ్బందా? అని అర్సుకోవడం.