వేసవి మిట్టమధ్యాహ్నపు
మండుటెండ
నిర్మానుష్యపు నిశ్శబ్దంలా
ఎర్ర తురాయి పూల గుఛ్ఛాలు
సడిలేని గాలి నీడల
ఙ్నాపకాలు
ఆకులులేని చెట్టుకి
పూలవ్యాపకం
చెరువునీళ్ళలో తేలుతున్న రెక్కలా
మెల్ల మెల్లగా రంగులుమార్చుకుంటున్న
ఆకాశం
గట్టు మీద ఎరుపు రంగుల తివాచీలకి
నింగి తెలుపు
చెమికీల్లా అద్దుకుంటున్న
కొంగలు
అప్పుడే స్నానం చేసివచ్చినామె
మల్లెల తలపాపిడిలో
గుల్ మొహర్
సింధూరం
చుక్క చుక్కగా రాలుతూ
రాత్రయ్యే వేళ
గడపెదుట
ముంగిట్లో రాలిన
కుంకుమ బిందువుల పై
అడుగులో అడుగేసుకుంటూ
నేను లోనికి ప్రవేశిస్తా
మళ్ళీ ఉషోదయం
మంచు గాలి బద్దకాన్ని తరిమే
పక్షి గీతం
తురాయి చెట్టు నుండి
తలుపు తడుతుంది
– జి. సత్యశ్రీనివాస్
సత్య శ్రీనివాస్ గారు బావుంది మీ గుల్ మొహర్ రాగం’
“వేసవి మిట్టమధ్యాహ్నపు
మండుటెండ
నిర్మానుష్యపు నిశ్శబ్దంలా
ఎర్ర తురాయి పూల గుఛ్ఛాలు
సడిలేని గాలి నీడల
ఙ్నాపకాలు’
చాలా బావుంది మీ గుల్ మొహర్ రాగం’
హత్తుకుంది సార్..
సింపుల్ గా మనసులో నిలుస్తుంది.. బావుంది సర్
సత్యా!!
అబ్బా ఏం పిలుపూ అని ఊగిసలాడుతున్నారా? నిజమే మీ ఈ వాక్యాలు చదివాక ఓ ప్రేమలాంటి స్థితిలోకెళ్ళా!
మనకీ ఈ వెదర్ కీ ఏంటీ సంబంధం? మనుషులతో తెంచుకోగలిగాం, మనసులతోనూ నెగోషియేట్ చెయ్యగలిగాం కానీ ప్రకృతిని మాత్రం వదల్లేం. దాన్ని దాటి ముందుకెళ్ళలేం కదా సత్యా!
ఇలానే నేనూ వర్షాన్ని ప్రేమిస్తుంటా సత్యా!! అందుకే మీ కవిత నచ్చింది సత్యా!
సత్య శ్రీనివాస్ గారు మీ కవిత చాలా బాగుంది.అక్షరాల తివాచీ పరిచారు మనసు నిండా….
ఊహ అద్భుతం. మరీ బాగా నాకు నచ్చిన వాక్యాలు….
”… చెరువునీళ్ళలో తేలుతున్న రెక్కలా
మెల్ల మెల్లగా రంగులుమార్చుకుంటున్న
ఆకాశం… ”
// నిర్మానుష్యపు నిశ్శబ్దంలా
ఎర్ర తురాయి పూల గుఛ్ఛాలు
సడిలేని గాలి నీడల
ఙ్నాపకాలు
ఆకులులేని చెట్టుకి
పూలవ్యాపకం//
ఆకులేని చెట్టుకి పూల వ్యపకం చాలా బావుంది.