(ఆదివారం శుభ్రమయిన బట్టలు వేసుకుని రాసుకుంటూ ఉంటాడు ప్రసన్న. ఫ్రెష్ గా సంతోషంగా, వేగంగా కాగితాలమీద ఏదో దించుతున్నాడు.) (పార్వతి వస్తుంది.) పార్వతి: ప్రసన్నా… ప్రసన్నా, కాస్త డబ్బిస్తావా? పార్వతీబాయితో కాస్త కూరగాయలవీ తెప్పించాలి. ప్రసన్న: తీసుకో.. లోపల పర్సుంది. దానికడగడమేమిటి పార్వతీ? పార్వతి: భోజనంలోకి ఏం చేయమంటారు? ప్రసన్న: నీచేత్తో చేసిన పనసకూర తిని చాలా రోజులయింది. చేస్తావా? పార్వతి: దాన్దేముంది చేస్తాను. చాయ్ తీసుకుంటారా? ప్రసన్న: చాయ్ ఇస్తానంటే నేనెప్పుడన్నా వద్దంటానా? పార్వతి: విన్నారా…. ఇవాళ మధ్యాహ్నం టీ.వీ.లో షోలే సినిమా ఉంది. తొందరగా భోజనాల కార్యక్రమం ముగించుకొని ఎంచక్కా సినిమా చూసేద్దాం. సాయంత్రం టీతో పచ్చి బఠానీల గింజెలు తాలింపు చేస్తాను. ప్రసన్న: పార్వతీ… ఇదే. నా కవిత…. చదువుతాను విను. పార్వతి: తర్వాత, నేను కాస్త వంటింట్లో పని సవరించుకొని టీ తీసుకొస్తాను. అప్పుడు చదివి వినిపించండి. (ఆమె తొందరతొందరగా లోపలికెళ్తుంది.) ( పార్వతి లోపలికెళ్ళి పార్వతీబాయిని స్టేజి మీదికి తోస్తుంది. పార్వతీబాయి ప్రసన్న ముందుకొచ్చి పడుతుంది.)…
పోనిద్దురూ మీరు మరీ బడాయిగా అంటున్నారు. ఐ రోజుల్లో ఓ పాతిక ముఫై కవితలు రాయగానే పుస్తకంగా వేసేసుకుంటున్నారు. మాహా ఐతే ఆ పుస్తకం ఒక వందపేజీలు ఉంటుంది. ఆ మాత్రానికే అంతపెద్ద బొప్పి కడుతుందంటారా చోద్యం కాకపోతే. ఏదో తిరకాసుందండోయ్
పుస్తకం వంద పేజీలే ఉండవచ్చు గానీ అందులోని ‘సరుకు’ బహుశా టన్ను బరువు ఉన్దేమోనండీ..