(కిందటి వారం తరువాయి)
ధనార్జన
మిసెస్ పెక్ తన గ్లాసులోని బ్రాందీని నెమ్మదిగా తాగుతూ వ్యూహాన్ని సిధ్ధం చేసుకొంది. లేచి మెల్లగా డెంస్టర్ పక్కనెళ్ళి కూర్చుని, తన ‘జీవిత గాథా ను అత్యంత దయనీయంగా ఆతనికి విశదీకరించింది. మధ్య మధ్య కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ, కొన్నిసార్లు లేని కన్నీళ్ళు తుడుచుకుంటూ ఆమె చెప్పిన మాటల సారాంశం-
తను చెప్పినట్టు ఇంతకుముందే తనకొచ్చిన ఉత్తరం తన కూతురు మరణానికి చేరువలో వుందన్న కబురుతో వచ్చింది. తనకి రెక్కలు కట్టుకొని మెల్బోర్న్ లో వున్న కూతురి దగ్గరకి వెళ్ళాలని వుంది కానీ, తనదగ్గర కనీసం ప్రయాణానికి కావాల్సిన డబ్బు లేదు. అల్లుడు మంచివాడే కానీ, పాపం వాళ్ళ సంపాదన వాళ్ళకే సరిపోవడం లేదు. దానికి తోడు ఎడతెగని దురదృష్టం వాళ్ళని పట్టుకు పీడిస్తోంది.
“…ఆ ఇంట్లోకి వైద్యుడు వెళ్ళని రోజుండదంటే నమ్మండి! పురుళ్ళూ, లేకపోతే చావులూను. ఇహ డబ్బు ఎమ్మంటే ఏ మగవాడు మాత్రం ఎక్కణ్ణించి తెస్తాడు చెప్పండి? డెంస్టర్ గారూ, నేను చిన్న చిన్న చేబదుళ్ళు వాళ్ళకెన్ని సార్లిచ్చానో లెక్కలేదు. ఈ మధ్య నాక్కూడా డబ్బుకి ఇబ్బంది గానే వుంది. పిల్లది చావు బ్రతుకుల్లో వున్నా వెళ్ళలేకపోతున్నాను. రెక్కలుంటే కట్టుకుని ఎగిరిపోయేదాన్నే!తల్లి ప్రాణం ఎలా కొట్టుకుందో ఎవరికర్థమవుతుంది?”
“ఇంతకీ మీ అల్లుడిదే ఉద్యోగం?” అనుమానంగా అడిగాడు డెంస్టర్.
“హయ్యో రాత!నిలకడైనఉద్యోగం అంటూ ఏదీ లేదు కానీ, కేంప్బెల్ కంపెనీలో చేతి పన్లు చేస్తూ వుంటాడు.”
“ఆ కంపెనీలో జీతాలు బానే వుంటాయే!”
“చెప్పాగా! ఎప్పుడూ బాలింత, చూలింత! పైగా మెల్బోర్న్ లో ఖర్చులెలావుంటాయో మీకు తెలియదా? పాపం మంచివాడే, బయటి వ్యాపకాలు కూడా లేవు. ఇంకా చిన్నారి మేరీ పెళ్ళి కూతురి దుస్తుల్లో నా కళ్ళల్లో మెదులుతూనే వుంటుంది. అప్పుడే నూరేళ్ళు నిండిపోతున్నాయి నా తల్లికి!” పెక్ గట్టిగా కళ్ళు తుడుచుకుని వెక్కిళ్ళు పెట్టింది.
“మేమసలు బ్రతికి చెడ్డ వాళ్ళమండీ డెంస్టర్ గారూ! అంతకంటే దౌర్భాగ్యం ఇంకోటుండదు. మన ఇంగ్లండు వదిలి ఇక్కడికొచ్చి ముఫ్ఫై యేళ్ళ పైనే అయింది. ఇందాక మీరూ ఫ్రాంక్ లాండ్ గారి భార్యా మాట్లాడుకున్నారు చూడండి? వాళ్ళల్లో చాలా మంది బాగా తెలుసు నాకు. నా స్నేహితులూ పరిచయస్తులంతా సిడ్నీలో వుండబట్టి ఈ గతి పట్టింది మాకు. ఈ దిక్కుమాలిన అడిలైడ్ లోఎవరూ తెలియదు మాకు! సిడ్నీ లో హంటర్ గారి కుటుంబం వుంది చూడండి, వాళ్ళు బాగా దగ్గరి స్నేహితులు మాకు.”
“మీకు ఫిలిప్స్ కుటుంబం తెలుసన్నారుగా, వాళ్ళని సహాయం అడగలేకపోయారా?” ఇంకా ఆమెని అనుమానంగానే చూస్తూ అడిగాడు డెంస్టర్.
“ఫిలిప్స్ కుటుంబం కంటే హంటర్ గారి ఆవిడ నాకు మంచి స్నేహితురాలు, నీ అడిగి చూస్తా……”
“అది వీలుపడదు లెండి. హంటర్ గారి కుటుంబం లండన్ లో వుంది. శ్రీమతి హంటర్ మరణించి నాలుగేళ్ళవుతుంది!”
“హయ్యయ్యో! ఎంత పని జరిగింది!”
“మరే! అంత మంచి స్నేహితురాలి మరణ వార్త మీకు తెలియకపోవడం వింతగా వుంది,” వెటకారంగా అని లేచి నిలబడ్డాడు డెంస్టర్.
“చూడమ్మా! నువ్వు మాట్లాడే మాటల్లో సగానికి పైగా అబధ్ధాలే నని నాకు తెలుసు. మెల్బోర్న్ వెళ్ళాలనుకుంటున్న మాట నిజమే, కానీ మరణించబోయే కూతుర్ని చూడడానికి మాత్రం కాదు. కాబట్టి డబ్బుకోసం ఇంకెవర్నైనా వెతుక్కో!” నిర్మొహమాటంగా అని అక్కణ్ణించి వెళ్ళడానికి ఉద్యుక్తుడయ్యాడు.
“ఎంత మాటన్నారండీ! అయినా నేనేమీ మిమ్మల్ని దాన ధర్మాలడిగానా? అప్పు మాత్రమే కదా అడిగాను. నెలతిరిగేలోగా నాకందే డబ్బు రగానే మీ డబ్బు వడ్డీతో సహా మీ మొహాన పారేసేదాన్నే కదా? సరే పోన్లెండి, పడ్డవారెప్పుడూ చెడ్డవారు కాదు. ఒక చిన్నవిషయం చెప్పండి, మెల్బోర్న్ నించి ఎవరైనా డ్రాఫ్టో చెక్కో పంపితే ఇక్కడ బాంకిలో డబ్బిస్తారా?”
“ఆ డ్రాఫ్టో చెక్కో మీ పేరు మీదే వుండి, మీరు మీరే అని నిరూపించుకోగలిగితే తప్పక ఇస్తారు,” డెంస్టర్.
ఇహ ఆమె మాటలు వినడానికి ఓపికలేక అక్కణ్ణించి వెళ్ళిపోయాడతను తన గదిలోకి.డెంస్టర్ దగ్గర తన ప్రయత్నం బెడిసి కొట్టడంతో దిగాలు పడింది పెక్. కాసేపాలోచించి హోటల్ యజమాని ఫ్రాంక్లాండ్ కి గాలం వేయాలని నిశ్చయించుకుంది. అయితే ఆయన దగ్గర కొంచెం కథ మార్చదలచుకుంది. తనకొక జబ్బు పడ్డ కూతురున్నమాట నిజమే. అయితే ఈ సారి మెల్బోర్న్ ప్రయాణానికి కారణం వేరే.
తనకి మెల్బోర్న్ లో చాలామంది చిన్న చితకా రావల్సిన బాకీలున్నాయనీ, అయితే ప్రయాణానికి సరిపడా డబ్బు లేక అదంతా వొదులుకోవాల్సి వస్తుందనీ బొంకిందామె. ఎప్పుడూ లేనిది ఎంత కష్టపడి పని చేసినా తన భర్తకి రావాల్సిన జీతం డబ్బులు కూడా అందకపోవడం వల్ల ఇంత కటకటగా వుంది! ఆమె మాటాలకీ విన్నపాలకీ ఫ్రాంక్ లాండ్ కరిగిపోయేవాడే, వున్నట్టుండి ఆయన భార్య వచ్చి అడ్డు చెప్పకపోయినట్టయితే. ప్రస్తుతం ఆ హోటల్ ఆజమాయిషీ అంతా ఆమెదే అవడం వల్ల భర్య మాటకి ఎదురాడలేకపోయాడు ఫ్రాంక్ లాండ్.దాంతో అక్కడా విఫలమైంది ఆమె ప్రయత్నం.
మర్నాడు ఆమె ఆ హోటల్లో భర్తను తాకట్టు వుంచి పోస్టు కోసం వెళ్ళే బగ్గీలో అడిలైడ్ నగరం చేరుకుంది. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ సాయంత్రం కల్లా హోటలుకివ్వాల్సిన పైకం తెస్తానని ఫ్రాంక్ లాండ్ దంపతులకి వాగ్దానం చేసి మరీ బయలుదేరింది. ఎలాగైనా ఆ రోజు పది పన్నెండు పౌండ్లన్నా పుట్టించాలి. వేరు దారి లేదు.
వకీలు టాల్బాట్ తనకి రాసిన వుత్తరం చేతిలో పట్టుకుని ముందుగా కనిపించిన బాంకిలోకెళ్ళింది. ఆ ఉత్తరాన్ని అక్కడ గుమాస్తా కిచ్చి తన గోడు చెప్పుకుంది. అయితే పాపం అక్కడా ఆవిడకి చుక్కెదురైంది. నువ్వెవరో తెలియకుణ్డా కేవలం ఆ ఉత్తరం బలం మీద ఒక్క చిల్లి గవ్వ ఇవ్వనన్నాడా గుమాస్తా. కోపంగా వెనక్కి తిరిగింది మిసెస్ పెక్. ఆంఎకేం చేయాలో తోచలేదు. మర్నాడే ఒక స్టీమరు అడిలైడ్ నించి మెల్బోర్న్ బయల్దేరుతుంది. ఎలాగైనా దాన్లోకెక్కగలిగితే చాలు. కానీ, ఎలా డబ్బు పుట్టించడం?
ఆలోచనల్లోనే ఆమె తాను అడిలైడ్ లో వున్న ఇంటివైపు నడిచింది. అది చాలా ఇరుకైన వీధి. అయితే అద్దె సరిగ్గా కట్టలేదని అక్కణించి తమని తరిమేసారు. ఏదో అలవాటు చొప్పున అక్కడికొచ్చింది. తానెప్పుడూ సరుకులు కొనే కొట్టు ముందర తాను నిలబడ్డట్టు గమనించింది మిసెస్ పెక్.
“హలో మిసెస్ స్మిత్! బాగున్నావా?” కొట్టు లో కూర్చున్న యజమానురాలిని పలకరించింది.
“మీరా మిసెస్ పెక్? బాగున్నారా? బహుకాల దర్శనం! అయినా అలా వున్నట్టుండి చెప్పా పెట్టకుండా వెళ్ళిపోయారే?” ఆవిడ పలకరించింది.
“అవునమ్మా! అనుకోకుండా ఆయనకీ నాకూ మంచి కొలువులు దొరికేసరికి ఉన్నపళాన బయల్దేరాల్సొచ్చింది. ఇక్కడంతా బాగేనా?”
“ఆ బాగేలే! నాలుగేళ్ళ కింద ఇల్లొదిలిపోయిన నా మొగుడు నిన్న రాత్రే తిరిగొచ్చాడు. ఉత్తరం పత్తరం లేకుండా దిగబడ్డాడు. ఇన్నాళ్ళూ నేను బ్రతికానో చచ్చానో చూడలేదు, కానీ ఇప్పుడు మహా ప్రేమ వొలకబోస్తున్నాడు.” చిరాగ్గా అంది మిసెస్ స్మిత్.
“ఏమిటీ? ఇప్పుడు తగుదునమ్మా అని వొచ్చాడా? చీపురు తిరగేసి తరిమెయ్యాల్సింది!”
“నేనూ అదే అనుకుంటున్నాను. నీకు హేరీ గుర్తున్నాడుగా? నేనూ హేరీ ఇంకొద్ది రోజుల్లో పెళ్ళి చేసుకుందామనుకుంటూంటే ఏమిటీ రభస నాకు? ఇప్పుడొచ్చి తానేదో వారం వారం ఉత్తరాలు రాసిన మొగుళ్ళా సాధింపు!”
“చేతిలో చిల్లి గవ్వ లేక మళ్ళీ నీ పంచన చేరాడు కాబోలు.”
కొంచెం తగ్గింది మిసెస్ స్మిత్.
“అదేం లేదులే. బాగానే సంపాదించినట్టున్నాడు. దాదాపు మూడు వందల పౌండ్లకి పైనే సంపాదించానంటున్నాడు.” మెత్తబడింది మిసెస్ స్మిత్ కంఠం.
“ఇంటిల్లిపాదికీ బహుమతులూ పట్టుకొచ్చాడు,” మళ్ళీ తనే అంది.
ఇంతలో అక్కడికి స్మిత్ వచ్చాడు. మిసెస్ పెక్ ని చూసి అదిరిపడ్డాడు.
“మీరిక్కడ వున్నారేంటి మిసెస్…! పేరు మర్చిపోయాను కానీ మీరు బాగా తెలుసు నాకు.”
చిరునవ్వు నవ్వింది మిసెస్ పెక్.
“హలో మిస్టర్ స్మిత్. నా పేరు మిసెస్ పెక్. మనిద్దరం బెండిగో వూళ్ళో కలిసాము.”
స్మిత్ మొహం ఎర్రబడింది. ఇబ్బందిగా నవ్వేస్తూ,
“అవునవును. మిమ్మల్ని ఎలా మర్చిపోతాను. రండి లోపలికి! సూసన్! కొంచెం తాగడానికో తినడానికో ఏమైన వుంటే పట్తుకురాకూడదూ? రండి మిసెస్ పెక్, ఇలా వొచ్చి కూర్చొండి.”
మర్యాదలు వొలకబోసాడు. మిసెస్ పెక్ నవ్వుతూ వొచ్చి కూర్చుంది.
“అబ్బబ్బ ఏం ఎండ! కొంచెం చల్లగా వుండేదేదైనా తగడానికివ్వమ్మయ్. పాత స్నేహితులని కలుసుకొని మాట్లాడడంలోని ఆనందమే వేరు. ఏమంటారు స్మిత్?”
“అవునండీ! సూసన్!ఇలా రా, నువ్వూ వొచ్చి కూర్చో! ఈ అమ్మాయేమిటో కాని మిసెస్ పెక్, చూసిన కొద్దీ చూడాలనిపిస్తూంది. మా పెళ్ళయి ఇన్నేళ్ళయిందా? ఇంకా నా కళ్ళకి కొత్త పెళ్ళికూతుర్లాగే కనపడుతుంది, అదేం మాయో మరి! దేవుడి దయవల్ల నేను సరిగ్గా సమయానికొచ్చాను. లేకపోతే వాడెవడో నా పెళ్ళాన్ని యెగరేసుకు పోవాలని కాచుకు కూర్చున్నాడు. అయినా సూసన్ దేమీ తప్పు లేదు లెండి. నా వుత్తరాలు అందకపోయేసరికి తను మాత్రం ఎంత కాలం ఎదురుచూస్తుంది? నాలుగేళ్ళాయే! ఎన్నెన్ని వుత్తరాలు రాసాను! ఒక్కటీ అందలేదట!”
“నువ్వసలు రాస్తే కదా అందటానికి!” నిర్లిప్తంగా అంది సూసన్.
“ఎంత మాటన్నావు సూసన్! మీరే చెప్పండి మిసెస్ పెక్! బెండిగో లో నేనెలా సూసన్ నామ జపం చేసేవాడినో, ఎన్నెన్ని వుత్తరాలు పోస్టు డబ్బాలో వేసేవాడినో, మీరంతా నన్ను చూసి ఎలా నవ్వే వారో అన్నీ చెప్పండి! అప్పుడైనా మహా రాణీ గారికి నమ్మకం కలుగుతుంది నామీద.”
మిసెస్ పెక్ ఈ అవకాశాన్ని వొదులుకో దల్చుకోలేదు. వెంటనే రంగం లోకి దూకింది.
“హయ్యో సూసన్! మిస్టర్ స్మిత్ అంటే ఇంకెవరో అనుకున్నా. ఈయనేనన్నమాట. అబ్బాయి చెప్పేదంతా నిజమేనమ్మా!నిల్చున్నా కూర్చున్నా నీ ధ్యాసే ననుకో! అతను చెప్పేదాంట్లో ఒక్క అబధ్ధమూ లేదు. కావాలంటే నాదీ సాచ్చీకం!ఆ..”
“హమ్మయ్య! నన్ను ఒడ్డున పడేసారు. ఇంకొంచెం నాలుగు చుక్కలు బ్రాండీ పోస్తా మీ గ్లాసులో.”
“ఆ, చాలు చాలు బాబూ. మీ ఇద్దరి ఆనందం చూస్తూంటే కళ్ళ నిండుగా వుందనుకో. అయినా నేనిప్పుడున్న కష్టాల్లో ఎవరి సంతోషాల్నీ పట్టించుకునే పరిస్థితిలో లేను,” దీనంగా అంది.
“అయ్యొయ్యో! అదేం మాట మిసెస్ పెక్! ఇంత మంది స్నేహితులం వుండగా మీకేం కష్టం! అదేంటో చెప్పకపోతే నేనూరుకోను. చెప్పండి, దయ చేసి,” గారాబం చేసాడు కొత్త మిత్రుడు.
“హయ్యో నాయనా!పరాయిలతో మన ప్రస్తావనెందుకని వూరుకున్నా. నీ అభిమానం ముందు చెప్పకుండా వుండలేకపోతున్నాననుకో. ఏం లేదు బాబూ! నాకు ఇప్పటికిప్పుడు పన్నెండు పౌండ్లు కావాలి. అప్పుగానేనయ్యోయ్! బెండిగోలో వినే వుంటావు. నాకు నెల నెలా స్కాట్ లాండు నుండి పెన్షన్ అందుతుంది.”
ఆమె మాట కాదనే ధైర్యం లేదు స్మిత్ కి. తల వూపాడు బలహీనంగా.
“ఈ మధ్య నాకూ , పెక్ గారికీ ఆరోగ్యం ఏమాత్రం బాగుండడం లేదు. డాక్టర్లకీ, మందులకీ ఎక్కడి డబ్బూ చాలడంలేదు. ఒక్క పన్నెండు పౌండ్లు సర్దావంటే నా పెన్షను రాగానే వడ్డీతోసహా నీకప్పచెప్తాను!”
“మీరంతగా అడగాలా మిసెస్ పెక్! మీకిచ్చిన డబ్బెక్కడికీ పోదని నాకు తెలుసు. అయినా అవసరానికాదుకోకపోతే ఇహ స్నేహం ఎందుకు? సూసన్! ఆ డబ్బలా అందుకో!”
పన్నెండు పౌండ్లూ చేతిలో పడ్డాయి మిసెస్ పెక్ కి. ఆమె హాయిగా నిట్టూర్చింది.
ఆమెకి స్మిత్ బెండిగో లో తెలిసిన మాట నిజమే. అయితే అక్కడ అతను ఇంకొక పేరుతో , వేరే ఎవరికో భర్తగా చలామణీ అయ్యేవాడు.అడిలైడ్ లో భార్య నడుపుతూన్న కొట్టు గురించీ, సంపాదించుకుంటూన్న డబ్బు గురించీ విని వొచ్చి ప్రేమ వొలకబోస్తున్నాడని అతన్ని చూసిన క్షణంలోనే పసిగట్టిందామె. ఇప్పుడిహ చచ్చినా ఈ పన్నెండు పౌండ్లని తిరిగి అడగడు. సంతోషంగా గర్వంగా మర్నాటి ప్రయాణానికి తయారవసాగిందామె.
(సశేషం)
శారద
