ముఖమే రంగస్థల వేదిక!

ఎందుకో, ఎవరినైనా చూడాలంటే ముఖమే.
ముఖమే చ్ఛాయ.ప్రారంభం, ముగింపూ ముఖమే.
ముఖమే సముఖం.ముఖం.
ఇండెక్స్.

వాస్తవిక జీవితంలో ముఖమే అధివాస్తవిక చ్ఛాయ.
కల్పన వంటి జీవితంలో ముఖమే రంగస్థల వేదిక.

ముఖమెంత చ్ఛాయ.

+++

కానీ, ఎవరిది వాళ్లకు తెలుసు. ముఖం అన్నింటినీ పట్టిస్తుందని!
అందుకే చిత్రిస్తుంటే దాక్కుంటరు.  చిన్నాపెద్దా అన్న తేడా లేదు. సిగ్గిల్లుతరు.
లౌవ్లీ. అప్పుడు చిత్రించడం నిజంగా ఒక అందమైన బాధ.

+++నిజం. చిత్రమే. ముఖమే.మనిషికి తమ ముఖాన్ని పోలిన ముఖం మరొకటి లేనందువల్ల నిజంగా ఇదొక సంబురం.
ఆ సంబురాన్నిఎవరు పడితే వాళ్లు, ఎక్కడ పడితె అక్కడ, ఎందుకు పడితె అందుకు పంచడం ఇష్టంలేకపోవడమూ ఒక అందం. అందుకే ముఖాన్ని చిత్రించకుండా ఎన్ని విధాలుగా అడ్డుపడతారో, దాక్కుంటారో! ఎంత లాఘవంగా తప్పుకుంటారో…
నిజంగా అదెంత చిత్రం.ఇంకా ఎన్నో. కానీ ఇన్ని కారణాల వల్లే ఛాయా చిత్రకళలో ముఖచిత్రానికి ఉన్నన్ని దాగుడు మూతలు మరెక్కడా కానరావని గుర్తు చేయడం.. అదే దృశ్యాదృశ్యం.

+++

అన్నట్టు, ముఖాన్ని చిత్రిస్తున్నకొద్దీ అది సెలబ్రేషన్.
కాకపోతే, ముఖాన్ని కనబడనీయకుండా దాచుకుంటే ఆ చిత్రం ఎప్పటికీ పూర్తికాదని మనిషికి ఎలా తెలుసోగానీ, భగవంతుడా…అందరి ముఖాలూ నీవే చిత్రించావా?
నీకెన్ని కన్నులు?

అడగాలి. తీయాలి.ముఖాలు.

కానీ అనిపిస్తుంది, తప్పించుకోలేని ఏకైక ముఖం భగవంతుడిదే అని!

అందుకే తీయబుద్ధి కాదు.

+++సరే. స్త్రీ.
ఆమె హృదయం ఒక్కటే కాదు, ఎవరి హృదయంలోనైనా భావుకత ఉంటుంది.
అది వ్యక్తమౌతుంది. కళ్లల్లో, ముఖంలో. దాన్ని బంధించాలంటే అవతలి వారికి ఇవతలి వారికి మధ్య ఆ కవిత వినిపించేంత దగ్గరితనం ఉండాలి. సాన్నిహిత్యం ఏర్పడాలి. అప్పుడే ఒక పాట ఇద్దరిమధ్య ప్రవహిస్తుంది. ఆ పాటలో ముఖమే తన కవితై అది అనేక భావ వీచికలతో పడవలా ఇవతలి వారికి కానుకగా చేరుతుంది. అదే చిత్రం. ప్రేమలేఖ. జీవనచ్ఛాయ. ముఖ చిత్రం. చిత్రముఖి.అయితే, ఇది మాత్రం మహిళది కాదు. బాలుడి చిత్రం..
అవును మరి. బాలబాలికలూ దాక్కుంటారు.
స్త్రీకు మల్లే వారిదీ నిర్మల హృదయం..
తమ నిర్మలత్వాన్ని అనుభవంగా భద్రపర్చడానికి వారు ఇష్టపడరు.
అందుకే ఈ దాగుడు మూతలు.+++

విశేషం ఏమంటే, ఎవరినైనా చిత్రిస్తున్నట్టు తెలిసిందా ఇక కెమెరా కంటికి అందకుండా పరుగు పెడతారు. కొందరు కనిపిస్తారు. మరికొందరు కనిపించరు. కానీ అందరూ పరుగులు పెడతారు.
గోడ మాటునుంచి తొంగి చూస్తారు.
అది కనిపించవచ్చూ లేకనూ పోవచ్చు.
కానీ ఒక కూతూహలం. చూపాలని!

అదే సత్యం శివం సుందరం.
కాకపోతే, ఉన్నచోటునుంచే దాక్కోవడానికి ఏమీ లేనప్పుడు ఇదిగో ఇలా చేతులతో ముఖం దాచుకుంటారు.
కానీ క్షణమే. మళ్లీ తర్వాతి క్షణమే అవే చేతులను తొలగిస్తారు.

అప్పుడొక అందమైన కవిత.
వికసిత పుష్ఫం. ఉదయరాగం.

ఆత్మానందం. అదే ముఖం.

ఇలాంటి బ్లర్ అయిన చిత్రాల సంపుటి కూడ ముఖ్యమనే ఈ దృశ్యాదృశ్యం.
అలాంటి చిత్రాల సంగీత ఆల్భం నా దగ్గర ఒకటి ఉందని మహా గర్వం.
చూడవచ్చినప్పుడు మిమ్మల్నీ చిత్రించాలనే, ఈ కుట్ర.

ముఖారవిందాలకు నా పాద ముద్దులు.

- కందుకూరి రమేష్ బాబు