నేల ఇప్పుడు రూపాలు తెంపు కుంటుంది
ఒక్కో మనిషి కథని తనలోనే దాచుకొని
పునర్జీవనమే తెలీని దాని మల్లే
రక్త దీపార్చనల జాతర జరుపుకుంటుంది
నింగికి ,నేలకు ఇప్పటిది కాదు వైరం
ఆత్మ మాయని జార విడిచినప్పటి నుండి ..
నిజం
స్వాపికుడి దేహాన్ని వదలి
ఆత్మ అర్ధంతరంగా వెళ్లి పోతుంది
రైతు ఇప్పుడు
పొలం చుట్టూ తిరుగుతున్న దీపం పురుగు
మట్టిలోనే వూరబెట్టుకున్న దేహాలు
మట్టి మయమై పోయి మరణం లోకి ఎగిరి పోతున్నాయి
కలలన్నీ దుఖం తో నిండి పోయి
తల పాగా గాలిలో విదిల్చిన ప్రతి సారీ
కన్నీళ్ళే రాలి మొలకెత్తుతున్నాయి
బ్రతుక్కీ ,జీవితానికీ సమన్వయం కుదరనప్పుడు
మరణం ఒక్కటే కదా మిగిలిన దారి
మరణం ఎప్పుడూ తెరచి ఉంచిన
ఒక దీర్ఘ వాకిలి ….
తన,మన తేడా చూపక
ప్రాణ స్థితుల సౌందర్యాన్ని విచ్చినం చేసి
దుఃఖ గానాన్ని ఆవిష్క రింప చేస్తుంది ….
ఏదీ ఆకుపచ్చటి నేల ?
మృత్యు దీక్ష పట్టినట్లు ఎర్ర ఎర్రగా మారి
శ్రామిక జననాల రోదనని
గర్భ చీకట్లలో దాచుకుంటుంది …
ఇంత జరిగినా మట్టిబొమ్మ కదుల్తూనే వుంది
పుస్తె లమ్మినా అలంకార దాహంతీరని నేలకి మొక్కి
మట్టిబొమ్మ ముక్కలవుతూ కూడా కదుల్తుంది …!!
మంచి కవిత..షరీఫ్…
షరీఫ్ ఎలా ఉన్నావ్ ?కవిత బాగుంది .