భర్తలూ భార్యలూ తరచూ గొడవపడే వీధి. పిల్లలు అస్తమానూ ఇది కొనిపెట్టమని అది కొనిపెట్టమని అరిచి గీపెట్టే వీధి. సకల షాపింగ్స్ మాల్లూ చిన్న చిన్న తోపుడు బండ్లయి వచ్చీపోయి, వారి వారి రకరకాల అరుపులతో వీథి అంతా మారుమోగే సంగీత నిలయం. గోరటి వెంకన్న పాటలా ‘గల్లి చిన్నది… గరీబోళ్ల కథ పెద్దది’ అన్న పాటలోని దృశ్యాదృశ్యాలన్నీ నిండుగ ఎక్స్ పోజ్ చేసి ఒక గొప్ప ప్రదర్శనగా పెట్టతగిన గ్యాలరీ అది. ఆ వీథిలో మా పొరుగునుంచి వినిపిస్తున్న మాటలకు నా కళ్లు ఆనలేదు. చెవులే సాగి చూడసాగాయి.చీకటి చిన్నచిన్న ముద్దలుగా వినిపిస్తోంది,.
వాటిపై కన్నీటి ఛారలు వెలుతురులా మెరిసినట్టనిపించాయి.
ఒక స్త్రీ ఎదురుగా భర్తను పెట్టుకుని స్థిరంగా అంటున్న మాటలే వినిపించసాగాయి.
+++
మాట్లాడకు.
నీతో నాకు మాట్లాడలని లేదు.
…
నవ్వకు.
నాకు నవ్వస్తలేదు.
…
సూడకు.
నీ మొఖం సూడలేను.
..
ఏం తందనాలాడుతున్నవా?
సస్త.
…
సచ్చి నీ పేరే చెబ్త.
ఏందనుకున్నవో!
నా మొగడే నా సావుకు కారణమని చెప్పి సస్త….
ఏమనుకుంటున్నవో!
నా సంగతి నీకింక తెల్వదు.
…
వద్దు.
రాకు.
మాట్లాడకు.
నవ్వకంటె…
( ఒక్క దెబ్బ)
చెంపపై వేసిందో ఎక్కడ వేసిందోగానీ తర్వాత “న్నిశ్శబ్దం’.
+++
సిగరెట్టు ఆయిపోయింది. ఇంకొకటి లేదు. ఇట్లాంటప్పుడు గుండెకు నిప్పుపెట్టుకోవడానికి ఇంట్లో ఉన్నఒక ట్రేలో వెతుకులాడుతాను. హ్యాంగర్లకు వేలాడుతున్న అన్ని ప్యాంటు జేబుల్లో వెతుకులాడి నిరాశపడతాను.
వెతుకుతుంటే నా భార్య ‘ఇంకా పండుకోలేదా?’ అంటుంది, నిద్రలోనే!
‘ఇగొ..పడుకుంట’ అనుకుంటూ మళ్లీ వెతుకులాడి నిరాశ పడతాను.
మళ్లీ బయటకు వచ్చిచూస్తే చిమ్మచీకటి.
రాత్రి ఒక్కత్తే ఉంటుంది. మాటలే…అవి మళ్లీ గుండెల్లో వినిపిస్తూ ఉంటై.
ఎగదోస్తున్న మంట ఏదో లోపల ఆ మాటల్ని ఆరిపోకుండానే లోపలంతా నిశ్శబ్దంగా చేస్తుంటే మళ్లీ అదే చిమ్మచీకటి. దృశ్యాదృశ్యం.
+++
ఆ మాటలు…
ఆ స్త్రీ ఎంత స్థిరంగా, ఎంత వేదనతో, ఎంత గంభీరంగా పలికిందంటే అవతలి వైపు అలకిడి లేదు.
చిత్రమేమిటంటే రాత్రి మాత్రమే, ఇట్లా ఏకాంతంలో మాత్రమే వినిపించే కఠిన నిజాలవి.
మెత్తని మమతలవి.అనుబంధాల ఆరోపణలవి. ఆశల హెచ్చరికలవి.
తెల్లవారిందా…మళ్లీ ఇద్దరూ ఎవరి పనిలో వారు పడతారు. రాత్రి అయ్యేదాకా మళ్లీ కానరారు.
తర్వాత ఒక రోజు నవ్వులు. ఏడ్పులు. ఎప్పుడో ఒకసారి ఇట్లా గంభీరంగా మాటలు.
చిత్రమేమిటంటే, ఆ గోడ వెనకాలి ఆ చిత్రాలేమిటో అర్థం కావు.
‘సస్తె నేను ఒకటే చెప్పి సస్తాను…’.
ఆ మాటలు అన్నప్పుడు అతడెలా ఉన్నాడు?
ఏమో!
ఈ లోకంలో విషాదం కన్నా ఆనందాలే ఎక్కువ.
విషాదాలే ఆనందాలు. బాధలే సంతోషాలు. లేకపోతే ఏం మాటలవి!
“సస్త’ అంటుంది.సస్తే వాడి పేరే చెప్పి సస్తుందట.
చచ్చి కూడా సాధిస్తుందట!నవ్వు.
నిజం.
కానీ ప్రయాస.
+++
అన్ని మాటలన్నాక, విన్నాక… తెల్లవారి ఆమె ఎట్లా ఉంటుందో చూడాలనిపిస్తుంది!
కానీ, ఆమె ఎవరో అర్థం కాదు. ఆ గల్లీలో..ఆ ఇరుకిరుకు ఇండ్లలో ఏ ఇంటినుంచి ఆ మాటలు వినవచ్చాయో అంతుపట్దదు. నా ఇంటినుంచే వచ్చాయా అనిపిస్తుంది అప్పుడప్పుడు. అంత నిజంగా ఉంటాయా మాటలు.
బహుశా అది అందరి ఇళ్లల్లోంచి వచ్చిన మాటలా? ఏమో!
రాత్రి మహిమ అది.
రాత్రి పగలుతో చెప్పిన మాటలవి.
కానీ, ఉదయం చూస్తే ఒకరు!.
ఆమె అచ్చం రాత్రివలే అనిపించింది.
ఒక రాత్రి తనను తాను పగటీలి వెలుతురుతో పంచుకున్న వేదనాలా అనిపించింది!
చూడండి. కుంకుమా పసుపూ – ఆమె.
పున్నమి అమాసా – ఆమె.
ఒక్కత్తే. రాత్రి.
– కందుకూరి రమేష్ బాబు
మీ చిత్రాలు, మాటలూ అన్నీ అసలుసిస్సలు జీవితంలో మునిగి తేలుతుంటాయి!
ఎంత వాస్తవం! అంతకు మించి ఇంకా ఏమి కావలి?
బహుశ సత్యం. దాని సంగతి కూడా అదే చెబుతుందేమో!
థాంక్స్ నిశి గంధ గారు.
చాలా బావుంది . నిజం ఎప్పుడూ బావుంటుంది . చాలా కాలం గుర్తుండే దృశ్యాదృశ్యం .