(కిందటి వారం తరువాయి) శుభ వార్త
పిల్లలూ, జేన్, ఎల్సీ అంతా బయటికెళ్ళాక, బ్రాండన్ పెగ్గీతో తీరికగా కబుర్లు చెప్పాడు. అన్నిటికన్నా, ఆయనని సంపన్నుల ఇంటి ఆడపడుచులు ఈ చాకలి మనిషి ఇంట్లో ఎందుకున్నారా అన్న కుతూహలం వేధించింది. అంతకు ముందు రోజు రాత్రి రెన్నీ గారి అమ్మాయి, ఎలీజా ఏవో వివరాలు చెప్పింది కానీ, ఆయనకి అవంత నమ్మదగ్గవిగా అనిపించలేదు. వాటిల్లో అతిశయోక్తీ, అతిశయమూ ఎక్కువగా అనిపించాయి. ఆయన ఊహించినట్టుగానే, పెగ్గీ వాళ్ళిద్దరి గురించీ మామూలుగా నిజాలు వెల్లడించింది. పెగ్గీ కి అందులోనూ జేన్ అంటే చాలా ఇష్టమూ, మర్యాదా.
“పెద్దమ్మాయిగారు ఎంత తెలివైందనుకున్నారు? ఆవిడకి తెలియని విషయం లేదేమో అనిపిస్తుంది కొన్నిసార్లు. అంత తెలివైన మంచి మనిషి, కుట్టు పనికి వెళ్తోందటే ఎలాటి రోజులొచ్చాయో చూడండి. రాత్రి పూట ఆవిడ పిల్లలకి చదువు చెప్పేటప్పుడు చూడాలి. మా టాం అయితే ఆవిడ చేతిలో బొమ్మే అనుకోండి. ఆవిడ మాటంటే మావాడికి వేద వాక్కు. ఆ వయసులో మగపిల్లలకి అలా ఆరాధించేందుకు ఒక స్త్రీ మూర్తి వుండి తీరాలండీ! వాళ్ళకి ఆడవాళ్ళ మీద గౌరవం పెరుగుతుంది.”
“పెగ్గీ! ఆదర్శవంతమైన్స్ స్త్రీ మూర్తిని చూడాలనే అనుకుంటే నీకంటే వేరెవరున్నారు?” బ్రాండన్ అభిమానంగా అన్నాడు.
“నాకు అక్షరం ముక్క రాదాయే! నన్నెవరు గౌరవిస్తారు లెండి. అయితే నాకు దాని గురించి పెద్ద బాధా లేదు. నిజానికి టాం చాలా మంచి కుర్రాడు, చురుకైన వాడు. వాడికి రాని లెక్కలూ, లాటినూ, ఏదైనాసరే, అన్నీ పెద్దమ్మాయి గారు చెప్తారు. ఆవిడ ఒక పేజీ నిండా వున్న అంకెలని కూడా చకచకా మనసులోనే కూడిక చెయ్యగలరు తెలుసా! అయినా, నాకు తెలీకడుగుతాను. జేమీకి లాటిన్ తో ఏం పని చెప్పండి? చెక్క పనులు నేర్చుకుని వడ్రంగి అవుదామనుకునేవాడికి, ఈ లేటినూ భాషలూ ఎందుకో! వీణ్ణి చూసి టాం! ఇద్దరూ లాటిన్ నేర్చుకుంటున్నారు. ఏం ప్రయోజనమో ఆ దేవుడికే ఎరుక. భాష మాటెలావున్నా వాళ్ళ అక్షరాలు మాత్రం ముత్యాల్లా అయ్యాయంటే నమ్మండి. అంతా పెద్దమ్మాయిగారి చలవే. ఆవిడ ఆజమాయిషీలో వున్నప్పుడు, వాళ్ళ మావయ్యగారి ఎస్టేటులో, ఇంట్లో లెక్కా, అదీ వొంక పెట్టలేకుండ వుండేదు. అంత తెలివీ చదువూ వుండి ఏం లాభం, పాపం. ఇప్పుడు ఎక్కడో కుట్టు పనికి కుదురుకోవాలనుకుంటోంది. చిన్నమ్మాయిగారున్నారా, ఆవిడంతా అదో ప్రపంచం. కవితలూ, కథలూ, నవలలూ, అంతా రాత పనే. అయితే ఈ మధ్య అన్నీ మానేసారులెండి. ఈ మధ్య కొంచెం నిరుత్సాహంగా వున్నారని చెప్పి ఫ్రాన్సిస్ గారు అలా బయటికి తీసికెళ్ళారన్నమాట.”
“నాకు మీ చిన్నమ్మాయిగారితోనే కొంచెం స్నేహం! ఆ పెద్దమ్మాయిని చూస్తే నాకు వొణుకు. అందులో ఆవిడ మాట్లాడితే నీతులు బోధిస్తున్నాట్టే అనిపిస్తుంది.”
“అబ్బో! ఆవిడ నీతుల వల్ల మీరు చెడిపోయిందేమీ లేదే! మంచి చెప్పినా తప్పేనా? సరే, ఇదంతా అలా వుంచండి. నిజంగా మెల్బోర్న్ లో నా కొట్టు చవకగా ఇచ్చెయాల్సి రావడం నాకు బాధగా వుంది. మీరన్నట్టు ఆ కొట్టుకు రెండు వేల పౌండ్లు వస్తేనా, నేను పెద్దమ్మాయిగార్ని మెల్బోర్న్ తీసికెళ్ళి ఇద్దరమూ కలిసి ఏదైనా వ్యాపారం మొదలుపెట్టేవాళ్ళం.”
జేన్ పట్ల పెగ్గీ అరాధన చూసి బ్రాండన్ కి నవ్వొచ్చింది. ఇంకొంచెం సేపు మామూలు కబుర్లయ్యాక ఆయనన్నాడు,
“పెగ్గీ! నాకొక ఆలోచన తోస్తుంది!”
“ఆలోచనా?”
“అవును! నీకు ఫిలిప్ గారి కుటుంబం గుర్తుందా?”
“ఎందుకు గుర్తు లేదు? వాళ్ళు బాగున్నారా? అడగడమే మర్చిపోయాను. చిన్న పాప ఎమిలీ ఎలా వుంది? ఇప్పుడు బాగా పెద్దదయి వుంటుంది.”
“బానే వున్నారు. వాళ్ళకిప్పుడు ఎమిలీ కాక ఇంకా నలుగురు పిల్లలు. శ్రీమతి ఫిలిప్ గారికి ఎప్పట్లానే తన షోకులకే సమయం చాలటం లేదు.”
“ఆవిడ ఎప్పుడూ అంతే లెండి.”
“ఇంతకీ సంగతేమిటంటే, నేను మెల్బోర్న్ నించి ఇంగ్లండు వచ్చేటప్పుడు అదే నౌకలో ఫిలిప్ గారి కుటుంబం కూడా వచ్చింది. వాళ్ళు ఇక ఎప్పటికీ లండన్ లోనే వుండిపోతారట. మీ పెద్దమ్మాయి గారికి ఆ కుటుంబంలో వుద్యోగం దొరికిందనుకో, వాళ్ళకీ హాయి, తనకీ సుఖంగా వుంటుంది. వాళ్ళ పిల్లలు ఎమిలీ, హేరియాట్ ని అదుపులో పెట్టగలిగే టీచర్లు లేక అవస్థ గా వుందని అన్నాడు ఫిలిప్ నాతో. వాళ్ళు జేన్ శిక్షణలో కాస్త నాలుగు అక్షరాలు నేర్చుకుంటారు. ఏమంటావ్? మాట్లాడి చూడనా?”
“నేనక్కడ వున్నప్పుడే ఎమిలీ తండ్రినొక ఆట ఆడించేది. ఆవిడ కేమో అసలు ఏ పనికీ ఒళ్ళొంగదు. మీరన్నట్టు ఇది మంచి ఆలోచనే.”
“జేన్ లాటి మనిషి దొరికితే ఫిలిప్ ఎగిరి గంతేస్తాడనుకుంటా. నేను వెంటనే ఫిలిప్ తో మాట్లాడతా. అతనెటూ ఇటు వైపొచ్చే ఆలోచనలో వున్నాడు. అప్పుడు నిన్నొకసారి కలవమంటా. అతనే జేన్ తో మాట్లాడి ఏ విషయమూ నిర్ణయించుకోవచ్చు. నువ్వు ఆవిడని తొందర పడి కుట్టు పనికి వెళ్ళొద్దని చెప్పు.”
“ఆయన వొచ్చేటట్టయితే తప్పక ఎమిలీని తీసుకురమ్మని చెప్పండి. వారి కుటుంబానికి పెద్దమ్మాయిగారు నచ్చి పనిలో పెట్టుకుంటే కాస్త వాళ్ళకి సాయం చేసిన వాళ్ళమవుతాం.”
“ఇహ ఆ పని మీదే వుంటాను. నేను మరి బయల్దేరతా పెగ్గీ! నిన్ను చూసినందుకు చాలా సంతోషంగా వుంది.”
లోపలికెళ్ళి పిల్లల తాతగారు థామస్ లౌరీ కి నమస్కారం చేసి బయల్దేరాడు బ్రాండన్. పెగ్గీ ఆలోచనలో పడింది.
‘…. చూస్తూంటే బ్రాండన్ గారికి చిన్నమ్మాయి గారు బాగా నచ్చినట్టున్నారు. ఇప్పుడు చిన్నమ్మాయి గారికి ఈయన నచ్చుతాడో లేదో! నేను ఆయన గురించి అంతగా చెప్పి వుండకుండా వుండాల్సిందేమో! పొరపాటైపోయింది. ఇప్పుడామెకి ఆయన్ని చూస్తే నవ్వులాటగానే వుంది. బ్రాండన్ గారన్నట్టు పెద్దమ్మాయిగారికి ఫిలిప్ గారి దగ్గర ఉద్యోగం దొరికితే బాగుండు. పాపం ఇక్కడ పిల్లలు ఆవిడ లేకపోతే దిగులు పడతారేమో. మరప్పుడు చిన్నమ్మాయిగారు ఒంటరిగా ఇక్కడుండాల్సొస్తుందేమో! అసలే కళాకళాల మనిషి. ఆమెని ఒంటరిగా నేను సంబాళించుకోగలనో లేదో!…’
అంతలోనే ఆమె ఆలోచనలు మెల్బోర్న్ లో తను అద్దెకిచ్చిన కొట్టు మీదికెళ్ళాయి.
‘…ఆ జులాయి వెధవ కొట్టు నిజంగానే కొనేసుకుంటాడనుకోలేదు. రెండు వందలక్కొన్న కొట్టు ఇప్పుడు రెండు వేలయిందట. అయినా నాకు రెండు వందలే వొస్తాయి. ఎంత అన్యాయం. అంతా నేను చేసిన పొరపాటు. ఇప్పుడేమనుకొని ఏం లాభం….’
ఆలోచనల్లోనే పెగ్గీ పనంతా ముగించి బయటికెళ్ళిన అమ్మాయిలిద్దరికోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చుంది.
జేన్ ఎల్సీలిద్దరూ నాటకం చూసి వచ్చేసరికి రాత్రి బాగా పొద్దుపోయింది.
“ఇంత ఆలస్యమయిందే! భయపడ్డా మీరిద్దరూ ఎక్కడున్నారోనని.” తలుపు తీస్తూ అంది పెగ్గీ.
“అవును పెగ్గీ! ఇంత పెద్ద నాటకం అనుకోలేదు. అసలు నువ్వెందుకు మాకోసం ఎదురు చూస్తూ మెలకువతో వున్నావు? పడుకోకపోయావా!” చెప్పులు విప్పుతూ అంది జేన్.
ఎల్సీ చాలా రోజుల తర్వాత ఆ రోజు సంతోషంగా అనిపించింది.
“ఏం పెగ్గీ! ఆస్ట్రేలియాలో నువ్వెప్పుడైనా నాటకం చూడ్డానికెళ్ళావా?” సరదాగా అడిగింది.
“వెళ్ళా కాని నాకేం నచ్చలా! ఆ రంగులు పూసుకున్న మొహాలూ వాళ్ళూ!”
నవ్వింది జేన్.
“పెగ్గీకి రంగుల కల్పనలకంటే నలుపూ-తెలుపుల నిజ జీవితమే నచ్చుతుంది. కదూ పెగ్గీ!”
“మీ వేళాకోళానికేమొచ్చె కానీ, నిజ జీవితమంటే గుర్తొచ్చింది! అమ్మాయిగారూ! బ్రాండన్ గారు మీకొక మంచి ఉద్యోగం చూసి పెడతానన్నారు!”
అమ్మాయిలిద్దరూ ఉత్సాహంతో కెవ్వుమన్నారు.
“ఒక ఇంట్లో పిల్లల చదువులూ, డబ్బు లెక్కలూ చూసుకునే గవర్నెస్ ఉద్యోగం. రేపే మాట్లాడతానన్నారు. కనీసం తాను ఏ కబురూ చెప్పేవరకూ కుట్టు పనికి వెళ్ళొద్దన్నారు.”
తర్వాతె పెగ్గీ ఫిలిప్ గారి గురించి వివరాలన్నీ చెప్పింది.
“జీతం ఎంతుంటుందో!” ఆత్రంగా అంది జేన్.
“దాఇ గురించి మీరు ఆలోచించకండి. ఫిలిప్ గారు పిసినారి కాదు నాకు తెలిసినంతవరకూ.
“అయితే రేపు ఫ్రాన్సిస్ వచ్చేసరికి మనం అతనికొక శుభవార్త చెప్పొచ్చన్నమాట!” జేన్ అంది సంతోషంగా.
***
(సశేషం)