“కొండగాలి తిరిగిందీ గుండె ఊసులాడిందీ గోదావరి వరద లాగా కోరిక చెలరేగింది …ఆ”
రేడియోలో పాట మొదలు కాగానే ఎప్పటి లానే గతం నా కళ్ల ముందుకు వచ్చింది. అక్షరాల్లో వెలువరించలేని అనుభవాలు గుర్తుకు రాగానే ఒంట్లో వెచ్చదనం ప్రవహించడం మొదలయ్యింది.
పది సంవత్సరాలు గడచినా ఆ అనుభవాల తాలూకు జ్ఞాపకాలు నాలో ఎప్పుడూ తాజాగా ఉండటం నాకే ఆశ్చర్యాన్ని కలుగ జేస్తుంది. “పడుచుదనం పరువానికి తాంబూల మిచ్చింది “
అనివార్యంగా గతంలోకి వెళ్లి పోతున్నాను.
అమ్మా నాన్నా లేని ఇల్లు. భరించలేని ఒంటరితనం .బాధ్యతంటే ఏమిటో తెలియని వయస్సు లో ఇంటి భారం తన భుజాల మీదికెక్కడం. అనాలోచితంగా రోజులు గడుస్తున్నాయి. నిర్ణయాలు తీసుకోవడానికి తగినంత ఆలోచనా శక్తి లేని వాణ్ని.ఏమీ తోచక ఎక్కువగా ఆనంద్ వాళ్ళింట్లో గడపటం అలవాటయ్యింది. ఆనంద్ నాకు ఆప్తమిత్రుడు ,క్లాస్ మేట్.అమ్మా నాన్నా ఒకేసారి యాక్సిడెంట్ లో పోవడంతో ఆ ఇంటి వాళ్లందరికీ నాపై సానుభూతి కలిగి ఆ ఇంటి వాళ్లలో ఒకడిగా తిరిగే చనువు పెరిగింది.ఆనంద్ వాళ్ల నాన్నకు వ్యవసాయం,వ్యాపారం రాజకీయాల్తో పరోక్ష సంబంధం. ఇంకా ఎన్నో లావాదేవీలు ఉన్నాయి.ఆయన ఇంట్లో ఉండేది తక్కువ. ఉన్నా ఎప్పుడూ వసారాలో ఎవరో ఒకరితో బిజీ. వార్తాపత్రికలు, వారపత్రికలు వస్తుంటాయి గనక ఆనంద్ ఉన్నా లేకున్నా ఎక్కడో ఓ చోట కూర్చొని పత్రికలు చదవటం అలవాటయ్యింది.
“అన్నయ్య లేడు అర్జెంటుగా బజారు కెళ్లాలి తీసికెళ్తావా-అన్నయ్య సైకిలుంది ఇంట్లో” అంటూ ఆనంద్ చెల్లెలు అరుణ ప్రాధేయపడింది ఓరోజు.కొంచెం బెరుకుగానే అనిపించినా కాదనలేక సరేనని సైకిలి వెనుక కూర్చోబెట్టుకుని బజారుకెళ్లాను. సైకిలు తొక్కుతున్నంతసేపూ అందరూ నన్నే చూస్తున్నట్లుగా ,నేనేదో తప్పు చేస్తున్నానేమోననే ఫీలింగుతో సతమవుతూంటే, ఇవేమీ పట్టనట్లుగా వెనుక కూచుని వసపిట్టలాగా వాగుతోంది అరుణ “ఆ సీరియల్ చదివావా “,”ఈ కథ బావుందికదూ” అంటూ వారపత్రికల్లో వచ్చే సీరియల్స్ గురించీ కథల గురించీ మాట్లాడుతోంది మా ఇద్దరికీ కామన్ ఇంటరెస్టు అదొక్కటే గనక. ఊc..ఆc… అంటూ నేను మాత్రం పొడిపొడిగానే అడిగిందానికి జవాబిస్తున్నాను.బజార్లో ఏదో కొనుక్కుంది.ఇంటికి తిరిగి వెళ్లే సరికి ఆనంద్ ఉన్నాడు. ఏమంటాడో అనుకుంటుంటే “ఒరే కామేశ్ ! ఏమీ అనుకోకురా.మా చెల్లాయికి ఎప్పుడు ఏది కావాల్సి వస్తే అప్పుడది వెంటనే తెచ్చుకోవాల్సిందే. నేను వచ్చేలోగానే నిన్ను తీసికెళ్లింది. పద కాసేపలా తిరిగి వద్దాం “అనగానే నాలో గిల్టీ ఫీలింగు మెల్లిగా తగ్గింది. అలా అరుణతో కూడా చనువేర్పడింది. అరుణకు పదిహేడేళ్లేమో. అప్పుడప్పుడూ ఏదైనా నోట్సు కాపీ చేసివ్వటం,కాలేజీకి దింపిరావడం, ఆనంద్ కిష్టం లేని సినిమా ఆమెకిష్టమయితే తీసికొని మ్యాట్నీకి వెళ్లటం చాలా క్యాజువల్ గా జరిగి పోతుండేవి.
ఓ రోజు ఆనంద్ పనిమీద హైదరాబాదు వెళ్లాడు.ఆనంద్ వాళ్ల అమ్మా నాన్నా ఏదో పెళ్లికి వెళ్లారు .నేను వెళ్లే సరికి అరుణ ఒక్కర్తే ఉంది ఇంట్లో.ఎవరూ లేరనగానే వెళ్లొస్తానని వెను తిరగబోతుంటే “అదేంటి ..పోతావేంటి ..రా.కూర్చో “అని మొహమాట పెట్టింది.సరే అని ఓ పత్రిక తీసుకుని తిరగేస్తున్నా. ఇంతలో అరుణ సడెన్ గా లేచి వంటింట్లోకి వెళ్లి స్వీటు తెచ్చింది. వాళ్లింట్లో నాకిదేమీ కొత్తగాక పోయినా తను ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు ఈ మర్యాద ఎందుకో ఎబ్బెట్టుగా అనిపించింది. వద్దని మొహమాట పడ్తూంటే “ఫర్లేదు ..తీసుకో “అంది .అది చనువో ఆజ్ఞో తెలీలేదు.తీసుకున్నాను.మంచి నీళ్లందించింది చాలా దగ్గరగా వచ్చి.కొంచం వెనక్కి వాలి తాగాను.నా కెందుకో చాలా గిల్టీగా ఉంది.వెళ్దామని లేచాను. అరుణ కూడా లేచి నిలబడి తటపటాయిస్తూ “కామేశ్.. ఒక సారి మేడ మీదికి రా ..చిన్న పనుంది” అంది .నాకెందుకో ఒక్కసారి ఒళ్లు జలదరించింది.మాట గొంతులో ఆగి పోతుంటే “ఏం పని” అన్నాను. “ఏం లేదు అటక మీద పెట్టె ఒకటి కిందకు దించాలి”అని తనను అనుసరించమని దారి తీసింది. సంకోచిస్తూనే ఆమె వెనుకే ఆమె తీసుకెళ్లిన గదిలోకివెళ్లాను. లోనికి వెళ్లగానే గిరుక్కున వెనుకకు తిరిగి తలుపు మూసేసి నన్ను బిగ్గరగా తన రెండు చేతుల్తో బంధించింది. దడ దడలాడుతున్న గుండెతో ఉక్కిరిబిక్కిరవుతున్న నన్ను ఏం చేసిందో ఏమో.”యూ..ఆర్ …..”మైకం లో ఆమె ఏదో మాట్లాడుతుంటే ఇహ లోకం లోకి వచ్చిన నాకు జరిగినదంతా ఓ కలలాగా పొందిన మధురానుభూతితోపాటు తప్పు చేశానన్నఆత్మన్యూనతాభావం పెనవేసుకుని ఎలా రెస్పాన్సు ఇవ్వాలో తోచక ” వస్తాను “అని చెప్పి ఇంట్లో వచ్చి పడ్డాను.
“ఏరా ఉన్నావా .ఎంతకీ రాక పోయే సరికి ఊళ్లో వున్నావో లేదో తెలుసుకుందామని నేనే వచ్చాను. “అంటూ మరునాడు ఆనంద్ వచ్చేసరికి నాలో ఉన్న సంకోచం ,బెరుకు అడుగునపడి వాడితోబయటికి నడిచాను.
” మా చెల్లాయి పెళ్లి కుదిరిందిరా.నిన్న నాన్న వెళ్లిన పెళ్లిలో అనుకోకుండా ఓ సంబంధం గురించితెలిసిందట. అబ్బాయి అమెరికా నుండి వచ్చాడు. వారం రోజుల్లో పెళ్లి చేసుకుని వెళ్లి పోతాడట. వాళ్లు మా బంధువులే.అందుకే చెల్లాయిని చూడాల్సిన పని కూడా లేకపోవడంతో అన్ని విషయాలుమాట్లాడివచ్చారు నాన్న.”అన్న ఆనంద్ మాటలు వినగానే అసంకల్పితంగా అడిగాను “అరుణకిష్టమేనా మరి” అని.
“ఓ దాని కేం .రాత్రి ఈ విషయం దానితో చెప్పగానే ఎగిరి గంతేసింది.అప్పుడే అమెరికా వెళ్లినట్టు ఊహల్లో తేలిపోతుంది. హైదరాబాదులో పెళ్లి. అన్ని ఏర్పాట్లు చేసి వచ్చారు నాన్న.”
“అలాగా వెరీ గుడ్ “అన్నానే కానీ నా మనస్సు మాత్రం నిన్నటి అనుభవాన్నే నెమరు వేస్తుంది.
మాటల్లో ఆనంద్ వాళ్లింటికి చేరాము. ఎదురుగానే అరుణ తారస పడింది. అరుణ ముఖంలో ఆనందం కొట్టవచ్చినట్లుగా కన్పిస్తుంది. కంగ్రాట్స్ అనగానే థాంక్స్ అంది మెరిసే కళ్లతో మురిసే మనసుతో. కొన్ని భావాలకు భాష చాలదు. అప్పటి మా ఇద్దరి పరిస్థితి అంతే.
“ఇప్పుడే వస్తానురా .మీరు మాట్లాడుతూ ఉండండి “అంటూ ఆనంద్ లోనికెళ్లాడు. అరుణ గొంతు తగ్గించి “కొన్ని స్వీట్ మెమొరీస్ గా మనసులో దాచుకోవాలి.బాగా అప్సెట్ అయ్యావు కదూ!చలం సాహిత్యం చదివిన వాడివి. ఆడదాని మనసు అర్థం చేసుకుంటావనుకుంటాను.ఎనీహౌ వన్సగెయిన్ థాంక్స్. ఇంతకంటే ఏం చెప్పలేను”నువ్వు చాలా ఎదిగి పొయ్యావు అరుణా , థాంక్స్ నేనే నీకు చెప్పాలి .మనసులో అనుకున్నా.
ఇంతవరకూ మీరు విన్న పాట ఉయ్యాల జంపాల చిత్రం కోసం అంటూ రేడియోలోఅనౌన్స్ మెంట్ వినిపించటంతో గతం తాలూకు జ్ఞాపకాలకు బ్రేక్ పడింది.తొలి అనుభవం గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా మలి అనుభవం గుర్తుకు రావడం జరిగిందంటే అవి జీవితాంతం జ్ఞాపకాలుగా మిగిలి పోతాయేమో.వారంలోగానే అరుణ పెళ్లి హైదరాబాదులో అంగ రంగ వైభవంగా జరిగింది.ఆనంద్ వాళ్లతో నేనూ వెళ్లి వచ్చాను.తిరిగి వచ్చేప్పుడు అరుణ చూసిన చూపులో ” యూ ఆర్ గ్రేట్ కామూ “అన్న భావం తొణికిసలాడినట్లనిపించి అనిర్వచనీయ భావంతో తల తిప్పుకుని వచ్చాను.
తరువాత ఆనంద్ పై చదువులకు సిటీకి వెళ్లిపోయాడు.వాళ్ల నాన్న పలుకుబడితోనేను మావూళ్లో వున్న ఫ్యాక్టరీలో చిన్న ఉద్యోగంలో చేరిపోయాను.ఫ్యాక్టరీ ఇంటికి చాలా దూరంలో ఉంది.షిఫ్టు డ్యూటీలు. సైకిలు పై వెళ్ళితే అరగంట పడుతుంది.ఒక్కొక్కప్పుడు రాత్రి పది గంటలకు డ్యూటీ నుండి దిగి మళ్లీ ఉదయం ఆరు గంటలకే వెళ్లాల్సి
వస్తుంది.అలాంటప్పుడు కొంచెం ఇబ్బందిగా ఉండేది .
నేను పని చేసే డిపార్టుమెంటులోనే పని చేస్తున్న వెంకటరత్నంతో స్నేహం కుదిరింది.అతని షిఫ్టు లోనే పని నేర్చుకున్నాను.చేరిన కొత్తలో వెంకట రత్నమే దగ్గరుండి అన్ని మెళుకువలు నేర్పించాడు.ఆయన చాలా గడబిడ మనిషి. ఎప్పుడు నలుగుర్ని పోగేసుకుని కబుర్లు చెప్పడం ఆయనకలవాటు.క్యాంటీన్ టైములో పదిమందీ ఆయన చుట్టూ చేరి ఆయన చెప్పే కబుర్లు వింటూ పని లోని టెన్షన్ మరచి పోవడం మామూలుగా జరిగిపోయ్యేది.ఏ కారణం వల్లనో అతడు అవివాహితుడిగా మిగిలిపోయాడు. సీనియరు కాబట్టి స్టాఫ్ కాలనీలో చాలా రోజుల క్రితమే ఆయనకు క్వార్టర్ దొరికింది.అదికాలనీ చివర్లో ఉండేది .హోటల్ భోజనం క్వార్టర్లో మకాం.డ్యూటీ లేని వేళల్లో ఆ ఇల్లో చిన్న పేకాట క్లబ్బు.
అప్పుడప్పుడూ రెండో షిఫ్టు చేసి వెంకటరత్నం క్వార్టర్లో పడుకుని మరునాటి ఉదయం లేచి ఫస్టు షిఫ్టుకి వెళ్లేవాడిని. అదీ ఆయన సలహా నే. అలా వెంకట రత్నం క్వార్టర్లో తరచుగా ఉండి పోవటం అలవాటయ్యింది.తరువాత్తరువాత మా షిఫ్టులు మారినా అక్కడే మకాం వేయటం మాత్రం అలానే కొనసాగుతోంది . బ్రహ్మచారి కొంప .పైగా పేకాట క్లబ్బు.ఇల్లంతా సిగరెట్టు పీకలతో ,హోటల్ నుండి తెప్పించుకున్న ఫలహారప్పొట్లాలతో నిండిపోవటం ,క్వార్టర్ క్లీన్ చేసుకోవాలంటే బద్దకం ప్లస్ డిగ్నిటీ తోడవ్వటం తో వెంకటరత్నం ఓ పనిమనిషిని కుదుర్చుకున్నాడు. పున్నమ్మ రోజూ ఉదయం ఐదు గంటలకే వచ్చి,ఇల్లు ఊడ్చి ,మంచినీళ్ళు నింపి టీ కప్పులు,ప్లేట్లూ కడిగి వెళ్లేది.పున్నమ్మకు మహా ఉంటే ఇరవైరెండు ఇరవై మూడేళ్లుంటాయేమో. మనిషి నలుపే అయినా సౌష్టవమైన ఒళ్లు. శుభ్రంగా కూడా వుండేది .క్వార్టర్ల వెనుకగా ఉండే గుడిసెల్లోంచి వచ్చేది. తల్లిదండ్రులు పందుల పెంపకంతో జీవనం సాగిస్తుంటే, తను మాత్రం నాలుగిళ్లలో పనీపాటా చేసుకుంటు బతుకుతుంది.తెలిసిన వాళ్లకు తప్ప ఫలానా పిల్ల అని అనిపించేది కాదు.కట్టు బొట్టూ చక్కగా ఉండేది.
చిన్నతనం లోనే రోగిష్టి బావతో పెళ్లి జరిగి ఇరవై ఏళ్లకే వాడు చనిపోవడంతో మళ్లీ పెళ్లి చేసుకోకుండా అలాగే ఉంది పోయింది.నిజం చెప్పాలంటే మా వెంకటరత్నం లాంటి వాళ్లకు పెళ్లి చేసుకోని లోటు తీరుస్తుందని తరువాత్తరువాత అర్థమయ్యింది.
పున్నమ్మ పాటలు బాగా పాడుతుందని ఓ రోజు ఊడుస్తూ కూని రాగాలు తీస్తుంటే తెలిసింది. కానీ ఆ పాటలన్నీ ఎవరో నేర్పించిన పాటలు. తనుండే కాలనీకి అర్ధ రాత్రి అన్నలు వస్తారని వినేవాణ్ని. పున్నమ్మ పాడేవన్నీ ఆ పాటలే .
దాదాపు అయిదారు నెలలనుండి ఆ ఇంట్లో తరచుగా ఉంటున్నప్పటికీ పున్నమ్మపై నాకెలాంటి వూహా కలుగలేదు. అప్పుడప్పుడు అరుణతో గడపిన అనుభవం గుర్తొచ్చినా నాలో ఎలాంటి వికారమూ కలుగలేదు.ఓసారి వారం రోజుల సెలవు పై ళ్లాడు.వెళ్తూ వెళ్తూ క్వార్టర్ కీ నాకిచ్చి వెళ్లాడు.ఎప్పటి లానే రెండో షిఫ్టు చేసి వచ్చి పడుకున్నాను క్వార్టర్లో.ఎప్పటిలాగానే ఉదయం పనికి వచ్చింది పున్నమ్మ.తన పని పూర్తి చేసుకుని వెళ్లి పోకుండా అలాగే నిల్చుంది.
ఏమిటన్నట్లు చూశాను.
“ఏం ల్లేదు దొరా. మిమ్ముల్ని జూత్తంటే నాకు ఇసిత్రంగున్నది. గిన్నోద్దులాయే పనికస్తన్నగద ఒక్కసారి సుత కన్నెత్తి జూళ్లేదు నాకెయ్యి .అదే తొవ్వొంటి బోతుంటె అందరు నన్ను కొరికినట్టు జూత్తరు.గమ్మతనిపిస్తది మిమ్ముల్ని జూత్తె .ఎల్లత్త దొర “అంటూ వెళ్లిపోయింది.ఆమె మాటలు నావయస్సుని గందరగోళంలో పడేశాయి.
రెండు మూడు రోజుల తర్వాత యధావిధిగా పనికి వచ్చిన పున్నమ్మ”ఏం దొర మొన్న గట్లన్నందుకు ఆలోచిత్తన్రా .నూట్లకొక్కరు మీలాంటొల్లు కన్పిస్తరు .అందుకె మీరంటే ఇట్టం.ఎం నేను అందంగా లేనా ” అంది గడుసుగా.”మిమ్ముల్ని సిగ్గిడ్చి గిట్లడుగుతున్నదేందని అనుకుంటున్రా “ఆడని మనసు మీకు తెల్వదేమొ దొరా ” కొంచేందగ్గరికి వచ్చి చనువు చూపింది.వయసు నన్ను ఊర్కోనివ్వ లేదు.
ఆ తర్వాత ఇక పనిలోకి రాలేదు పున్నమ్మ. ఎందుకో నాకు అర్థం కాలేదు.ఈ లోగా వెంకట రత్నం రావటం అచూకీ తీయటం,పున్నమ్మ ఎటో వెళ్లి పోయిందని తెలియటంతో బహుశా ఉద్యమంలో చేరి పోయిందేమో ననిపించి గుండెల్లో గుబులనిపించినా మెల్లమెల్లగా ఆ సంగతి మరచిపోయాను .
“ఏమండీ వంటయింది వడ్డించమంటారా”అనూరాధ వచ్చి భోజనానికి లేపింది.లేచి కాళ్లు కడుక్కుని వచ్చి భోజనం మీద కూర్చున్నాను.ఇందాకటి మూడ్ అనూరాధవైపు మళ్లింది.ఆమెతో నా పెళ్లి జరిగిన విషయం గుర్తుకువచ్చింది. తింటూ మళ్లీ ఆలోచనల్లోకూరుకుపోయాను.
…………ఉద్యోగంలో స్థిర పడ్డ తరువాత అయిన వాళ్లు నా పెళ్లి గురించి వాకబు చెయ్యడానికి వచ్చారు.దూరపు బంధువులమ్మాయి అనూరాధను చూపించారు.నాకు ఏ అభ్యంతరం లేకపోవడంతో మిగతా విషయాలన్నీ వాళ్లే మాట్లాడి మరీ ఆడంబరం లేకుండా మా పెళ్లి జరిపించారు.అనుకూలవతియైన అనూరాధ సాహచర్యంలో కొత్త జీవితం ప్రారంభించాను. చిన్న మోపెడ్ కొనుక్కున్నాను.క్వార్టర్ అలాట్ అయ్యే అవకాశం వున్నా,స్వంత ఇల్లే బాగు చేయిం చుకుని
ఉంటున్నాను.ఆనంద్ హైదరాబాదులో సెటిలయ్యాడు. చూస్తుండగానే పదేళ్లు ఎలా గడిచాయో.
“ఏవిటండీ ఆ పరధ్యానం.ఏమయ్యిందివ్వాళ మీకు,సరిగ్గా తినటం లేదు. “
ఏమని చెప్పాలి ఆమెకు “ఏం లేదు “అన్నాను ముక్తసరిగా.
***
ఇలా ఉండగా ఓ రోజు మామిత్రుడికి సీరియస్ గా ఉందని తెలిసింది.వాళ్లింటికి వెళ్లే సరికి అతన్ని వార్ధా హాస్పిటల్ ( సేవాగ్రాం) కు తీసుకెళ్లుతున్నారు. తోడుగా నేనూ వెళ్లాను.హాస్పిటల్ లో జాయిన్ చేసి వెంట వెళ్లిన వాళ్లకు వసతి గది వగైరా చూపించి తిరిగి మంచిరాల బయలుదేరాను.ట్రైన్ లో ప్రయాణిస్తూండగా అర్ధరాత్రి ఓ స్టేషన్ లో గబా గబా నేనున్న కంపార్టుమెంటులోకి ప్యాంటు షర్టు ధరించి ఒంటినిండా నల్లటి రగ్గు కప్పుకున్న ఓ స్త్రీ చొచ్చుకుంటూ వచ్చింది.అది ప్యాసింజర్ ట్రెయిను కావడంతో నేను కూర్చున్న పెట్టెలో బల్బు వెలుగక చీకటిగా ఉంది .ఆమె నాకెదురు సీట్లో కూర్చుంది. నేను కూర్చున్న చోట ప్రయాణీకులెవరూ లేరు.నిద్ర పట్టీ పట్టని స్థితిలో కాస్త ఒరిగి పడుకున్న నాకు హడావుడిగా వచ్చిన ఆమెను చూడగానే అనుమానం కలిగింది.ఏ విప్లవకారిణో అయ్యుంటుందనుకున్నాను.ఈ లోగా ఆమె కూడా నన్ను పరిశీలించి చూడటం, వెంటనే నన్ను పోల్చుకుని చిన్న స్వరం తో కొంచం కరుకుగానే అయినా పలకరింపు ధోరణిలో “ఏం దొరా బాగున్నవ “అంది .వెంటనే పోల్చుకున్నాను .పున్నమ్మ. అవును పున్నమ్మే. మనిషిలో చాలా మార్పు వచ్చింది. దొర అని పిలవటం తప్పనిసరిగా అంటే అదే నాపేరన్నంత సహజంగా పిలిచింది.ఆశ్చర్యంలోనుండి తేరుకుని కొంచం తటపటాయిస్తూనే “ఎందుకిలా మారి పోయ్యావు.అని అడిగాను.
“అదంతా నీకేమీ చెప్పలేనుగానీ నిన్ను దొరా అని పిలవటం బాగనిపించటం లా. నీ పేరు తెలుసుకోవలసిన అవసరం అప్పుడు లేకపోవచ్చు గానీ ఇప్పుడు చెప్పు “
ఎందుకూ అని అడుగుదామనుకుని ఎందుకో అడుగ లేక “కామేశ్వర్రావు “అన్నాను.
“ఇదిగో కామేశ్ నువ్వు నాకిష్టమైన మగాడివయ్యా.నేను చాలా చిత్రమైన పరిస్థితుల్లో ఈ ఉద్యమం లో చేరిపోయాను.నా జీవితాన్ని ఉద్యమానికి అంకితం చేశాను. కానీ అనుక్షణం టెన్షన్ అనుభవించే నా జీవితంలో నువ్వొక మరపురాని మనిషివయ్యా!ఏ అర్ధరాత్రోనువ్వు గుర్తుకొచ్చి ఊరటకలిగిస్తుంటావు అంటూ ఏదో అలికిడి విని గబుక్కున లేచి తూనీగలా నడ్స్తున్న ట్రెయిన్ లో నుండే బయటకు దూకి చీకట్లో కలిసి పోవటం చూసి అవాక్కయ్యాను. కొద్ది క్షణాల్లో అటూ ఇటూ పరుగెడుతున్న పోలీసుల్ని చూసి భయం కూడా కలిగింది. నిద్రపోతున్నట్లు పడుకున్నాను చేసేదేమీ లేక.
జీవితంలో కొన్ని సంఘటనలు ఎన్నటికీ మరచి పోలేనివిగా ఉంటాయి అవి గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా కళ్లకు కట్టినట్టు కన్పిస్తాయి.పదేళ్ల క్రిందటి అనుభవాలు కూడా నాలో అలాగే ఉన్నాయి. ఈ రోజు పున్నమ్మ కనిపించగానే నా గతం మళ్లొక్కసారి కళ్ల ముందుకు వచ్చి నన్ను ఏదో తెలియని అనుభూతికి గురి చేసింది.ఎవరికీ చెప్పుకోలేని ఈ విషయం అలాగే గుండె గూట్లో దాచి పెట్టాను.
***
ఆ రోజు ఆదివారం నాకు వీక్లీ ఆఫ్ .అనూ సరుకులు తెమ్మంటే బజారు వెళ్తున్నాను.మోపెడ్ ఖాతా కొట్టు ముందుంచి సరుకుల లిస్టు షాపు యజమాని కిచ్చి ,త్వరగా సరుకులు సిద్ధం చేయమని చెప్పాను. ఈ లోగా దగ్గరలో వున్నా కూరగాయల మార్కెటుకు వెళ్లి కూరగాయలు తెద్దామని నడుచుకుంటూ వెళ్తున్నాను.ఇంతలో ఓ పాతికేళ్ళ యువకుడు సైకిలుపై నాకెదురుగా వస్తూ ,నా దగ్గరగా ఆగి గుస గుసలాడినట్లు “మీరు కామేశ్వరరావు కదా! ఇదిగో పూర్ణక్క ఈ ఉత్తరం మీ కిమ్మంది. “అంటూ చేతిలో పెట్టి ఆగకుండా వెళ్లి పోయాడు.
ఉత్తరం తెరచి చూస్తే “డియర్ కామేశ్.ఎల్లుండి మంగళవారం హైదరాబాదు హోటల్ పింగళ రూం నంబరు 13లో వచ్చి వుండు. నీ పేరు మీద రూం బుక్ అయి వుంటుంది.నీతో ఒక ముఖ్య విషయం మాట్లాడాలి. భయపడాల్సిన అవసరం లేదు.నీకు ఏ ఇబ్బందీ కలుగదు. ఎట్టి పరిస్థితుల్లో అయినా వచ్చి తీరాలి. ఉత్తరం చించి పారెయ్యి. “అది ఆజ్ఞో అభ్యర్థనో అర్థం కాలేదు. ఎందుకో అర్థం కాలేదు.పోవాలా వద్దా అనే సంకట పరిస్థితి.ఏ చిక్కుల్లో ఇరుక్కుంటానో అన్న సంశయం.కానీ నావిషయం లో పున్నమ్మ నాకు ఎలాంటి అపాయం కలుగకుండా చూసుకుంటుందన్న నమ్మకం.ఏం చేయాలో తోచలేదు.అన్య మనస్కంగానే కూరగాయలు సరుకులూ తీసుకుని ఇంటికి చేరాను. రాత్రంతా హైదరాబాదు వెళ్లాలా వద్దా అని సతమతమయిన నాకు ఉదయమే వచ్చిన టెలిగ్రామ్ చూసే సరికి హైదరాబాదు వెళ్లటం తప్పని సరయింది. ఆనంద్ వాళ్ల నాన్న పోయాడు. తప్పకుండా వెళ్లాలి.సరే అక్కడికి వెళ్లింతరువాత ఆలోచించుకోవచ్చు అనుకోగానే టెన్షన్ తగ్గింది.
టెలిగ్రాం సంగతి అనూరాధకు చెప్పి హైదరాబాదుకు వెళ్లాను.ఆనంద్ వాళ్లింటికి వెళ్లేసరికిశవాన్ని తీసికెళ్లే ప్రయత్నంలో ఉన్నారు.ఆనంద్ నూ అరుణను ఓదార్చి అంత్యక్రియల ఏర్పాట్లలో పాలు పంచుకున్నాను.వారు నాకు చేసిన సహాయం నా జన్మలో మరువ లేనిది. ఆ రోజు విచార వదనంతో ఓ మూల వాళ్లమ్మాయికి జడ వేస్తూ అరుణ కనిపించింది. నన్ను చూడగానే ఉదాసీనంగానే అయినా కొంచం తేట పడ్డ మనస్సుతో “రా కామేశ్ .చాలా రోజులయింది నిన్ను చూచి.నాన్నకు బాగా లేదని తెలిసి మొన్ననే వచ్చాను.ఆయనకు రావడానికి వీలు కాలేదు. నేనూ అమ్మాయి వచ్చాం. అమ్మాయిని చూడ లేదుగా పేరు కామిని అంటూ ఓ సారి నా కళ్ళల్లోకి చూసింది. ఆ చూపుల్తో ఆమె ఏం చెప్పదలచు కుందో అది నాకు అర్థమైంది.గుండెలో ఏదో చెప్పలేని భావం గూడు కట్టుకుపోయింది.అప్పుడే జడ వేయటం కూడా పూర్తి కావడం తో “గో ..గో టు అంకుల్ .కామేశ్ అంకుల్” అని నా వైపు చూపింది.కాసేపు ఆ అమ్మాయితో ముచ్చట్లాడి అరుణతో”ఆనంద్ తో చెప్పి వెళతాను అరుణా ! కొంచం పనుంది. మళ్లీ కలుస్తాను.”అంటూ లేచాను .బయటకు వచ్చి ఆనంద్ తో చెప్పి ఆటోలో హోటల్ కి బయలుదేరాను.
ఏమవుతే అదవుతుందని పున్నమ్మను కలవాలనే నిర్ణయం తీసుకున్నాను.మొండి ధైర్యంతో హోటల్ కి చేరాను. కౌంటర్లో నా పేరు చెప్పగానే రూము కి తీసుకెళ్లాడు రూం బాయ్.రూంలోకి వెళ్లి రిలాక్సయ్యాను.
తెల్లవారి ఉదయం పది గంటలకు వచ్చింది పున్నమ్మ. అప్పటికే నేను లేచి తయారయ్యి టిఫిన్ పూర్తి చేసుకుని టీవీ చూస్తూ ఆమెకి ఎదురు చూస్తున్నాను.మామూలు చీరకట్టులో డిగ్నిఫైడ్ గెటప్ లో తనో విప్లవకారిణి అన్న అనుమానం ఎవరికీ కలుగకుండా వుంది.
వస్తూనే “నాకు నీ మీద ఉన్న నమ్మకం నిజం చేశావు.నువ్వు తప్పక వస్తావనుకున్నాను.థాంక్స్ .నాకెక్కువ టైము లేదు.అతి కష్టం మీద నిన్నిక్కడ కలుసుకునే ఏర్పాటు చేశాను.”అంది మెల్లగా పున్నమ్మ.
“చూడు కామేశ్ ఓ ముఖ్యమైన విషయం నీతో చెప్పాలని పిలిపించాను. నా గురించి వివరంగా తెలిసిన ఏకైక వ్యక్తివి నువ్వు. నేను ఇష్టపడే వ్యక్తివి కూడా నువ్వే. నేను ఉద్యమం లో ఎందుకు దిగానో ఏమైపోతానో నీకనవసరం.కానీ నా వ్యక్తిగత జీవితంలోనువ్వొక ముఖ్య పాత్రధారివి.ఉద్యమ పూర్వ జీవితం లో నేనెలాంటి దాన్నో నీకు తెలుసు.
పావలాకి సుఖం కొనుక్కోవాలనుకునే చాలామంది నాకు పీడ కలలు.నిజం చెప్పాలంటే ఎడారి లాంటి నా జీవితం లో నువ్వో ఒయాసిస్సువి.నీకు తెలియని రహస్యం ఒకటి ఇప్పుడు చెప్పబోతున్నాను.ఎందుకంటే నా జీవితం ఎప్పుడు ఎలా ముగుస్తుందో నాకే తెలియదు.ఇన్ని రోజులు దాచిన రహస్యం ఎందుకు చెప్పాలనిపించిందో కూడా నాకు అర్థం కావడం లేదు.
” ఉద్యమం లోకి చేరాలనే నిర్ణయం తీసుకున్న తర్వాతనే నాకు నీపై ఆసక్తి కలిగింది.జీవితంలో చివరి సారిగా ఒక మంచి మనిషితో గడపాలనిపించింది. చిన్నతనంలోనే తల్లీదండ్రీ పోయినా బాధ్యతగా కుటుంబ భారాన్ని స్వీకరించి తమ్ముడూ చెల్లెళ్ళ చదువు సంధ్యలు పట్టించుకుని ,ఉద్యోగం సంపాదించుకుని ఆత్మ స్థైర్యంతో వున్న నీకు దగ్గర కావాలనిపించింది.నిన్ను చూచిన నాకు వెగటు మనుషులతో వెగటు ప్రవర్తనలతో విసిగిన నాకు నీ సత్ప్రవర్తన తెలియ కుండానే నీ పై ఆకర్షణ కలిగించింది.దాన్ని ప్రేమంటారో ,ఆరాధనంటారో మీ భాషలో కాని నేను మాత్రం ఇష్టం అంటాను. నాలోని స్త్రీత్వం నీ బిడ్డకు తల్లిని కావాలనుకుంది.మన కలయిక తరువాత వెంటనే వెళ్లి పోయాను. ఉద్యమంలో చేరిన కొన్ని నాళ్లకే నాలో నీ రూపం పోతపోసుకుంటుందనే విషయం అర్థమైంది.అది ఉద్యమానికి ఆటంకం.అయినా గుర్తు కళ్ల చూసుకోవాలనే ఆరాటం.ఈ విషయం లో మా నాయకుల్ని ఒప్పించడానికి చాలా కష్టపడాల్సి వచ్చింది.అడవి లోని ఓ మారు మూల పల్లెలో బిడ్డకు జీవమిచ్చాను. పుట్టిన కొన్ని నాళ్లకే నా నీడ పడకుండా ఓ మిషనరీ లో చేర్పించాను.తనకు తల్లిని నేనని ఆని గాని తండ్రివి నీవని గానీ తెలియదు.అనాథ బాలికగాసలక్షణంగాచదువుకుంటుంది.వీలయి నప్పుడు తనలో నిన్ను చూసుకుంటూ వస్తున్నాను.
చాలా ఉద్వేగానికి గురయింది పున్నమ్మ. తేరుకుని తనే “ఇదిగో ఇందులో పాప అడ్రసు ఉంది.నీకు వీలయితే చూడాలనిపిస్తే వెళ్లి చూడవచ్చు .నిర్బంధం ఏమీ లేదు . తన బాధ్యతా వహించమని అడగటం లేదు.ఇంత ఉద్యమం లో తిరుగుతూ రాటు దేలిన నాకు ఈ విషయం నీకు చెప్పాలనిపించడమే ఆశ్చర్యంగా ఉంది.ఇప్పుడు నాకెందుకో తృప్తిగా ఉంది. “అంటూ ఒక్క నిమిషం కన్రెప్పలు బిగించి తెరచింది.
అరుణ మయిన కన్నులు ప్రేమ పూర్ణిమను వెలువరిస్తున్నాయి. ఇక నువ్వెళ్ళు .మళ్లీ కలువక పోవచ్చు. వెళ్లు త్వరగా.” అంటూ పక్క రూం లోకి వెళ్లి పోయింది.నిశ్చేష్టుడనై భారమయిన హృదయంతో బయటకు నడిచాను.
” ఆయుధాలు పట్టి అడవుల్లో తిరిగినా నీ లోని ఆడ మనసు చెక్కు చెదరలేదంటె నువ్వు మామూలు స్త్రీవి కాదు పున్నమ్మా! నిష్కల్మషమైన ప్రేమ తత్వానికి గొప్ప ఉదాహరణ గా నిలిచావు. “మనస్సు ఒక అద్వితీయ సంస్పందనకు గురయ్యింది.
వెంటనే బస్టాండ్ చేరుకుని బస్సెక్కి తెల్లారే సరికల్లా ఇంటికి చేరుకున్నాను.
బాగా పొద్దెక్కిన తరువాత లేచి ఫ్రెష్ అయ్యి అనూ తెచ్చిన టీ తాగుతూ పేపరు తిరగెయ్యబోతుంటే మొదటి పేజీలో నే తాటి కాయలంత అక్షరాలతో “ఎన్ కౌంటర్ లో మహిళా నాయకురాలు పూర్ణక్క మృతి” ఫోటోతో సహా చూసే సరికి టీ గొంతులోకి దిగలేదు.మనస్సులోనే శ్రద్ధాంజలి ఘటించాను.లేచి నిన్న పూర్ణిమ ఇచ్చిన అడ్రసు చీటీ చూశాను.త్వరలో వెళ్లి పాపను చూసి రావాలి.పూర్ణ ఆత్మ శాంతికి నేను ఘటించ గల శ్రద్ధాంజలి అదొక్కటే.అడ్రసు చీటీలో పాప పేరు అందంగా కనిపించింది.’అరుణ పూర్ణిమ ‘అని .
–వాధూలస